Interpretacja Ministra Finansów
PK4/8012/310/JWA/13/14/RD-30432
z 31 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. − Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów zmienia interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego w zakresie sposobu składania pełnomocnictw do organów podatkowych z dnia 22 maja 2009 r. znak: ILPP1/443-391/09-3/BD, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów, w ten sposób, iż stwierdza, że:

1. stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej z dnia 22 maja 2009 r. znak: ILPP1/443/-391/09-3/BD uznające za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy:
• jest nieprawidłowe w odniesieniu do wniosków o stwierdzenie nadpłaty, zaliczenie nadpłaty, wydanie zaświadczenia o niezaleganiu z podatkami i innych tego typu wniosków oraz w odniesieniu do dokonywania zgłoszeń identyfikacyjnego i aktualizacyjnych;
• jest prawidłowe w odniesieniu do deklaracji podatkowych;
2. stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 26 marca 2009 r.:
• jest nieprawidłowe w odniesieniu do wniosków o stwierdzenie nadpłaty, zaliczenie nadpłaty, wydanie zaświadczenia o niezaleganiu z podatkami i innych tego typu wniosków oraz w odniesieniu do dokonywania zgłoszeń identyfikacyjnego i aktualizacyjnych;
• jest prawidłowe w odniesieniu do deklaracji podatkowych.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2009 r. Wnioskodawca złożył ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie sposobu składania pełnomocnictw do organów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest doradcą podatkowym, wykonującym czynności doradztwa podatkowego w ramach spółki cywilnej. Do podstawowego zakresu wykonywanych czynności należą stałe usługi obsługi księgowo-podatkowej, realizowane na podstawie wieloletnich umów.

Do bieżącego zakresu działań określonych w umowie należy między innymi składanie:

• deklaracji podatkowych oraz korekt deklaracji podatkowych,
• wniosków o stwierdzenie nadpłaty wynikającej ze złożonej korekty deklaracji,
• wniosków o zaliczenie nadpłaty na poczet innego zobowiązania podatkowego,
• pism wyjaśniających,
• wniosków o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu lub o wysokości dochodu,
• formularzy zgłoszeniowych, aktualizacyjnych NIP oraz
• udzielanie właściwym urzędom skarbowym informacji związanych z rozliczeniami podatkowymi podmiotu rozliczanego.
  
  

Podmioty zlecają spółce, w której działa Wnioskodawca, prowadzenie praktycznie wszelkich spraw związanych z kontaktami z urzędami skarbowymi. Stąd też integralną częścią umowy jest pełnomocnictwo, w którym podatnik upoważnia osoby reprezentujące spółkę, wymienione z imienia i nazwiska, do wykonywania w jego imieniu grup czynności, które występują w trakcie bieżącej działalności gospodarczej podatnika.

Pełnomocnictwo to jest zawarte w formie pisemnej i niezwłocznie po rozpoczęciu współpracy z klientem (podatnikiem), składane do akt właściwego miejscowo urzędu skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, gdy w momencie rozpoczęcia współpracy z klientem (podatnikiem) w zakresie rozliczeń księgowo-podatkowych, Wnioskodawca złożył we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym pełnomocnictwo określające szczegółowo grupy czynności, do których jest upoważniony jako pełnomocnik, a następnie po dniu złożenia tego pełnomocnictwa wykonuje czynność polegającą na złożeniu w tym samym urzędzie skarbowym między innymi:
• kolejnej deklaracji VAT lub rocznej PIT, bądź CIT,
• wniosku o stwierdzenie nadpłaty wynikającej ze złożonej korekty deklaracji,
• wniosku o zaliczenie nadpłaty w jednym rodzaju zobowiązania podatkowego na rzecz płatności innego zobowiązania podatkowego,
• wniosku o niezaleganiu z podatkami,
• formularza zgłoszeniowego lub aktualizacyjnego NIP,
• innych tego typu pism i wniosków,
powinien za każdym razem składać, w tym samym urzędzie, jeszcze raz to samo pełnomocnictwo do każdej ze spraw?
2. Czy też jednorazowe złożenie pełnomocnictwa do akt urzędu, jest wystarczające do reprezentowania podatnika w ww. typach spraw i nie wymaga każdorazowego składania tego samego pełnomocnictwa w tym samym urzędzie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 137 § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub poświadczony urzędowo odpis pełnomocnictwa. Jeżeli we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym Wnioskodawca złożył pełnomocnictwo o treści obejmującej szereg grup czynności wprost w nim wymienionych, powinien takie pełnomocnictwo złożyć tylko raz do akt danego urzędu skarbowego.

Zakres pełnomocnictwa podatnik określa w sposób samodzielny. Przepisy Kodeksu cywilnego i Ordynacji podatkowej nie wskazują, że pełnomocnictwo powinno obejmować tylko jedną czynność (czyli mieć charakter szczegółowy), może obejmować również dowolną ilość grup czynności lub być pełnomocnictwem ogólnym. Jednokrotne złożenie pełnomocnictwa do urzędu skarbowego, obejmującego kilkanaście grup czynności, do których upoważnionych jest pełnomocnik, czyni zadość dyspozycji przepisu art. 137 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa.

Urząd skarbowy posiada ewidencję podatników (w formie papierowej oraz elektronicznej), na podstawie której może w przypadku każdego zdarzenia związanego z reprezentowaniem danego podatnika przez pełnomocnika, ustalić czy w aktach urzędu znajduje się takie pełnomocnictwo.

Twierdzenie przez niektóre urzędy skarbowe, jakoby każdorazowa czynność realizowana przez pełnomocnika w tym samym urzędzie skarbowym wymagała po raz kolejny złożenia tego samego pełnomocnictwa, również w przypadku, gdy złożone wcześniej pełnomocnictwo obejmuje tą czynność, nie wynika z przepisów ustawy oraz stoi w sprzeczności z linią orzecznictwa. Jeżeliby uznać za prawidłową taką interpretację tego przepisu, oznaczałoby to konieczność składania pełnomocnictwa do każdej podpisanej przez pełnomocnika deklaracji VAT, każdej deklaracji rocznej PIT lub CIT, każdego wniosku o stwierdzenie nadpłaty, wniosku o niezaleganiu itp., co niewątpliwie nie było intencją racjonalnego ustawodawcy.

W dalszej konsekwencji prowadziłoby to do sytuacji, w której za każdą czynność ponownego złożenia tego samego pełnomocnictwa, w wielu często typowych i powtarzalnych sprawach realizowanych w tym samym urzędzie skarbowym, należałoby dokonywać opłaty skarbowej w wysokości 17 zł od każdego wymienionego w tym samym pełnomocnictwie reprezentanta, podczas, gdy opłata skarbowa np. za wydanie zaświadczenia o niezaleganiu wynosi 21 zł. Intencją ustawodawcy nie było zwiększenie w sposób znaczący kosztów funkcjonowania podmiotów gospodarczych, w sytuacjach bieżących, powtarzalnych czynności wykonywanych przez stałych pełnomocników, doradców podatkowych, prowadzących stałą obsługę księgowo-podatkową.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 22 maja 2009 r. znak: ILPP1/443-391/09-3/BD uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Pismem z dnia 6 września 2009 r., złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), Wnioskodawca wezwał Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 22 maja 2009 r. znak: ILPP1/443-391/09-3/BD.

W odpowiedzi na ww. wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, pismem z dnia 7 lipca 2009 r. Nr ILPP1/443/W-64/09-2/HMW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 14e § 1 ustawy − Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Powyższy przepis nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić taką interpretację w dowolnym czasie.

Do składania deklaracji przez pełnomocnika stosuje się art. 80a Ordynacji podatkowej. Zgodnie z przepisami art. 80a § 1−2a i § 4 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne ustawy nie stanowią inaczej, deklaracja, w tym deklaracja składana za pomocą środków komunikacji elektronicznej, może być podpisana także przez pełnomocnika podatnika, płatnika lub inkasenta. Pełnomocnictwo do podpisywania deklaracji oraz zawiadomienie o odwołaniu tego pełnomocnictwa składa się organowi podatkowemu właściwemu w sprawach podatku, którego dana deklaracja dotyczy. Pełnomocnictwo do podpisywania deklaracji składanej za pomocą środków komunikacji elektronicznej oraz zawiadomienie o odwołaniu tego pełnomocnictwa podatnik, płatnik lub inkasent składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu w sprawach ewidencji podatników i płatników. W kwestiach dotyczących pełnomocnictwa do podpisywania deklaracji stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące pełnomocnictwa w postępowaniu podatkowym.

