2013.03.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-746/12/MK
z 27 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia
20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2012 r. (data wpływu 27 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, w którym momencie Spółka powinna rozpoznać koszty uzyskania przychodów, w przypadku, gdy termin wypłaty lub postawienia do dyspozycji wynagrodzenia oraz innych świadczeń na rzecz pracowników wynika z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, przy założeniu, że ich wypłata lub postawienie do dyspozycji pracownikowi nastąpiło terminowo (pytanie
oznaczone jako nr 1 w poz. 69 wniosku - druk ORD-IN) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie w zakresie określenia momentu zaliczenia w kosztach uzyskania przychodów wynagrodzeń oraz innych świadczeń na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne oraz opisy zdarzeń przyszłych.

Wnioskodawca – Spółka Akcyjna jest przedsiębiorstwem energetycznym zajmującym się przesyłem i dystrybucją energii elektrycznej. W ramach struktury organizacyjnej wyodrębnia się Centralę Spółki oraz osiem Oddziałów, które posiadają status pracodawcy
i są płatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych. Funkcjonowanie w ramach Spółki dziewięciu pracodawców jest wynikiem przeprowadzonej konsolidacji ośmiu spółek sektora energetycznego w trybie art. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych.

W ramach tzw. sukcesji uniwersalnej Spółka (ówcześnie pod nazwą X X X S.A.) stała się następcą prawnym spółek przejmowanych, a pracownicy konsolidowanych spółek stali się z mocy prawa pracownikami utworzonych przez Spółkę Oddziałów i Centrali. Przejęcie ogółu praw i obowiązków dotyczyło także przejęcia wszystkich zobowiązań dotyczących świadczeń na rzecz pracowników, do ponoszenia których zobowiązane były spółki podlegające konsolidacji.

Spółka zatrudnia kilka tysięcy pracowników. Zgodnie z obowiązującymi w Spółce Regulaminami Wynagradzania, Zakładowymi Układami Zbiorowymi Pracy, Ponadzakładowym Układem Zbiorowym Pracy, Umową Społeczną, umowami zawartymi z pracownikami, decyzjami lub uchwałami Dyrektorów Generalnych Oddziałów, Zarządu Spółki jak również innymi przepisami prawa pracy (zwane dalej też: „regulacjami dotyczącymi wynagrodzeń"), pracownikom Spółki, oprócz wynagrodzenia zasadniczego, przysługują także inne należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy
z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U.
z 2000 r., nr 14, poz. 176 ze zm.).

Są to w szczególności świadczenia, które opisane zostały w poniższych 3 punktach:

1. Świadczenia na rzecz pracowników przysługujące za okresy dłuższe niż miesiąc, ale dotyczące pracy wykonanej w danym okresie, np. kwartale, półroczu czy roku. Wśród tego rodzaju świadczeń są:

- świadczenia, w stosunku do których został określony termin wypłaty i wynika on z umowy, regulaminu lub innego stosunku prawnego łączącego strony oraz

- świadczenia, w stosunku do których taki termin nie został wprost wskazany w wymienionych dokumentach. Zasady i wysokość niektórych świadczeń wynika z regulacji dotyczących wynagrodzeń znanych na ostatni dzień okresu
(tj. kwartału, półrocza, roku), za który świadczenie jest należne. Część z nich wynika z decyzji czy uchwał Dyrektorów Generalnych Oddziałów czy Zarządu Spółki podjętych już po upływie okresu, za który świadczenie jest należne.

W sytuacji braku wskazanego terminu wypłaty, Spółka dokonuje wypłaty bez zbędnej zwłoki, najczęściej razem z wynagrodzeniem zasadniczym należnym za miesiąc będący jednocześnie ostatnim miesiącem okresu, za który pracownikowi przysługuje świadczenie pieniężne, co w większości przypadków oznacza, iż pracownik otrzymuje świadczenie w danym miesiącu lub do 10 dnia następnego miesiąca.

