INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 14.10.2010 r. (data wpływu 15.10.2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.10.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany dalej „Wnioskodawca” lub „Wspólnik”) jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki pod firmą A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w W. (zwana dalej „A.”).

„A.” jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki działającej pod firmą G. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w W. (zwana dalej „Spółka”). Spółka ma jeszcze dwóch wspólników będących komandytariuszami (osoby fizyczne) a komplementariuszem jest N. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Spółka powstała w wyniku przekształcenia spółki pod firmą P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, które zostało dokonane w dniu 3 marca 2009 r. aktem notarialnym. Przekształcenie zostało zarejestrowane przez Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 11 marca 2009 r.

Obecny układ właścicielski w Spółce poprzedzały następujące zdarzenia.

W dniu przekształcenia wspólnikami Spółki byli: J N., K M., Wnioskodawca, „A.” oraz N. Sp. z o.o. Następnie w dniu 2 czerwca 2009 r. do Spółki w charakterze komandytariuszy przystąpiły K S. i S. S. Wnioskodawca w dniu 24 sierpnia 2009 r. zbył ogół praw i obowiązków w Spółce na rzecz „A.”.

W dniu 24 sierpnia 2009 r. K. S. zbyła ogól praw i obowiązków w Spółce na rzecz „A.”. W 24 sierpnia 2009 r. Sa. S. zbyła ogół praw i obowiązków w Spółce na rzecz „A.”. W wyniku powyższych zdarzeń Wnioskodawca przestał być wspólnikiem (komandytariuszem) w Spółce. Natomiast wspólnikiem (komandytariuszem) Spółki jest „A.”, w której to spółce Wnioskodawca jest komandytariuszem.

Spółka jest właścicielem – stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności – 3-kondygnacyjnego, murowanego budynku pod nazwą „P.” położonego w Z. o powierzchni użytkowej 2.400 m² (zwanym dalej „Budynek”). Budynek służy Spółce do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie świadczenia m.in. usług hotelarskich. Spółka nabyła Budynek od K. S. i S. S. w drodze aportu do spółki oraz na podstawie datio in solutum. Innymi słowy część ułamkowego udziału została nabyta jako aport, a pozostała część w ramach datio in solutum.

Powyższe czynności miały następujący przebieg.

W dniu 2 czerwca 2009 r. aktem notarialnym została zmieniona umowa Spółki m.in. w zakresie przystąpienia do spółki dwóch nowych wspólników (komandytariuszy) tj. K. S. oraz S S. Wartość wkładów K S. i S S. w spółce, zostały określone w kwocie po 1.699.500,00 zł dla każdej.

W dniu 2 czerwca K S. w wykonaniu zobowiązania do pokrycia wkładu w Spółce przeniosła aktem notarialnym na rzecz spółki udział wynoszący 12,68% w prawie użytkowania wieczystego gruntu, na który składają się działki oznaczone numerami ewidencyjnymi 629 oraz 1/8, położonej w Z., zawierającej 1,0375 ha (jeden cały trzysta siedemdziesiąt pięć dziesięciotysięcznych hektara) obszaru, stanowiącej własność Skarbu Państwa (zwanym dalej: „użytkowaniem wieczystym gruntu”) oraz taki sam udział w Budynku, dla których to praw Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą. Również S. S. w dniu 2 czerwca 2009 r. w wykonaniu zobowiązania do pokrycia wkładu w Spółce przeniosła aktem notarialnym na rzecz spółki udział wynoszący 12,68% w użytkowaniu wieczystym gruntu i Budynku.

W dniu 2 czerwca 2009 r. Spółka zbyła w drodze cesji K S. i S S. wymagalną wierzytelność przysługującą Spółce wobec Andrzeja S. o zwrot zaliczki w kwocie 10.000.000 zł, wpłaconej przez Spółkę A S. w wykonaniu przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości z dnia 9 listopada 2005 r., udokumentowanej aktem notarialnym. K S. i S S. wskazaną wyżej wierzytelność nabyły na współwłasność w częściach równych po 1 za cenę 10.000.000 zł. K. S. i S. S. zobowiązały się, iż cena z tytułu dokonania cesji zostanie przez nie zapłacona solidarnie na rachunek bankowy Spółki. K. S. za zgodą Spółki dla zwolnienia się ze zobowiązania do zapłaty ceny za nabywaną wierzytelność spełniła inne świadczenie (datio in solutum) poprzez przeniesienie na Spółkę udziału wynoszącego 37.32% w Użytkowaniu wieczystym gruntu i Budynku. S. S. za zgodą Spółki dla zwolnienia się z zobowiązania do zapłaty ceny za nabywaną wierzytelność spełniła inne świadczenie (datio in solutum) poprzez przeniesienie na Spółkę udziału wynoszącego 37.32% w użytkowaniu wieczystym gruntu i w Budynku.