Sposób składania pełnomocnictw do reprezentowania podatnika w sprawach zainicjowanych wnioskami o stwierdzenie nadpłaty, zaliczenie nadpłaty oraz innymi wnioskami wszczynającymi postępowanie podatkowe należy rozpatrywać na gruncie art. 137 § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, zawartego w dziale IV Postępowanie podatkowe.

Art. 137 § 3 Ordynacji podatkowej stanowi, że pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny lub doradca podatkowy może sam uwierzytelnić odpis udzielonego mu pełnomocnictwa. Obowiązek złożenia pełnomocnictwa do akt sprawy, o którym mowa w powołanym przepisie oznacza, że osoba, która zamierza występować w postępowaniu jako pełnomocnik strony, musi złożyć do akt konkretnej sprawy pełnomocnictwo lub jego odpis. Dołączenie do akt oryginału lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa jest obowiązkiem pełnomocnika. W aktach zawsze musi być dokument, z którego wynika umocowanie do działania, w konkretnej sprawie, w imieniu strony. Z treści pełnomocnictwa powinien jasno wynikać jego zakres, tzn. jakich czynności, w jakim postępowaniu, przed jakim organem może dokonywać pełnomocnik w imieniu swojego mocodawcy. W pełnomocnictwie powinno być wskazane, czy obejmuje ono wszelkie czynności procesowe, czy też tylko niektóre z nich, a ponadto określać, czy dotyczy całego postępowania, czy też tylko określonego etapu. W postępowaniu podatkowym akta zakłada się od chwili wszczęcia tego postępowania. Oznacza, że pełnomocnik może reprezentować w postępowaniu podatkowym stronę dopiero po wszczęciu postępowania.

Zaprezentowane wyżej rozumienie przepisu art. 137 § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa zostało ukształtowane poprzez orzecznictwo sądów administracyjnych.

W orzecznictwie sądowym utrwalił się pogląd, który odpowiada stanowisku wyrażonemu przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 sierpnia 2012 r. sygn. akt I FSK 1585/11, w którym Sąd stwierdził: „Z treści powołanego przepisu wynika jednoznaczny obowiązek złożenia pełnomocnictwa do akt. Oznacza to, że osoba chcąca działać w sprawie jako pełnomocnik musi złożyć do akt tej konkretnej sprawy pełnomocnictwo lub jego odpis. Organ podatkowy nie ma natomiast podstaw prawnych do zastąpienia pełnomocnika w realizacji obowiązku wynikającego z art. 137 § 3 O.p., ponieważ jest to ewidentnie obowiązek pełnomocnika. Dokument pełnomocnictwa powinien był trafić do akt rozpatrywanej sprawy, jako wyraz woli strony działania w tej konkretnej sprawie za pośrednictwem pełnomocnika i dowód umocowania konkretnej osoby jako właśnie pełnomocnika (por. wyrok NSA z dnia 23 września 2011 r. sygn. akt I FSK 1271/10; wyrok NSA z dnia 17 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 1802/08). Organ nie jest uprawniony, ani zobowiązany do poszukiwania, czy innym organom, bądź w innym postępowaniu, takie pełnomocnictwo zostało udzielone (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2009 r., sygn. akt I FSK 1843/07 oraz wyrok z dnia 24 października 2007 r., sygn. akt II FSK 1217/06)”.

