Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1126/12/PP
z 30 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 31 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu kwalifikacji wydatków w formie faktycznie zapłaconych zaliczek w okresie po uzyskaniu przez Spółkę zezwolenia, dla celów kalkulacji wielkości pomocy publicznej w oparciu o koszty inwestycji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu kwalifikacji wydatków w formie faktycznie zapłaconych zaliczek w okresie po uzyskaniu przez Spółkę zezwolenia, dla celów kalkulacji wielkości pomocy publicznej w oparciu o koszty inwestycji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność na rynku piekarniczym i cukierniczym w Polsce. Spółka zamierza rozpocząć działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „SSE”), w związku z czym ubiega się o uzyskanie stosownego zezwolenia. W związku z realizacją inwestycji na terenie SSE, Spółka poniesie szereg wydatków o charakterze inwestycyjnym, w tym część wydatków będzie miało formę zaliczek. Będą to wydatki m.in. z tytułu nabycia usług (w tym usług budowlanych związanych z budową hali, nowej linii produkcyjnej, etc.) oraz z tytułu nabycia środków trwałych (maszyn, urządzeń, innych środków trwałych), które będą związane z przyszłą działalnością strefową. Faktyczna zapłata zaliczek może mieć miejsce zarówno w okresie poprzedzającym uzyskanie przez Spółkę zezwolenia, jak i po uzyskaniu zezwolenia.

W okresie po uzyskaniu zezwolenia, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2011 r. Nr 74, Poz. 397 ze zm.; dalej: „ustawa o PDOP”), Spółka będzie korzystała z pomocy publicznej w formie zwolnienia podatkowego dla dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE. W związku z tym Spółka będzie zobligowana do kalkulacji przysługującej jej maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (limitu pomocy publicznej) stanowiącego iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą. Za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą Spółka będzie mogła uznać koszty inwestycji poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, co wynika wprost z § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 232, poz. 1548; dalej: „rozporządzenie strefowe”).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym kwoty uiszczonych przez Spółkę zaliczek na usługi budowlane oraz na zakup środków trwałych, będą stanowiły dla Spółki koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą w momencie uznania ich za poniesione, czyli w momencie zapłaty pozostałej części ceny (rozliczenia końcowego) za te usługi i środki trwałe?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty uiszczonych zaliczek na usługi budowlane oraz na zakup środków trwałych będą stanowiły dla Spółki koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą w momencie uznania ich za poniesione, czyli w momencie zapłaty pozostałej części ceny (rozliczenia końcowego) za te usługi i środki trwałe.

Uzasadniając swoje stanowisko w pierwszej kolejności Spółka odniosła się do powołanego już w stanie faktycznym art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego od osób prawnych są, co do zasady, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97). Zgodnie z tym przepisem, wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Z powyższego wynika, że pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie SSE jest niepłacony przez tego przedsiębiorcę podatek, obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy, na podstawie właściwego zezwolenia. Podstawą do skorzystania z pomocy publicznej jest uzyskanie zezwolenia na prowadzenie działalności w SSE, zaś wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą Spółka będzie mogła uznać koszty spełniające następujące warunki:

1. muszą to być koszty inwestycji,
2. poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia,
3. poniesione w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy,
4. przeznaczone na cele określone w pkt 1-6 tego przepisu, a więc m. in. na nabycie i wytworzenie środków trwałych pod warunkiem zaliczenia ich do składników majątku, czy rozbudowę i modernizację środków trwałych.
   
   

Przepisy rozporządzenia strefowego nie zawierają wskazań, co do sposobu pojmowania zapisu „wydatki poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia”, jak również nie odsyłają do definicji „wydatku poniesionego” w innych ustawach.

W związku z tym należy odwołać się do reguł wykładni językowej. W języku potocznym wyrażenie „ponosić” należy rozumieć, jako „zostać obarczonym, obciążonym czymś, doznać czegoś, doświadczyć czegoś” (Słownik Języka Polskiego, T. II pod red. M. Szymczaka, str. 802, wyd. PWN Warszawa 1984r.). Jak zauważają organy podatkowe, nie bez znaczenia jest użycie przez prawodawcę trybu dokonanego, co wskazuje na fakt, że obciążenie winno być faktycznie zrealizowane. Prowadzi to do wniosku, że użyte w omawianym przepisie pojęcie odnosi się do kosztów, które zostały poniesione w sposób definitywny, a więc faktycznie wydatkowane (tak m.in. Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2012r., znak: IPPB3/423-927/11-2/MS). Spółka zauważa, że zapłata zaliczki nie spełnia powyższych przesłanek, gdyż w omawianej sytuacji zaliczki nie można uznać za koszt poniesiony w sposób definitywny. W sytuacji Spółki zaliczki będą miały bowiem często charakter płatności zwrotnych. Dotyczy to sytuacji, w których np. przedmiot transakcji (nabycie środka trwałego, realizacja usługi budowlanej) nie zostanie faktycznie zrealizowany. Ponadto, płacone przez Spółkę zaliczki na usługi budowlane nie będą uzależnione od etapu wykonanych robót budowlanych (a więc nie dojdzie tu do sytuacji, w której usługi będą opłacane stopniowo, za kolejne okresy jej wykonywania lub też etapami, po kolejnych fazach uznawanych za pewną całość). Nie zawsze będzie także znana wysokość wynagrodzenia końcowego, do którego zapłaty będzie zobowiązana Spółka.

W związku z powyższym, w odniesieniu do zaliczek należy przyjąć stanowisko, zgodnie z którym za moment poniesienia wydatku inwestycyjnego uznać należy moment w którym dokonana zostanie ostateczna zapłata - w odniesieniu do nabycia usług budowlanych będzie to zapłata ostateczna (rozliczenie końcowe) za usługę, zaś w odniesieniu do nabycia środków trwałych, będzie to ostateczna zapłata za dany środek trwały. Spółka jest zdania, że nie można uznać, iż zaliczki te będą stanowiły definitywną (ostateczną) zapłatę ceny za nabycie usługi/środka trwałego, a tym samym nie można uznać, że zaliczki te będą równoznaczne z poniesieniem kosztu inwestycyjnego. Zauważyć należy, że powyższe stanowisko potwierdza również językowe znaczenie pojęcia „zaliczka”. Jak wynika z definicji zawartej w „Popularnym słowniku języka polskiego” - wydawnictwo Wilga, rok wydania 2000, na którą de facto powołują się również organy podatkowe (m.in. Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 31 października 2008r., znak: IPPB3/423-1191/08-2/KB), zaliczka jest tylko częścią należności wpłacanej lub wypłacanej na poczet należności. Funkcją zaliczki jest m.in. traktowanie jej jako formy wpłaty na poczet świadczenia, tj. kwoty przypadającej na rachunek przyszłych należności wierzyciela. Dodatkowo podkreślenia wymaga, że stanowisko Spółki, zgodnie z którym kwoty uiszczonych zaliczek na usługi budowlane oraz na zakup środków trwałych będą stanowiły dla Spółki koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą w momencie uznania ich za poniesione, czyli w momencie zapłaty pozostałej części ceny (rozliczenia końcowego) za te usługi i środki trwałe, znajduje potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach indywidualnych. Spółka pragnie zwrócić uwagę m.in. na interpretację Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 listopada 2009 r., znak: ILPB3/423-745/09-2/GC. W interpretacji tej organ podatkowy w pełni zaakceptował stanowisko podatnika, zgodnie z którym zarówno zaliczki, jak i zadatki na środki trwale i świadczenia zwiększające ich wartość początkową, poniesione do momentu oddania do użytku, będą stanowiły wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną. Uznaje się je przy tym za poniesione i - tym samym - kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną - dopiero w momencie zapłaty całości wynagrodzenia za dany środek trwały (w przypadku świadczeń rozliczanych osobno, lecz podwyższających wartość środka trwałego - w momencie zapłaty całości wynagrodzenia za te świadczenia). Tym samym organ podatkowy zaaprobował pogląd, zgodnie z którym „jeżeli nawet zaliczka na dany środek trwały uiszczana jest w znaczeniu kasowym jeszcze przed uzyskaniem Zezwolenia (lecz po uzyskaniu potwierdzenia kwalifikowalności), jednak zapłata końcowa (reszty wynagrodzenia za ten środek trwały) zostanie dokonana już po udzieleniu Spółce Zezwolenia, również kwota przedmiotowych zaliczek będzie podwyższała wartość wydatków kwalifikowanych”.

