Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.971.2016.1.MS
z 9 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 20 października 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zaniechanej inwestycji (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zaniechanej inwestycji.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) jest podmiotem zajmującym się świadczeniem usług doradztwa technicznego oraz usług inżynierskich związanych z branżą budownictwa drogowego, a także inwestowaniem w nieruchomości. W 2013 r. Spółka zakupiła istniejącą stację narciarską oraz zlokalizowany w bezpośrednim sąsiedztwie dom wczasowy wzniesiony kilkadziesiąt lat temu. Celem dokonanego zakupu była realizacja inwestycji polegającej na budowie nowoczesnego ośrodka narciarskiego wraz z bazą noclegową. W oparciu o te składniki majątku Spółka rozszerzyła zakres prowadzonej działalności w szczególności o usługi hoteli i podobnych obiektów zakwaterowania, usługi restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych oraz usługi obiektów sportowych i pozostałą działalność związaną ze sportem. Aktualnie Wnioskodawca jest w końcowej fazie realizacji ww. inwestycji. Zgodnie z zamierzeniem Spółki, po zakończeniu inwestycji, ośrodek narciarski ma być jednym z najnowocześniejszych tego typu obiektów w Polsce.

Nabyty przez Spółkę dom wczasowy został w 2013 r. wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy jako środek trwały. Dom wczasowy przez pewien okres czasu kontynuował przyjmowanie gości, podczas gdy część inwestycji dotycząca stacji narciarskiej była dopiero w przygotowaniu.

W związku z przestarzałą konstrukcją i wyposażeniem domu wczasowego, Spółka rozpoczęła inwestycję mająca na celu modernizację domu wczasowego. Spółka ponosiła koszty wytworzenia o charakterze materialnym (rozpoczęta rozbudowa i przebudowa poszczególnych segmentów domu wczasowego), jak również o charakterze niematerialnym (dokumentacje, analizy, zgody, projekty budowlane itp.). Ponoszone wydatki na modernizację i rozbudowę domu wczasowego traktowane były przez Spółkę jako środki trwałe w budowie. Dla celów podatkowych Spółka nie rozpoznawała dotąd wydatków poniesionych na ulepszenie domu wczasowego, ponieważ modernizacja nie została zakończona.

W późniejszym okresie, po dokonaniu ponownej analizy całej inwestycji, Spółka doszła do wniosku, że korzystniejszym rozwiązaniem będzie przemodelowanie jej kształtu, jednakże bez dokonywania zmian w zakresie rodzajów działalności, jaka będzie prowadzona w oparciu o jej efekty. Spółka postanowiła dokonać fizycznej likwidacji budynku domu wczasowego. W związku z tym poniesione zostały dodatkowo wydatki na dokonanie rozbiórki budynku.

Jednocześnie jednak Spółka nie zrezygnowała z chęci zaoferowania usług zakwaterowania osobom, które będą korzystały z usług stacji narciarskiej, jak i innym gościom. Spółka postanowiła bowiem wznieść nowoczesny obiekt wielofunkcyjny, świadczący również usługi zakwaterowania i usługi gastronomiczne, w dogodniejszym położeniu, w pobliżu górnej stacji wznoszonej przez Spółkę kolei linowej. Wybudowanie obiektu w takim miejscu pozytywnie wpłynie na jego atrakcyjność (m.in. ze względu na widokowe położenie oraz bliskość stoku narciarskiego). Likwidacja budynku domu wczasowego nie nastąpiła zatem w związku ze zmianą prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Natomiast w miejscu położenia likwidowanego domu wczasowego Spółka planuje umiejscowić parking samochodowy dla klientów korzystających z wyciągów narciarskich, jak również dla gości hotelowych. Dom wczasowy był położony w niedalekiej odległości od dolnej stacji wyciągu. Duża ilość miejsc parkingowych jest kluczowym czynnikiem dla rynkowego powodzenia stacji narciarskiej. Urządzenie w tym miejscu parkingu jest zatem w pełni uzasadnione, pozwala bowiem na szybkie przemieszczenie się gości z samochodu do dolnej stacji wyciągu i zwiększa potencjalną ilość klientów stacji narciarskiej, a tym samym jej przychody. Planowany przez Spółkę parking będzie utwardzony żwirem. Parking nie będzie stanowił budowli w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (dalej: „Prawo Budowlane”).

