Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-56/15/SD
z 13 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 7 stycznia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 14 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zaniechanej inwestycji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zaniechanej inwestycji.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest właścicielem nieruchomości gruntowych, które zostały przez nią nabyte w celu przeznaczenia pod nową siedzibę. Przedmiotowe działki na przeważającym obszarze nie są objęte planem miejscowym w rozumieniu ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. 2012 r. poz. 647 ze zm.), w związku z czym, w celu realizacji inwestycji, Spółka poniosła koszty uzyskania wszelkich niezbędnych w rozumieniu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także innych ustaw właściwych dla planowanej inwestycji, zezwoleń i uzgodnień, w tym między innymi koszty uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego, uzgodnień w zakresie przyłączeń energetycznych, komunalnych, wodociągowych i gazowych, a także koszty projektu budowlanego.

W dniu 10 października 2012 r. Rada Miasta podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Uchwała ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa z 23 października 2012 r. weszła w życie w 7 listopada 2012 r. (po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia). Zgodnie z zapisami planu miejscowego, południowa część działek, przeznaczona została pod „zieleń urządzoną”, a w związku z tym, wyłączona spod zabudowy (ze względu na przebiegający wzdłuż ich południowych granic działek ciekiem wodnym korytarz ekologiczny).

Na wniosek Spółki A, Wojewoda 29 października 2012 r. wydał decyzję o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej, utrzymaną w mocy decyzją Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej 11 września 2013 r., w wyniku której, część z należących do Spółki działek, została przeznaczona pod inwestycję, określoną w decyzji o lokalizacji linii kolejowej. Zgodnie z art. 9s ust. 3 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1594 ze zm.), nieruchomości wydzielone liniami rozgraniczającymi teren stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna.

W związku z powyższym, Spółka zaniechała realizacji inwestycji w wyniku znacznego zmniejszenia się powierzchni działek, podlegającej zabudowie. Wydatki poniesione w związku z uzyskaniem stosownych pozwoleń i uzgodnień traktowane są przez Spółkę jako aktywa trwałe, stanowiące środki trwałe w budowie. Jednocześnie, dla celów podatkowych, Spółka nie rozpoznała żadnych wydatków, związanych z inwestycją, gdyż nie została ona zakończona. W wyniku uchwalenia planu miejscowego, a także uzyskania przez decyzję wywłaszczeniową przymiotu ostateczności, Spółka zaniechała realizacji inwestycji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postąpi prawidłowo, traktując środek trwały w budowie jako inwestycję zaniechaną, a koszty zaniechanej inwestycji zaliczy do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o pdop”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o pdop, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji. Z regulacji zawartej w art. 15 ust. 4f ustawy o pdop wynika, że poniesione koszty zaniechanych inwestycji zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zbycia lub likwidacji. Zbycie to każda czynność prawna, w wyniku której dojdzie do przeniesienia własności składników majątkowych objętych określeniem „inwestycja”. Przepis nie przewiduje przy tym warunku, aby zbycie miało charakter odpłatny. Będzie to zatem nie tylko sprzedaż czy zamiana, ale również np. darowizna. Za likwidację inwestycji należy uznać każdą sytuację, w której składniki majątkowe objęte terminem „inwestycja” przestają istnieć u danego podatnika.

Analiza terminów „zbycie” i „likwidacja” prowadzi do wniosku, że nie wyczerpują one wszystkich przypadków, w których może dojść do zaniechania inwestycji w potocznym rozumieniu tego określenia. Przykładowo podatnik może po prostu zrezygnować z kontynuowania budowy określonego środka trwałego, bez jego zbywania. Komentowana regulacja nie daje jednoznacznej odpowiedzi, jaka jest kwalifikacja prawna kosztów tego rodzaju zaniechanych inwestycji. W tej sytuacji, możliwych jest kilka interpretacji omawianego przepisu. Zgodnie z pierwszą z nich, za „zaniechanie inwestycji” na podstawie art. 15 ust. 4f ustawy o pdop, można uznać wyłącznie jej zbycie lub likwidację. Zgodnie z drugą możliwą interpretacją, zaniechanie inwestycji powinno być rozumiane szerzej, jednak zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kosztów zaniechanych inwestycji może nastąpić tylko w przypadku jej zbycia lub likwidacji. Interpretacja ta różnicuje zatem sytuację podatnika w zależności od tego, co stanie się ze składnikami majątkowymi składającymi się na inwestycję. Trzecia interpretacja może wynikać z uznania, że art. 15 ust. 4f ustawy o pdop, reguluje wyłącznie moment potrącenia kosztów zaniechanych inwestycji, które zostały zbyte lub zlikwidowane, nie rozstrzyga natomiast tego, kiedy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć koszty inwestycji zaniechanych w inny sposób. Trzeba zauważyć, że pierwsza i ostatnia z wymienionych dróg interpretacyjnych nie wyklucza zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów inwestycji, z której kontynuowania podatnik zrezygnował, choć sama inwestycja nie uległa zbyciu lub likwidacji. Druga natomiast w niektórych przypadkach nie pozwoli na tego rodzaju kwalifikację.

Wobec jednoczesnego wprowadzenia ust. 4f do art. 15 i uchylenia art. 16 ust. 1 pkt 41, wydaje się, że intencją ustawodawcy było dopuszczenie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów wszelkich inwestycji, których realizacji zaprzestano. Oczywiście koszty te powinny spełniać ogólne warunki umożliwiające uznanie ich za koszty uzyskania przychodów, w tym w szczególności nie mogą być wymienione w art. 16.

