Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-331/14-3/IR
z 24 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wynajętej części budynku (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w marcu 2014 r. otrzymała decyzję z dnia 14 marca 2014 r. – pozwolenie na użytkowanie budynku, w którym otwarta zostanie galeria handlowa.

W treści decyzji widnieje zapis, że pozwolenie dotyczy budynku wraz z całą infrastrukturą, jednakże z wyłączeniem części kinowej budynku o pow. 2.413,39 m² – stanowiącej samodzielną część techniczno-użytkową ww. obiektu. Część kinowa zostanie oddana do użytku za kilka lat. W pozostałej części obiekt posiada wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Decyzja uprawomocniła się w dniu 28 marca 2014 r.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. Podatnik ma w budynku siedzibę oraz biuro. Od dnia 1 kwietnia 2014 r. podatnik zaczął wynajmować pomieszczenia biurowe, obecnie mają rozpocząć się prace adaptacyjne dla najemców.

Prace adaptacyjne polegają na wykonaniu – na podstawie projektu osobnego dla każdego z najemców – prac pozwalających na doprowadzeniu pomieszczeń do stanu umożliwiającego rozpoczęcie działalności w dniu otwarcia galerii, tj. w I kwartale 2015 r.

Na prace adaptacyjne składają się:

• instalacje elektryczne,
  

• wykonanie instalacji c.o.,
  

• instalacji wentylacji, klimatyzacji oraz oddymiania,
  

• instalacji p.poż i DSO,
  

jak również prac wykończeniowych, tj.

• wykonanie sufitów podwieszanych,
  

• prac ogólnobudowlanych,
  

• układania płytek na posadzce,
  

• malowania pomieszczenia,
  

• wykonania witryny lokalu.
  
  

Jednocześnie wskazać należy, że do czasu otwarcia galerii, Podatnik ponosi wydatki związane z użytkowaniem budynku, takie jak:

• koszty oświetlenia,
  

• koszty ogrzewania,
  

• koszty ochrony, monitoringu, obsługi technicznej,
  

• koszty przeglądów specjalistycznych i gwarancyjnych obiektu i urządzeń technicznych,
  

jak również koszty sprzątania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od części środka trwałego (budynku) z wyłączeniem kompleksu kina stanowiącego wyodrębnioną całość organizacyjną, wyłączonego z decyzji o oddaniu budynku do użytkowania?
2. Czy Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej części handlowej budynku (z wyłączeniem kompleksu kina) od daty otwarcia centrum handlowego w sytuacji, gdy wynajęta będzie część powierzchni handlowej w wysokości powyżej 50%?
3. Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na prace adaptacyjne w budynku oraz czy wartość tych prac zwiększa wartość początkową budynku dla amortyzacji?
4. Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone w celu utrzymania źródła przychodów takie jak wydatki na media, bieżącą konserwację budynku ponoszone przed otwarciem centrum handlowego?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2, natomiast w pozostałym zakresie wniosek zostanie rozstrzygnięty odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 16c pkt 5 ustawy o CIT wskazuje, że nieużywane środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne tylko wtedy nie podlegają amortyzacji, gdy przyczyną nieużywania tego składnika majątku jest:

1. zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów u.s.d.g. lub
2. zaprzestanie działalności, w której te składniki były używane.
   
   

Zgodnie z postanowieniami art. 14a u.s.d.g., zawieszenie działalności następuje na czas określony, od 30 dni do 24 miesięcy. Zgodnie z art. 14a ust. 6 u.s.d.g., okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej, nie wcześniej niż w dniu złożenia wniosku, i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej lub do dnia wskazanego w tym wniosku, który nie może być wcześniejszy niż dzień złożenia wniosku.

Do zawieszenia działalności ma prawo przedsiębiorca. Oznacza to, że zawieszenie działalności gospodarczej dotyczy tylko tych osób prawnych, które taką działalność wykonują. Aby zawiesić działalność gospodarczą, zainteresowany przedsiębiorca musi złożyć wniosek o wpisanie informacji o zawieszeniu do Krajowego Rejestru Sądowego.

Drugą przyczyną zaniechania dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest przerwa w używaniu środka trwałego wywołana zakończeniem działalności, w której dany majątek był używany. Aby przesłanka ta wywoływała skutki w postaci braku kosztów amortyzacji, musi nastąpić definitywne zakończenie pewnej kategorii działalności gospodarczej. Zatem majątek podlegający amortyzacji będzie mógł być nadal amortyzowany, gdy przerwa w używaniu wystąpi z powodu awarii, okresowego braku zamówień czy też wyłączenia z używania z powodu remontu.

Wnioskodawca wskazuje, że w piśmie Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 10 lipca 2006 r., nr PD.423-26/06, niepubl., na ten temat czytamy: „Jeżeli składniki majątkowe nie są przez podatnika okresowo używane z innych powodów niż zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, w której składniki te były wykorzystywane, przerwa w ich używaniu nie powoduje konieczności zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych”.

