INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13.07.2009r. (data wpływu 17.07.2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 25.09.2009r. (data wpływu 30.09.2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług udzielania pożyczek - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.07.2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług udzielania pożyczek. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25.09.2009r. (data wpływu 30.09.2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IPPP3/443-606/09-2/KT z dnia 16.09.2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zamierza zawrzeć umowę pożyczki ze swoją spółką zależną mającą siedzibę w Polsce oraz z niezależną od Spółki osobą prawną (niebędącą instytucją finansową), także posiadającą swoją siedzibę na terenie Polski. Wnioskodawca będzie występował jako pożyczkobiorca.

Miejscem dokonania powyższej czynności będzie terytorium Polski, gdzie również będą znajdowały się pieniądze w chwili zawarcia umowy pożyczki. Pożyczka nie będzie udzielana przez udziałowca. Pożyczkobiorca jest spółką kapitałową.

Spółka klasyfikuje przedmiotowe pożyczki jako „usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym” – PKWiU 65.22.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od takich umów Spółka jest zobowiązana uiścić podatek od towarów i usług...

Stanowisko Wnioskodawcy:

W oparciu o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatkowi temu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług w kraju. Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 tej ustawy oraz poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy, z podatku zwolnione są usługi pośrednictwa finansowego (ze ściśle określonymi wyjątkami). Zaciąganie pożyczek nie mieści się wśród wyjątków wskazanych w poz. 3 pkt 1-9 załącznika nr 4 ustawy o VAT.

Skoro zatem wyjątki te nie obejmują udzielenia Spółce pożyczki przez spółkę zależną ani też przez niepowiązaną ze Spółką inną osobę prawną mającą siedzibę w Polsce, to w konsekwencji pożyczka taka, jako usługa finansowa, jest, zdaniem Wnioskodawcy, zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W rezultacie Spółka z tytułu zaciągnięcia pożyczki nie jest zobowiązana do uiszczenia podatku VAT.

Takie stanowisko było prezentowane w interpretacji z dn. 29.01.2009r. IPPB2//443-1868/08-2/KK, a także w interpretacji z dn. 26.01.2009r. IPPB2/436-425/08-4/MZ, czy też w interpretacji z dn. 06.01.2009r. ILPB2/436-128/08-2/AJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Umowa pożyczki została zdefiniowana w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz.U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określona ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuję się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo rzeczy tego samego gatunku i jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do jej zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

A zatem udzielanie pożyczek stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. A zatem prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznej identyfikacja usług stanowi podstawę do ustalenia właściwej stawki podatku.

Należy przy tym podkreślić, że - w świetle zasad metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11) – obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania świadczonej usługi do właściwego grupowania statystycznego spoczywa wyłącznie na wykonawcy usługi.

Organ podatkowy nie jest zatem podmiotem uprawnionym do klasyfikowania usług lub towarów do odpowiednich symboli PKWiU i weryfikacji prawidłowości zaklasyfikowania przez podatnika danego wyrobu lub usługi.

Ponadto, zgodnie z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. (Dz.U. Nr 207 poz. 1293) w sprawie PKWiU, do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług – do dnia 31 grudnia 2009r. – stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. w sprawie PKWiU (Dz.U. Nr 42 poz. 264 ze zm.).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku. I tak, w oparciu o art. 43 ust.1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, w którym pod pozycją nr 3 ujęto usługi pośrednictwa finansowego (sekcja J ex 65-67), z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU 67.20.10-00.20,-00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.
   
   

Użycie przez ustawodawcę oznaczenia „ex” przy grupowaniu PKWiU, korzystającym ze zwolnienia od podatku VAT, oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi należącej do wymienionego grupowania statystycznego, spełniającego określone warunki sprecyzowane w rubryce „nazwa usługi”.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę pożyczki ze swoją spółką zależną mającą siedzibę w Polsce oraz z niezależną od Spółki osobą prawną (niebędącą instytucją finansową), także posiadającą swoją siedzibę na terenie Polski. Wnioskodawca będzie występował jako pożyczkobiorca.

Miejscem dokonania powyższej czynności będzie terytorium Polski, gdzie również będą znajdowały się pieniądze w chwili zawarcia umowy pożyczki. Pożyczka nie będzie udzielana przez udziałowca. Pożyczkobiorca jest spółką kapitałową.

Spółka klasyfikuje przedmiotowe pożyczki jako „usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym” – PKWiU 65.22.

Biorąc pod uwagę opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że przedmiotowe usługi, które będą świadczone na rzecz Wnioskodawcy, zaklasyfikowane przez Spółkę jako pożyczki udzielane poza systemem bankowym o PKWiU 65.22, stanowią czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ustawy o VAT, i jednocześnie korzystają ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako usługi wymienione w poz. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Ponadto informuje się, że w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy dotyczące podatku od czynności cywilnoprawnych wydana zostanie odrębna interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego w zakresie tego podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.