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 sierpnia 2011 r. sygn. akt II FSK 387/10 stwierdził: „Konieczne jest (…) wyraźne rozróżnienie dwóch czynności procesowych: udzielenia pełnomocnictwa oraz umocowania pełnomocnika w postępowaniu podatkowym. Udzielenie pełnomocnictwa jest jednostronną czynnością procesową samego mocodawcy, skuteczną z chwilą złożenia na piśmie stosownego oświadczenia woli. Jest ona konstytutywnym elementem innej czynności procesowej – tj. umocowania pełnomocnika w postępowaniu podatkowym, dla której skuteczności, prócz samego oświadczenia mocodawcy złożonego w formie przepisanej ustawą, konieczne jest jeszcze dołączenie dokumentu pełnomocnictwa do akt sprawy. Jakkolwiek strona dowolnie może określić zakres udzielonego pełnomocnictwa (w tym może udzielić pełnomocnictwa o charakterze ogólnym), to jednak dla wywołania skutku procesowego w postaci umocowania pełnomocnika w konkretnym postępowaniu niezbędne jest dopełnienie przez pełnomocnika obowiązku określonego w art. 137 § 2 O.p., tj. dołączenie dokumentu pełnomocnictwa do akt konkretnego postępowania podatkowego. Zgodnie z treścią powołanego wyżej przepisu obowiązek taki ciąży na samym pełnomocniku, a ustawa nie daje podstaw do uznania za trafne stanowiska kasatora, według którego organ podatkowy miałby uwzględniać z urzędu treść pełnomocnictw złożonych do akt innych postępowań toczących się (aktualnie bądź w przeszłości) przed tym organem. Z tego też względu, mając na uwadze konieczność odróżnienia samej czynności udzielenia pełnomocnictwa od czynności umocowania pełnomocnika w konkretnym postępowaniu, do skuteczności której wymagane jest poinformowanie organów podatkowych o pełnomocnictwie udzielonym w tym właśnie postępowaniu, uznać należy, że obowiązki organów podatkowych związane z koniecznością uwzględniania udziału pełnomocnika w konkretnym postępowaniu aktualizują się dopiero z momentem złożenia do akt konkretnego postępowania dokumentu pełnomocnictwa (lub udzielenia pełnomocnictwa przez stronę poprzez oświadczenie złożone do protokołu).

Kasator pozostaje zatem w błędzie, gdy twierdzi, że skutek procesowy w postaci umocowania pełnomocnika w postępowaniu następuje już z chwilą udzielenia pełnomocnictwa, a organy mają obowiązek uwzględniać pełnomocnictwa ogólne złożone do akt innych postępowań. Pogląd ten stoi w sprzeczności z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, dotyczącą omawianego zagadnienia, która potwierdza słuszność wykładni spornych przepisów procesowych dokonanej przez organy podatkowe (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 11 kwietnia 2008 r., II FSK 128/08 i z dnia 17 marca 2008 r., I FSK 1802/08).”

Podobne poglądy zostały wyrażone w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 9 sierpnia 2012 r. sygn. akt I FSK 1584/11, z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt II FSK 2081/10, z dnia 10 sierpnia 2011 r. sygn. akt II FSK 429/10, z dnia 24 lutego 2011 r. sygn. akt I FSK 111/10, z dnia 24 lutego 2011 r. sygn. akt II FSK 1856/09, z dnia 22 lutego 2011 r. sygn. akt II FSK 223/10, z dnia 18 listopada 2009 r. sygn. akt I FSK 1843/07, z dnia 8 lipca 2009 r. sygn. akt II FSK 690/08, z dnia 21 maja 2008 r. sygn. akt I FSK 648/07, z dnia 11 kwietnia 2008 r. sygn. akt II FSK 128/08 oraz z dnia 24 października 2007 r. sygn. akt II FSK 1217/06.

Jedną z form wszczęcia postępowania podatkowego, określoną w art. 165 § 1 Ordynacji podatkowej, jest żądanie strony. Zgodnie z art. 165 § 3 Ordynacji podatkowej datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi podatkowemu.

Złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty wywołuje skutek w postaci wszczęcia postępowania, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym (por. wyroki: NSA z dnia 22 stycznia 2013 r. sygn. akt II FSK 1806/10, NSA z dnia 27 lutego 2008 r. sygn. akt II FSK 1753/06, NSA z dnia 9 października 2012 r. sygn. akt II FSK 523/11, NSA z dnia 6 stycznia 2010 r. sygn. akt II FSK 1221/08, WSA w Lublinie z dnia 28 września 2012 r. sygn. akt I SA/Lu 352/12, WSA w Bydgoszczy z dnia 19 września 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 519/13, WSA w Warszawie z dnia 29 października 2013 r. sygn. akt V SA/Wa 180/13, WSA w Gdańsku z dnia 27 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 129/13, WSA w Gliwicach z dnia 14 marca 2013 r. sygn. akt I SA/GL 971/12, WSA w Opolu z dnia 13 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Op 503/12).