Decyzja o likwidacji domu wczasowego została podjęta wyłącznie przez wzgląd na rozwój prowadzonej działalności gospodarczej i chęć zbudowania najnowocześniejszej stacji narciarskiej. Spółka zamierza oferować swoim gościom najwyższej jakości usługi zarówno w zakresie uprawiania narciarstwa, jak i w zakresie zakwaterowania, a istniejący dom wczasowy pomimo podjętej próby jego modernizacji nie przystawałby standardem do jakości obiektów, jakie Spółka postanowiła wznieść na terenie sąsiadującej stacji narciarskiej. W interesie Spółki jest zapewnienie korzystającym z wyciągu osobom oraz gościom hotelowym możliwości pozostawienia samochodu w niedalekiej odległości od kolei liniowej, w związku z czym została podjęta decyzja o urządzeniu parkingu w miejscu dotychczasowego domu wczasowego. Ponadto w interesie spółki jest, aby usługi zakwaterowania świadczone na terenie stacji były na równie wysokim poziomie jak infrastruktura narciarska, co zapewni wzniesiony od podstaw budynek hotelu zlokalizowany w górnej części stacji narciarskiej. Co więcej, goście chcący skorzystać z hotelu będą jednocześnie korzystać z usług kolei linowej, co tym bardziej wpłynie pozytywnie na przychody Spółki.

W ostatecznym rozrachunku, decyzja o takim przemodelowaniu kształtu inwestycji pozytywnie wpłynie zatem zarówno na przyszłe przychody z działania stacji narciarskiej, jak i ośrodka wczasowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty poniesione na realizowaną modernizację domu wczasowego, która została zaniechana, mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu, jako koszty zaniechanej inwestycji? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione przez Wnioskodawcę na rozpoczętą modernizację domu wczasowego, która w późniejszym okresie została zaniechana, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jako koszty zaniechanych inwestycji.

Stosownie do art. 15 ust. 4f ustawy o CIT, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że ustawa o CIT, definiuje wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „inwestycja”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: „ustawa o rachunkowości”). Z kolei środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Zatem, inwestycja to nakład gospodarczy na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego.

W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik decyduje się nie podejmować kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który jest ulepszany lub wytwarzany. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się - co do zasady - kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ustawodawca pozwala jednak rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, które nie zostały przez podatnika dokończone, a ich realizacja zaniechana. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Dla zaliczenia wydatków do kosztów konieczne jest ich zbycie lub likwidacja.

Ustawodawca nie wskazuje co należy rozumieć pod pojęciem „likwidacji zaniechanej inwestycji”. Analizując pojęcie likwidacji należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Zaniechanie inwestycji jest wynikiem trwałego zaprzestania prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych, wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji, skutkujących powstrzymaniem się od działania w celu kontynuacji inwestycji. W szczególności za likwidację należy uznać faktyczną, fizyczną likwidację inwestycji. Niemniej wystarczające do uznania, że doszło do likwidacji inwestycji, jeżeli obejmowała ona również efekty prac o charakterze niematerialnym takie jak np. dokumentacja inwestycyjna, jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego. Taka dokumentacja inwestycyjna w aspekcie dowodowym jest bowiem potrzebna - stanowi materialny ślad tego, że został poniesiony wydatek, tym samym niezasadne byłoby jej niszczenie.

W świetle powyższego należy uznać, że jeżeli Wnioskodawca dokonał fizycznej likwidacji inwestycji w zakresie rozpoczętej rozbudowy i przebudowy poszczególnych segmentów domu wczasowego, natomiast nie doszło do fizycznej likwidacji dokumentacji, ale miało miejsce usunięcie środka trwałego w budowie z ewidencji aktywów oraz została podjęta decyzja o niewykorzystywaniu efektów prac o charakterze niematerialnym, to miała miejsce likwidacja całej inwestycji.

Stanowisko Spółki w zakresie przyjętych sposobów likwidacji inwestycji potwierdza przykładowo:

• Dyrektor Izby w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 13 kwietnia 2015 r., nr IBPBI/2/4510-56/15/SD;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 6 sierpnia 2013 r., nr ITPB1/415-644/12/13-S/WM.
  
