Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-821/14/IZ
z 20 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 lipca 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 lipca 2014 r.), uzupełnionym 15 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat na ZFŚS, których wysokość uzależniona będzie od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku (zdarzenie przyszłe) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat na ZFŚS, których wysokość uzależniona będzie od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 września 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-820/14/IZ, IBPBI/2/423-821/14/IZ wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 15 września 2014 r. W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 12 września 2014 r. Spółka wskazała, że wpłaty na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych finansowane są z działalności gospodarczej Spółki.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zobowiązana jest do utworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: „ZFŚS”) na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zwiększenia ZFŚS będą dokonywane m.in. na podstawie uchwał Walnego Zgromadzenia Spółki (dalej: „Uchwały”) podejmowanych na wniosek Zarządu Spółki. Uchwały będą przewidywały zasilenie ZFŚS ze środków pieniężnych, w przypadku wypracowania przez Spółkę dodatniego wyniku finansowego. Podstawą do dokonania takich zwiększeń są postanowienia Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy będą stanowić koszty uzyskania przychodów opisane w zdarzeniu przyszłym wpłaty dokonywane na ZFŚS, których wysokość będzie uzależniona od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku?

Zdaniem Spółki, opisane w zdarzeniu przyszłym wpłaty dokonywane na ZFŚS, których wysokość uzależniona będzie od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku, będą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Spółka uważa, że wydatki te spełniają wszelkie przesłanki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. W ocenie Spółki, niewątpliwym pozostaje fakt, że art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wymaga istnienia związku pomiędzy wydatkiem a przychodem, a taki związek na płaszczyźnie przedstawionego zdarzenia przyszłego zostanie przez Spółkę spełniony.

Brak wyłączenia wpłat na ZFŚS z kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT)

Przepis art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Spółka zauważa, że wskazane we wniosku o wydanie interpretacji kwoty zasilenia ZFŚS nie zostały w nim wymienione.

Zdaniem Spółki, art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o CIT umożliwia zaliczenie przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z powyższym przepisem nie uważa się za koszt uzyskania przychodów (...) odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

1. podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
2. odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu (...).
   
   

Intencją ustawodawcy było zatem wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaje fundusze. Jednakże ustawodawca uznał za dopuszczalny wyjątek od tej zasady, pozwalając pracodawcom na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów i zwiększeń, które zostały efektywnie wpłacone przez pracodawcę na rachunek ZFŚS.

W kontekście powyższego nie może ulegać wątpliwości, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o CIT nie kreuje dodatkowych wymagań dotyczących możliwości potrącenia od przychodu zwiększeń przekazanych na ZFŚS, a w szczególności nie uzależnił zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spornych wydatków od źródeł finansowania, w tym od wypłaty z zysku netto.

Zatem, możliwe będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów i zwiększeń, które w rozumieniu ustawy o ZFŚS obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych zwiększeń zostały wpłacone na rachunek ZFŚS.

W tym kontekście Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. W świetle powyższego, dla celów podatkowych, zwiększenia ZFŚS stanowią koszty uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy podstawowe przekazywane przez pracodawców do ZFŚS (zgodnie z art. 5 ustawy o ZFŚS) o ile równowartość tych zwiększeń przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy ZFŚS.

Powyższych wniosków nie zmienia w ocenie Spółki okoliczność, że decyzja dotycząca wypłaty oraz sama wysokość tego dodatkowego wynagrodzenia są uzależnione od wystąpienia odpowiednich wskaźników finansowych. Charakterowi kosztowemu zasileń ZFŚS nie stoi na przeszkodzie ich oparcie na dodatnim wyniku finansowym Spółki. W ustawie o CIT, a w szczególności w art. 16 ust. 1 stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, brak jest wyłączenia z kosztów takich wydatków, co do których decyzja o ich poniesieniu jest uzależniona m.in. od wystąpienia pewnych wskaźników finansowych. Należy zauważyć, że w praktyce gospodarczej znane są również inne przypadki uzależniania świadczeń od osiąganych przez pracodawców wskaźników rentowności. Dotyczy to między innymi premii dla kadry kierowniczej uzależnionych od wskaźnika EBIT, tj. zysku operacyjnego przed opodatkowaniem. Takie dodatkowe wynagrodzenie, o ile jest przewidziane w umowie o pracę stanowi świadczenie pracownicze, będące kosztem uzyskania przychodów.

