2015.04.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4515-38/15-2/MZ
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2015 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 5 marca 2007 roku Wnioskodawczyni wraz ze swoim partnerem (osoby niespokrewnione, zaliczone do III grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn) nabyli do swoich majątków odrębnych nieruchomość (dom jednorodzinny) położoną w X., o powierzchni użytkowej 190 mkw., dla której jest urządzona księga wieczysta. Zgodnie z aktem notarialnym, Wnioskodawczyni i jej partner są współwłaścicielami nieruchomości w 1/2 części każdy. Na zakup tej nieruchomości został zaciągnięty kredyt hipoteczny w wysokości 700.000,00 zł w Banku. Następnie, w dniu 4 kwietnia 2008 roku Wnioskodawczyni i jej partner zaciągnęli kredyt mieszkaniowy denominowany w Y. (obecnie Z.). Kredyt został udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 395.106,85 CHF (franków szwajcarskich), z częściowym wkładem własnym Kredytobiorcy, celem spłaty kredytu zaciągniętego w Banku. Okres kredytowania upływa w dniu 3 kwietnia 2038 roku.

Jako Kredytobiorcę Bank Y. (obecnie Z.) wskazał Wnioskodawczynię i jej partnera. Spłata ww. kredytu zabezpieczona została m.in. hipoteką ustanowioną na nieruchomości nabytej przez Wnioskodawczynię i jej partnera.

Stan zadłużenia (całkowita kwota kredytu pozostała do spłaty) na dzień sporządzenia wniosku (17 marca 2015 roku) wynosi 318.514,85 CHF (1.245.902,69 zł). Wnioskodawczyni szacuje, że rynkowa wartość całej nieruchomości na dzień sporządzenia wniosku 7 marca 2015 roku wynosi 1.200.000,00 zł. W związku z tym rynkowa wartość 1/2 udziału w prawie własności, przysługującego Wnioskodawczyni i partnerowi Wnioskodawczyni na dzień sporządzenia wniosku tj. 17 marca 2015 roku wynosi po 600.000 zł. Na nieruchomości ustanowiona jest hipoteka kaucyjna do kwoty 1.272.975,00 zł.

W dniu 1 stycznia 2010 roku Wnioskodawczyni i jej partner podjęli decyzję o rozstaniu. W związku z powyższym koniecznym stanie się uregulowanie stanu prawnego nieruchomości nabytej wspólnie przez Wnioskodawczynię jej partnera. W chwili obecnej nie jest możliwe dalsze wspólne użytkowanie i posiadanie nieruchomości. Współwłaściciele zamierzają nieodpłatnie znieść współwłasność nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni, bez jakichkolwiek spłat lub dopłat na rzecz partnera Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni chce przejąć w całości zobowiązania partnera Wnioskodawczyni wobec Banku, stanowiące 1/2 pozostałego do spłaty kredytu hipotecznego. W zamian za to partner Wnioskodawczyni przeniesie na Wnioskodawczynię w całości przysługujące mu prawo własności jego części nieruchomości. Wnioskodawczyni zobowiąże się wobec partnera do spłaty całości kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup przedmiotowej nieruchomości, przy czym zobowiązanie Wnioskodawczyni polegać będzie na rzeczywistej spłacie wszystkich rat kredytu hipotecznego i podjęciu wszelkich starań celem formalnego przejęcia długu jej partnera wynikającego z ww. kredytu (przejęcie długu). Wysokość zadłużenia (przejmowanego długu, wierzytelności z tytułu ustanowionej hipoteki) partnera Wnioskodawczyni wobec Banku przewyższa wartość rynkową 1/2 nieruchomości, będącej przedmiotem zabezpieczenia spłaty kredytu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zawarciem umowy, na podstawie której Wnioskodawczyni zobowiąże się do spłaty w całości kredytu zaciągniętego przez Wnioskodawczynię i jej i partnera (przejęcie długu) wraz z przeniesieniem przez partnera Wnioskodawczyni na Wnioskodawczynię udziału 1/2 w prawie własności nieruchomości (nieodpłatne zniesienie współwłasności), po stronie Wnioskodawczyni powstanie zobowiązanie z tytułu podatku od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy, na podstawie której Wnioskodawczyni zobowiąże się do spłaty w całości kredytu zaciągniętego przez Wnioskodawczynię i jej i partnera (przejęcie długu) wraz z przeniesieniem przez partnera Wnioskodawczyni na Wnioskodawczynię udziału 1/2 w prawie własności nieruchomości (nieodpłatne zniesienie współwłasności), po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie zobowiązanie z tytułu podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U, z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm., dalej: ustawa), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W myśl art. 5 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych i przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Podstawę opodatkowania - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy; stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Z powyższego wynika więc, że długi i ciężary pomniejszają wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych, ale wyłącznie te, które istnieją w dniu nabycia rzeczy lub prawa majątkowego. Należy bowiem mieć na uwadze, że istotą przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn jest objęcie podatkiem przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy (art. 7 ust. 6 ustawy).

