2015.11.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-489/15-3/JG
z 17 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2015 r. (data wpływu 16 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia wydatków inwestycyjnych do kosztów kwalifikujących do objęcia pomocą publiczną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia wydatków inwestycyjnych do kosztów kwalifikujących do objęcia pomocą publiczną.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

S.A. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) specjalizuje się w produkcji mięs i przetworów drobiowych. Jest jednym z największych polskich producentów wyrobów z mięsa indyczego. Zakład w O. jest największym zakładem produkcyjnym Grupy

Spółka zamierza realizować nową inwestycję na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE). Nowa inwestycja będzie polegała na rozbudowie istniejącego zakładu (dalej: Projekt).

W związku z powyższym Wnioskodawca ubiega się o rozszerzenie obszaru SSE na działki objęte planami inwestycyjnymi Spółki, które są położone na terenie O. Wniosek o rozszerzenie SSE został złożony w czerwcu 2015 r. Zgodnie z posiadanymi przez Spółkę informacjami, wniosek jest obecnie na etapie weryfikacji na szczeblu Ministerstwa Gospodarki.

W przypadku rozszerzenia SSE o działki objęte planami inwestycyjnymi Spółki, Wnioskodawca zamierza ubiegać się o uzyskanie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE (dalej: Zezwolenie).

Na podstawie art. 17a ust. 2 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 282; dalej: ustawa o specjalnych strefach ekonomicznych), Spółka złożyła do Ministra Gospodarki wniosek o przyznanie pomocy publicznej wraz z dokumentacją wykazującą wystąpienie efektu zachęty, o którym mowa w art. 6 Rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26.06.2014 r., str. 1; dalej: Rozporządzenie 651). Obecnie Spółka oczekuje na wydanie przez Ministra Gospodarki potwierdzenia efektu zachęty (dalej: Potwierdzenie efektu zachęty). Po wydaniu tego potwierdzenia Spółka będzie mogła rozpocząć inwestycję na przedmiotowych nieruchomościach.

W związku z Projektem Spółka poniesie szereg nakładów inwestycyjnych. Będą to wydatki m.in. na rozbudowę istniejących obiektów, budowę nowych budynków, zakup innowacyjnych maszyn i urządzeń w ramach linii technologicznych, które będą związane z przyszłą działalnością strefową. Wobec przedłużającego się procesu legislacyjnego związanego z procesem rozszerzenia SSE, Spółka rozważa możliwość poniesienia w znaczeniu kasowym części wydatków o charakterze inwestycyjnym, w tym w szczególności w formie zaliczek, jeszcze przed uzyskaniem Zezwolenia. Jest to związane np. z faktem, że czas oczekiwania na wyprodukowanie maszyn i urządzeń składających się na nowe linie, a niezbędnych do realizacji Projektu, jest bardzo długi. Z tego względu Spółce zależy na możliwie szybkim ich zamówieniu. Realizacja Projektu może się zatem wiązać z koniecznością poniesienia zaliczek/zadatków np. na realizację tych zamówień. Zapłata części zaliczek/zadatków może mieć zatem miejsce przed uzyskaniem przez Spółkę Zezwolenia, jak i po jego uzyskaniu.

W przypadku rozszerzenia SSE i otrzymania Zezwolenia Spółka będzie korzystała z pomocy publicznej w formie zwolnienia podatkowego dla dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej na terenie SSE. W związku z tym Spółka będzie zobowiązana do kalkulacji przysługującej jej maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (limitu pomocy publicznej przysługującej jej na podstawie Zezwolenia) stanowiącej iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą. Na podstawie § 6 rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, Spółka za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą będzie mogła uznać koszty inwestycji poniesione na terenie SSE w trakcie obowiązywania zezwolenia.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytania:

Czy dla celów kalkulacji wielkości pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, która będzie dostępna dla Spółki na podstawie Zezwolenia, przez poniesienie wydatków inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą należy rozumieć ich faktyczne poniesienie zgodnie z metodą kasową (tzn. z chwilą zapłaty)?
Czy kwota zaliczek/zadatków, uiszczonych w znaczeniu kasowym przed dniem uzyskania Zezwolenia, będzie mogła zostać uwzględniona w wartości wydatków inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą w momencie uznania ich za poniesione, czyli w momencie zapłaty pozostałej części ceny danego środka trwałego (zakładając, że zapłata pozostałej części ceny nastąpi po dniu uzyskania Zezwolenia)?