Z tego punktu widzenia, przeszkodę w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów kosztów zaniechanych inwestycji może stanowić art. 16 ust. 1 pkt 1. Uwzględnienie tego przepisu prowadzi do następujących wniosków:

1. o ile poniesiono wydatki zaliczane do wartości początkowej środków trwałych, o tyle ich uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów może nastąpić jedynie w dacie określonej w art. 15 ust. 4f; nie jest zatem możliwe zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów przed zbyciem lub likwidacją zaniechanej inwestycji,
2. inne koszty związane z inwestycjami, których realizacji zaprzestano, są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów według ogólnych zasad (ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz. Dźwigała Gerard, Huszcz Zbigniew, Karwat Piotr, Krasnodębski Robert, Ślifirczyk Maciej, Świtała Filip, Autor komentarza do roz. 3 art. 15: Maciej Ślifirczyk, LexPolonica, LexisNexis).
   
   

Zgodnie z orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego 25 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2225/11, a także interpretacją indywidualną Ministra Finansów z 14 października 2011 r., Znak: DD6/033-13/2010/MDA/PK-1605/2009 wątpliwości dotyczące tego, czy „likwidacja” obejmuje fizyczną likwidację, czy wykreślenie z ewidencji aktywów pozostają bez znaczenia w przypadku dokumentacji (projektowej, technicznej) dotyczącej zaniechanej inwestycji. Jak słusznie podkreślił Minister Finansów, interpretacja art. 15 ust. 4f ustawy o pdop, powinna być dokonana z uwzględnieniem obowiązków wynikających z innych przepisów prawa. W odniesieniu do dokumentacji, należy uwzględnić przepisy ustawy o rachunkowości, określające terminy jej przechowywania (art. 74). Systemowa wykładnia tych przepisów daje podstawę do oceny, iż w ramach likwidacji zaniechanych inwestycji, wystarczające do uznania kosztów wytworzenia dokumentacji inwestycyjnej jako kosztów uzyskania przychodów, jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego. W aspekcie dowodowym dokumentacja jest potrzebna - stanowi materialny ślad tego, że został poniesiony wydatek. Przy obciążaniu kosztów podatkowych brak jest natomiast przesłanek uzasadniających za racjonalny pogląd w kwestii fizycznej likwidacji dokumentacji technicznej dotyczącej zaniechanej inwestycji.

W ramach likwidacji zaniechanych inwestycji, wystarczające do uznania kosztów wytworzenia dokumentacji inwestycyjnej jako kosztów uzyskania przychodów jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że zaniechanie realizacji inwestycji w związku ze zmniejszeniem się powierzchni gruntu podlegającego zabudowie, dla której to inwestycji Spółka uzyskała wymagane przepisami prawa pozwolenia i uzgodnienia (w tym decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego, a także uzgodnienia w zakresie przyłączeń planowanej inwestycji do sieci), uprawnia ją do zaliczenia poniesionych kosztów uzgodnień, pozwoleń i sporządzonej dokumentacji projektowej do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o pdop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.
  
  

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o pdop, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o pdop, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, płynie zaś wniosek, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,
• przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Z uwagi na fakt, że ww. składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Uwzględniając powyższe, w pierwszej kolejności należy wskazać, że ustawa o pdop, definiuje wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „inwestycja”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o pdop, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Z kolei środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Z powyższego wynika, że inwestycje to aktywa trwałe w okresie realizacji inwestycji, które nie są jeszcze środkami trwałymi w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o pdop. Zatem, inwestycja to nakład gospodarczy na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną inwestycją.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się – co do zasady – kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ustawodawca pozwala jednakże rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to bowiem podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o pdop.

Koszty zaniechanych inwestycji są, w myśl art. 15 ust. 4f ustawy o pdop, kosztem podatkowym w dacie zbycia lub likwidacji inwestycji. Ustawodawca nie wprowadził jednak do przepisów podatkowych definicji legalnej pojęcia „likwidacja inwestycji”, dlatego też dokonując interpretacji przepisów dotyczących likwidacji należy posłużyć się wykładnią językową tego pojęcia. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), zlikwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”.

Zatem, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

• sprzedaży niedokończonej inwestycji,
• zlikwidowania zaniechanej inwestycji.
  
  

Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Zaniechanie inwestycji jest wynikiem trwałego zaprzestania prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych, wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji, skutkujących powstrzymaniem się od działania w celu kontynuacji inwestycji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zaniechała realizacji inwestycji w wyniku znacznego zmniejszenia się powierzchni działek, podlegającej zabudowie. Wydatki poniesione w związku z uzyskaniem stosownych pozwoleń i uzgodnień traktowane są przez Spółkę jako aktywa trwałe, stanowiące środki trwałe w budowie. Jednocześnie, dla celów podatkowych, nie rozpoznała żadnych wydatków, związanych z inwestycją, gdyż nie została ona zakończona. W wyniku uchwalenia planu miejscowego, a także uzyskania przez decyzję wywłaszczeniową przymiotu ostateczności, Spółka zaniechała realizacji inwestycji.

Odnosząc powołane powyżej przepisy do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, stwierdzić należy, że Spółka w momencie podjęcia decyzji o zaniechaniu i likwidacji inwestycji może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów poniesione nakłady na inwestycję.

W przypadku poniesionych wydatków na dokumentację inwestycyjną, aby zaliczyć je jako koszty zaniechanych inwestycji do kosztów uzyskania przychodów, wystarczające jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.