Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-660/14/MO
z 28 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 26 maja 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 3 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy nabyte przez Spółkę prawa do wspólnotowych znaków towarowych zarejestrowane przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w Alicante, stanowią podlegającą amortyzacji podatkowej wartość niematerialną i prawną, w związku z czym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych znaków jako kosztu podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy nabyte przez Spółkę prawa do wspólnotowych znaków towarowych zarejestrowane przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w Alicante, stanowią podlegającą amortyzacji podatkowej wartość niematerialną i prawną, w związku z czym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych znaków jako kosztu podatkowego.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: również jako „Spółka”) jest osobą prawną podlegającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka pełni rolę swoistego centrum zarządzania markami (znakami towarowymi).

Spółka w grudniu 2013 r. nabyła w drodze umowy sprzedaży prawa na znaki towarowe zarejestrowane w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w Alicante (prawa ochronne do wspólnotowych znaków towarowych). Cena sprzedaży wynikająca z faktury została przez Wnioskodawcę uiszczona w całości. Należy dodać, że przewidywany okres używania ww. znaków towarowych jest dłuższy niż rok. Przedmiotowe znaki towarowe oddane zostały przez Wnioskodawcę do używania na podstawie odpłatnej umowy licencyjnej. Znaki towarowe nadawały się do ich gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia ich do używania. Po wprowadzeniu przedmiotowych znaków towarowych do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych Spółka rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od przyjętej wartości początkowej równej cenie zakupu. Odpisy amortyzacyjne Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodu. Spółka zamierza nadal wykorzystywać ww. znaki w prowadzonej działalności gospodarczej oraz kontynuować amortyzację znaków towarowych. Należy dodać, że Spółka - jako swoisty podmiot zarządzający markami - planuje nabywać dalsze znaki towarowe, jak również wytwarzać znaki towarowe we własnym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabyte przez Spółkę prawa do wspólnotowych znaków towarowych zarejestrowane przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w Alicante, stanowią podlegającą amortyzacji podatkowej wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, dalej „updop”), w związku z czym czy Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych znaków jako kosztu podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabyte przez Spółkę znaki towarowe, zarejestrowanie w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), stanowią podlegające amortyzacji podatkowej wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 updop, w związku z czym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania odpisów amortyzacyjnych od ww. znaków jako kosztu podatkowego.

Zarejestrowane prawo na wspólnotowy znak towarowy, wynikające z rozporządzenia Rady WE nr 207/2009 z 26 lutego 2009 r. (dalej: „Rozporządzenie”) i podlegające ujawnieniu (rejestracji) w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w Alicante, jest prawem ochronnym na znak towarowy.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 30 marca 2009 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1410, dalej: „ustawa PWP”), przepisy tej ustawy stosuje się odpowiednio do wspólnotowych znaków towarowych w sprawach nieuregulowanych w obowiązujących bezpośrednio w krajach członkowskich przepisach prawa Unii Europejskiej określających szczególny tryb udzielania ochrony na znaki towarowe, czyli w przedmiotowym przypadku w Rozporządzeniu.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 updop, prawo ochronne na znak towarowy może stanowić wartość niematerialną i prawną, jako jedno z praw wymienionych w ustawie prawo własności przemysłowej.

Z kolei zgodnie z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie; może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów, wzorów przemysłowych i znaków towarowych rejestrowanych w Państwach Członkowskich. Zasada jednolitości wyraża się w:

1. jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji wspólnotowego znaku towarowego można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),
2. ochronie wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy w Państwach Członkowskich.
   
   

Zgodnie z art. 153 ustawy PWP, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z Rozporządzeniem na mocy przyznania ochrony dla wspólnotowego znaku towarowego nabywa się ochronę na terenie wszystkich Państw Członkowskich, a więc w tym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro więc dla wspólnotowego znaku towarowego ochrona przysługuje na terenie Wspólnoty, to tym bardziej przysługuje w kraju członkowskim, czyli na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Dodatkowo, zgodnie z art. 16 ust. 1 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w Państwie Członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny.

W konsekwencji prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy jest traktowane analogicznie do prawa ochronnego na znak towarowy w rozumieniu ustawy PWP. Mamy w tym wypadku do czynienia z tożsamością praw wynikających z rejestracji krajowej oraz wspólnotowej znaków towarowych.

Oznacza to, że przy spełnieniu pozostałych warunków amortyzacji podatkowej znaków towarowych, czyli:

• nabyciu prawa,
• jego gospodarczej przydatności w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywanego okresu używania dłuższego niż rok oraz,
• wykorzystywania takiej wartości przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddanie przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1;

-prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy stanowić będzie wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji.

Powyższy pogląd znajduje również potwierdzenie w praktyce organów skarbowych; przykładowo w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 lipca 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-759/11/CzP;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 lutego 2011 r., sygn. IPPB3/423-781/10-2/MS oraz w interpretacji indywidualnej z 16 września 2011 r., sygn. IPPB3/423-532/11-2/PK1,
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 kwietnia 2012 r., sygn. ITPB3/423-38a/12/DK,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 sierpnia 2012 r. sygn. IPPB3/423-372/12-2/PK1,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 października 2012 r., sygn. IPPB3/423-554/12-3/PK1;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 maja 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-239/13/JD,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 grudnia 2013 r. ILPB4/423-340/13-6/MC).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.