W wyniku wskazanych powyżej zdarzeń, tj. wniesienia przez K. S. i S. S. wkładów do Spółki oraz świadczenia w miejsce wykonania (datio in solutum) Spółka stała się wyłącznym właścicielem Użytkowania wieczystego gruntu oraz Budynku.

Na całkowitą wartość Użytkowania wieczystego gruntu oraz Budynku składa się:

• ustalona przez wspólników Spółki wartość wkładu K. S. tj. 1.699.500,00 zł,

• ustalona przez wspólników Spółki wartość wkładu S. S. tj. 1.699.500,00 zł,

• wartość zobowiązania do zapłaty ceny za nabywaną wierzytelność, z którego w drodze datio in solutum za zgodą spółki zwolniły się solidarnie K. S. i S. S. tj. 10.000.000,00 zł,

co łącznie daje kwotę 13.399.000,00 zł.

W dniu 31 sierpnia 2009 r. Spółka otrzymała od Starostwa Powiatowego informację, iż opłata roczna z tytułu Użytkowania wieczystego gruntu od dnia 1 stycznia 2010 r. wynosi 132.283,00 zł. Biorąc pod uwagę wysokość opłaty rocznej – która zgodnie z ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami wynosi 2% wartości nieruchomości gruntowej (prawa wieczystego gruntu) – Starosta dla celów ustalenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przyjął wartość gruntu w wysokości 6.614.150 zł. Zatem wartość samego użytkowania wieczystego gruntu stanowi 49.36% całkowitej wartości prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz ze znajdującym się na nim budynkiem. Z powyższych danych po odjęciu od całkowitej wartości użytkowania wieczystego gruntu wraz z budynkiem wartości użytkowania wieczystego gruntu wynika, iż wartość rynkowa samego budynku z dnia wniesienia wkładu oraz datio in solutum wynosi 6.784.850,00 zł.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż według operatu szacunkowego sporządzonego na dzień 8 października 2010 r. wartość rynkowa Budynku wraz z użytkowaniem wieczystym gruntu wynosi 15.237.000,00 zł, z czego wartość rynkowa Budynku została wyceniona na 8.249.810,00 zł, a wartość za użytkowanie wieczystego gruntu na 6.987.890,00 zł. Wartości ustalone na dzień 8 października 2010 r. wskazują, iż w stosunku do dnia 2 czerwca 2009 r. – dnia nabycia użytkowania wieczystego gruntu wraz z Budynkiem nastąpił wzrost wartości Budynku. Na podstawie danych wynikających z operatu szacunkowego wartość użytkowania wieczystego gruntu stanowi 45.86% całkowitej wartości prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz ze znajdującym się na nim Budynkiem. Użytkowanie wieczyste gruntu i Budynek spełniają warunku do uznania ich za środek trwały oraz są wykorzystywane przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej. Budynek został po raz pierwszy oddany do używania w 1965 roku. Spółka jest w posiadaniu pisemnych oświadczeń na okoliczność czasu oddania Budynku po raz pierwszy do używania złożonych m.in. przez architekta, który projektował Budynek.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w stanie faktycznym Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od Budynku proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółki (który to zysk jest uzyskiwany za pośrednictwem A.)...,
2. Jaką należy przyjąć wartość początkową Budynku dla celów amortyzacji podatkowej...,
3. Jaka powinna zostać zastosowana stawka dla dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Budynku...,
4. Jak należy ustalić koszt uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży przez Spółkę Budynku wraz z użytkowaniem wieczystym gruntu...
   
   

Odpowiedź na pytanie trzecie stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie pierwsze, drugie i czwarte będzie udzielona w odrębnych interpretacjach indywidualnych.

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 3 w stosunku do Budynku może zostać zastosowana indywidualna stawka amortyzacyjna ustalona na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy PIT.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy PIT podatnik może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacji dla używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2.5% nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji ustalony we wskazany wyżej sposób nie może być krótszy niż 10 lat.

Zatem mając na uwadze, iż Budynek został oddany po raz pierwszy do używania w roku 1965, to Wnioskodawca może w stosunku do Budynku zastosować stawkę amortyzacji w wysokości 10%. W rezultacie okres amortyzacji Budynku będzie wynosił 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22i ust. 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy).

Zatem przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy przewiduje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna wynikająca z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, w przypadku gdy obiekt ten został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz spełnia przesłankę używanego środka trwałego.

Ponadto wskazać należy, że jak wynika z uwag szczegółowych do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), zawarty w tej klasyfikacji podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), co znalazło swój wyraz w powiązaniu każdej pozycji KŚT z odpowiednimi grupowaniami tej klasyfikacji.

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej grupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie. W przypadku budynków (lokali) o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie.

Reasumując, przyjmując na Wnioskodawcą, iż przedmiotowy budynek jest budynkiem niemieszkalnym dla celów amortyzacji możliwe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w powołanym powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.