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Spółki w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku numerem 2. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 zostanie Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania numer 2.

Na wstępie Spółka pragnie zaznaczyć, że w przypadku uzyskania Potwierdzenia efektu zachęty Spółka będzie mogła rozpocząć Projekt. A zatem, w opisanym stanie faktycznym, ewentualne poniesienie części wydatków inwestycyjnych w znaczeniu kasowym jeszcze przed uzyskaniem Zezwolenia nie ograniczy w żaden sposób możliwości uzyskania pomocy publicznej na realizację Projektu.

W opinii Spółki, koszty inwestycji mogą stanowić wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą w przypadku spełnienia łącznie trzech warunków:

muszą zostać poniesione w związku z realizacją inwestycji na terenie SSE,
muszą należeć do kategorii wymienionych w § 6 ust. 1 rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, oraz
muszą zostać poniesione w trakcie obowiązywania Zezwolenia.

Po pierwsze, nie powinno ulegać wątpliwości, że koszty zostaną poniesione na terenie SSE, ponieważ będą one dotyczyć inwestycji realizowanej na gruntach położonych w granicach SSE. Po drugie, jako że Spółka rozważa uiszczanie zaliczek/zadatków na koszty określone w szczególności w § 6 ust. 1 pkt 2-4 rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, nie powinno być wątpliwości, że planowane wydatki spełniają definicję zawartą w § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia. Z tego też względu wątpliwości może budzić więc jedynie kwestia momentu uznania ich za poniesione, która będzie tym samym decydująca dla możliwości uznania ich za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną.

Jak zauważają organy podatkowe, nie bez znaczenia jest użycie przez ustawodawcę w § 6 ust. 1 rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, trybu dokonanego, co wskazuje na fakt, że obciążenie winno być faktycznie zrealizowane. Prowadzi to do wniosku, wyprowadzonego powyżej w uzasadnieniu do stanowiska Spółki w zakresie Pytania nr 1, że użyte w omawianym przepisie pojęcie odnosi się do kosztów definitywnie poniesionych, a więc faktycznie wydatkowanych. Spółka zauważa, że zapłata zaliczki nie spełnia powyższych przesłanek, gdyż w omawianej sytuacji zaliczki nie można uznać za koszt poniesiony w sposób definitywny. Spółka nie wyklucza też, że zaliczki będą mogły mieć charakter płatności zwrotnych. Dotyczy to sytuacji, w których np. przedmiot transakcji (nabycie środka trwałego) nie zostanie faktycznie zrealizowany. Nie zawsze może być także znana wysokość wynagrodzenia końcowego, do którego zapłaty będzie zobowiązana Spółka.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, należy przyjąć, że w przypadku zaliczki/zadatku za moment poniesienia wydatku inwestycyjnego uznać należy moment, w którym dokonana zostanie ostateczna zapłata - w odniesieniu do nabycia środków trwałych będzie to ostateczna zapłata za dany środek trwały. Spółka jest bowiem zdania, że nie można uznać, że zaliczki te będą stanowiły definitywną (ostateczną) zapłatę ceny za nabycie środka trwałego, a tym samym nie można uznać, że zaliczki te będą równoznaczne z poniesieniem kosztu inwestycyjnego.

Art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości wskazuje, że cena nabycia to „cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a w przypadku importu powiększona o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, łącznie z kosztami transportu, jak też załadunku, wyładunku, składowania lub wprowadzenia do obrotu, a obniżona o rabaty, opusty, inne podobne zmniejszenia i odzyski”. A zatem, zgodnie z powyższą regulacją, za cenę nabycia uważa się całość kwoty należnej zbywcy.

Zaliczka jest tymczasem tylko częścią ceny nabycia, a więc powinna być traktowana wyłącznie jako forma wpłaty na poczet kwoty przypadającej na rachunek przyszłych należności wierzyciela, ponieważ stanowi jedynie ułamek należności ustalonej w umowie, a jej wypłata nie jest tożsama z definitywnym dokonaniem zakupu. Dopiero zapłata pozostałej części ceny nabycia pozwoli więc na zaliczenie wpłaconej zaliczki do wartości początkowej środka trwałego i uznania jej za koszt inwestycji. Zaliczki dotyczące nakładów związanych z inwestycjami w SSE powinny być zatem uznane za wydatki kwalifikowane dopiero w momencie, w którym uiszczona zostanie pozostała (ostatnia) część należności.

