Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-714/13-2/AG
z 5 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2013 r. (data wpływu 17 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozpoznania momentu poniesienia kosztów inwestycyjnych w specjalnej strefie ekonomicznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozpoznania momentu poniesienia kosztów inwestycyjnych w specjalnej strefie ekonomicznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki komandytowej (dalej: „.Spółka”). Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie x Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „Strefa”) na podstawie następujących zezwoleń (dalej: „Zezwolenia”):

1. Zezwolenie z dnia x listopada 2006 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Strefy (dalej: „Zezwolenie 1”),
2. Zezwolenie z dnia x stycznia 2008 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Strefy (dalej: „Zezwolenie 2”).
   
   

Jako warunek prowadzenia działalności na terenie Strefy, w ramach Zezwolenia 1 i Zezwolenia 2, Spółka została zobowiązana do spełnienia określonych warunków, w tym do poniesienia określonej kwoty wydatków inwestycyjnych, zatrudnienia określonej liczby osób i utrzymania tego zatrudnienia przez wskazany czas.

Z uwagi na posiadane Zezwolenia, Wnioskodawca będący wspólnikiem Spółki, korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a) w zw. z art. 8 ust. 1 Ustawy o PDOF.

Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Strefy, po uzyskaniu Zezwoleń, Spółka (a tym samym Wnioskodawca) ponosiła i nadal ponosi koszty inwestycji stanowiące wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w obrębie Strefy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przez poniesienie kosztów inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną należy rozumieć faktyczne poniesienie wydatków zgodnie z metodą kasową (tj. z chwilą zapłaty), także wówczas, gdy przyjęcie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do użytkowania nastąpi w terminie późniejszym (tzn. na dzień poniesienia w rozumieniu kasowym środki trwale i/lub wartości niematerialne i prawne nie zostaną jeszcze oddane do użytkowania)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przez poniesienie kosztów inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną należy rozumieć faktyczne poniesienie wydatków zgodnie z metodą kasową (tj. z chwilą zapłaty), także wówczas, gdy przyjęcie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do użytkowania nastąpi w terminie późniejszym (tzn. na dzień poniesienia w rozumieniu kasowym środki trwałe i/lub wartości niematerialne i prawne nie zostaną jeszcze oddane do użytkowania).

Uzasadnienie

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę pytania oparte jest na szeregu argumentów, wynikających z przepisów prawa:

(1)

Art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. 1994 Nr 123, poz. 600 ze zm., jednakże w takim samym brzmieniu obowiązującym na dzień wydania każdego z Zezwoleń, dalej: „Ustawa o SSE”) wskazuje, że:

„dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 63a) Ustawy o PDOF:

„wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 5a-5c, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (...), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami”.

Z kolei § 3 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 października 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. z 2006 r. Nr 200, poz. 1473 ze zm. w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania każdego z Zezwoleń, dalej: „Rozporządzenie SSE”) wskazuje, iż pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a) ustawy o PDOF stanowi pomoc regionalną z tytułu m.in. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą określonych w § 6 (lub § 6-8 w brzmieniu obowiązującym dla Zezwolenia 1) Rozporządzenia SSE.

Zgodnie z § 6 ust. 1 Rozporządzenia SSE w brzmieniu obowiązującym dla Zezwolenia 1, „za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związki, z realizacją inwestycji na terenie strefy na:

1. zakup albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub ich spłatę określoną w umowie leasingu lub innej umowie o podobnym charakterze, z wyłączeniem środków transportu nabywanych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w sektorze transportu, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika,
2. rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych

– zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych zgodnie z przepisami o podatku dochodowym”.

Natomiast zgodnie z § 6 ust. 1 i ust. 5 Rozporządzenia SSE w brzmieniu obowiązującym dla Zezwolenia 2: „za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej (z zastrzeżeniem § 6 ust. 2 i 3 Rozporządzenia SSE).
   
   

(…) Cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości”.

Wnioskodawca wskazuje, że zarówno Rozporządzenie SSE, jak i Ustawa o SSE oraz Ustawa o PDOF mimo, że posługują się pojęciem „poniesione”, to nie definiują wprost, kiedy kwalifikowane koszty inwestycji (stanowiące m.in. podstawę kalkulacji wartości zwolnienia z zapłaty PDOF) należy uznać za poniesione, tj. nie wskazują, czy poniesienie wydatku w celu egzekucji prawa do zwolnienia oznacza jego praktyczne zrealizowanie (w ujęciu kasowym), czy też wystarczające jest dokonanie odpisu powodującego zmianę w strukturze aktywów lub pasywów podatnika (zarachowanie kosztu bez dokonania płatności - ujęcie memoriałowe).

Ponadto mimo, że przepisy Rozporządzeń SSE w brzmieniu obowiązującym dla każdego z obu Zezwoleń różnią się nieznacznie treścią między sobą (tzn. przepisy właściwe dla Zezwolenia 1 odwołują się do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych ustalonej zgodnie z przepisami podatkowymi, z kolei przepisy właściwe dla Zezwolenia 2 odwołują się do wykładni ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych według przepisów ustawy o rachunkowości), to jednak żadne z tych przepisów nie zawierają definicji momentu poniesienia takich wydatków.

W ocenie Wnioskodawcy, uwzględniając fakt, że również odpowiednie przepisy regulujące sposób kalkulacji puli zwolnienia z PDOF nie zawierają definicji „poniesionego kosztu inwestycji”, należy odwołać się do reguł wykładni językowej, która ma prymat w odniesieniu do interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W języku potocznym wyrażenie „ponosić” należy rozumieć jako „zostać obarczonym. obciążonym czymś, doznać czegoś, doświadczyć czegoś” (Słownik Języka Polskiego, T. II pod red. M. Szymczaka, str. 802, wyd. PWN Warszawa 1984 r.). Nie bez znaczenia jest użycie przez prawodawcę trybu dokonanego, co wskazuje na fakt, że obciążenie powinno być faktycznie zrealizowane. Prowadzi to do wniosku, że użyte w omawianych przepisach pojęcie odnosi się do kosztów inwestycji, które zostały poniesione w sposób definitywny, a więc faktycznie wydatkowane.

Należy również podkreślić, że przepisy Rozporządzenia SSE wpływają na wysokość zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych i jako takie powinny być interpretowane ściśle. W konsekwencji nie można przyjąć w opinii Wnioskodawcy, że wbrew wykładni językowej wystarczające dla skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 63a) Ustawy o PDOF, jest samo zarachowanie kosztu. Prowadziłoby to bowiem do sytuacji, w której podatnik osiągnąłby wymierną korzyść, nie ponosząc żadnego finansowego ciężaru. Poniesienie wydatku w tym przypadku musi zatem oznaczać jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym.

Za poprawnością wskazanego rozwiązania przemawiają także reguły wykładni celowościowej. Istotnym bowiem jest fakt, że zwolnienie ma na celu zachętę do inwestowania, poprzez udzielenie ulg w postaci częściowej „refundacji” ponoszonych wydatków. Chodzi zatem o koszty inwestycyjne, które zostały przez podatnika zrealizowane i to w określonym czasie, objętym zezwoleniem na prowadzenie działalności na danym terenie (Strefie). Ograniczenie czasowe, jak również fakt pośredniego zwrotu poniesionych kosztów inwestycyjnych wskazuje, że chodzi o wartości, które zostały przez przedsiębiorcę faktycznie wydatkowane (w ujęciu kasowym).

Z uwagi na fakt, iż ustawodawca nie zdefiniował w przepisach dotyczących Stref, kiedy nakłady inwestycyjne należy uznać za poniesione, historycznie pojawiało się wiele wątpliwości i sporów w tym zakresie.

Niejasności te doprowadziły jednak ostatecznie do zajęcia stanowiska w formie wyjaśnień Ministra Finansów, który w piśmie z 5 kwietnia 2006 r. (sygn. P84/KA-8213-321-25/06) stwierdził, iż „zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego (…) to musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. W związku z tym nie jest wystarczające, dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowaniem wydatku bez jego faktycznego poniesienia”. W piśmie tym Minister uznał za poprawną metodą kasową w zakresie kwalifikacji momentu poniesienia nakładów inwestycyjnych.

(2)

Ponadto przepisy strefowe nie uzależniają również poniesienia kosztów inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną od tego, czy nastąpiło już przyjęcie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do użytkowania, czy też takie przyjęcie do używania nastąpi w terminie późniejszym.

W ocenie Wnioskodawcy, wymóg dotyczący wprowadzenia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie musi, w świetle wskazanych przepisów, zostać spełniony zanim przedmiotowe wydatki zostaną uwzględnione dla celów rozliczeń strefowych i podatkowych, ale musi zostać spełniony docelowo. Kwestia bowiem samego momentu kwalifikacji określonych wydatków dla celów korzystania z pomocy publicznej została uregulowana w przepisie 5 ust. 1 Rozporządzenia SSE (w brzmieniu obowiązującym dla wydania każdego z Zezwoleń), zgodnie z którym „zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskaniu zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej (…)”.

Podkreślić należy, że tylko ten przepis regulacji prawnych dotyczący prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Strefy mówi o okresie korzystania ze zwolnienia, w szczególności wskazując, iż przysługuje ono od momentu poniesienia wydatków inwestycyjnych. Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że wydatkiem jest koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym, a przez poniesienie wydatku należy rozumieć definitywne pokrycie kosztów z własnych zasobów majątkowych podatnika.

Wobec powyższego, Wnioskodawca powinien być uprawniony do zaliczenia wydatków inwestycyjnych do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w miesiącu ich poniesienia rozumianym jako moment zapłaty (metoda kasowa), nawet jeżeli w tym miesiącu nie doszło jeszcze do przekazania do użytkowania środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych, z którymi związane były te wydatki, gdyż przez cały czas są to wydatki o charakterze inwestycyjnym.

W ocenie Wnioskodawcy, gdyby intencją prawodawcy było odroczenie terminu uznania wydatków poniesionych na środki trwale i wartości niematerialne i prawne za wydatki kwalifikowane do momentu wprowadzenia tych środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych do ewidencji, zostałoby to wprost wskazane w przepisach Rozporządzenia SSE.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, sformułowany w Rozporządzeniu SSE warunek zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną (polegający na wprowadzeniu środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, na które przeznaczono wydatki inwestycyjne do stosownej ewidencji) stanowi wprawdzie warunek sine qua non kwalifikowalności takich wydatków, niemniej jednak nie musi on zostać spełniony przed ich uwzględnieniem między innymi w kalkulacji przysługującego Spółce (w tym Wnioskodawcy) limitu dostępnej pomocy publicznej.

W rezultacie Wnioskodawca ma prawo uznać wydatki w zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych za wydatki inwestycyjne w rozumieniu odpowiednich przepisów w miesiącu, w którym te wydatki zostały faktycznie poniesione (tj. wydatkowane w ujęciu kasowym), nawet jeżeli w tym miesiącu nie doszło jeszcze do oddania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, z którymi związane były te wydatki inwestycyjne.

(3)

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż powyższe stanowisko znajduje pełne potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego (wydawanych co prawda przez organy podatkowe w niektórych przypadkach na gruncie przepisów dotyczących ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale w analogicznych stanach faktycznych, jak zaprezentowany przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku), przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 marca 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423- 57/12/AK), z dnia 7 stycznia 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1274/12/AP), z dnia 30 listopada 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-1127/12/AP), z dnia 18 czerwca 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-281/12/AK), z dnia 7 lipca 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-550/10/MO),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 maja 2012 r. (sygn. IPPB3/423-126/12- 3/MS), z dnia 26 czerwca 2008 r. (sygn. IP-PB3-423-477/08-2/MK),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 26 lipca 2012 r. (sygn. ILPB3/423-157/12- 4/AO), z dnia 18 listopada 2010 r. (sygn. ILPB3/423-697/10-2/EK), z dnia 28 października 2010 r. (sygn. ILPB4/423-119/10-2/ŁM), z dnia 3 grudnia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-758/09-2/EK), z dnia 4 kwietnia 2008 r. (sygn. ILPB3/423-61/08-4/ŁM),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 sierpnia 2012 r. (sygn. ITPB3/423- 275/12/MK), z dnia 16 grudnia 2009 r. (sygn. ITPB3/423-602/09/PS), z dnia 16 listopada 2009 r. (sygn. ITPB3/423-489/09/DK), z dnia 12 stycznia 2009 r. (sygn. ITPB3/423-588/08/AM).
  
  

Ponadto, zasadność stosowania metody kasowej została również potwierdzana przez NSA w wyroku z dnia 25 kwietnia 2012 r., (sygn. II FSK 2099/10).

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przepisy w obowiązującym brzmieniu nie dają wprost jednoznacznej odpowiedzi w odniesieniu do właściwego momentu rozpoznawania kosztów inwestycyjnych dla potrzeb ustalania dostępnej puli zwolnienia z PDOF. Jednakże, bazując na literalnej i celowościowej wykładni § 6 ust. 1 Rozporządzenia SSE, według brzmienia na dzień wydania każdego z Zezwoleń, właściwą w ocenie Wnioskodawcy pozostaje w tym zakresie metoda kasowa. Przyjęcie odmiennego podejścia (tj. uznanie, że wydatki inwestycyjne będą poniesione już w momencie ich zarachowania) skutkowałoby między innymi tym, że istniałaby możliwość zwiększania limitu dostępnej pomocy publicznej, a przez to i zwolnienia w PDOF, poprzez samo ujęcie wydatku w księgach, bez konieczności jego zapłaty, to prowadziłoby do sytuacji, w której przedsiębiorca osiągnąłby wymierną korzyść bez faktycznego (kasowego) ponoszenia wydatków kwalifikowanych.

W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, przez poniesienie kosztów inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną należy rozumieć faktyczne poniesienie wydatków zgodnie z metodą kasową (tj. z chwilą zapłaty), także wówczas, gdy przyjęcie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do użytkowania nastąpi w terminie późniejszym (tzn. na dzień poniesienia w rozumieniu kasowym środki trwałe i/lub wartości niematerialne i prawne nie zostaną jeszcze oddane do użytkowania).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do licznie powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.