INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2010 r. (data wpływu 19 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej pawilonu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej pawilonu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia x 2010 r. Wnioskodawca zakupił wraz z małżonką na własność zabudowaną nieruchomość za kwotę 30.000 zł. Nieruchomość tą pragnie wykorzystać w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Przed przyjęciem do używania nieruchomość będzie remontowana i rozbudowywana. Na dzień dzisiejszy pawilon ma powierzchnię ok. 90 m². Po rozbudowie (powiększeniu zarysu budynku nadbudowaniu I piętra) powierzchnia nieruchomości wyniesie około 180 m². Szacunkowe koszty remontu i rozbudowy wyniosą ponad 30.000 zł, tj. powyżej 100 % wartości zakupu.

Akt notarialny zakupu nieruchomości opiewa na kwotę 30.000 zł, bez wyszczególnienia wartości pawilonu i wartości gruntu. W związku z tym, że grunt nie podlega amortyzacji, koniecznym stało się ustalenie wartości gruntu w ogólnej cenie zakupu. Dnia x 2010 r. rzeczoznawca majątkowy wykonał na zlecenie Wnioskodawcy operat szacunkowy nabytej nieruchomości. Wartość nieruchomości wg rzeczoznawcy 42.000 zł, w tym wartość gruntu 21.400 zł, tj. 50,95 % wartości całej nieruchomości. Przyjmując te dane do wartości z aktu notarialnego Wnioskodawca może oszacować wartość gruntu i wartość pawilonu:

• wartość gruntu 30 000 x 50,95 % =15 28500 zł,
• wartość pawilonu 30 000 x 49,05 % = 14 71 5,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia wartości początkowej pawilonu.

Czy prawidłowym jest ustalenie wartości początkowej pawilonu przy zastosowaniu wskaźnika z wyceny nieruchomości wyceniającym oddzielnie pawilon i oddzielnie grunt...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa pawilonu handlowego powinna być ustalona na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość aktu notarialnego opiewa na 30.000 zł i obejmuje łącznie wartość gruntu i pawilonu. Wycena rzeczoznawcy wskazuje na procentowy udział ceny pawilonu w cenie całości, tj. 49,05% co daje cenę zakupu w wysokości 14.715,00 zł. Wartość początkowa pawilonu powinna być ustalona jako suma 14.715,00 zł + nakłady remontowe + nakłady na rozbudowę i nadbudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

nbspnbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g cytowanej ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę jego nabycia. Za cenę nabycia - w rozumieniu art. 22g ust. 3 ww. ustawy - uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że dowodem zakupu przedmiotowej nieruchomości jest akt notarialny, w którym podana jest łączna cena pawilonu i wartości gruntu. Ustalenie w tym przypadku wartości początkowej środka trwałego – pawilonu, możliwe jest tylko na zasadach określonych w powołanym art. 22g ust. 8 ww. ustawy.

Niemniej jednak zauważyć należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych. Należy mieć przy tym na uwadze, że art. 22g ust. 16 ustawy stanowi, że przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2,8,9,14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio

Reasumując, prawidłowym jest ustalenie wartości początkowej pawilonu przy zastosowaniu wskaźnika z wyceny nieruchomości wyceniającym oddzielnie pawilon i oddzielnie grunt.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy organ informuje, że wniosek w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej został rozstrzygnięty w dniu 8 lipca 2010 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-443/10-3/IM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.