  

Mając zatem na uwadze, że Spółka podjęła decyzję o rozpoczęciu inwestycji, tj. modernizacji i przebudowie domu wczasowego, w celu zaoferowania usług zakwaterowania osobom, które będą korzystały z usług stacji narciarskiej, jak i innym gościom, należy stwierdzić, że decyzja ta została podjęta dla osiągnięcia przez Spółkę przychodu. Natomiast późniejsze przemodelowanie kształtu inwestycji i podjęcie decyzji o likwidacji domu wczasowego i umiejscowieniu w jego położeniu parkingu, było podyktowane zwiększeniem skali inwestycji oraz standardu usług świadczonych przez stację narciarską. W ostatecznym rozrachunku, decyzja o takim przemodelowaniu kształtu inwestycji pozytywnie wpłynie na przyszłe przychody z działania stacji narciarskiej i ośrodka wczasowego. W konsekwencji, nie ulega wątpliwości, że decyzja o zaniechaniu modernizacji dotychczasowego domu wczasowego została podjęta w celu zabezpieczenia źródła przychodu przez Spółkę.

Podsumowując, należy uznać, że Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kosztów zaniechanej modernizacji domu wczasowego, w chwili jego likwidacji na podstawie art. 15 ust. 4f ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o pdop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.
  
  

Z przedstawionego we wnioski stanu faktycznego wynika, że Spółka zakupiła istniejącą stację narciarską oraz zlokalizowany w bezpośrednim sąsiedztwie dom wczasowy. Celem dokonanego zakupu była realizacja inwestycji polegającej na budowie nowoczesnego ośrodka narciarskiego wraz z bazą noclegową. Nabyty przez Spółkę dom wczasowy został w 2013 r. wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy jako środek trwały. Spółka rozpoczęła inwestycję mająca na celu modernizację domu wczasowego. Ponoszone wydatki na modernizację i rozbudowę domu wczasowego traktowane były przez Spółkę jako środki trwałe w budowie, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Po dokonaniu ponownej analizy całej inwestycji, Spółka doszła do wniosku, że korzystniejszym rozwiązaniem będzie przemodelowanie jej kształtu, jednakże bez dokonywania zmian w zakresie rodzajów działalności, jaka będzie prowadzona w oparciu o jej efekty. Spółka postanowiła dokonać fizycznej likwidacji budynku domu wczasowego. Spółka postanowiła wznieść nowoczesny obiekt wielofunkcyjny w dogodniejszym położeniu. Likwidacja budynku domu wczasowego nie nastąpiła zatem w związku ze zmianą prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. W ostatecznym rozrachunku, decyzja o takim przemodelowaniu kształtu inwestycji pozytywnie wpłynie zarówno na przyszłe przychody z działania stacji narciarskiej, jak i ośrodka wczasowego.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o pdop, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o pdop, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, płynie zaś wniosek, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,
• przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Z uwagi na fakt, że ww. składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Uwzględniając powyższe, w pierwszej kolejności należy wskazać, że ustawa o pdop, definiuje wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „inwestycja”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o pdop, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Z kolei środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Z powyższego wynika, że inwestycje to aktywa trwałe w okresie realizacji inwestycji, które nie są jeszcze środkami trwałymi w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o pdop. Zatem, inwestycja to nakład gospodarczy na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego lub jego ulepszenie.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną inwestycją.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się – co do zasady – kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ustawodawca pozwala jednakże rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to bowiem podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o pdop.

Koszty zaniechanych inwestycji są, w myśl art. 15 ust. 4f ustawy o pdop, kosztem podatkowym w dacie zbycia lub likwidacji inwestycji. Ustawodawca nie wprowadził jednak do przepisów podatkowych definicji legalnej pojęcia „likwidacja inwestycji”, dlatego też dokonując interpretacji przepisów dotyczących likwidacji należy posłużyć się wykładnią językową tego pojęcia. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), zlikwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”.

Zatem, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

• sprzedaży niedokończonej inwestycji,
• zlikwidowania zaniechanej inwestycji.
  
  

Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Zaniechanie inwestycji jest wynikiem trwałego zaprzestania prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych, wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji, skutkujących powstrzymaniem się od działania w celu kontynuacji inwestycji.

Odnosząc powołane powyżej przepisy do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, stwierdzić należy, że Spółka w momencie podjęcia decyzji o zaniechaniu i likwidacji inwestycji może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów poniesione nakłady na inwestycję (modernizację domu wczasowego).

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytań Nr 1 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.