INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14.09.2010 r. (data wpływu 16.09.2010 r.) oraz piśmie uzupełniającym braki formalne z dnia 21.11.2010 r. (data nadania 21.11.2010 r., data wpływu 22.11.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości netto programu komputerowego, który okazał się nieprzydatny - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.09.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości netto programu komputerowego, który okazał się nieprzydatny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2008 roku został zakupiony program księgowy – 14.550 pln wartość początkowa netto, VAT odliczono w całości (Spółka jest podatnikiem VAT- sprzedaż opodatkowana). Program został wprowadzony do rejestru jako wartość niematerialna i prawna. Już w pierwszym miesiącu użytkowania okazało się, że jest to program bardzo skomplikowany w obsłudze, a przede wszystkim nie spełnia oczekiwań dot. sporządzania danych niezbędnych do sporządzania sprawozdawczości i wobec tego podjęto decyzję o zakupieniu innego programu księgowego, który spełniał wszystkie wymagania.

Na program ten, który okazał się nieprzydatny został utworzony odpis aktualizacyjny i zaniechano odpisów amortyzacyjnych w całości.

Mimo podejmowanych prób odsprzedaży tego programu do dnia dzisiejszego nie udało się go zbyć. Program ten przeznaczony jest do likwidacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy niezamortyzowaną całą wartość netto programu komputerowego można zaliczyć do kosztów podatkowych...
2. Czy odliczony podatek VAT podlega korekcie...
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie Nr 1 dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości netto programu komputerowego, który okazał się nieprzydatny.

Wniosek odnośnie pytania Nr 2 dotyczącego podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony w odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Niezamortyzowana wartość programu komputerowego jest kosztem podatkowym, gdyż program został zakupiony w celu prowadzenia księgowości spółki, a tym samym zabezpieczenia źródła przychodów.

Art. 16 Ustawy o PDOP zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienił strat powstałych w związku z likwidacją nieumorzonych wartości niematerialnych i prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a (tj. gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednakże, aby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takie wydatki, konieczne jest ich odpłatne zbycie, które w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym nie występuje (jak wskazał Wnioskodawca: „Mimo podejmowanych prób odsprzedaży tego programu do dnia dzisiejszego nie udało się go zbyć”.).

Nadmienić przy tym należy, że odpisy amortyzacyjne, o których mowa w przywołanym przepisie, stanowią koszty uzyskania przychodów podatnika, o ile są dokonywane zgodnie z zasadami określonymi w przepisach art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wskazać jednoznacznie należy, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym likwidacja oprogramowania jest rozpoznawana jako strata powstała na skutek likwidacji wartości niematerialnych i prawnych zaliczana do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest błędne.

Nawiązując bowiem do art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, należy mieć na względzie, że „stratę” należy definiować jako uszczerbek poniesiony przez podatnika powstały na skutek okoliczności, których podatnik przy zachowaniu należytej staranności nie mógł przewidzieć lub którym nie mógł zapobiec.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania.

Działalność gospodarcza - co do zasady - nastawiona jest na zysk, czyli osiąganie dochodu. Skutki podejmowanych nietrafionych decyzji gospodarczych, w tym zakupu drogiego programu księgowego do prowadzenia m. in. sprawozdawczości Spółki, który okazał się nieprzydatny, nie mogą w każdym przypadku być przerzucane na Skarb Państwa poprzez obniżanie podstawy opodatkowania.

Wydatek powyższy, wobec częstej możliwości skorzystania z tzw. wersji testowych i sprawdzenia przydatności oprogramowania, bądź zasięgnięcia fachowej opinii handlowców z branży informatycznej, którzy zajmują się dystrybucją i serwisem rozpowszechnianych programów, był autonomicznym wyborem Wnioskodawcy, a – jak sam wskazał w treści opisanego we wniosku stanu faktycznego – program już po miesiącu użytkowania okazał się nieprzydatny. Z uwagi na powyższe, nie podważając decyzji podejmowanych przez Spółkę, stwierdzić należy, że przedmiotowy wydatek pociągnął za sobą kolejne koszty, ponieważ Wnioskodawca podjął decyzję o zakupieniu innego (kolejnego) programu księgowego, który spełniał wszystkie wymagania.

Odnosząc powyższe do przedstawionych na wstępie warunków, jakie muszą być spełnione, by wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu wskazać należy na swoistą nieracjonalność wydatku na nieprzydatny program księgowy, który z uwagi na brak wymaganych funkcji w żaden sposób nie przyczynił się do uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów, a tym bardziej nie może mieć wpływu na wielkość osiągniętych przychodów, bowiem nie jest przez Wnioskodawcę używany.

Jak wykazano, likwidacja oprogramowania nie może być rozpoznawana jako strata powstała na skutek likwidacji wartości niematerialnych i prawnych zaliczana do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ - co wykazano powyżej - uszczerbek finansowy poniesiony przez podatnika nie powstał na skutek okoliczności, których podatnik przy zachowaniu należytej staranności nie mógł przewidzieć lub którym nie mógł zapobiec.

W oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przywołane powyżej przepisy prawa - z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie wartość niematerialna i prawna w postaci programu księgowego jest likwidowana na skutek decyzji podjętej świadomie przez Spółkę - wobec nieprzydatności bardzo skomplikowanego programu, który nie spełniał oczekiwań dotyczących sporządzania danych niezbędnych do sprawozdawczości - należy stwierdzić, że brak jest podstaw do zakwalifikowania niezamortyzowanej części wartości programu księgowego do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, jako straty w wartościach niematerialnych i prawnych, przez co niezamortyzowana cała wartość netto programu komputerowego nie może być zaliczona do kosztów podatkowych Spółki.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości netto programu komputerowego, który okazał się nieprzydatny należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.