Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-611/13/AP
z 8 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 24 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 28 czerwca 2013 r.), uzupełnionym 23 i 26 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej wydatków poniesionych na budowę budynku, o którym mowa we wniosku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej wydatków poniesionych na budowę budynku, o którym mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 września 2013 r. Znak: IBPP1/443-585/13/ES, IBPBI/1/415-611/13/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 23 i 26 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni razem z mężem zamierza wybudować budynek mieszkalno-usługowy położony na działce będącej wspólną własnością małżonków (wspólność majątkowa). Część budynku użytkowana będzie do celów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, a część do celów osobistych – mieszkalnych. Wydatki poniesione na wybudowanie nieruchomości będą rozliczone proporcjonalnie do powierzchni przeznaczonej na cele osobiste i na cele działalności gospodarczej oraz procentowo odniesione w koszty działalności poprzez odpisy amortyzacyjne. Wnioskodawczyni nie planuje oddania całości, ani części budynku w najem, dzierżawę itp. ale nie wyklucza z czasem rezygnacji z prowadzenia działalności gospodarczej w części pomieszczeń i przeznaczenia ich na cele osobiste, lub sprzedaży całego budynku.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 22 września 2013 r., wskazano m.in., że:

• Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od 24 września 2007 r. w zakresie handlu (PKD 46.42.Z), sprzedaży hurtowej odzieży i obuwia (PKD 47.91.Z), sprzedaży detalicznej prowadzonej przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet (PKD 47.99.Z) i pozostałej sprzedaży detalicznej prowadzonej poza siecią sklepową, straganami i targowiskami;
• Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą indywidualnie;
• dochody uzyskiwane z tej działalności opodatkowuje na zasadach ogólnych tzw. podatkiem liniowym;
• zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów;
• mąż Wnioskodawczyni również prowadzi działalność gospodarczą, jednak w bieżącym roku zamierza ją zakończyć i w najbliższym czasie nie planuje podejmować nowej działalności, nie będzie zatem wykorzystywać do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej przedmiotowego budynku/budowli;
• część budynku, która wykorzystywana będzie na cele związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą będzie stanowić 50% całkowitej powierzchni budynku.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowym będzie rozliczenie proporcjonalne (procentowe) wydatków poniesionych na budowę budynku w koszty jej działalności gospodarczej (wg udziału powierzchni użytkowanej do działalności gospodarczej w stosunku do całości powierzchni budynku)?

(część pytania oznaczonego we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki poniesione na całość budynku będą mogły zostać zaliczone w koszty jej działalności gospodarczej w postaci odpisów amortyzacyjnych, z uwzględnieniem procentowego wskaźnika powierzchni przeznaczonej na cele działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z powołanych wyżej przepisów wynika zatem, iż wydatki poniesione na wytworzenie środka trwałego (budynku) nie mogą zostać bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tego środka trwałego, ustalonej zgodnie z art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi.

Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 242, poz. 1622) podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Zgodnie z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

• powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
• powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
• powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.
  
  

Część "mieszkaniowa" budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie). Obiekty inżynierii lądowej i wodnej są to wszystkie obiekty budowlane nie klasyfikowane jako budynki, tj.: drogi kołowe, drogi kolejowe, mosty, autostrady, drogi lotniskowe, zapory wodne, itp.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, iż od 24 września 2007 r. Wnioskodawczyni prowadzi indywidualnie pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu. Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierzają wybudować budynek mieszkalno-usługowy na działce będącej wspólną własnością małżonków na zasadzie współwłasności majątkowej małżeńskiej. 50% powierzchni całkowitej budynku wykorzystywana będzie na cele prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, a pozostałe 50% powierzchni na cele mieszkalne. Budynek ten nie będzie wykorzystywany w prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na budowę ww. budynku poprzez odpisy amortyzacyjne, w wysokości proporcji ustalonej w stosunku do powierzchni użytkowej tego budynku wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że wskazany we wniosku budynek częściowo wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej będzie stanowić środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej. Budynek ten będzie mógł być przedmiotem amortyzacji podatkowej. Przy czym, jeżeli w świetle odrębnych przepisów nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, przedmiotowy budynek będzie budynkiem mieszkalnym, to możliwość jego amortyzacji uzależniona jest od podjęcia przez Wnioskodawczynię stosownej decyzji w tym zakresie. W myśl art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu (art. 22f ust. 4 ww. ustawy).

W konsekwencji w takim zakresie w jakim przedmiotowy budynek będzie wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać od jego (prawidłowo ustalonej) wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych mogących stanowić koszty podatkowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, iż w pozostałym zakresie będącym przedmiotem niniejszego wniosku ORD-IN, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.