INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18.05.2010r. (data wpływu 24.05.2010r.) uzupełnionego pismem z dnia 23.07.2010 r. (data wpływu 29.07.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 13.07.2010 r. Nr IPPB5/423-302/10-2/PS (data nadania 15.07.2010 r., data doręczenia 19.03.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. art. 12 Umowy z dnia 13 listopada 1995 r., między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz.129, z późn. zm., zwana dalej: umowa polsko – irlandzka) oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654) ze zm.) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.05.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 12 umowy polsko – irlandzkiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

A. S.A. (zwana dalej A. lub Spółka) na potrzeby prowadzonej działalności korzysta odpłatnie z wyspecjalizowanego oprogramowania komputerowego — systemu księgowości funduszu wzajemnego (mutual fund accounting system, dalej zwany MFACT). Prawo do korzystania z przedmiotowego oprogramowania Spółka nabyła na podstawie Umowy zawartej w dniu 8 czerwca 2009 r. z G.. Na mocy tej Umowy Spółka przystąpiła do umowy o użytkowanie oprogramowania (zwanej dalej umową o użytkowanie MFACT), która została zawarta w dniu I stycznia 2006 r. pomiędzy I. SA a podmiotem prawa irlandzkiego — G..

W myśl pkt 11. umowy o użytkowanie MFACT Spółka nabyła ograniczoną niewyłączną i nieprzekazywalną licencję na użytkowanie MFACT. Zgodnie z pkt 12. w/w umowy Spółka nie otrzymała prawa do kopiowania, ujawniania szczegółów instalacji programu oraz odstępowania programu osobom trzecim. Z tytułu używania MFACT Spółka uiszcza opłaty kwartalnie z góry. Spółka co roku otrzymuje oryginał certyfikatu rezydencji wystawiany przez irlandzkie władze skarbowe potwierdzający status podatkowy G.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma obowiązek pobierania podatku u źródła z tytułu dokonywania na rzecz na rzecz podmiotu zagranicznego opłat za użytkowanie MFACT...

W świetle art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 umowy zawartej w dniu 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podmioty zagraniczne nie mające siedziby lub zarządu w Polsce podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od przychodów osiąganych na terytorium Polski z tytułu należności licencyjnych. W myśl art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podmiotem zobowiązanym do obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku u źródła na rachunek właściwego urzędu skarbowego jest podmiot dokonujący wypłaty należności licencyjnej w Polsce. W świetle powyższego Spółka dokonując wypłat należności licencyjnych na rzecz zagranicznego (w tym irlandzkiego) podmiotu co do zasady zobligowana jest pobrać podatek „u źródła”.

W myśl art. 12 ust. 3 lit. a w/w umowy międzynarodowej przez „należności licencyjne” należy rozumieć „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin i taśmami dla radia telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie, a w szczególności w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD oraz pismach Ministerstwa Finansów, użytkowanie praw do programów komputerowych, co do zasady mieści się w pojęciu „należności licencyjnych” w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednakże zakres pojęciowy „należności licencyjnych” obejmuje tylko te płatności, które przekazywane są za użytkowanie programu komputerowego obejmujące prawo do powielania, publicznego rozpowszechniania, modyfikacji i publicznej prezentacji programów bądź oprogramowania zawierającego program komputerowy. W piśmie z dnia 16 maja 2001 r. (PB7/O33nal.lic./2001/49) Ministerstwo Finansów stwierdziło: „skopiowanie programu na twardy dysk lub do pamięci operacyjnej bądź sporządzenie kopii archiwalnej mające na celu jedynie umożliwienie prawidłowego korzystania, w ramach własnego użytku, nie skutkuje uznaniem płatności za należność licencyjną. Również nabycie egzemplarza programu komputerowego, z jednoczesnym prawem do jego skopiowania na określoną liczbę stanowisk, nie będzie generalnie skutkowało uznaniem, iż mamy do czynienia z należnościami licencyjnymi”. W świetle powyższego za należności licencyjne nie powinny być uznawane opłaty, które są przekazywane za korzystanie z programu komputerowego jedynie na własny użytek, z wykluczeniem jakichkolwiek formy rozpowszechniania oraz modyfikacji programu.

Mając na uwadze powyższe Spółka ponosząc opłaty z tytułu wykorzystywania na własne potrzeby wyspecjalizowanego oprogramowania komputerowego (MFACT) nie ma obowiązku potrącenia podatku u źródła. Opłaty za użytkowanie MFACT nie stanowią bowiem należności licencyjnych. Potwierdzeniem powyższego jest także stanowisko wyrażone przez Ministra Finansów w postanowieniu z dnia 19 maja 2006 r. (sygn. PB4-6/033-PD-0405-63-1942/05): „… jeżeli więc umowa nie przenosi praw autorskich ani nie daje prawa do użytkowania prawa autorskiego, a korzystający może eksploatować taki program komputerowy wyłącznie na potrzeby własne — nie dochodzi wówczas do zapłaty, którą można by zakwalifikować jako należność z tytułu praw autorskich. W związku z tym należność przekazywana podmiotowi zagranicznemu nie będzie objęta dyspozycja art. 12 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz art. 21 i 26 ustawy o podatku „dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że podmiot polski dokonujący wypłaty takiej należności nie będzie obowiązany do potrącenia od niej zryczałtowanego podatku dochodowego”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono w tym zakresie od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.