Ponadto, przedmiotowa wypłata nastąpi ze środków pieniężnych i będzie uzależniona od powstania dodatniego wyniku finansowego. Nie można utożsamiać wyniku finansowego ze środkami pieniężnymi. Wysokość wyniku finansowego ustala się co prawda w jednostkach pieniężnych, jednak nie ma on sam w sobie postaci pieniężnej. Jest on bowiem kategorią abstrakcyjną, rachunkową i nie odpowiada mu żaden wydzielony w majątku spółki wolumen środków pieniężnych. (B. Brzeziński, Perypetie podatku dochodowego z sądownictwem administracyjnym [w:] Wykładnia i stosowanie prawa podatkowego. Węzłowe problemy, (red.) B. Brzeziński, Warszawa 2013, s. 183).

Co więcej, to samo zasilenie ZFŚS mogłoby nastąpić np. z kapitału zapasowego Spółki. W takim przypadku na podstawie uchwały o podziale zysku, zostałby on alokowany na kapitał zapasowy, a następnie przekazany na ZFŚS. Także w tym przypadku takie świadczenie byłoby finansowane ze środków pieniężnych Spółki i stanowiłoby koszt uzyskania przychodów.

Przesądzające jest spełnienie jedynie następujących warunków:

• koszt został poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, tym samym został poniesiony w określonym celu, tzn. w celu osiągnięcia przychodów, (a zgodnie z brzmieniem tej regulacji obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r., alternatywnie również w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów),
• koszt nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Ponadto, żaden przepis ustawy o CIT, a zwłaszcza przepis art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie stanowi, ażeby wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów tylko w sytuacji, gdy nie ma związku z wystąpieniem odpowiednich wskaźników finansowych.

Dodatni wynik finansowy jest naturalnym rezultatem i celem każdej działalności gospodarczej oraz podstawowym sposobem pozyskiwania środków pieniężnych przez podmioty gospodarcze. Wszelkie przedsięwzięcia prowadzone przez podmioty gospodarcze finansowane są ze środków pieniężnych uzyskiwanych przede wszystkim z dodatniego wyniku finansowego osiąganego przez te podmioty. Inne formy pozyskiwania środków pieniężnych przez podmioty gospodarcze (jak np. pożyczki) są jedynie formami pomocniczymi.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:

• z 24 maja 2013 r., IBPBI/2/423-194/13/AP;
• z 24 maja 2013 r., IBPBI/2/423-192/13/AK;
• z 27 maja 2013 r., IBPBI/2/423-196/13/PH;
• z 19 czerwca 2013 r., IBPBI/2/423-344/13/AK;
• z 19 czerwca 2013 r., IBPBI/2/423-343/13/AK;
• z 27 czerwca 2013 r., IBPBI/2/423-345/13/JS;
• z 27 czerwca 2013 r., IBPBI/2/423-345/13/JS;
• z 6 listopada 2013 r., IBPBI/2/423-1054/13/AK;
• z 7 stycznia 2014 r., IBPBI/2/423-1460/13/CzP;
• z 7 stycznia 2014 r., IBPBI/2/423-1262/13/CzP;
• z 8 stycznia 2014 r., IBPBI/2/423-1485/13/SD;
• z 8 stycznia 2014 r., IBPBI/2/423-1264/13/SD.
  
  

Stanowisko zbieżne ze stanowiskiem Spółki zostało zaprezentowane również w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak zauważył bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 27 lutego 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 1479/11) zabieg interpretacyjny polegający na przyjęciu domniemania generalnego wyłączenia nagród (premii) z zysku netto z kosztów uzyskania przychodów byłby niedopuszczalny. Co istotne powyższe stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 maja 2012 r. (sygn. akt II FSK 2275/10). W uzasadnieniu powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do wniosku, że (…) źródło finansowania omawianych świadczeń nie dyskwalifikuje możliwości zaliczenia ich do kosztów podatkowych w razie spełnienia wszystkich wymienionych wyżej przesłanek. Organ nie wskazał przy tym na przepis, który wykluczałby możliwość finansowania kosztów podatkowych z zysku spółki uzyskanego w latach poprzednich a więc z dochodu po opodatkowaniu. W dalszej części tego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że powyższe stanowisko w żadnym zaś razie nie narusza konstrukcji podatku dochodowego. W ocenie NSA skoro należny podatek dochodowy od dochodu uzyskanego w roku poprzednim został uprzednio przez podatniczkę obliczony i odprowadzony, co zamyka kwestię wypełnienia obowiązku w tym zakresie jako końcowy element „konstrukcji podatku”, to nietrafne jest twierdzenie o zaniżeniu dochodu.

