Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1328/12/AP
z 21 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2012 r., (data wpływu do tut. Biura 26 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku – jest prawidłowe,
• podstawy prawnej ustalenia ww. stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 1 września 2007 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej (początkowo w zakresie pośrednictwa finansowego PKD 67.13.Z), opodatkowaną na „zasadach ogólnych” i równocześnie korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług. Następnie 10 stycznia 2008 r. Wnioskodawczyni poinformowała organ podatkowy, że od stycznia 2008 r. będzie uzyskiwała przychody z wynajmu powierzchni użytkowej w budynku handlowo-usługowym i z tego tytułu wybrała zryczałtowaną formę opodatkowania w podatku dochodowym, gdyż najem nie był prowadzony w ramach działalności gospodarczej. Przychody uzyskiwane z tytułu wynajmu Wnioskodawczyni opodatkowywała ww. formie do końca 2011 r. W czerwcu 2011 r. poszerzyła zakres prowadzonej działalność gospodarczą o usługi transportu towarowego. Od początku 2012 r. z całej prowadzonej działalności gospodarczej (usług finansowych, usług transportowych) Wnioskodawczyni rozlicza się z podatku dochodowego wg stawki liniowej 19%, a podatnikiem podatku VAT jest od 1 czerwca 2011 r., w tym także dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE). Wnioskodawczyni zrezygnowała z opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym przychodów uzyskiwanych z tyt. wynajmu (stosowne pismo złożyła do właściwego urzędu skarbowego).

Budynek handlowo-usługowy, będący źródłem przychodu z tytułu najmu, który od stycznia 2008 r. (daty rozpoczęcia przez Wnioskodawczynię wynajmu), spełniał kryteria do uznania go za budynek handlowo-usługowy jest kompletny i zdatny do użytku w sensie faktycznym i prawnym. Dla nieruchomości tej założona jest księga wieczysta. W operacie szacunkowym wykonanym w celu uzyskania kredytu bankowego dnia 15 lutego 2011 r. metodą porównawczą, rzeczoznawca określił wartość nieruchomości na dzień 11 lutego 2011 r. (przed modernizacją) na kwotę 900.850,00 zł (dziewięćset tysięcy osiemset pięćdziesiąt złotych). Nieruchomość w momencie rozpoczęcia przez Wnioskodawczynię wynajmu stanowiła współwłasność ułamkową Jej (235/1950 części) oraz Jej matki i rodzeństwa. W dniu 12 marca 2010 r. umową darowizny sporządzoną w formie aktu notarialnego Wnioskodawczyni została jedynym właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Wartość przedmiotu darowizny (budynku oraz gruntu) bez wartość udziału Wnioskodawczyni w tej nieruchomości strony określiły w akcie notarialnym na kwotę 175.000,00 zł (sto siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych). Budynek nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, z uwagi na fakt rozliczania przychodów z wynajmu w sposób ryczałtowy.

W dniu 20 stycznia 2011 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję starosty powiatowego zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na nadbudowę i rozbudowę budynku handlowo-usługowego wraz z wewnętrznymi instalacjami: wodociągową, kanalizacyjną, gazową, centralnego ogrzewania, elektryczną, klimatyzacyjną oraz z instalacją odgromową, a także placem manewrowym i miejscami postojowymi. W dniu 24 maja 2012 r. Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego wydał decyzję udzielającą pozwolenia na użytkowanie rozbudowanego i nadbudowanego budynku handlowo-usługowego. Modernizację i rozbudowę zakończono w lipcu 2012 r. Wnioskodawczyni w związku z rozbudową i nadbudową budynku handlowo-usługowego poniosła wydatki w kwocie netto 1.900.000,00 zł (jeden milion dziewięćset tysięcy złotych). Cała inwestycja została zakończona w lipcu 2012 r. i z dniem 31 lipca 2012 r. budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Wartość początkową ustalono na kwotę 2.067.000,00 zł (dwóch milionów sześćdziesięciu siedmiu tysięcy złotych). Od sierpnia 2012 r. budynek jest amortyzowany wg indywidualnej stawki wynoszącej 10% rocznie. Przedmiotowy obiekt jest budynkiem użytkowym, zakwalifikowanym wg KŚT do rodzaju 103.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dla ww. budynku można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, budynek powinien być amortyzowany wg indywidualnej stawki wynoszącej 10% rocznie. Kwota wydatków na ulepszenie budynku poniesionych na przebudowę, rozbudowę, modernizację była wyższa niż 30% wartości budynku przed modernizacją, przyjęta przez biegłego w wycenie z dnia 15 lutego 2011 r. na kwotę 900.850,00 zł. Przedmiotowy budynek handlowo-usługowy spełnia wymogi budynku używanego. Minimalny czas, w jakim przed nabyciem powinny być eksploatowane budynki i lokale niemieszkalne przez poprzedniego właściciela powinien wynosić nie mniej niż 60 miesięcy. Wnioskodawczyni dysponuje zeznaniami świadków i dokumentacją podatkową swoich rodziców, którzy wynajmowali przedmiotowy budynek handlowo-usługowy w latach 1996-2003.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmują likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Przy czym, stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
   -dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
   

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stosownie natomiast do art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż podatnicy wprowadzający środek trwały po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych mogą przyjąć do jego amortyzowania indywidualną stawkę amortyzacyjną jeżeli wykażą, iż środek ten przed wprowadzeniem go do ww. ewidencji był używany lub został ulepszony. Przy czym, budynek ten nie musi łącznie spełniać przesłanek, o których mowa w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wystarczy aby spełniał jedną z tych przesłanek, tzn. był używanym albo ulepszonym środkiem trwałym.