Podsumowując, według Wnioskodawcy, treść powołanego art. 16c pkt 5 ustawy o CIT wskazuje, że amortyzacji podatkowej nie podlega składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. Tym samym, czasowy brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzenia działalności, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka, stanowiących koszty uzyskania przychodów na podstawie cyt. powyżej art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie powoduje również utraty prawa do amortyzacji dla celów podatkowych środków trwałych.

Jest charakterystyczne to, że ustawodawca nie określił precyzyjnie, czy chodzi o działalność określoną rodzajowo, a więc wąsko, w której wykorzystywano dany środek trwały, czy też o działalność gospodarczą rozumianą jako taką. Użycie określenia „zaprzestanie działalności, w której te składniki były używane”, oznacza że chodzi o sytuację, w której zaprzestano działalności, w której dany składnik był używany, bez kontynuowania prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym taka sytuacja umożliwia kontynuowanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Tylko więc całkowite zaprzestanie prowadzenia danego rodzaju działalności gospodarczej (np. działalności produkcyjnej, w której dana maszyna była wykorzystywana, przy kontynuowaniu np. działalności handlowej, w której dana maszyna była używana) uzasadnia zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16c pkt 5 in fine ustawy o CIT. W niniejszym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z zaprzestaniem działalności gospodarczej lub też jej zawieszeniem. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, będzie On mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej części handlowej budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Właściwe określenie kosztów uzyskania przychodów, jak również właściwe ustalenie momentu ich poniesienia jest o tyle istotne, że rzutuje na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji rzutuje na prawidłowe rozliczenie podatku dochodowego od osób prawnych.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub
  

• poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  

• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.
  
  

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka w marcu 2014 r. otrzymała decyzję z dnia 14 marca 2014 r. – pozwolenie na użytkowanie budynku, w którym otwarta zostanie galeria handlowa. W treści decyzji widnieje zapis, że pozwolenie dotyczy budynku wraz z całą infrastrukturą, jednakże z wyłączeniem części kinowej budynku o pow. 2.413,39 m2 – stanowiącej samodzielną część techniczno-użytkową ww. obiektu. Część kinowa zostanie oddana do użytku za kilka lat. W pozostałej części obiekt posiada wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Decyzja uprawomocniła się w dniu 28 marca 2014 r. Od dnia 1 kwietnia 2014 r. Podatnik ma w budynku siedzibę oraz biuro. Od dnia 1 kwietnia 2014 r. podatnik zaczął wynajmować pomieszczenia biurowe, obecnie mają rozpocząć się prace adaptacyjne dla najemców. Prace adaptacyjne polegają na wykonaniu – na podstawie projektu osobnego dla każdego z najemców – prac pozwalających na doprowadzeniu pomieszczeń do stanu umożliwiającego rozpoczęcie działalności w dniu otwarcia galerii, tj. w I kwartale 2015 r.

Stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z cytowanego przepisu art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają również. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, oddane przez podatnika do używania na podstawie umowy najmu.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16 k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16 e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze ww. ustawy składniki majątku, o których mowa w ww. przepisach, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Zatem, podatnik, który wynajmuje składniki swojego majątku w postaci lokali, ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych, które stanowią dla niego koszt podatkowy.

Jednak nie zawsze jest możliwa amortyzacja składników majątku. Z amortyzacji wyłączone są składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Rezygnacja z amortyzacji tych składników występuje od miesiąca następnego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

Art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że nieużywane środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne tylko wtedy nie podlegają amortyzacji, gdy przyczyną nieużywania tego składnika majątku jest:

1. zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r., poz. 672 z późn. zm. dalej: u.s.d.g.) lub
2. zaprzestanie działalności, w której te składniki były używane.
   
   

Występują jednak sytuacje, kiedy wpisane do ewidencji środków trwałych budynki nie są całkowicie wykorzystywane. Tak będzie w przypadku, gdy część lokali w amortyzowanym budynku jest wynajmowana, czyli służy działalności gospodarczej. To jednak nie pozbawia możliwości amortyzacji. Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć odpisy amortyzacyjne od lokali czasowo wyłączonych z użytkowania, np. z uwagi na poszukiwanie najemcy lub w których tylko część lokali jest wynajmowana.

Należy zwrócić uwagę, że brak możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych wystąpi tylko wtedy, gdy dany budynek nie jest wykorzystywany w prowadzonej działalności z uwagi na całkowite zaprzestanie prowadzenia działalności. Czasowe nieużywanie lokali wskutek poszukiwania najemcy nie pozbawia prawa do zaliczenia do kosztów odpisów amortyzacyjnych.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego tutejszy Organ stoi na stanowisku, że Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej części handlowej budynku (z wyłączeniem kompleksu kina) od daty otwarcia centrum handlowego w sytuacji, gdy wynajęta będzie część powierzchni handlowej na podstawie art. 16a ust. 1 i art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.