Zatem, również z powyższego orzeczenia wynika, że źródło finansowania wydatku w żaden sposób nie determinuje możliwości jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, zaś takie stanowisko nie stanowi naruszenia konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych. Powyższe dotyczy również wypłat z zysku netto, które przekazywane są na ZFŚS. Reasumując, kwoty zasileń ZFŚS opisane w stanie faktycznym stanowią koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zobowiązana jest do utworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na podstawie przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zwiększenia ZFŚS będą dokonywane m.in. na podstawie uchwał Walnego Zgromadzenia Spółki podejmowanych na wniosek Zarządu Spółki. Uchwały będą przewidywały zasilenie ZFŚS ze środków pieniężnych, w przypadku wypracowania przez Spółkę dodatniego wyniku finansowego. W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że wpłaty na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych finansowane będą ze środków z działalności gospodarczej Spółki.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia ustalenia, czy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów wpłaty dokonywane na ZFŚS, których wysokość uzależniona będzie od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
   
   

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Podstawowym warunkiem uznania kwoty odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za koszt uzyskania przychodu jest jej faktyczna wpłata na odrębny rachunek bankowy funduszu. Jeżeli wpłata ta nie zostanie dokonana w roku podatkowym, w którym powinna być dokonana, natomiast zostanie dokonana w którymś z następnych lat podatkowych, wówczas kwota ta stanowić będzie koszt uzyskania przychodu w tym roku podatkowym, w którym została faktycznie przekazana na odrębny rachunek bankowy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 592 ze zm.), u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 (pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty), układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

W oparciu o przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wpłaty dokonywane na ZFŚS, których źródłem finansowania nie będzie dochód po opodatkowaniu podatkiem dochodowym, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat dokonywanych na ZFŚS, których wysokość będzie uzależniona od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania dotyczącego stanu faktycznego wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Na marginesie dodać należy, że we własnym stanowisku Spółka wskazała wyroki WSA i NSA, w których sądy wyraziły m.in. stanowisko, że źródło finansowania omawianych świadczeń nie dyskwalifikuje możliwości zaliczenia ich do kosztów podatkowych w razie spełnienia wszystkich wymienionych wyżej przesłanek. Organ nie wskazał przy tym na przepis, który wykluczałby możliwość finansowania kosztów podatkowych z zysku spółki uzyskanego w latach poprzednich a więc z dochodu po opodatkowaniu. (…) skoro należny podatek dochodowy od dochodu uzyskanego w roku poprzednim został uprzednio przez podatniczkę obliczony i odprowadzony, co zamyka kwestię wypełnienia obowiązku w tym zakresie jako końcowy element „konstrukcji podatku”, to nietrafne jest twierdzenie o zaniżeniu dochodu.

Spółka we własnym stanowisku stwierdziła, że z powyższego orzeczenia wynika, że źródło finansowania wydatku w żaden sposób nie determinuje możliwości jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, zaś takie stanowisko nie stanowi naruszenia konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych. Powyższe dotyczy również wypłat z zysku netto, które przekazywane są na ZFŚS.

Tut. Organ nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem, stwierdza, że kwestia ta nie była przedmiotem niniejszej interpretacji, gdyż w sytuacji związania opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku przedmiotowa interpretacja dotyczy tylko i wyłącznie sytuacji, w której wpłaty dokonywane na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych będą sfinansowane ze źródeł innych niż zysk netto.

Dodać także należy, że istnieje orzecznictwo potwierdzające, że wydatki pokryte z zysku netto nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, por. wyroki NSA:

• z 29 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2208/10,
• z 3 października 2012 r. sygn. akt II FSK 332/11,
• z 5 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 1375/11 (uchylający wyrok WSA w Warszawie z 3 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1496/10) ,
• z 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1692/11,
• z 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1693/11,
• z 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1694/11.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.