W podanej definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy. Zauważyć przy tym należy, iż powołane wyżej przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Zgodnie bowiem z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Natomiast za „ulepszony środek trwały” zgodnie ww. definicją uznać należy środek trwały (budynek), na którego ulepszenie (przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych) poniesiono wydatki stanowiące co najmniej 30% jego wartości początkowej. Wydatki na ulepszenie środków trwałych to nakłady poczynione na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Jednocześnie zauważyć należy, iż przepisy dot. możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ulepszonych środków trwałych, nie mają zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe. Do środków trwałych dla celów podatkowych zaliczyć zatem można te składniki majątkowe, które są kompletnie i zdatne do użytkowania.

Zauważyć przy tym należy, iż dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ustalono wymagalnego okresu użytkowania, warunkującego możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W przypadku tych środków wystarczającym minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawki indywidualnej jest 1 pełny rok.

Ponadto wskazać należy, iż sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) określony środek zostanie zakwalifikowany.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż od 2007 r. Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Ponadto od stycznia 2008 r. do końca 2011 r. Wnioskodawczyni uzyskiwała przychody z wynajmu powierzchni użytkowej budynku handlowo-usługowego i z tego tytułu wybrała zryczałtowaną formę opodatkowania w podatku dochodowym. Najem nie był prowadzony w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej. Od momentu rozpoczęcia wynajmu przedmiotowego budynku (tj. od stycznia 2008 r.) spełniał on kryteria uznania go za budynek handlowo-usługowy kompletny i zdatny do użytku w sensie faktycznym i prawnym. Nieruchomość w momencie rozpoczęcia przez Wnioskodawczynię wynajmu stanowiła współwłasność ułamkową Jej (235/1950 części) oraz Jej matki i rodzeństwa. W dniu 12 marca 2010 r. umową darowizny sporządzoną w formie aktu notarialnego Wnioskodawczyni stała się jedynym właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Budynek nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, z uwagi na fakt rozliczania przychodów z wynajmu w sposób ryczałtowy. W dniu 20 stycznia 2011 r. Wnioskodawczyni otrzymała pozwolenie na nadbudowę i rozbudowę ww. budynku handlowo-usługowego wraz z wewnętrznymi instalacjami, natomiast dniu 24 maja 2012 r. pozwolenie na użytkowanie rozbudowanego i nadbudowanego budynku handlowo-usługowego. Cała inwestycja została zakończona w lipcu 2012 r. i z dniem 31 lipca 2012 r. budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Od sierpnia 2012 r. budynek jest amortyzowany wg indywidualnej stawki wynoszącej 10% rocznie. Przedmiotowy obiekt jest budynkiem użytkowym zakwalifikowanym wg KŚT do rodzaju 103. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż kwota wydatków poniesionych na ulepszenie ww. budynku była wyższa niż 30% jego wartości przed modernizacją. Budynek handlowo-usługowy spełnia także wymogi budynku używanego, a Wnioskodawczyni posiada zeznania świadków i dokumentację podatkową swoich rodziców, potwierdzającą że budynek był wynajmowany w latach 1996 – 2003.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż aby Wnioskodawczyni mogła ustalić indywidualnie stawkę amortyzacyjną dla ww. budynku handlowo-usługowego po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, budynek ten musi spełniać jedną z przesłanek, o których mowa w cyt. art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. musi być budynkiem używanym lub ulepszonym. Przy czym, budynek ten nie musi łącznie spełniać tych przesłanek.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż skoro jak wskazano we wniosku Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające, iż ww. budynek przed jego nabyciem był wynajmowany przez Jej rodziców w latach 1996 – 2003, a przez to Wnioskodawczyni może wykazać, że budynek ten był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez okres co najmniej 60 miesięcy, to spełnia on definicję „używanego środka trwałego”, o której mowa w cyt. wyżej przepisach. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż dokonała rozbudowy i modernizacji przedmiotowego budynku, a wydatki poniesione na jego ulepszenie poprzez dokonaną rozbudowę, przekroczyły 30% jego wartości początkowej. Budynek ten przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniał ustawowe kryteria uznania go za środek trwały. Powyższe oznacza, iż budynek ten jest również budynkiem ulepszonym, o którym mowa ww. przepisach. W konsekwencji stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni może ustalić indywidualnie stawkę amortyzacyjną dla przedmiotowego budynku handlowo-usługowego. Przy czym, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami, nie będącymi przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogącymi być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, przedmiotowy budynek został prawidłowo zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to Wnioskodawczyni winna zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a nie jak wskazano we wniosku na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy), z którego wynika, że okres amortyzacji wskazanych w nim środków trwałych nie może być krótszy niż 3 lata, co oznacza, że stawka amortyzacyjna może wynosić maksymalnie 33,33% w skali roku. Powyższe oznacza, że Wnioskodawczyni mogła ustalić roczną indywidualną stawkę amortyzacyjną dla ww. budynku, w wysokości nie wyższej niż wskazana powyżej, a tym samym stosować stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku, jest prawidłowe,
• podstawy prawnej ustalenia ww. stawki amortyzacyjnej, jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.v

Zauważyć również należy, iż sposób ustalenia przez Wnioskodawczynię wartości początkowej przedmiotowego budynku, nie jest przedmiotem niniejszego wniosku. Jeżeli jednak Wnioskodawczyni jest zainteresowana wydaniem interpretacji indywidualnej w tym zakresie, może wystąpić z odrębnym wnioskiem ORD-IN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.