Potwierdzeniem powyższego stwierdzenia może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 marca 2010 r. (sygn. ILPB3/423-1165/09-3/ŁM), zgodnie z którą „zaliczka jest tylko częścią należności wpłacanej lub wypłacanej na poczet należności. Funkcją zaliczki jest między innymi traktowanie jej jako formy wpłaty na poczet świadczenia, tj. kwoty przypadającej na rachunek przyszłych należności wierzyciela. Zatem zaliczka na zakup środka trwałego stanowi tylko część ceny nabycia [...]. Dopiero zapłata pozostałej części ceny nabycia, pozwoli na zaliczenie wpłaconej zaliczki do wartości początkowej środka trwałego”.

Zaliczka nie ma bowiem charakteru definitywnego, a więc podobnie jak w przypadku rozliczeń dokonywanych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, moment jej zapłaty pozostaje irrelewantny również z punktu widzenia kalkulacji puli zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się m. in. pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych. Co prawda brak prawa do uznania zaliczek za koszty uzyskania przychodów nie wynika wprost z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednakże organy podatkowe stoją na stanowisku, że sama zapłata zaliczki nie wiąże się z osiągnięciem przychodów po stronie dostawcy (usługodawcy), w związku z czym kwota zaliczki nie stanowi kosztu uzyskania przychodów dla wpłacającego tę zaliczkę. Związek pomiędzy poczynionym wydatkiem a przychodami powstanie dopiero po zrealizowaniu dostawy towaru, bądź wykonaniu usługi. Przykładem potwierdzającym powyższe jest m.in. interpretacja indywidualna z dnia 11 marca 2008 r., znak: IBPB3/423-404/07/AK, wydana przez Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w której organ podatkowy stwierdził, że „zaliczki lub zadatki, które odbiorca towaru lub usługi będzie płacił Spółce nawet w wysokości 100% ustalonego wynagrodzenia umownego, na poczet ceny sprzedaży towaru lub wykonania usługi, które mają być przez Spółkę wykonane w przyszłości nie stanowią przychodu w dniu ich otrzymania zgodnie z przytoczonym art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale tylko wtedy gdy zaliczki można przyporządkować do konkretnych usług lub dostaw w określonym terminie realizacji.”

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Spółki, moment fizycznej zapłaty zaliczki/zadatku nie powinien mieć znaczenia dla kwestii możliwości uznania jej wartości za wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą. Zaliczki na środki trwałe nabyte w ramach planowanego Projektu powinny być rozpoznawane dopiero w momencie zapłaty ostatniej części płatności, która w sumie z zaliczkowaną kwotą, będzie stanowić całość ceny wykazanej na otrzymanej od dostawcy fakturze dokumentującej sprzedaż.

Prezentowane przez Spółkę stanowisko zostało potwierdzone na przestrzeni lat w licznych interpretacjach indywidualnych, w tym w szczególności w:

interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 maja 2014 r. (sygn. ILPB3/423-54/14-2/KS), w której organ stwierdza, że „zaliczki oraz zadatki na środki stanowiące element inwestycji Spółki na terenie specjalnej strefy ekonomicznej należy uznać za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą w momencie dokonania zapłaty pozostałej części ceny danego środka trwałego.”;
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 maja 2014 r. (sygn. ILPB3/423-51/14-3/KS), w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że „zaliczki/zadatki na środki trwałe uznaje się za poniesione i tym samym kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną, dopiero w momencie zapłaty całości wynagrodzenia z tytułu dokonanej na rzecz podatnika dostawy (o ile zapłata całości ceny nabycia nastąpiła po uzyskaniu Drugiego Zezwolenia na działalność w SSE, a zaliczka uregulowana została nie wcześniej niż po złożeniu Wniosku [o potwierdzenie efektu zachęty - przyp. Spółki].”;
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2013 r. (sygn. IPPB3/423 380/13-2/MS), w której organ potwierdza stanowisko wnioskodawcy, że „zaliczki oraz zadatki podwyższają wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą w momencie dokonania zapłaty (w znaczeniu kasowym) pozostałej części (całości) ceny danego środka trwałego”;
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 stycznia 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423 1283/12/MO), z której wynika, że „zaliczki nie można zaliczyć, w momencie jej zapłaty, do wartości początkowej środka trwałego. (...) Dopiero zapłata pozostałej części ceny nabycia, pozwoli na zaliczenie wpłaconej zaliczki do wartości początkowej środka trwałego. Reasumując, dopiero moment zapłaty pozostałej części ceny nabycia środka trwałego, będzie momentem, w którym podatnik będzie mógł zaliczyć cenę nabycia do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną (...) Tym samym stanowisko Spółki, w myśl którego, o ile zaliczki i/lub zadatki wpłacone zostaną po dniu złożenia Wniosku, a zapłata pozostałej części ceny za dany środek trwały zostanie dokonana już po dniu uzyskania Zezwolenia, kwota takich zaliczek oraz zadatków powiększy również wartość wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocy w momencie uznania ich za poniesione, czyli w momencie zapłaty pozostałej części ceny danego środka trwałego, należy uznać za prawidłowe.”;
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 listopada 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-1126/12/PP), w której organ stwierdza, że „Zaliczka jest formą wpłaty na poczet świadczenia, tj. kwotą przypadającą na rachunek przyszłych należności wierzyciela. Dopiero zapłata całości ceny (usług budowlanych i środków trwałych), pozwoli na uznanie tego wydatku za poniesiony. Zatem moment faktycznej zapłaty pozostałej części ceny (usług budowlanych środków trwałych) będzie momentem, w którym podatnik będzie mógł zaliczyć wpłaconą zaliczkę do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną (...).”;
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 marca 2012 r. (sygn. IPPB3/423 1113/11-3/MS), w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że „Pewnym odstępstwem od zasady kasowej jest sposób traktowania zaliczek, które de facto nie stanowią zapłaty ceny za stanowiące elementy inwestycji środki trwałe. W przypadku zaliczek bowiem, za moment poniesienia wydatku inwestycyjnego należy uznać moment w którym dokonana zostanie ostateczna zapłata za dany środek trwały.”;
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej z Poznaniu z dnia 18 marca 2010 r. (sygn. ILPB3/423 1165/09-3/ŁM), zgodnie z którą: „(...) zaliczki nie można zaliczyć, w momencie jej zapłaty, do wartości początkowej środka trwałego. Według „Popularnego słownika języka polskiego” (wydawnictwo Wilga, rok wydania 2000), zaliczka jest tylko częścią należności wpłacanej lub wypłacanej na poczet należności. Funkcją zaliczki jest między innymi traktowanie jej jako formy wpłaty na poczet świadczenia, tj. kwoty przypadającej na rachunek przyszłych należności wierzyciela. Zatem zaliczka na zakup środka trwałego stanowi tylko część ceny nabycia (...)”.

Cytowane powyżej interpretacje dotyczą co prawda jedynie zaliczek, jednak w ocenie Spółki, identyczna argumentacja może jednak zostać zastosowana w odniesieniu do zadatków, w związku z czym w ich przypadku zastosowanie powinny znaleźć jednakowe zasady.

Biorąc pod uwagę stanowisko organów podatkowych wielokrotnie prezentowane w interpretacjach indywidualnych, należy zatem uznać, że w przypadku zaliczek/zadatków, za moment poniesienia wydatków inwestycyjnych należy uznać moment, w którym dokonana zostanie zapłata za dany środek trwały. Zasadę kasową odnosić bowiem należy do definitywnie ponoszonych kosztów inwestycyjnych, co zdaniem organów oznacza konieczność uiszczenia całej ceny nabycia, a nie tylko jej części (którą jest co do zasady zaliczka/zadatek).

Reasumując, na podstawie przytoczonych przepisów i linii interpretacyjnej prezentowanej przez organy podatkowe, należy stwierdzić, że zaliczki/zadatki na środki trwałe uznaje się za poniesione i tym samym kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną, dopiero w momencie zapłaty całości wynagrodzenia z tytułu dokonanej na rzecz podatnika dostawy (o ile zapłata całości ceny nabycia nastąpiła po uzyskaniu Zezwolenia na działalność w SSE, a zaliczka uregulowania została nie wcześniej niż po otrzymaniu Potwierdzenia efektu zachęty).

Tym samym, nawet jeżeli zaliczka/zadatek na dany środek trwały uiszczana będzie w znaczeniu kasowym jeszcze przed uzyskaniem Zezwolenia (lecz po otrzymaniu Potwierdzenia efektu zachęty), ale zapłata końcowa reszty wynagrodzenia za ten środek trwały zostanie dokonana już po udzieleniu Spółce Zezwolenia, kwota przedmiotowych zaliczek/zadatków będzie uwzględniona w wartości wydatków kwalifikowanych, odpowiednio je podwyższając.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 282).

Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ww. ustawy).

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Z treści cytowanych powyżej przepisów art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka ubiega się o rozszerzenie obszaru Strefy Ekonomicznej, o działki objęte planami inwestycyjnymi Spółki. Planowana inwestycja ma polegać na rozbudowie istniejącego zakładu.

Wniosek o rozszerzenie obszaru Specjalnej Strefy Ekonomicznej został złożony w czerwcu 2015 r. i obecnie podlega weryfikacji w Ministerstwie Gospodarki.

W przypadku rozszerzenia obszaru Specjalnej Strefy Ekonomicznej zgodnie z planami inwestycyjnymi Spółki, Wnioskodawca zamierza ubiegać się o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na jej terenie.

Wobec przedłużającego się procesu ustawodawczego Wnioskodawca z uwagi na długotrwałość procesu inwestycyjnego rozważa poniesienie części wydatków o charakterze inwestycyjnym na realizację zamówień w formie zaliczek/zadatków jeszcze przed uzyskaniem Zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie wskazanej Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom dotyczy on przedsiębiorców działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 465).

Jak stanowi § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu:

kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6 lub
tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.

Na podstawie § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia, przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środki trwale oraz wartości niematerialne i prawne polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. Za nową inwestycję uznaje się również nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, albo zorganizowanej części takiego przedsiębiorstwa, o ile nabywca nie jest powiązany ze zbywcą.

Nie jest dopuszczalna pomoc przeznaczona na inwestycje odtworzeniowe (§ 3 ust. 5 rozporządzenia).

W myśl § 6 ust. 1 powołanego rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących, środków trwałych;
ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3;
kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców ~ co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji;
ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.

Przytoczone powyżej przepisy określają następujące warunki, aby dany wydatek zakwalifikować do objęcia pomocą:

musi to być koszt inwestycji,
musi być faktycznie poniesiony w trakcie obowiązywania zezwolenia strefowego,
musi być poniesiony w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy,
musi być przeznaczony na cele określone w § 6 ust. 1 rozporządzenia.

Przepis § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

Zgodnie z § 5 ust. 2 powołanego rozporządzenia, warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, jest:

utrzymanie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
utrzymanie inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres nie krótszy niż 3 lata. W myśl § 5 ust. 3 ww. rozporządzenia, zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy przysługuje począwszy od miesiąca, w którym przedsiębiorca rozpoczął ponoszenie kosztów pracy, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, przy spełnieniu warunków, o których mowa w § 3 ust. 6.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 i 3, przysługują wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy. W przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy - (§ 5 ust. 5 rozporządzenia).

Wnioskodawca wskazał, że planuje realizację inwestycji, która polegać ma na rozbudowie zakładu produkcyjnego wyrobów z mięsa indyczego.

Wobec powyższego, zwolnienie, o którym mowa w § 3, będzie przysługiwać Wnioskodawcy począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej - § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Wątpliwość Spółki dotyczy kwestii określenia prawidłowego momentu ujmowania nakładów dla celów kalkulacji maksymalnej wartości pomocy publicznej z tytułu działalności w specjalnej strefie ekonomicznej w przypadku zapłaty zaliczek/zadatków na zakup środka trwałego po uzyskaniu Potwierdzenia efektu zachęty a jeszcze przed uzyskaniem Zezwolenia – w sytuacji gdy zapłata pozostałej części ceny za dany środek trwały nastąpi już po uzyskaniu Zezwolenia.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na fakt, że zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Tym bardziej, że przepisy dotyczące specjalnych stref ekonomicznych nie definiują pojęcia „kosztów poniesionych inwestycji”. Interpretując użyte w § 5 rozporządzenia stwierdzenie „poniesione”, jako że przepisy tego rozporządzenia tej kwestii nie normują, należy odwołać się do słownikowego znaczenia słowa „ponieść”.

I tak, zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego http://sjp.pwn.pl „ponosić” należy rozumieć jako: „zostać obarczonym, obciążonym czymś”, natomiast „koszt” to „suma pieniędzy wydatkowana na kupno lub opłacenie czegoś”.

Wychodząc z powyższego, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. Należy zatem wywieść, że prawo do zwolnienia podatkowego podatnik uzyskuje w momencie, gdy poniesie wydatki inwestycyjne, płacąc za zakupione środki trwałe

i wartości niematerialne i prawne. W związku z tym nie jest możliwe dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia.

Innymi słowy moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym.

Zestawiając powyższe definicje, należy wywieść wniosek, że „ponieść koszt” znaczy tyle co zostać obciążonym, sumą pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś. Innymi słowy trzeba wydać określoną kwotę pieniędzy na dany przedmiot, usługę, co doprowadzi do pomniejszenia (obciążenia) stanu środków finansowych będących w naszym władaniu. Powyższe potwierdza również użycie przez prawodawcę trybu dokonanego w odniesieniu do sformułowania „koszty poniesione”. Wskazuje ono na wymóg, aby obciążenie tymi kosztami zostało faktycznie zrealizowane. Prowadzi to do wniosku, że chodzi tu o koszty, które zostały poniesione w sposób definitywny, co oznacza faktyczne wydatkowanie.

Na podstawie § 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Natomiast z § 6 ust. 7 ww. rozporządzenia wynika, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zakupione przez przedsiębiorcę innego niż mały i średni, mają być nowe. Stosownie zaś do treści § 7 ust. 6 ww. rozporządzenia, który określa wzór do wyliczenia zdyskontowanej wartości poniesionych wydatków i otrzymanej pomocy, dniem poniesienia wydatku jest ostatni dzień miesiąca, w którym poniesiono wydatek.

Powyższe przepisy nie regulują kwestii uznania wydatku za poniesiony, lecz stanowią, jaki dzień przyjmuje się za dzień poniesienia wydatku dla wyliczenia zdyskontowanej wartości inwestycji. Z ich literalnego brzmienia wynika, że wydatkiem jest koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym, a przez poniesienie należy rozumieć definitywne pokrycie kosztów z własnych zasobów majątkowych podatnika.

Prawidłowość tej wykładni potwierdza również wykładnia systemowa wewnętrzna. Zauważyć należy, że przy utworzeniu nowych miejsc pracy jako warunku zwolnienia podatkowego, moment od którego uzyskuje się zwolnienie jest powiązany z osiągnięciem poziomu zatrudnienia określonego w zezwoleniu (§ 5 ust. 3 w zw. z § 3 ust. 3 i § 5 ust. 4 rozporządzenia). Także i w tym przypadku ustawodawca wymaga spełnienia warunku udzielenia pomocy publicznej przez przedsiębiorcę przed przyznaniem mu tej pomocy.

W tym miejscu należy zauważyć, że w powołanym wyżej rozporządzeniu ustawodawca definiując zarówno nową inwestycję, jak i używając pojęcia koszt nowej inwestycji, czy poniesienie wydatku inwestycyjnego nie odwołuje się do pojęcia kosztów uzyskania przychodów, czy też art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jednocześnie też z § 1 pkt 4 rozporządzenia wynika, że przedmiotem zawartej w nim regulacji są warunki uznawania wydatków za wydatki poniesione na inwestycję na terenie strefy. Zastrzeżenie to jest istotne, bowiem art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje rozliczanie w czasie kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a nie rozliczanie wszelkich kosztów (czy wydatków) ponoszonych przez podatnika.

Zatem, o ile art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie miał zastosowanie przy obliczaniu dochodu, który ma podlegać zwolnieniu (zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. ustawy), o tyle brak jest podstaw, aby przyjęty w nim sposób rozliczania kosztów (tzw. metodę memoriałową) przenosić na przepisy dotyczące udzielania pomocy publicznej, skoro nie odsyłają one w tym zakresie do ustawy podatkowej (odesłanie dotyczy wyłącznie art. 17ust. 1 pkt 34 cyt. ustawy) i co do zasady regulują inną materię (pomoc publiczną).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą - (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Jak stanowi treść art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku;
kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

Rozpatrywane zatem znaczenie pojęcia „poniósł wydatki inwestycyjne” wynika z systemu udzielania pomocy publicznej w specjalnych strefach ekonomicznych i w związku z tym musi odpowiadać systematyce ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i rozporządzeń wykonawczych regulujących kwestie przyznawania pomocy publicznej na obszarze specjalnych stref ekonomicznych. Natomiast termin „poniesienia kosztu” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma w tej sprawie znaczenie wyłącznie dla potrzeby ustalenia dochodu podatkowego.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że dochód podatkowy ustalany jest na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast wielkość przysługującej przedsiębiorcy pomocy publicznej ustalana jest na podstawie przepisów ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy.