Powyższe potwierdzają również inne pisma organów podatkowych, w tym m.in. interpretacja indywidualna Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 lutego 2008 r. znak: IBPB3/423W-11/08/MO, przywołana już wcześniej interpretacja indywidualna Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 października 2008 r., znak: IPPB3/423-1191/08-2/KB, interpretacja indywidualna Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 marca 2012 r., znak: IPPB3/423-1113/11-2/MS.

Ostatnim argumentem, na który Spółka pragnie się powołać dowodząc prawidłowości przedstawionego w niniejszym wniosku stanowiska, jest art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o PDOP. Zgodnie z tym przepisem, do przychodów nie zalicza się m. in. pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych. Co prawda brak prawa do uznania zaliczek za koszty uzyskania przychodów nie wynika wprost z przepisów ustawy o PDOP, jednakże organy podatkowe stoją na stanowisku, że sama zapłata zaliczki nie wiąże się z osiągnięciem przychodów po stronie dostawcy (usługodawcy), w związku z czym kwota zaliczki nie stanowi kosztu uzyskania przychodów dla wpłacającego tę zaliczkę. Związek pomiędzy poczynionym wydatkiem a przychodami powstanie dopiero po zrealizowaniu dostawy towaru, bądź wykonaniu usługi. Przykładem potwierdzającym powyższe jest m.in. interpretacja indywidualna z dnia 11 marca 2008 r., znak: IBPB3/423-404/07/AK/KAN-3172/07, wydana przez Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w której organ podatkowy stwierdził, iż „zaliczki lub zadatki, które odbiorca towaru lub usługi będzie płacił Spółce nawet w wysokości 100% ustalonego wynagrodzenia umownego, na poczet ceny sprzedaży towaru lub wykonania usługi, które mają być przez Spółkę wykonane w przyszłości, nie stanowią przychodu w dniu ich otrzymania zgodnie z przytoczonym art. 12 ust. 4 pkt 1 u.p.d.o.p., ale tylko wtedy gdy zaliczki można przyporządkować do konkretnych usług lub dostaw w określonym terminie realizacji”.

Z uwagi na powyższe Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości wyrażonego na wstępie stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „updop”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4 - 6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 121, poz. 770, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 2000 r. Nr 117, poz. 1228, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 240, poz. 2055 oraz z 2003 r. Nr 188, poz. 1840), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Stosownie do treści art. 17 ust. 4 updop, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, uzgodniony z ministrem właściwym do spraw rozwoju regionalnego, ustanawia strefę w drodze rozporządzenia. Zgodnie z art. 4 ust. 4 pkt 5 ww. ustawy, rozporządzenie w sprawie ustanowienia strefy określa wielkość pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1.

Wnioskodawca ubiega się o uzyskanie stosownego zezwolenia, zatem do jego sytuacji będą miały zastosowanie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548 ze zm.).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (…) stanowi pomoc regionalną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6 lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.
   
   

Na podstawie § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia, przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. Za nową inwestycję uznaje się również nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, przy czym przedsiębiorstwo jest nabywane przez samodzielnego przedsiębiorcę w rozumieniu załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych). Nie jest dopuszczalna pomoc przeznaczona na inwestycje odtworzeniowe (§ 3 ust. 5 ww. rozporządzenia).

Ponadto, przepis § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem:

1. utrzymania własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
2. utrzymania inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres nie krótszy niż 3 lata. § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia.
   
   

W myśl § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3;
5. kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji;
6. ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.
   
   

Ww. przepisy określają zatem w szczególności następujące warunki do uznawania wydatków za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą:

1. muszą to być koszty inwestycji,
2. muszą być poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia strefowego,
3. muszą być poniesione w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy,
4. muszą być przeznaczone na cele wyżej wymienione.
   
   

W odniesieniu do kwestii pojęcia „poniesionych wydatków inwestycyjnych”, należy zauważyć, iż pojęcie to nie zostało zdefiniowane ww. przepisach. Rozstrzygając kwestię „poniesionych wydatków inwestycyjnych” należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową.

Do wyliczenia (dyskontowania) otrzymanej pomocy w postaci niezapłaconego podatku dochodowego konieczne jest ustalenie daty poniesionych wydatków inwestycyjnych, tj. określenie, czy poniesienie wydatku oznacza jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym, czy też wystarczające jest dokonanie odpisu niezbędnego wydatkiem, powodujące zmianę w strukturze aktywów lub pasywów przedsiębiorcy. Aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. Warunek skorzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wielkość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym a nie memoriałowym. W związku z tym nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. A zatem należy stwierdzić, iż wydatkami kwalifikowanymi są wydatki poniesione w znaczeniu kasowym w trakcie obwiązywania zezwolenia na działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Uwzględniając fakt, że przepisy rozporządzenia nie zawierają wskazań, co do sposobu pojmowania zapisu „wydatki poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia” oraz że nie ma w nim odesłania do definicji „wydatku poniesionego” wg ustawy o podatku od osób prawnych, czy też ustawy o rachunkowości, należy odwołać się do reguł wykładni językowej, która w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego ma prymat. W języku potocznym wyrażenie ponosić należy rozumieć, jako „zostać obarczonym, obciążonym czymś doznać czegoś, doświadczyć czegoś”. (Słownik Języka Polskiego, T. II pod red. M. Szymczaka, str. 802, wyd. PWN Warszawa 1984 r.). Nie bez znaczenia jest użycie przez prawodawcę trybu dokonanego, co wskazuje na fakt, że obciążenie winno być faktycznie zrealizowane. Prowadzi to do wniosku, że użyte w omawianym przepisie pojęcie odnosi się do kosztów, które zostały poniesione w sposób definitywny, a więc faktycznie wydatkowane. Za poprawnością przyjętego rozwiązania przemawiają także reguły wykładni celowościowej, istotnym, bowiem jest fakt, że zwolnienie ma na celu zachętę do inwestowania na terenach wymagających intensyfikacji w dziedzinie działalności przemysłowej, poprzez udzielenie ulg w postaci częściowej „refundacji” ponoszonych wydatków. Chodzi, zatem o wydatki inwestycyjne, które zostały przez dany podmiot zrealizowane i to w określonym czasie, objętym zezwoleniem na prowadzenie działalności na danym terenie (strefy). Ograniczenie czasowe, jak również fakt pośredniego zwrotu poniesionych wydatków inwestycyjnych wskazuje, że chodzi o wartości, które zostały przez przedsiębiorcę faktycznie wydatkowane. Jednocześnie, zgodne z regułami pomocy publicznej refundowaniu podlegają kwoty faktycznie poniesionego wydatku, a nie zobowiązania do zapłaty ceny.

Ze zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku wynika, że w związku z realizacją inwestycji na terenie SSE, Spółka poniesie szereg wydatków o charakterze inwestycyjnym, w tym część wydatków będzie miało formę zaliczek. Będą to wydatki m.in. z tytułu nabycia usług (w tym usług budowlanych związanych z budową hali, nowej linii produkcyjnej, etc.) oraz z tytułu nabycia środków trwałych (maszyn, urządzeń, innych środków trwałych), które będą związane z przyszłą działalnością strefową.

Według „Popularnego słownika języka polskiego” - wydawnictwo Wilga, rok wydania 2000, zaliczka jest tylko częścią należności wpłacanej lub wypłacanej na poczet należności. Zaliczka jest formą wpłaty na poczet świadczenia, tj. kwotą przypadającą na rachunek przyszłych należności wierzyciela. Dopiero zapłata całości ceny (usług budowlanych i środków trwałych), pozwoli na uznanie tego wydatku za poniesiony. Zatem moment faktycznej zapłaty pozostałej części ceny (usług budowlanych i środków trwałych) będzie momentem, w którym podatnik będzie mógł zaliczyć wpłaconą zaliczkę do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną, oczywiście z zachowaniem pozostałych warunków określonych w wymienionym powyżej rozporządzeniu Rady Ministrów.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, zaliczki uiszczone przez Spółkę zarówno przed jak i po uzyskaniu zezwolenia na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej, w przypadku gdy zapłata całości należności będzie miała miejsce już po uzyskaniu zezwolenia, będą mogły zostać zaliczone do kosztów kwalifikowanych uwzględnianych przy obliczeniu wielkości pomocy publicznej.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy)

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.