W analizowanej sytuacji obaj nabywcy (osoby niespokrewnione, zaliczone do III grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn) zakupili nieruchomość ze środków pochodzących z kredytu bankowego. Strony postanowiły zawrzeć umowę, treścią której partner Wnioskodawczyni przeniesie na Wnioskodawczynię swój udział we własności nieruchomości (nieodpłatne zniesienie współwłasności). Wnioskodawczyni zobowiąże się wobec partnera do spłaty całości kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup przedmiotowej nieruchomości, przy czym zobowiązanie Wnioskodawczyni polegać będzie na rzeczywistej spłacie wszystkich rat kredytu hipotecznego i podjęciu wszelkich starań celem formalnego przejęcia długu jej partnera wynikającego z ww. kredytu (przejęcie długu).

Przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie definiują pojęcia „współwłasność”. Należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121, dalej: Kodeks cywilny) przez współwłasność należy rozumieć stan, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Co oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

Polskie prawo rozróżnia dwa rodzaje współwłasności: współwłasność w częściach ułamkowych i współwłasność łączną (art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 210 zd. 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

podział rzeczy wspólnej, czyli np, podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).

Podatkowi od spadków i darowizn podlega zniesienie współwłasności dokonane poprzez przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicieli bez spłat i dopłat albo podział rzeczy bez dopłat polegający na przyznaniu każdemu (lub niektórym) ze współwłaścicieli wyodrębnionej jej części.

Zgodnie z art. 244 § 1 Kodeksu cywilnego, hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 707 ze zm.). Zgodnie z art. 65 ust. 1 tej ustawy w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nieodpłatnym zniesieniu współwłasności ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 tej ustawy w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności. Natomiast podstawę opodatkowania w myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przepis ten powinien być stosowany łącznie z przepisem art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze w myśl którego, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Pojęcie „długów" w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, łącznie z roszczeniami z tytułu poczynionych przez nabywcę nakładów na nabytą nieruchomość. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jej wartości. „Ciężarem" natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. ustanowienie służebności. Należy podkreślić, że odliczenie długów i ciężarów od wartości nabytej rzeczy lub prawa majątkowego nie może być traktowane jako ulga lub zwolnienie podatkowe. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych zgodnie z art. 8 ust. 3 wskazanej ustawy, określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Przy obliczeniu podatku od nieodpłatnego zniesienia współwłasności ma także zastosowanie zasada kumulacji nabytych od tej samej osoby wartości rzeczy i praw majątkowych w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnia nabycie, oraz odliczenia kwoty wolnej od podatku (art. 9 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca. W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe. Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy do III grupy podatkowej zalicza się innych nabywców.

