INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2010 r. (data wpływu 29 lipca 2010 r.) uzupełnionym w dniu 5 października 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności przelewu wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2010 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 5 października 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności przelewu wierzytelności.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik zawarł umowę pożyczki z pożyczkodawcą, na podstawie której obowiązany jest do jej zwrotu. Jednocześnie Podatnik jest współwłaścicielem w udziale do #188; części nieruchomości zaś drugiemu współwłaścicielowi przypada udział do #190; części we własności tej nieruchomości. Za zgodą współwłaściciela, Podatnik wybudował na wskazanej nieruchomości budynek, z tytułu czego przysługuje mu przeciwko współwłaścicielowi roszczenie o zwrot nakładów na nieruchomość w wysokości #190; tych nakładów. W związku z brakiem środków na spłatę pożyczki, planowane jest zawarcie porozumienia w przedmiocie „rozliczenia z tytułu umowy pożyczki”, w ramach którego, w celu zwolnienia Podatnika ze zobowiązania z tytułu umowy pożyczki, na rzecz pożyczkodawcy zostanie przeniesiona wierzytelność przysługująca Podatnikowi „przeciwko współwłaścicielowi” z tytułu zwrotu nakładów na nieruchomość wspólną (art. 453 Kodeksu cywilnego).

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że występuje Pan w charakterze Podatnika i Pożyczkobiorcy, a zarazem współwłaściciela w udziale do #188; własności nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynność przelewu wierzytelności celem zwolnienia ze zobowiązania (datio in solutum) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie wierzytelności własnych w celu zwolnienia ze zobowiązania (datio in solutum), nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powołując art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazano, iż wierzytelność, jako prawo majątkowe, nie jest towarem, a zatem jej sprzedaż nie może być potraktowana jako dostawa towaru. Ponadto, mając na uwadze art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy oraz art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o rachunkowości, wierzytelność o zwrot nakładów, pomimo iż jest prawem majątkowym nie może zostać zakwalifikowana do wartości niematerialnych i prawnych, bowiem nie została zaliczona przez Podatnika do aktywów trwałych. Tym samym, jej przelew w związku ze zwolnieniem ze zobowiązania, nie stanowi także świadczenia usług. Umowy o przelew wierzytelności nie można utożsamiać z dostawą towarów ani świadczeniem usług na terytorium kraju. Zatem przeniesienie wierzytelności własnych, w celu zwolnienia z długu, na rzecz innej spółki, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z ostrożności jedynie zauważa Pan, że nawet w razie uznania, iż czynność polegająca na przelewie wierzytelności w ramach zwolnienia ze zobowiązania, mieści się w pojęciu wartości niematerialne i prawne, to w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy, podlega zwolnieniu od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Kierując się § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności nabywca wierzytelności może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta.

Uwzględniając powyższe, jak również przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, z którego wynika, iż celem zwolnienia ze zobowiązania z tytułu umowy pożyczki, zamierza Pan przenieść na pożyczkodawcę przysługującą Panu wierzytelność z tytułu zwrotu nakładów na nieruchomość wspólną, wskazać należy, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W związku z powyższym, zbycie przez Pana wierzytelności na osobę trzecią nie stanowi czynności, o których mowa w art. 7 i 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, czynność przelewu własnej wierzytelności na rzecz innego podmiotu nie podlega u zbywcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.