Kwestie ustalenia wielkości pomocy publicznej wynikają bowiem z przepisów ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz z przepisów wykonawczych do tej ustawy. Z przepisów tych wynika natomiast, że pomoc publiczna udzielana przez państwo stanowi de facto zwrot wydatków inwestycyjnych poniesionych przez przedsiębiorcę w związku z inwestycją określoną w zezwoleniu.

Podsumowując powyższy wywód należy stwierdzić, że zagadnienie stosowania zwolnień w specjalnej strefie ekonomicznej jest odrębne od ustalenia wyniku podatkowego (dochodu), którego obliczenie następuje na podstawie postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a ustaleniem wielkości przysługującej z tytułu poniesienia wydatków inwestycyjnych pomocy publicznej (odpowiadającej wielkości maksymalnego zwolnienia podatkowego), dokonywanej na podstawie ustawy o specjalnej strefie ekonomicznej i rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy.

Także wykładnia celowościowa przemawia za poprawnością przyjętego przez tut. Organ rozwiązania. Istotnym bowiem jest fakt, że omawiany zapis zawiera jeden ze wskaźników decydujących o limicie zwolnienia od opodatkowania. Jak wynika z przepisów rozporządzenia, ww. zwolnienie ma na celu zachętę do inwestowania na szczególnych terenach (wymagających intensyfikacji w dziedzinie działalności przemysłowej), poprzez udzielenie ulg w postaci częściowej „refundacji” ponoszonych wydatków. Chodzi zatem o wydatki inwestycyjne, które zostały przez dany podmiot zrealizowane i to w określonym czasie, objętym zezwoleniem, naprowadzenie działalności na danym terenie (strefy). Ograniczenie czasowe jak również fakt pośredniego zwrotu poniesionych wydatków inwestycyjnych wskazuje, że chodzi o wartości, które zostały przez przedsiębiorcę faktycznie wydatkowane. Należy więc uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie zrealizowany,

a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia, czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości.

Ponadto, należy również dodać, że przepisy ustawy o rachunkowości nie mają charakteru podatkowo twórczego, co wynika z art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (por. m.in. wyrok WSA z 20 lutego 1998 r. sygn. akt I SA/Gd 933/96).

Podkreślenia wymaga, że stosowanie zasady memoriałowej na gruncie przepisów strefowych, mogłoby prowadzić do niepożądanych rezultatów w rozliczeniach podatkowych. W szczególności należy wskazać, że przepisy cytowanego rozporządzenia w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej wpływają na wysokość zwolnienia od podatku dochodowego i jak wyżej wskazano powinny być interpretowane ściśle.

W konsekwencji, nie można przyjąć, że samo zarachowanie kosztu umożliwiałoby skorzystanie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż prowadziłoby to do sytuacji, w której podatnik osiągnąłby wymierną korzyść bez faktycznego ponoszenia wydatków kwalifikowanych wpływających na wysokość pomocy.

Podkreślić przy tym należy, że zaliczki/zadatki są tylko częścią ceny nabycia, jest to forma wpłaty na poczet przyszłych należności wierzyciela, a jej wpłata nie jest tożsama z definitywnym dokonaniem zakupu. Kwoty uiszczone tytułem zaliczek/zadatków mają charakter zwrotny, zostały bowiem uiszczone na poczet ustalonej ceny nabycia, jednakże faktu nabycia nie przesądzają. Dlatego też mimo, że kasowo zostały poniesione przed uzyskaniem Zezwolenia to z uwagi na fakt, że nie dokumentują one nabycia danego środka trwałego to ich zapłata nie jest istotna dla uznania ich za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną.

Reasumując moment poniesienia wydatków inwestycyjnych istotny przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej będących podstawą zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (przy wypełnieniu pozostałych warunków wskazanych w przepisach regulujących tę materię) oznacza ich poniesienie zgodnie z zasadą kasową, tj. z chwilą zapłaty całej kwoty ceny nabycia danego środka trwałego, wliczając w to kwoty zaliczek zapłacone po otrzymaniu Potwierdzenia efektu zachęty, gdyż daty wpłat tych zaliczek/zadatków są nieistotne dla ustalenia momentu poniesienia tych wydatków.

Odnośnie powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Co więcej nie są one sprzeczne z rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin