Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-782/13/AP
z 8 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 24 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 28 czerwca 2013 r.), uzupełnionym 23 i 26 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z budową ogrodzenia, podjazdu oraz zagospodarowania terenu nieruchomości gruntowej, na której wybudowany zostanie budynek częściowo wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z budową ogrodzenia, podjazdu oraz zagospodarowania terenu nieruchomości gruntowej, na której wybudowany zostanie budynek częściowo wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 16 września 2013 r. Znak: IBPP1/443-585/13/ES, IBPBI/1/415-611/13/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 23 i 26 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni razem z mężem zamierza wybudować budynek mieszkalno-usługowy położony na działce będącej wspólną własnością małżonków (wspólność majątkowa). Część budynku użytkowana będzie do celów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, a część do celów osobistych – mieszkalnych. Wydatki poniesione na wybudowanie nieruchomości będą rozliczone proporcjonalnie do powierzchni przeznaczonej na cele osobiste i na cele działalności gospodarczej oraz procentowo odniesione w koszty działalności poprzez odpisy amortyzacyjne. Wnioskodawczyni nie planuje oddania całości, ani części budynku w najem, dzierżawę itp. ale nie wyklucza z czasem rezygnacji z prowadzenia działalności gospodarczej w części pomieszczeń i przeznaczenia ich na cele osobiste, lub sprzedaży całego budynku.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 22 września 2013 r., wskazano m.in., że:

• Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od 24 września 2007 r. w zakresie handlu (PKD 46.42.Z), sprzedaży hurtowej odzieży i obuwia (PKD 47.91.Z), sprzedaży detalicznej prowadzonej przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet (PKD 47.99.Z) i pozostałej sprzedaży detalicznej prowadzonej poza siecią sklepową, straganami i targowiskami;
• Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą indywidualnie;
• dochody uzyskiwane z tej działalności opodatkowuje na zasadach ogólnych tzw. podatkiem liniowym;
• zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów;
• mąż Wnioskodawczyni również prowadzi działalność gospodarczą, jednak w bieżącym roku zamierza ją zakończyć i w najbliższym czasie nie planuje podejmować nowej działalności, nie będzie zatem wykorzystywać do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej przedmiotowego budynku/budowli;
• część budynku, która wykorzystywana będzie na cele związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą będzie stanowić 50% całkowitej powierzchni budynku,
• ogrodzenie i podjazd obsługiwać będą tylko budynek, o którym mowa we wniosku,
• ww. ogrodzenie i podjazd zostaną uznane za odrębne środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej podlegające amortyzacji podatkowej,
• w związku z zagospodarowaniem terenu (działki) – oprócz jej uzbrojenia (kanalizacja, prąd, woda) nastąpi utwardzenie terenu, wykonanie brukowych ciągów komunikacyjnych, wykonanie prac związanych z uporządkowaniem, wyrównaniem terenu po budowie i z koniecznością zapewnienia wymaganego 40% udziału powierzchni biologicznie czynnej terenu inwestycji (wyrównanie, zasianie trawnika).
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jak potraktować wydatki związane z budową ogrodzenia i podjazdu oraz zagospodarowania terenu wokół nieruchomości w kontekście ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

(część pytania oznaczonego we wniosku nr 4)

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki związane z budową ogrodzenia i podjazdu należy potraktować jako nakłady na odrębny środek trwały. Podobnie wydatki na zagospodarowanie terenu. Odpisy amortyzacyjne dot. wyżej opisanych elementów mogą stanowić koszty działalności gospodarczej z uwzględnieniem proporcji części nieruchomości związanej z działalnością gospodarczą w stosunku do całości.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 22 ust 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a- 22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Wprowadzając środek trwały do ww. ewidencji, należy ustalić jego wartość początkową. Sposób ustalenia tej wartości reguluje art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do treści art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W związku z powyższym wskazać należy, iż wszelkie nakłady poczynione na środek trwały przed przekazaniem go do używania powiększają jego wartość początkową i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. nr 242, poz. 1622 ze zm.). Zgodnie z pkt 1.1 Uwagi ogólne do części I – Objaśnienia wstępne do ww. rozporządzenia, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT), jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe itp. (część I pkt 1.3. Podział rodzajowy i zasady klasyfikowania środków trwałych – Objaśnienia wstępne KŚT). Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, iż od 24 września 2007 r. Wnioskodawczyni prowadzi indywidualnie pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu. Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierzają wybudować budynek mieszkalno-usługowy na działce będącej wspólną własnością małżonków na zasadzie współwłasności majątkowej małżeńskiej. 50% powierzchni całkowitej budynku wykorzystywana będzie na cele prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Zostaną również poniesione wydatki na budowę ogrodzenia, podjazdu oraz zagospodarowania terenu wokół ww. nieruchomości. Ogrodzenie i podjazd obsługiwać będą wyłącznie budynek mieszkalno-usługowy, o którym mowa we wniosku i zostaną uznane za odrębne środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej podlegające amortyzacji podatkowej. Wydatków związane z zagospodarowaniem terenu wokół budowanego budynku, to uzbrojenie (kanalizacja, prąd, woda), utwardzenie terenu, wykonanie brukowych ciągów komunikacyjnych, wykonanie prac związanych z uporządkowaniem, wyrównaniem terenu po budowie i z koniecznością zapewnienia wymaganego 40% udziału powierzchni biologicznie czynnej terenu inwestycji (wyrównanie, zasianie trawnika).

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro jak wskazano we wniosku chodniki oraz podjazdy, które zostaną wybudowane wokół przedmiotowego budynku obsługiwać będą wyłącznie ten budynek, to zgodnie z uwagami szczególnymi zawartymi w Załączniku do ww. rozporządzeniu w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, nie będą stanowić odrębnych środków trwałych, a wydatki poniesione na ich budowę będą powiększać wartość początkową tego budynku. Przy czym, z uwagi na fakt, iż przedmiotowy budynek jedynie w części wykorzystywany będzie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a w części na potrzeby mieszkaniowe, odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać, zgodnie z cyt. art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem proporcji w jakiej pozostaje udział powierzchni budynku wykorzystywanej w tej działalności, w stosunku do powierzchni całego budynku.

Natomiast wydatki związane z zagospodarowaniem terenu wokół ww. budynku, poniesione na wyrównanie terenu i zasianie trawnika, będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, o ile spełniać będą ogólne przesłanki zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych, określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc o ile zostaną poniesione w celu uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła przychodów. W takim przypadku wydatki te będą mogły zostać bezpośrednio zaliczone do kosztów podatkowych, jednakże w takim zakresie (proporcji) w jakim(ej) mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, iż w pozostałym zakresie będącym przedmiotem niniejszego wniosku ORD-IN, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.