W przypadku nabycia nieruchomości (udziału w nieruchomości) obciążonej hipoteką, jak w niniejszej sprawie, obciążenie w postaci hipoteki stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, ustalając podstawę opodatkowania wartość udziału w nieruchomości powinna być pomniejszona o tę część wartości hipoteki, która odpowiada wielkości udziału przypadającego nabywcy, tj. o połowę. Podstawę opodatkowania w analizowanej sytuacji stanowi zatem czysta wartość udziału w nieruchomości (po odliczeniu wartości 1/2 hipoteki), ponieważ dla kwestii ustalenia podstawy opodatkowania nie ma znaczenia jaka kwota kredytu pozostała do spłacenia (całość, część lub został on całkowicie spłacony). W rezultacie, jeśli wysokość zadłużenia hipotecznego przekroczy wartość nabytej rzeczy (udziału w rzeczy) wówczas podstawa opodatkowania wyniesie 0 zł.

Nieodpłatne zniesienie współwłasności lokalu mieszkalnego podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 tej ustawy. Ustanowiona na nieruchomości hipoteka stanowić będzie obciążenie, które należy zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy. Zatem wartość 1/2 części mieszkania powinna być pomniejszona o kwotę wierzytelności zabezpieczonej hipoteką. W związku z powyższym jako, że wartość ustanowionej hipoteki przewyższa wartość przedmiotu nabycia (tutaj 1/2 części udziału nabytego w nieruchomości) obowiązek podatkowy z tytułu dokonanej na rzecz Wnioskodawczyni czynności zniesienia współwłasności nieruchomości w powyższej sprawie nie wystąpi. Podobne stanowisko zajął:

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 5 stycznia 2015 roku, sygnatura ILPB2/436-280/14-2/WS,
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 03 listopada 2014 roku, sygnatura IPPB2/436-519/14-4/AF
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 29 sierpnia 2014 roku, sygnatura IBPB1I/1/436-158/14/MCZ

Reasumując, Wnioskodawczyni nie powinna zostać obciążona podatkiem od spadków i darowizn w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni, posiadająca udział w wysokości 1/2 we współwłasności nieruchomości i drugi współwłaściciel partner Wnioskodawczyni, posiadający również udział w wysokości 1/2 we współwłasności nieruchomości dokonają w przyszłości zniesienia współwłasności bez spłat i dopłat na rzecz partnera Wnioskodawczyni w ten sposób, że Wnioskodawczyni otrzyma, na wyłączną własność całość nieruchomości stanowiącej dom jednorodzinny o pow. 190 mkw. (otrzyma bowiem udział drugiego współwłaściciela), obciążony hipoteką na zabezpieczenie spłat kredytu. W wyniku zawarcia tej umowy partner Wnioskodawczyni zostanie zwolniony z długu, a Wnioskodawczyni będzie spłacała pozostały do spłacenia kredyt hipoteczny.

Nieodpłatne zniesienie współwłasności nieruchomości w opisanym zdarzeniu przyszłym podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 tej ustawy. Ustanowiona na nieruchomości hipoteka stanowić będzie obciążenie, które należy zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zatem wartość 1/2 części nieruchomości powinna być pomniejszona o kwotę wierzytelności zabezpieczonej hipoteką. Zatem jako, że wartość ustanowionej hipoteki przewyższa wartość przedmiotu nabycia (tutaj 1/2 części udziału nabytego w nieruchomości) obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn z tytułu dokonanej na rzecz Wnioskodawczyni czynności zniesienia współwłasności nieruchomości - dokonanej, jak wskazała Wnioskodawczyni bez spłat i dopłat - w powyższej sprawie nie wystąpi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 86) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Z kolei stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności powstaje - z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Według art. 7 ust. 6 ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przepis ten powinien być stosowany łącznie z przepisem art. 7 ust. 1, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