Przy czym mogą wystąpić przypadki, gdy koszt świadczenia zostanie ujęty w księgach rachunkowych w roku obrotowym, w którym stało się należne jako:

zobowiązanie,
rezerwa lub bierne rozliczenie międzyokresowe kosztów, a wypłata będzie dokonana terminowo:

Do tej grupy świadczeń na rzecz pracowników można zaliczyć między innymi:

- premie motywacyjne przyznawane za wyniki w realizowanych w danym okresie planach, projektach, programach, działaniach, np. optymalizacji kosztów lub innych wskazanych w uchwale Zarządu Spółki,

- premie roczne, tzw. „trzynastka". Premia roczna wypłacana jest za dany rok w terminie wskazanym w regulacjach dotyczących wynagrodzeń najpóźniej do końca maja następnego roku, proporcjonalnie do okresu zatrudnienia pracownika w danym roku. Premia roczna stanowi 8,5% rocznego funduszu wynagrodzeń,

- kwartalne premie motywacyjne wypłacane razem z wypłatą wynagrodzenia zasadniczego za miesiąc następujący po miesiącu kończącym dany kwartał. Premia kwartalna może zostać przyznana za osiągnięcia związane z uzyskaniem bardzo dobrych wyników związanych z realizacją zadań wynikających z indywidualnych zakresów czynności oraz związanych z wykonywaniem obowiązków przekraczających zwykły zakres zadań ustalonych w zakresie czynności.

- ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej przysługujący uprawnionemu pracownikowi za dany miesiąc, wypłacany za okresy kwartalne bez wskazanego terminu, w którym Spółka zobowiązana jest dokonać wypłaty. Wysokość ekwiwalentu ustalana jest raz na rok i w latach następnych ulega zmianie o planowany wskaźnik wzrostu cen.

2. Świadczenia na rzecz pracowników tzw. jednorazowe, przysługujące w związku z zaistnieniem danego zdarzenia, np. ustaniem zatrudnienia w związku z przejściem na emeryturę, zakończeniem okresu, na który była zawarta umowa o pracę lub też wcześniejszym rozwiązaniem umowy o pracę za porozumieniem stron w ramach procesów restrukturyzacji. Wśród tego rodzaju świadczeń są:

świadczenia, w stosunku do których został określony termin wypłaty i wynika on z umowy, regulaminu lub innego stosunku prawnego łączącego strony oraz
świadczenia, w stosunku do których taki termin nie został wprost wskazany w wymienionych dokumentach, przy czym w sytuacji braku wskazanego terminu wypłaty, Spółka dokonuje wypłaty bez zbędnej zwłoki, najczęściej razem z wynagrodzeniem zasadniczym należnym za miesiąc, w którym pracownik również nabył prawo do świadczenia, co w większości przypadków oznacza, iż pracownik otrzymuje świadczenie pieniężne w danym miesiącu lub do 10 dnia następnego miesiąca.

Przy czym mogą wystąpić przypadki, gdy koszt świadczenia zostanie ujęty w księgach rachunkowych w roku obrotowym, w którym stało się należne jako:

zobowiązanie,
rezerwa lub bierne rozliczenie międzyokresowe kosztów, a wypłata będzie dokonana terminowo:

Do tej grupy świadczeń na rzecz pracowników można zaliczyć między innymi:

- nagrody jubileuszowe,

- odprawy emerytalne,

- dodatkowe odprawy emerytalne za wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy przysługujące na podstawie uchwały Zarządu Spółki,

- rekompensaty za wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy przysługujące na podstawie uchwały Zarządu Spółki,

- ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

3. Inne świadczenia na rzecz pracowników stanowiące zwrot wydatków poniesionych przez pracowników, w stosunku do których nie w każdym przypadku wskazany jest termin, w którym Spółka zobowiązana dokonać zwrotu wydatków. Spółka dokonuje wypłaty bez zbędnej zwłoki po spełnieniu przez pracownika wszystkich niezbędnych warunków do dokonania przelewu na rachunek bankowy pracownika lub wypłaty w kasie (tj. przedstawienie dokumentów, z których wynikają poniesione wydatki).

Do tej grupy świadczeń na rzecz pracowników można zaliczyć między innymi:

- należności z tytułu podróży służbowej (np. dieta, ryczałt za używanie prywatnego samochodu podczas podróży służbowej i inne wydatki rozliczane w ramach delegacji),

- ryczałt za obuwie, odzież ochronną i okulary używane przy wykonywaniu pracy,

- dofinansowanie do studiów podejmowanych przez pracowników w związku z wykonywaną przez nich pracą w Spółce,

- dodatkowe świadczenie pieniężne dla pracowników, którzy podjęli decyzję o zmianie miejsca wykonywania pracy,

- ryczałt miesięczny za używanie prywatnego samochodu na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością, przysługujący na podstawie umowy zawartej pomiędzy pracownikiem a Spółką.

Spółka prowadzi księgi rachunkowe na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r., nr 152, poz. 1223 ze zm.). Wynagrodzenia oraz inne świadczenia na rzecz pracowników Spółka ujmuje w księgach zgodnie z zasadą memoriału, określoną w art. 6 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Dla przykładu należne pracownikom wynagrodzenia za grudzień, mimo że mają być wypłacone w następnym roku, tj. w styczniu, podlegają zarachowaniu do kosztów księgowych tego roku, którego dotyczą, czyli do grudnia.

Będące przedmiotem wniosku wydatki na rzecz pracowników stanowią w Spółce koszty pośrednie, tj. koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

koszt

wynagrodzenia

pracownik

koszt

wynagrodzenia

pracownik

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Odnosząc się do pytania pierwszego – i - należności, o których mowa w pkt 1 przedstawionego opisu stanu faktycznego i przyszłego Wnioskodawca podniósł, że stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Będące przedmiotem zapytania wydatki ponoszone przez Spółkę stanowią w jej ocenie koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Moment potrącania kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Stosownie do art. 15 ust. 4e powołanej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h (podkreślenie własne), za dzień poniesienia kosztu, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.: „Ustawa PIT"), „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych".

Mając na względzie, iż przedmiotem zapytania są świadczenia, które stanowią dla pracowników przychód ze stosunku pracy, dla oceny momentu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów przedmiotowych wydatków zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4g ustawy. Stosownie do treści powołanego przepisu, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 Ustawy CIT.

Powyższy przepis umożliwia zatem podatnikowi zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów świadczeń na rzecz pracowników na zasadzie „memoriałowej", przy czym należność powinna zostać wypłacona (postawiona do dyspozycji) na rzecz pracownika w terminie, który wynika z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Odnosząc powyższe regulacje do świadczeń, o których mowa w pkt 1 przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Spółka stoi na stanowisku, iż przepis ten umożliwia jej zaliczenie wymienionych w pkt 1 świadczeń pracowniczych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z regułą zawartą w art. 15 ust. 4g Ustawy CIT będącym przepisem szczególnym dotyczącym kosztów pracowniczych. Jednocześnie, dla ustalenia momentu zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów nie ma znaczenia sposób ich ujęcia w księgach rachunkowych Spółki.

W ocenie Spółki, mimo, że świadczenia wymienione w pkt 1 przysługują za okresy dłuższe niż miesiąc (tj. stanowią wynagrodzenie za pracę wykonaną w okresie dłuższym niż jeden miesiąc) to mając na względzie brzmienie art. 15 ust. 4g Ustawy CIT należy stwierdzić, że Spółka jest w stanie zidentyfikować miesiąc, za który stają się one de facto należne, co skutkuje możliwością ujmowania tego typu należności w kosztach uzyskania przychodów na zasadzie „memoriałowej" przewidzianej w art. 15 ust. 4g Ustawy CIT.

Zastosowanie art. 15 ust. 4g Ustawy wymaga zatem w pierwszej kolejności wskazania miesiąca, za który dane świadczenie jest należne.

W przypadku świadczeń przysługujących za okresy dłuższe niż miesiąc, miesiącem za który świadczenia są należne jest ostatni miesiąc okresu, którego świadczenia te dotyczą. Innymi słowy, z uwagi na fakt, że świadczenia te dotyczą pracy za dany okres, upływ tego okresu skutkuje tym, iż stają się one należne na ostatni dzień miesiąca kończącego dany okres tj. kwartał, półrocze, rok. W efekcie, mając na względzie literalne brzmienie przepisu art. 15 ust. 4g Ustawy CIT, Spółka jest w stanie zidentyfikować miesiąc, za który dane świadczenie jest należne.

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku świadczeń opisanych w pkt 1 przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w stosunku do których termin wynika z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, wypłata świadczenia należnego za dany miesiąc, uprawnia Spółkę do zaliczenia tych świadczeń w koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 15 ust. 4g Ustawy CIT, tj. stanowią one koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne
(tj. na koniec okresu, za który jest należne świadczenie) pod warunkiem, iż wypłata nastąpiła zgodnie z terminem wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Powyższa wykładnia przepisów prezentowana jest również w interpretacjach podatkowych, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 lipca 2011 r. znak
IPPB5/423-382/11-2/AS) oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
z dnia 2 listopada 2010 r. znak IBPBI/2/423-1434/10/MO). W interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie organ podatkowy wskazał, że: „(...) w związku z faktem, iż należności z tytułu premii kwartalnych przyznawanych Dyrektorom zakładów i ich zastępcom przyznawane są za kwartał należy uznać, że są należne na koniec każdego kwartału za który przysługują, (tj. w ostatnim miesiącu kwartału).

W oparciu o przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż wydatki na premię kwartalną należną Dyrektorom zakładów i ich zastępcom mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie, gdy przedmiotowe świadczenia są należne pod warunkiem, że zostaną wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z uregulowań zawartych w regulaminie wynagradzania i premiowania. Środki wypłacone po tym terminie będą kosztem uzyskania przychodów w momencie wypłaty".

Jednocześnie, w ocenie Spółki, w sytuacji w której termin wypłaty danej należności został wskazany w regulacjach dotyczących wynagrodzeń poprzez określenie, że premia zostanie wypłacona łącznie z wynagrodzeniem zasadniczym, należy uznać, że termin wypłaty należności został określony i jego dochowanie uprawnia Spółkę do zaliczenia danej należności zgodnie z zasadą wynikającą z art. 15 ust. 4g Ustawy CIT tj. w koszty miesiąca, za który jest należna.

Ponadto, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku należności, których termin wypłaty przypada po terminie złożenia zeznania za rok, obejmujący miesiąc, za który premia jest należna (roczna premia należna za miesiąc grudzień) premia zostanie ujęta w koszty na zasadzie kasowej, tj. w momencie wypłaty. Wniosek taki wynika z faktu, iż na moment złożenia zeznania podatkowego Spółka nie ma wiedzy, czy należna pracownikowi premia zostanie wypłacona w terminie uprawniającym Spółkę do zaliczenia jej w koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 15 ust. 4g Ustawy CIT.

Wypłata zaś premii w ustalonym terminie jest warunkiem zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów na zasadzie „memoriałowej".

Przykładowo, premia należna za 2011 r., której wypłata nastąpi 15 maja 2012 r. nie może zostać zaliczona w koszty uzyskania przychodów roku 2011, bowiem na moment złożenia zeznania podatkowego za 2011 r. (tj. 31 marca 2012 r. ). Spółka nie będzie miała wiedzy, czy wypłata premii nastąpi z zachowaniem ustalonego terminu.

Odnosząc się do pytania pierwszego – i należności, o których mowa w pkt 2 przedstawionego opisu stanu faktycznego i przyszłego Wnioskodawca podniósł, że w przypadku świadczeń, o których mowa w pkt 2 przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że co do zasady są one wypłacane przez Spółkę w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia oraz wykonywaniem pracy przez okresy dłuższe niż jeden miesiąc lub pozostawaniem w stosunku pracy przez okresy dłuższe niż miesięczne. Podobnie jak świadczenia opisane w pkt 1 stanowią one dla pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, w związku z czym moment zaliczenia tego rodzaju świadczeń do kosztów uzyskania przychodów Spółki należy oceniać zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 15 ust. 4g Ustawy CIT.

Należy podkreślić, że mając na względzie charakter opisanych w pkt 2 wniosku świadczeń na rzecz pracowników (odprawy, rekompensaty z tytułu wcześniejszego rozwiązania stosunku pracy, ekwiwalent za niewykorzystany urlop) i zasadniczo, obowiązek świadczenia pieniężnego po stronie Spółki powstaje z chwilą rozwiązania umowy o pracę. W ocenie Spółki należy uznać, że stają się one należne w miesiącu, w którym ustał stosunek pracy.

Stanowisko powyższe zostało zaprezentowane w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 stycznia 2011 r. znak ITPB3/423-615/10/PST) oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 lipca 2010 r. znak IBPBI/2/423-641/10/MS.

W przypadku nagród jubileuszowych, które wypłacane są z uwagi na określony staż pracy danego pracownika, Spółka stoi na stanowisku, iż stają się należne w miesiącu, w którym pracownik nabył prawo do świadczenia w związku z upływem okresu zatrudnienia będącego podstawą wypłaty nagrody jubileuszowej.

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku świadczeń opisanych w pkt 2 przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w stosunku do których termin wynika z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, wypłata świadczenia należnego za dany miesiąc, uprawnia Spółkę do zaliczenia tego świadczenia w koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 15 ust. 4g Ustawy CIT, tj. stanowią one koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne
(tj. w miesiącu, w którym miało miejsce zdarzenie uprawniające pracownika do świadczenia) pod warunkiem, iż wypłata nastąpiła zgodnie z terminem wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Stanowisko takie zostało zaprezentowane w powołanych wyżej interpretacjach Dyrektora
Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 stycznia 2011 r. znak ITPB3/423-615/10/PST
oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 lipca 2010 r.
znak IBPBI/2/423-641/10/MS.

Jednocześnie, dla ustalenia momentu zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów nie ma znaczenia sposób ich ujęcia w księgach rachunkowych, bowiem decydujące znaczenie mają kwestie, o których mowa w art. 15 ust. 4g Ustawy CIT.

Ponadto, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku należności, których termin wypłaty przypada po terminie złożenia zeznania za rok, obejmujący miesiąc, za który dana należność jest należna, zostanie ona ujęta w koszty na zasadzie kasowej, tj. w momencie wypłaty. Wniosek taki wynika z faktu, iż na moment złożenia zeznania podatkowego Spółka nie ma wiedzy, czy należna pracownikowi odprawa zostanie wypłacona w terminie uprawniającym Spółkę do zaliczenia jej w koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 15 ust. 4g Ustawy CIT. Wypłata zaś należności w ustalonym terminie jest warunkiem zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów na zasadzie „memoriałowej".

Przykładowo, świadczenie wypłacane pracownikom objętym procesem restrukturyzacji, rozwiązującym umowę o pracę za porozumieniem stron, z własnej inicjatywy, którym stosunek pracy ustał z końcem 2011 r., (należne jest za grudzień 2011 r., bo w grudniu 2011 r. ustał stosunek pracy), a którego wypłata nastąpi w ratach, przy czym ostatnia rata zostanie wypłacona w terminie 15 maja 2012 r. nie może zostać w całości zaliczone w koszty uzyskania przychodów roku 2011, bowiem na moment złożenia zeznania podatkowego za 2011 r. (tj. 31 marca 2012 r.) Spółka nie ma wiedzy, czy wypłata ostatniej raty nastąpi z zachowaniem ustalonego terminu.

W ocenie Spółki, w takiej sytuacji, kosztami uzyskania przychodów będą jedynie te raty, które zostały terminowo wypłacone na rzecz pracowników do dnia złożenia zeznania podatkowego za 2011 rok.

Pytanie nr l - należności, o których mowa w pkt 3 przedstawionego opisu stanu faktycznego i przyszłego

W ocenie Spółki, należności opisane w pkt 3 przedstawionego stanu faktycznego i przyszłego, stanowią koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem ich wypłaty w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Zastosowanie powyższej zasady wymaga wskazania miesiąca, za który dane świadczenie jest należne. Z uwagi na fakt, że w praktyce wszystkie świadczenia wskazane w grupie 3 opisanego stanu faktycznego i przyszłego wypłacane są na podstawie dokumentu przedłożonego przez pracownika, po wcześniejszej akceptacji przez uprawnione osoby (np. rozliczenie podróży służbowej, faktury za obuwie, studia, okulary, oświadczenie o używaniu samochodu prywatnego w jazdach lokalnych). Spółka stoi na stanowisku, iż miesiącem, za który są one należne jest miesiąc zaakceptowania przedłożonego przez pracownika rozliczenia (dokumentu, rachunku, faktury, itp.).

W przypadku powyższych należności wskazać można te z nich, w stosunku do których został określony termin wypłaty (przykładowo, są to należności z tytułu zagranicznej podróży służbowej, które stosownie do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju wydanego na podstawie art. 771 § 2 Kodeksu pracy - są wypłacane w terminie 14 dni od dnia zakończenia podróży). A zatem, gdy wskazane wyżej należności zostaną wypłacone w terminie przewidzianym w przepisach prawa pracy, umowie lub innym stosunku prawnym łączącym strony, wówczas stanowią koszt miesiąca, za który są należne, tj. w miesiącu zaakceptowania przedłożonego przez pracownika dokumentu, będącego podstawą wypłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych
w odniesieniu do pytania oznaczonego jako pierwsze - uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

- został poniesiony przez podatnika,

- jest definitywny, a więc bezzwrotny,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Enumeratywnie wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy katalog kosztów niestanowiących kosztów podatkowych nie oznacza bowiem, że inne koszty w nim nie wymienione tymi kosztami nie mogą być. W takim przypadku należy badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodów (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Kosztami podatkowymi mogą być również „koszty pracownicze”, gdyż wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają wymóg art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, różnego rodzaju premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, a także inne, np. związane z ochronią zdrowia i życie pracowników poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, które określone zostały w przepisach prawa pracy.

