INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 10.03.2010 r. (data wpływu 15.03.2010 r.) oraz piśmie uzupełniającym braki formalne (data wpływu 12.05.2010 r. osobiście), na wezwanie z dnia 06.05.2010 r. (data nadania 07.05.2010 r., data doręczenia 10.05.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowego rozliczenia byłego i obecnego pracownika, któremu płatnik nieprawidłowo pobrał składki na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w latach 1999-2001 oraz wynikających z tego faktu obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.03.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku osób fizycznych w zakresie prawidłowego rozliczenia byłego i obecnego pracownika, któremu płatnik nieprawidłowo pobrał składki na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w latach 1999-2001 oraz wynikających z tego faktu obowiązków płatnika.

Pismem z dnia 06.05.2010 r. Wnioskodawca został wezwany do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie dokumentu (odpowiednio wypis z KRS lub kopii urzędowo poświadczonego odpisu, pełnomocnictwa lub innego dokumentu), z którego wynika sposób reprezentacji Wnioskodawcy w zakresie oświadczeń woli i podpisywania dokumentów, tj. stosowne umocowanie dla osoby, która przedmiotowy wniosek podpisała.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10.05.2010 r., natomiast w dniu 12.05.2010 r. (w terminie) osobiście uzupełniono brakujące dokumenty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W latach 1999-2001 Wnioskodawca błędnie obliczył kwotę rocznego ograniczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe dwóch pracowników. W konsekwencji nastąpiła niedopłata składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, nadpłata składki na ubezpieczenie zdrowotne (jeden z pracowników od kilku lat już nie pracuje). Wnioskodawca dokonał stosownej korekty deklaracji ZUS i uregulował za te osoby zaległe składki wraz z należnymi odsetkami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jakie są skutki tej czynności w podatku dochodowym pracowników (szczególnie byłego)...
2. Czy należało byłemu pracownikowi wykazać przychód z tytułu składek ZUS zapłaconych za pracownika w części, w której powinny one być pokryte z dochodu tego pracownika i w jaki sposób wykazać to w informacji PIT - 11...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Jeżeli pracodawca ze swoich środków uregulował za pracownika składki na ubezpieczenie społeczne „w tej części, w której powinny być one pokryte z dochodu pracownika, to dla pracownika (zarówno obecnego jak i byłego), jest to świadczenie stanowiące przychód ze stosunku pracy i należy wykazać go w PIT - 11.

W związku z powyższym Wnioskodawca wystawił informację PIT - 11 za rok 2009 pracownikom, których dotyczyła korekta. Kwotę przychodu z tytułu korekty składek Wnioskodawca umieścił w poz. 36, odliczył koszty uzyskania przychodów za jeden m-c w przypadku byłego pracownika.

Dodatkowo Wnioskodawca poinformował odrębnym pismem obydwu pracowników o wysokości nadpłaty składki zdrowotnej.

Wnioskodawca wskazuje, że prawidłowość przedstawionego postępowania w zaistniałej sytuacji potwierdzają interpretacje indywidualne:

IBPBII/1/415-703/09/MK z dn. 26.11 .2009 r. IBPBII/1/415-720/09/MK z dn. 11.12.2009 r. IBPBII/1/415-861/09/MK z dn. 26.11.2009 r. - wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 1993 r. Nr 90 poz. 416 w brzmieniu obowiązującym w 1999 r., (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. w brzmieniu obowiązującym w 2000 r. i 2001 r.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21 i zwolnionych od podatku na podstawie odrębnych przepisów. Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3 i art. 28-30, suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów.

Natomiast w brzmieniu obowiązującym w 2009 r. przepis art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z obowiązującym w latach 1999 – 2001 brzmieniem przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast z brzmienia obowiązującego w 2009 r. przepisu art. 11 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści ww. przepisów wynika, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z obowiązującym w 1999 r. brzmieniem art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3 i art. 28-30, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1 i 2 oraz ust. 4 - 7 lub art. 25, po odliczeniu kwot zapłaconych przez podatnika lub potrąconych przez płatnika składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści obowiązującego w 2000 r. brzmienia art. 26 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy (t. j. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wynika, iż podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3 i art. 28-30, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1 i 2 oraz ust. 4-7 lub art. 25, po odliczeniu kwot zapłaconych przez podatnika lub potrąconych przez płatnika składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z obowiązującym w 2001 r. brzmieniem art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy (t. j. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wynika, iż podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3 i art. 28-30, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1 i 2 oraz ust. 4-6 i 8-12 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot składek, określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych przez płatnika ze środków podatnika na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu - odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) wolny od podatku na podstawie art. 21 i 52.

Natomiast z brzmienia obowiązującego w 2009 r. art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy wynika, iż podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu - odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 31 ww. ustawy wynika, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z treścią art. 39 ust. 1 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym w 2009 r. – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. (…).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w latach 1999-2001 Wnioskodawca błędnie obliczał kwotę rocznego ograniczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe dwóch pracowników. W konsekwencji nastąpiła niedopłata składek na ubezpieczenia społeczne (składki emerytalnej i rentowej) oraz jednocześnie nadpłata składki na ubezpieczenie zdrowotne m.in. u byłego pracownika. Kwoty wynikające z niedopłaty składek na ubezpieczenia społeczne zostały uregulowane przez Wnioskodawcę.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w ww. art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dlatego też zapłacone przez Wnioskodawcę w 2009 r. za pracownika i byłego pracownika składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy – w świetle art. 11 ust. 1 ustawy stanowią przychód pracownika i byłego pracownika, bowiem otrzymał on nieodpłatne świadczenie od pracodawcy w przypadku pracownika czynnego i od byłego pracodawcy w przypadku byłego pracownika (pracodawca zapłacił za nich składki, które powinny być finansowane z ich wynagrodzenia).

Zatem zapłacone składki stanowią dla tych osób przysporzenie majątkowe mające swoje źródło w przychodach ze stosunku pracy, o którym mowa w ww. art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, iż datą powstania przychodu z powyższego tytułu będzie data wpłaty ww. składek przez Wnioskodawcę jako płatnika na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, czyli data wykonania zobowiązania za pracownika i byłego pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż kwotę nie pobranych składek na ubezpieczenia społeczne (składki emerytalnej i rentowej) w latach 1999-2001, (w części, w której powinny być one pokryte z dochodu pracownika, a które zostały uregulowane z środków Wnioskodawcy – jako płatnika w 2009 r.) należy wykazać u byłego pracownika w informacji PIT-11 – w pozycji 36 „Należności ze stosunku pracy, służbowego, spółdzielczego i z pracy nakładczej a także zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacone przez zakład pracy, o którym mowa w art. 31 ustawy, oraz płatników, o których mowa w art. 42e ust. 1 ustawy” za rok 2009 r. z uwzględnieniem miesięcznych kosztów uzyskania przychodów, natomiast u pracownika Wnioskodawca w informacji PIT-11 – w pozycji 36 wykaże łącznie z uzyskanymi przychodami ze stosunku pracy w 2009 r. kwotę składek które powinny być pokryte z dochodu pracownika a zostały uregulowane z środków Wnioskodawcy.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego - wskazać należy, iż orzeczenia te nie są wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, iż w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami – nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4/6, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.