Odnośnie do wniosku o zaliczenie nadpłaty zauważyć należy, że sprawę zaliczenia nadpłaty uznaje się w orzecznictwie sądów administracyjnych za szczególne postępowanie przed organem podatkowym, kończące się wydaniem postanowienia rozstrzygającego kwestię zaliczenia (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 maja 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 1737/06). W wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 12 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1780/09 Sąd stwierdził, że „…czynność materialno-techniczna, jaką jest zaliczenie, o którym mowa w art. 76, art. 76a i art. 76b O.p., nie stanowi postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej (postępowania sensu stricto)…” przyjmując jednocześnie, że „…postępowanie dotyczące zaliczenia mieści się w granicach szerokiej definicji pojęcia postępowanie podatkowe (sensu largo), rozumianego jako wszelkie działania podejmowane przez i przed organem podatkowym, znajdujące podstawę w przepisach Ordynacji podatkowej.”. W tym samym wyroku Sąd wskazał, że w przypadku złożenia wniosku o zaliczenie, „…to wniosek będzie czynnością rozpoczynającą sprawę zaliczenia. Wniosek taki w imieniu podatnika może złożyć także pełnomocnik, przedstawiając stosowne umocowanie”.

Wydawanie zaświadczeń przez organy podatkowe regulują przepisy działu VIIIa ustawy – Ordynacja podatkowa, zatytułowanego Zaświadczenia. Zgodnie z art. 306k Ordynacji podatkowej w sprawach nieuregulowanych w art. 306a−306i oraz 306l i art. 306m stosuje się odpowiednio przepisy rozdziałów 1−6, 8, 9 z wyłączeniem art. 171a, rozdziałów 10−12, 14, 16 oraz 23 działu IV Postępowanie podatkowe. Na mocy tego odesłania, art. 137 ustawy – Ordynacja podatkowa ma odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawie o wydanie zaświadczenia.

Każdorazowo do wydania zaświadczenia pełnomocnikowi podatnika na podstawie przepisów działu VIIIA Ordynacji podatkowej niezbędne jest złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa (jego oryginału, odpisu, wypisu, czy kopii), co na podstawie przepisu art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, obliguje zobowiązanego do uiszczenia stosownej opłaty skarbowej (wyrok NSA sygn. akt II FSK 2303/11 z dnia 23 lipca 2013 r.).

Zasady dokonywania, przez pełnomocnika, zgłoszenia identyfikacyjnego oraz aktualizacji danych objętych tym zgłoszeniem, określają przepisy ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2012 r., poz. 1314, z późn. zm.). Zgodnie z art. 5 ust. 4a tej ustawy, w przypadku dokonywania zgłoszenia identyfikacyjnego przez pełnomocnika lub kuratora sądowego do zgłoszenia dołącza się uwierzytelnioną lub poświadczoną urzędowo kopię pełnomocnictwa lub postanowienia sądu. W przypadku udzielenia pełnomocnictwa wyłącznie do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do zgłoszenia dołącza się oryginał pełnomocnictwa. Przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej mają zastosowanie odpowiednio do pełnomocnictwa udzielonego przez przedsiębiorcę wpisanego do ewidencji, o której mowa w rozdziale 3 tej ustawy. Powołane przepisy stosuje się odpowiednio do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym, o czym stanowi art. 9 ust. 6 pkt 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Biorąc pod uwagę treść art. 137 § 3 Ordynacji podatkowej oraz art. 5 ust. 4a i art. 9 ust. 6 pkt 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników stwierdzić należy, że w opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji nie jest wystarczające jednorazowe złożenie pełnomocnictwa do reprezentowania podatnika w sprawach zainicjowanych wnioskami: o stwierdzenie nadpłaty, zaliczenie nadpłaty, wydanie zaświadczenia o niezaleganiu z podatkami i innymi wnioskami wszczynającymi postępowanie podatkowe, jak również w sprawach dokonywania zgłoszeń identyfikacyjnego i aktualizacyjnych. W przedstawionym stanie faktycznym pełnomocnictwo powinno być każdorazowo dołączone do akt poszczególnych spraw zainicjowanych tymi wnioskami, jak również dołączone do zgłoszeń identyfikacyjnego i aktualizacyjnych.

Jednocześnie, mając na względzie postanowienia art. 80a Ordynacji podatkowej, uznać należy, że w sytuacji przedstawionej przez Wnioskodawcę jednorazowe złożenie do właściwego urzędu skarbowego pełnomocnictwa obejmującego swoim zakresem podpisywanie deklaracji, jest wystarczające do podpisywania kolejnych deklaracji podatkowych.

Niniejsza zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 26 czerwca 2009 r. i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienionej interpretacji. Załączniki do wniosku nie podlegają ocenie Ministra Finansów w zmienionej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Minister Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.