Należy jednak pamiętać, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń,
a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W przedstawionych stanach faktycznych oraz opisach zdarzeń przyszłych Spółka wskazała, że będące przedmiotem wniosku wydatki na rzecz pracowników stanowią w Spółce koszty pośrednie, tj. koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami - oprócz wynagrodzenia zasadniczego, zatrudnionym pracownikom przysługują także inne należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – przy czym są to świadczenia, w stosunku do których został określony termin wypłaty i wynika on z umowy, regulaminu lub innego stosunku prawnego łączącego strony, takie jak:

1. świadczenia na rzecz pracowników, które przysługują za okresy dłuższe niż miesiąc, ale dotyczą pracy wykonanej w danym okresie, np. kwartale, półroczu czy roku. Wśród tego rodzaju świadczeń są:

- kwartalne premie motywacyjne wypłacane razem z wypłatą wynagrodzenia zasadniczego za miesiąc następujący po miesiącu kończącym dany kwartał.

2. świadczeń na rzecz pracowników tzw. jednorazowych, które przysługują w związku z zaistnieniem danego zdarzenia, np. ustaniem zatrudnienia w związku z przejściem na emeryturę, zakończeniem okresu, na który była zawarta umowa o pracę lub też wcześniejszym rozwiązaniem umowy o pracę za porozumieniem stron w ramach procesów restrukturyzacji. Wśród tego rodzaju świadczeń są

- nagrody jubileuszowe,

- odprawy emerytalne,

- dodatkowe odprawy emerytalne za wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy przysługujące na podstawie uchwały Zarządu Spółki,

- rekompensaty za wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy przysługujące na podstawie uchwały Zarządu Spółki,

- ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

3. Inne świadczenia na rzecz pracowników stanowiące zwrot wydatków poniesionych przez pracowników, w stosunku do których nie w każdym przypadku wskazany jest termin, w którym Spółka zobowiązana dokonać zwrotu wydatków. Spółka dokonuje
wypłaty bez zbędnej zwłoki po spełnieniu przez pracownika wszystkich niezbędnych warunków do dokonania przelewu na rachunek bankowy pracownika lub wypłaty
w kasie (tj. przedstawienie dokumentów, z których wynikają poniesione wydatki).

Do tej grupy świadczeń na rzecz pracowników można zaliczyć:

- należności z tytułu podróży służbowej (np. dieta, ryczałt za używanie prywatnego samochodu podczas podróży służbowej i inne wydatki rozliczane w ramach delegacji),

- ryczałt za obuwie, odzież ochronną i okulary używane przy wykonywaniu pracy,

- dofinansowanie do studiów podejmowanych przez pracowników w związku z wykonywaną przez nich pracą w Spółce,

- dodatkowe świadczenie pieniężne dla pracowników, którzy podjęli decyzję o zmianie miejsca wykonywania pracy,

W odniesieniu do przedstawionych wydatków zaznaczyć należy, że prawidłowe zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem przez podatnika jego celowości i związku z przychodem jak i prawidłowym udokumentowaniem. To na podatniku bowiem ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia obciążenia podatkowego.

W odniesieniu do kwestii wyznaczonej zakresem pytań sformułowanych we wniosku podnieść należy, że w myśl obowiązujących od 1 stycznia 2007 r. przepisów art. 15 ust. 4d
i ust. 4e ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie), podlegają podatkowemu rozliczeniu w dacie ich poniesienia. Za dzień ten, z zastrzeżeniem przewidzianym w tej ustawie, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 27 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw tworzonych zgodnie z ustawą o rachunkowości, innych niż określone w niniejszej ustawie jako taki koszt.

Biorąc pod uwagę zaprezentowane powyżej zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, określone w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy wskazać, że utworzone bierne rozliczenia międzyokresowe (rezerwy) na koszty, jako ujęte bilansowo dla celów księgowych zobowiązanie, nie stanowią na gruncie podatkowym kosztu uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy zauważyć, że mocą art. 2 pkt 5 lit. b ustawy z dnia 6 listopada 2008 roku o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) z dniem 1 stycznia 2009 r. dodano do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy art. 15 ust. 4g, regulujący kwestie potrącalności tzw. kosztów pracowniczych, zgodnie z którymi:

- należności z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają ww. należności i składki mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej).

Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty wynagrodzenia oraz składek regulacja prawna odsyła do art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że wynagrodzenia pracowników stanowią koszt uzyskania przychodu w miesiącu, za który są należne, jednak pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy. Natomiast w przypadku niedochowania wyżej wymienionych terminów, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uregulowania zawarte w art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do należności związanych ze stosunkiem pracy modyfikują ogólne zasady zaliczania wydatków do bezpośrednich i pośrednich kosztów uzyskania przychodów
wynikające z art. 15 ust. 4 i art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jako przepis szczególny ma zatem pierwszeństwo przed wyżej wymienionymi zasadami ogólnymi.

Przy czym ustawodawca pozostawił zwrot „w miesiącu, za który są należne”, zawarty
w art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niedookreślonym. Stąd konieczna jest analiza jego znaczenia na bazie wykładni literalnej. Słownik języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/należny) definiuje słowo „należny”, jako „przysługujący, należący się komuś lub czemuś”. W związku z tym przyjmuje się, że dla celów podatkowych dana należność (np. premia) staje się należna, gdy bądź wynika z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, np. Zakładowych Układów Zbiorowych Pracy.

Cytowany wyżej przepisy należy interpretować następująco:

- jeżeli wypłata świadczeń ze stosunku pracy następuje w terminie, zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy następuje w miesiącu, za który wypłacane świadczenia są należne,

- w sytuacji, gdy miało miejsce uchybienie terminowi wypłaty świadczeń, wypłacone lub postawione do dyspozycji świadczenie powinno być zaliczone do kosztów podatkowych według zasady kasowej, tj. w miesiącu dokonania wypłaty lub postawienia do dyspozycji,

- świadczenie ze stosunku pracy, które nie zostało wypłacone lub postawione do dyspozycji, w ogóle nie stanowi kosztu uzyskania przychodów.

Rezerwy utworzone na wypłatę wynagrodzeń, jako nie wymienione w ustawie podatkowej, nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, natomiast wynagrodzenia w związku z którymi utworzono rezerwy mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów według opisanych powyżej zasad określonych w przepisie art. 15 ust. 4g cyt. ustawy.

W konsekwencji, w przypadku przedmiotowych świadczeń, w stosunku do których termin wynika z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, wypłata świadczenia należnego za dany miesiąc, uprawnia Spółkę do zaliczenia tych świadczeń w koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 15 ust. 4g ustawy, tj. stanowią one koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne (w przypadku świadczeń przysługujących za okresy dłuższe niż miesiąc - na koniec okresu, za który jest należne świadczenie) pod warunkiem, że wypłata nastąpiła zgodnie z terminem wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Zasadnie więc we wniosku wskazano, że należne pracownikom wynagrodzenia za grudzień, mimo że mają być wypłacone w następnym roku, tj. w styczniu, podlegają zarachowaniu do kosztów księgowych tego roku, którego dotyczą, czyli do grudnia.

Przy czym mając na względzie charakter opisanych w pkt 2 wniosku świadczeń na rzecz pracowników (odprawy, rekompensaty z tytułu wcześniejszego rozwiązania stosunku pracy, ekwiwalent za niewykorzystany urlop), obowiązek świadczenia pieniężnego
po stronie Spółki powstaje z chwilą rozwiązania umowy o pracę, zaś w przypadku nagród jubileuszowych, stają się należne w miesiącu, w którym pracownik nabył prawo do świadczenia w związku z upływem okresu zatrudnienia będącego podstawą wypłaty nagrody jubileuszowej - pod warunkiem, że wypłata następuje zgodnie z terminem wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

W tym zakresie stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Jednakże nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w przypadku należności, których termin wypłaty przypada po terminie złożenia zeznania za rok, obejmujący miesiąc, za który premia, odprawa jest należna (tj. rocznej premii należna za miesiąc grudzień) dane należność (np. premia, odprawa) zostanie ujęta w koszty na zasadzie kasowej,
tj. w momencie wypłaty, bowiem na moment złożenia zeznania podatkowego Spółka nie ma wiedzy, czy należna pracownikowi premia, odprawa zostanie wypłacona w terminie uprawniającym Spółkę do zaliczenia jej w koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 15 ust. 4g cyt. ustawy.

Wskazane bowiem przez Wnioskodawcę „kryteria”, tj.: moment złożenia zeznania podatkowego oraz posiadanie przez Spółkę wiedzy, czy należne pracownikowi świadczenie zostanie wypłacone w przyszłości w przyjętym terminie - nie są elementami konstrukcyjnym omawianych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym przepisu art. 15 ust. 4g cyt. ustawy określającym sposób zaliczenia tych świadczeń w koszty uzyskania przychodów.