W myśl art. 244 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2013 r., poz. 707, z późn. zm.). Zgodnie z art. 65 ust. 1 tej ustawy w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, wynika że w dniu 5 marca 2007 roku Wnioskodawczyni wraz ze swoim partnerem (osoby niespokrewnione, zaliczone do III grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn) nabyli do swoich majątków odrębnych nieruchomość (dom jednorodzinny) położoną w X., o powierzchni użytkowej 190 mkw., dla której jest urządzona księga wieczysta . Zgodnie z aktem notarialnym, Wnioskodawczyni i jej partner są współwłaścicielami nieruchomości w 1/2 części każdy. Na zakup tej nieruchomości został zaciągnięty kredyt hipoteczny w wysokości 700.000,00 zł w Banku. Następnie, w dniu 4 kwietnia 2008 roku Wnioskodawczyni i jej partner zaciągnęli kredyt mieszkaniowy denominowany w Y. (obecnie Z.). Kredyt został udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 395.106,85 CHF (franków szwajcarskich), z częściowym wkładem własnym Kredytobiorcy, celem spłaty kredytu zaciągniętego w Banku. Okres kredytowania upływa w dniu 3 kwietnia 2038 roku. Jako Kredytobiorcę Bank Y. (obecnie Z.) wskazał Wnioskodawczynię i jej partnera. Spłata ww. kredytu zabezpieczona została m.in. hipoteką ustanowioną na nieruchomości nabytej przez Wnioskodawczynię i jej partnera. Stan zadłużenia (całkowita kwota kredytu pozostała do spłaty) na dzień sporządzenia wniosku (17 marca 2015 roku) wynosi 318.514,85 CHF (1.245.902,69 zł). Wnioskodawczyni szacuje, że rynkowa wartość całej nieruchomości na dzień sporządzenia wniosku 7 marca 2015 roku wynosi 1.200.000,00 zł. W związku z tym rynkowa wartość 1/2 udziału w prawie własności, przysługującego Wnioskodawczyni i partnerowi Wnioskodawczyni na dzień sporządzenia wniosku tj. 17 marca 2015 roku wynosi po 600.000 zł. Na nieruchomości ustanowiona jest hipoteka kaucyjna do kwoty 1.272.975,00 zł. W dniu 1 stycznia 2010 roku Wnioskodawczyni i jej partner podjęli decyzję o rozstaniu. W związku z powyższym koniecznym stanie się uregulowanie stanu prawnego nieruchomości nabytej wspólnie przez Wnioskodawczynię jej partnera. W chwili obecnej nie jest możliwe dalsze wspólne użytkowanie i posiadanie nieruchomości. Współwłaściciele zamierzają nieodpłatnie znieść współwłasność nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni, bez jakichkolwiek spłat lub dopłat na rzecz partnera Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni chce przejąć w całości zobowiązania partnera Wnioskodawczyni wobec Banku, stanowiące 1/2 pozostałego do spłaty kredytu hipotecznego. W zamian za to partner Wnioskodawczyni przeniesie na Wnioskodawczynię w całości przysługujące mu prawo własności jego części nieruchomości. Wnioskodawczyni zobowiąże się wobec partnera do spłaty całości kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup przedmiotowej nieruchomości, przy czym zobowiązanie Wnioskodawczyni polegać będzie na rzeczywistej spłacie wszystkich rat kredytu hipotecznego i podjęciu wszelkich starań celem formalnego przejęcia długu jej partnera wynikającego z ww. kredytu (przejęcie długu). Wysokość zadłużenia (przejmowanego długu, wierzytelności z tytułu ustanowionej hipoteki) partnera Wnioskodawczyni wobec Banku przewyższa wartość rynkową 1/2 nieruchomości, będącej przedmiotem zabezpieczenia spłaty kredytu.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że w przypadku nabycia nieruchomości obciążonej hipoteką, jak w niniejszej sprawie, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 zd. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, ustalając podstawę opodatkowania, wartość nabywanego udziału w nieruchomości powinna być pomniejszona o tę wartość hipoteki, która odpowiada wielkości udziału przypadającego zbywcy przed zniesieniem współwłasności. Podstawę opodatkowania stanowi zatem czysta wartość nieruchomości (po odliczeniu wartości hipoteki) w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. W rezultacie, jeśli wartość hipoteki przekroczy wartość nabywanego udziału w nieruchomości wówczas podstawa opodatkowania wyniesie 0. Tym samym nie dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin