INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 października 2009 r. sygn. akt I SA/Po 708/09 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2010 r. sygn. akt I FSK 123/10 – stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2009 r. (data wpływu: 28 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieodpłatnego przekazania towarów na cele promocji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieodpłatnego przekazania towarów na cele promocji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność handlową. W ramach akcji promocyjnych, Spółka zorganizowała konkursy lub programy lojalnościowe. Zwycięzcom wydawane były nagrody, przy nabyciu których Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wszystkie działania związane z przekazywanymi towarami miały na celu promocję Spółki oraz podtrzymanie jej pozycji na rynku, co oznacza, że nieodpłatne wydania związane były z prowadzonym przedsiębiorstwem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne przekazanie nagród, stanowiących formę reklamy Spółki, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego...

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do wniosku, iż nie ma on obowiązku opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów należących do przedsiębiorstwa na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jeżeli przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem tych towarów.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT przedmiotem opodatkowania jest:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 2 tej ustawy, czynnością zrównaną z odpłatną dostawą towarów jest przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub części. A zatem, z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznaczać to więc może, iż przepis pomija takie nieodpłatne przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Wnioskodawca, przekazując należące do niego towary w formie nagród, stanowiących reklamę Spółki, dokonuje nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z przedsiębiorstwem. Tym samym związek tychże przekazań z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem jest wyraźny i nie powinien budzić żadnych wątpliwości. Z kolei, związek ten powoduje, iż nie dochodzi do spełnienia wszystkich warunków opodatkowania nieodpłatnej dostawy, o których mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji, takie przekazanie towarów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Spółka nie jest obowiązana do rozliczenia, w związku z nieodpłatnym przekazaniem nagród na cele związane z reklamą Spółki, podatku należnego na podstawie wystawionych faktur wewnętrznych.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, nie stosuje się do przekazanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy o VAT). Tym samym, w odniesieniu do przekazanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek nie będzie miał znaczenia cel dokonanego przekazania. Każde ich przekazanie nie będzie bowiem podlegało opodatkowaniu. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w literaturze przedmiotu, m. in. w komentarzu Tomasza Michalika (VAT Komentarz Rok 2007, Podatkowe Komentarze Becka, Warszawa 2007, str. 111) oraz w komentarzu A. Bartosiewicza i R. Kubackiego (A. Bartosiewicz, r. Kubacki, VAT. Komentarz, Lex, 2007, wyd. II, Komentarz do art. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług), jak również w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, np. z dnia 20 listopada 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1268/07. Zdaniem Sądu w przypadku, gdy podatnik w celu promocji i reklamy swojej działalności przekazuje nieodpłatnie towary swoim klientom, to takie przekazanie ma związek z prowadzonym przezeń przedsiębiorstwem. W ocenie Sądu, od dnia 1 czerwca 2005 r. wszelkie czynności nieodpłatnego przekazania przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w tym cele reprezentacji i reklamy, nie podlegają VAT. A zatem, jeżeli podatnik dokonuje nieodpłatnej dostawy towarów w celu promocji i reklamy swojego przedsiębiorstwa, to takie czynności nie powodują powstania obowiązku podatkowego w VAT. Sąd podkreślił, że polskie przepisy są w tym zakresie bardziej liberalne niż Dyrektywa. Natomiast, przepisy Dyrektywy można stosować bezpośrednio tylko wtedy, gdy są one korzystniejsze dla podatnika niż przepisy krajowe. Zainteresowany wskazuje na uchwałę Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 maja 2007 r., sygn. akt I FPS 5/06, z której wynika, że przepis art. 7 ust. 2 i ust. 3, w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 maja 2005 r., obejmował opodatkowaniem nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. To potwierdza, iż po dniu 1 czerwca 2005 r. obowiązek podatkowy nie występuje. Potwierdza to także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 maja 2008 r., sygn. akt I FSK 600/07, w którym stwierdzono, że dokonane po dniu 1 czerwca 2005 r. nieodpłatne przekazanie towarów, jeśli jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika, nie podlega opodatkowaniu. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że nowelizacja doprowadziła do tego, że przepisy polskiej ustawy o podatku od towarów i usług są niezgodne z Dyrektywą 2006/112/WE – przy czym są one korzystniejsze dla podatnika.

Dlatego też, co potwierdził również NSA, nie mają w tym momencie znaczenia przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE serii L nr 347 str. 1 ze zm.), z których wynika, iż każda nieodpłatna dostawa niezależnie od tego, czy jest dokonywana na inne cele niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, czy też na cele z nim związane, jest uważana za dostawę podlegającą opodatkowaniu. Niewłaściwa implementacja przepisów Dyrektywy do prawa krajowego, powoduje, że władze krajowe nie mogą powoływać się przeciwko podatnikowi bezpośrednio na przepisy Dyrektywy.

Zdaniem Spółki, w związku z faktem niewłaściwego zaimplementowania przepisów Dyrektywy do przepisów krajowych, nie można stosować prowspólnotowej wykładni przepisów ustawy o VAT. Przepis krajowy, tj. istotny w przedmiotowej sprawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, nie budzi wątpliwości. Zmiana jaka została wprowadzona do ustawy o VAT od 1 czerwca 2005 r., dotycząca treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, spowodowała, że obecnie nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować poprawność konstrukcji art. 7 ust. 2. Z tego bowiem przepisu wynika, że opodatkowane jest tylko takie nieodpłatne przekazanie, które następuje na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, oczywiście dodatkowo przy zachowaniu warunku, że podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem (wytworzeniem) przekazywanych towarów. Natomiast przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, w obecnie obowiązującym brzmieniu, wskazuje, że zasad tych nie stosuje się do wszystkich towarów przekazywanych nieodpłatnie jako prezenty, próbki oraz drukowane materiały informacyjne i reklamowe, niezależnie od tego, czy są one, czy też nie są związane z prowadzonym przedsiębiorstwem (za: T. Michalik, VAT Komentarz Rok 2007, Podatkowe Komentarze Becka, Warszawa 2007 oraz A. Bartosiewicz i r. Kubacki VAT. Komentarz, Lex, 2007, wyd. II). Zatem, skoro nie istnieją wątpliwości w zakresie brzmienia przepisu krajowego, wykładnia prowspólnotowa nie jest dopuszczalna. Stanowisko, iż nieodpłatne przekazanie towarów związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT znajduje potwierdzenie także w bieżącym orzecznictwie, m. in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 października 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 993/08, z dnia 20 października 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 959/08, a także z dnia 20 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 539/08, w którym Sąd także stwierdził, iż przekazywanie nagród w ramach programu lojalnościowego nie jest obciążone VAT.

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy, w przypadku przekazania nagród w ramach organizowanych konkursów, których celem jest promocja Spółki, nie ma obowiązku naliczenia i zapłacenia podatku należnego od tej czynności, gdyż w świetle obowiązujących przepisów art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przekazanie to, jako ściśle związane z prowadzonym przedsiębiorstwem Spółki, nie podlega opodatkowaniu. A zatem, jeżeli Wnioskodawca dokonał nieodpłatnej dostawy towarów w celu promocji i reklamy swojego przedsiębiorstwa, to taka czynność nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, mimo iż przy zakupie dokonano odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 14a oraz art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w procesie interpretowania przepisów prawa Minister Finansów ma obowiązek uwzględnić orzecznictwo sądów polskich oraz ETS, zatem posłużenie się w sprawie ww. orzecznictwem jest jak najbardziej zasadne.

Wobec powyższego Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż nie występuje obowiązek opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów, jako nagród, należących do przedsiębiorstwa na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jeżeli Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem tych towarów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 8 kwietnia 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPP1/443-111/09-2/AK, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji wskazano, iż zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), że w analizowanej sprawie nieodpłatne przekazanie nagród uczestnikom konkursów lub programów lojalnościowych, w ramach promocji Spółki, stanowi dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług pod warunkiem, że Wnioskodawca miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów. Wyjątek stanowią wydane nieodpłatnie nagrody, które spełniają definicję prezentów o małej wartości – w myśl art. 7 ust. 3 i ust. 4 ustawy.

Pismem z dnia 23 kwietnia 2009 r. Spółka z o.o. reprezentowana przez pełnomocnika wezwała tut. Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 22 maja 2009 r. nr ILPP1/443/W-47/09-2/HMW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, pełnomocnik Spółki z o.o. wniósł w dniu 2 lipca 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Sąd, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 6 października 2009 r. sygn. akt I SA/Po 708/09, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Minister Finansów złożył skargę kasacyjną z dnia 3 grudnia 2009 r. od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 2 lipca 2010 r., sygn. akt I FSK 123/10 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W związku z powyższym, uwzględniając uzasadnienie ww. wyroku, stwierdza się co następuje.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez dostawę towarów rozumie się również – w myśl art. 7 ust. 2 ustawy – przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

nbspnbsp - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z literalnego brzemienia art. 7 ust. 2 ustawy wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2 – czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem – zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania – jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

Należy zatem uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest firmą handlową. W ramach akcji promocyjnych, Spółka zorganizowała konkursy lub programy lojalnościowe, które miały na celu promocję Spółki oraz podtrzymanie jej pozycji na rynku.

Mając na uwadze treść przytoczonych wyżej przepisów oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdza się, że nieodpłatne przekazanie nagród, stanowiących formę reklamy Spółki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.