Tak wiec odnosząc się bezpośrednio do przedstawionych przykładów, w przypadku należności – z tytułu rocznej premii należnej za miesiąc grudzień premia zostanie ujęta w koszty na zasadzie memoriałowej, skoro - jak we wskazanym przykładzie premia jest należna za 2011 r., a termin wypłaty jest określony (nastąpi 15 maja 2012 r.) – powinna zostać zaliczona w koszty uzyskania przychodów roku 2011 - na koniec okresu,
za który jest należne świadczenie. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, że przykładowe wydatki z tytułu dodatkowego wynagrodzenia rocznego

premii rocznej, tzw. „trzynastki”, mimo że mają być wypłacone w następnym roku, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie, gdy przedmiotowe świadczenia są należne. Natomiast, jeśli środki zostaną wypłacone po określonym terminie uprawniającym do zaliczenia jej w koszty uzyskania przychodów to wówczas będą kosztem uzyskania przychodów w momencie wypłaty.

Natomiast w przypadku należności wypłacanych pracownikom objętym procesem restrukturyzacji, rozwiązującym umowę o pracę za porozumieniem stron, z własnej inicjatywy, którym stosunek pracy ustał z końcem 2011 r., (należne jest za grudzień 2011 r., bo w grudniu 2011 r. ustał stosunek pracy), a którego wypłata nastąpi w ratach, przy czym ostatnia rata zostanie wypłacona w terminie 15 maja 2012 r. (czyli termin wypłaty jest określony), pomimo że ma być wypłacone w następnym roku, świadczenia powinny
zostać w całości zaliczone w koszty uzyskania przychodów roku 2011. Dopiero
w przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych znajdzie zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, jako nieprawidłowe należy uznać także stanowisko Spółki zawarte w odniesieniu do pytania oznaczonego jako nr 1, że w przypadku należności, o których mowa w pkt 3 przedstawionego opisu stanu faktycznego i przyszłego, w stosunku do których - jak zauważa Wnioskodawca:

- nie w każdym przypadku wskazany jest termin, w którym Spółka zobowiązana dokonać zwrotu wydatków i

- w praktyce wypłacane są na podstawie dokumentu przedłożonego przez pracownika, po wcześniejszej akceptacji przez uprawnione osoby (oprócz przykładowo należności z tytułu zagranicznej podróży służbowej, w stosunku do których został określony termin wypłaty stosownie do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej) miesiącem, za który są one należne jest miesiąc zaakceptowania przedłożonego przez pracownika rozliczenia (dokumentu, rachunku, faktury, itp.), będącego podstawą wypłaty.

W stosunku bowiem do należności, co do których nie został określony termin wypłaty (termin przewidzianym w przepisach prawa pracy, umowie lub innym stosunku prawnym łączącym strony), wówczas wydatki te stanowią koszt, z chwilą faktycznej wypłaty, dokonania lub postawienia do dyspozycji osób uprawnionych (art. 16 ust 1 pkt 57 cyt. ustawy).

W świetle powyższego, stanowisko Spółki należało uznać zatem za nieprawidłowe.

Dodatkowo, odnośnie przedstawionych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego okoliczności, wskazanych przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji indywidualnej (art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 4d-4h, art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy
z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych) oraz postawionego pytania wyjaśnić należy, że granice szczególnego postępowania, którego celem jest uzyskania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie określa strona występując z konkretnym pytaniem. W konsekwencji tut. Organu nie odniósł się do innych uregulowań dotyczących określenia momentu potrącania kosztów pracowniczych w czasie (np. w odniesieniu do wynagrodzeń bezpośrednio związanych z ewentualnym procesem inwestycyjnym – tj. uregulowania zawartego w art. 16g ust. 4 cyt. ustawy, które modyfikuje ogólna zasadę zaliczania należności związanych ze stosunkiem pracy - wynikającą z art. 15 ust. 4g ustawy
do kosztów uzyskania przychodów).

Tutejszy organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej
nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

W celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez Podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Natomiast przywołane przez Spółkę interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach wnioskodawcy („zainteresowanego”), w określonym stanie faktycznym bądź zdarzeniu przyszłym, a więc tylko do nich się odnoszą. Nie mają zatem charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego - tym samym nie są wiążące w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia,
w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin