INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25.06.2010 r. (data wpływu 28.06.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.06.2010 r. złożył Pan wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, jest sędzią piłki nożnej. Za przeprowadzone mecze otrzymuje ekwiwalent sędziowski wypłacany przez gospodarza zawodów (klub piłkarski lub gminę). Wnioskodawca wskazał, iż nie jest pracownikiem płatnika ekwiwalentu. Płatnicy ekwiwalentu sędziowskiego (klub, gmina) nie zawierają z Wnioskodawcą z ww. tytułu żadnych pisemnych umów (ani o pracę, ani cywilnoprawnych). Ekwiwalenty są każdorazowo wypłacane na podstawie złożonego przez Wnioskodawcę rachunku (delegacji) za przeprowadzone mecze. Łączna wartość powyższych ekwiwalentów od poszczególnych płatników nie przekracza miesięcznie kwoty 200 złotych. Delegacja do sędziowania poszczególnych meczy piłkarskich nie określa miesięcznej należności za przeprowadzenie zawodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo wykazać uzyskane ekwiwalenty (niezależnie od ich wysokości w skali miesiąca i kwot poszczególnych wypłat) za sędziowanie meczy piłkarskich w zeznaniu rocznym za 2009 r. i opodatkować je z dochodami uzyskanymi za ten rok według skali podatkowej z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ przy rozliczaniu delegacji sędziowskich za 2009 r., zgodnie z wytycznymi Związku Piłki Nożnej nie uwzględniał kosztów uzyskania przychodów w wysokości 20% i naliczał podatek w formie ryczałtowej to, na podstawie prowadzonej ewidencji przeprowadzonych meczy i uzyskanych z tego tytułu przychodów, ma prawo wykazać uzyskane ekwiwalenty sędziowskie w rozliczeniu rocznym za 2009 r. jako dochody rozliczane za zasadach ogólnych, z których potrącone powinny być koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, źródłami przychodów jest m. in. działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest sędzią piłki nożnej i z tytułu prowadzonych zawodów piłki nożnej ma wypłacane ekwiwalenty przez kluby sportowe lub gminę. Z płatnikami ekwiwalentów (klubami lub gminą) z ww. tytułu Wnioskodawcy nie wiąże umowa o pracę ani żadna umowa cywilnoprawna zawarta w formie pisemnej, natomiast przedmiotowe ekwiwalenty są każdorazowo wypłacane na podstawie złożonego przez Wnioskodawcę rachunku. Łączna wartość ekwiwalentów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę od poszczególnych płatników nie przekracza miesięcznie kwoty 200 zł. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż delegacja do sędziowania poszczególnych meczy piłkarskich nie określa miesięcznej należności za przeprowadzenie zawodów.

Zakwalifikowanie przedmiotowego ekwiwalentu do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy, powoduje, iż na klubach sportowych lub gminach jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku płatnicy są zobowiązani, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, przekazywać w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jednakże w stanie prawnym obowiązującym od dnia 01 stycznia 2009 r., ustawodawca ukonstytuował w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy odmienne zasady opodatkowania dla przychodów z działalności wykonywanej osobiście spełniających określone warunki.

Zgodnie z tym przepisem, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł – w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy podatkowej). Dodatkowo, przychodów tych nie łączy się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z treści art. 30 ust. 8 ww. ustawy.

Analiza normy wyrażonej w cytowanym art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy wykazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce, gdy:

• umowa lub umowy zawarte są z osobą niebędącą pracownikiem płatnika,

• suma należności określona w umowie lub umowach z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł,

• wysokość należności za miesiąc musi wynikać z umowy (umów).
  
  

Zatem z treści art. 30 ust. 1 pkt 5a, należy wywieść, że chodzi o kwoty określone w umowie, a nie wypłacane oraz o to, że z treści umowy, na podstawie której wypłacane są należności winna wynikać kwota tych należności.

W kontekście przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz dokonanej powyżej analizy przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do otrzymanych przez Wnioskodawcę ekwiwalentów od klubów sportowych lub gmin, gdyż z klubami (gminami) tymi Wnioskodawcę nie wiążą żadne umowy o pracę ani umowy cywilnoprawne w formie pisemnej, natomiast przedmiotowe ekwiwalenty są każdorazowo wypłacane na podstawie złożonego przez Wnioskodawcę rachunku. Łączna wartość ekwiwalentów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę od poszczególnych płatników (klubów sportowych) nie przekracza miesięcznie kwoty 200 zł. Ponadto delegacja do sędziowania poszczególnych meczy piłkarskich nie określa miesięcznej należności za przeprowadzenie zawodów.

Przyczyną braku możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę w przedmiotowej sytuacji normy przepisu art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy, jak wyjaśniono powyżej jest niespełnienie łącznie wymienionych w nim warunków, a mianowicie, pomimo, że wynagrodzenie miesięcznie Wnioskodawcy nie przekracza kwoty 200 zł oraz Wnioskodawca nie jest pracownikiem z klubów sportowych, które wypłacają mu ekwiwalent, to wysokość wypłacanego ekwiwalentu nie wynika z umowy (umów).

W związku z powyższym, nie ma możliwości zastosowania do otrzymywanych przez Wnioskodawcę ekwiwalentów za prowadzenie zawodów piłki nożnej zryczałtowanego podatku wynikającego z treści art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wysokość wypłacanego ekwiwalentu przez kluby sportowe nie wynika z zawartej umowy, a jedynie jest wypłacany na podstawie złożonego przez Wnioskodawcę rachunku.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż na klubach sportowych jako płatnikach dokonujących wypłat ekwiwalentu sędziowskiego ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pobór zaliczki na podatek dochodowy. Z kolei Wnioskodawca winien wykazać ten ekwiwalent po zakończeniu roku podatkowego w zeznaniu rocznym, który jest zobowiązany złożyć do urzędu skarbowego, według ustalonego wzoru, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1 ustawy).

Reasumując, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania ekwiwalentów uzyskanych za sędziowanie meczy piłkarskich (niezależnie od ich wysokości w skali miesiąca i kwot poszczególnych wypłat) w zeznaniu rocznym za 2009 r. i opodatkowania wraz z innymi dochodami uzyskanymi w danym roku podatkowym według skali podatkowej z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.