Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.1035.2016.1.SK
z 3 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 4 listopada 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów kwalifikowanych objętych pomocą publiczną wydatków poniesionych na utworzenie nowych miejsc pracy po dniu uzyskania Zezwolenia, a które tymczasowo są używane przez Spółkę poza granicami specjalnej strefy ekonomicznej (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów kwalifikowanych objętych pomocą publiczną wydatków poniesionych na utworzenie nowych miejsc pracy po dniu uzyskania Zezwolenia, a które tymczasowo są używane przez Spółkę poza granicami specjalnej strefy ekonomicznej.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 6 sierpnia 2013 r. zostało wydane Spółce Zezwolenie na prowadzenie działalności w WSSE określając jednocześnie warunki dotyczące zatrudnienia i dokonania inwestycji na terenie strefy. Określając te warunki w pkt I ppkt 1 i 2 wskazano, że dokonanie inwestycji na terenie WSSE nastąpi w Podstrefie włącznie z zatrudnieniem określonej liczy pracowników.

Spółka pierwotnie prowadziła działalność w Podstrefie A zgodnie z warunkami określonymi w Zezwoleniu w hali produkcyjnej wynajmowanej od Spółki X - obecnie została ona zlikwidowana, a budynki i hala produkcyjna sprzedane osobie trzeciej.

Pomiędzy Spółką a Spółką X były prowadzone negocjacje dotyczące zakupu tychże budynków oraz hali produkcyjnej jednakże nie doszyły one ostateczne do skutku w wyniku czego Spółka zmuszona była do poszukiwania innej lokalizacji.

Naprzeciw oczekiwaniom Spółki wyszła WSSE oferując możliwość najmu budynków odpowiednich do przedmiotu działalności na terenie Podstrefy B. Niestety jednak budynki w Podstrefie B nie zostały oddane na czas, a Spółka zmuszona była opuścić lokalizację w Podstrefie A, co oznaczało poszukiwanie kolejnej lokalizacji.

Z racji faktu, że WSSE czekała z informacją o oddaniu budynków oraz hali produkcyjnej do ostatniego momentu, Spółka zmuszona była powtórnie do poszukiwania budynku oraz hali produkcyjnej.

W przeciwnym bowiem razie (tj. nieznalezienie lokalizacji w zasadzie na już) groziło Spółce widmo bankructwa poprzez brak możliwości produkcji, a tym samym generowania przychodów ze sprzedaży.

Co istotne należy bowiem pamiętać, że Spółka posiada także zobowiązanie i to nie tylko wobec kontrahentów, ale także wobec swoich pracowników.

W konsekwencji więc Spółka zmuszona była do znalezienia lokalizacji możliwie najszybciej. Ostatecznie możliwą, a w zasadzie jedyną lokalizacją były magazyny, gdzie obecnie Spółka prowadzi swoją działalność.

Spółka pragnie podkreślić, że cała zaistniała sytuacja jest niezależna od niej i pomimo dołożenia należytych starań nie była w stanie przewidzieć takiego obrotu sprawy. Oczywistym jest fakt, że Spółka została postawiona przed wyborem - oczekiwaniem na ukończenie budynków w Podstrefie B mając „maszyny na ciężarków” i stojąc tym samym przed wizją bankructwa, a poszukiwaniem nowej lokalizacji, gdzie będzie mogła zapewnić ciągłość produkcji oraz co oczywistym przetrwać na rynku.

Zatem zdaniem Spółki nie posiadała ona innej możliwości jak tylko znaleźć możliwie szybko nową lokalizację. Jak już zostało wspomniane jedną lokalizacją były magazyny, gdzie obecnie znajduje się siedziba Spółki.

Końcowo, Spółka wskazuje, że pracowników posiada obecnie 100% więcej w porównaniu do warunku narzuconego przez Zezwolenie.

Zgodnie z treścią Zezwolenia Spółka zobowiązana jest do:

1. poniesienia na terenie strefy wydatków inwestycyjnych, w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia SSE w wysokości co najmniej 10.000.000,00 PLN w terminie do 31 sierpnia 2018 r.,
2. utworzenia na terenie strefy 18 nowych miejsc pracy w terminie do 31 sierpnia 2015 r. i utrzymaniu zatrudnienia na tym poziomie do dnia 31 sierpnia 2018 r.
3. zakończenia inwestycji w terminie do dnia 31 sierpnia 2018 r.
   
   

Od dnia uzyskania Zezwolenia, Spółka ponosi nakłady inwestycyjne ściśle związane z inwestycją na terenie SSE. Powyższa inwestycja obejmuje m.in. zakup nowych linii produkcyjnych. W szczególności, w ramach inwestycji, po dniu uzyskania Zezwolenia.

Środki trwałe stanowiące elementy wskazanej linii produkcyjnej na czas budowy i przeniesienia zakładu z podstrefy A do podstrefy B zostały umieszczone w innej lokalizacji (poza granicami Strefy). Powyższe jest następstwem opóźnień w realizacji prac budowlanych na terenie WSSE.

Używanie tych środków trwałych tworzących linię produkcyjną poza obszarem Strefy ma charakter jedynie tymczasowy, a docelowo są one przeznaczone do działalności w nowo utworzonym zakładzie na terenie WSSE, do którego linia zostanie przeniesiona jak tylko będzie to możliwe zachowując jednocześnie warunki związane z wypowiedzeniem umowy najmu w obecnej lokalizacji, jeszcze przed terminem zakończenia całej inwestycji (terminem zakończenia inwestycji wskazanym w zezwoleniu strefowym).

Spółka zamierza korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy do podstawy obliczenia wysokości przysługującego Spółce zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, oraz w art. 12 i 16 ustawy o SSE, należy brać pod uwagę dwuletnie koszty pracy nowo zatrudnionych pracowników w ilości wynikającej z Zezwolenia, czy też dwuletnie koszty pracy nowo zatrudnionych pracowników dla faktycznie utworzonych miejsc pracy na terenie SSE po dniu uzyskania Zezwolenia, w sytuacji gdy pracownicy przebywają tymczasowo w zakładzie zlokalizowanym poza SSE w związku opóźnieniem związanym z pracami budowalnymi? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, do obliczenia wielkości pomocy publicznej udzielonej w formie zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, uwzględnia się wszystkie wydatki faktycznie poniesione na utworzenie nowych miejsc pracy, także tę część wydatków, które odnoszą się do miejsc pracy przekraczających minimalną liczbę miejsc pracy wskazaną w Zezwoleniu w sytuacji gdy pracownicy przebywają tymczasowo w zakładzie zlokalizowanym poza SSE.

Zezwolenie strefowe posiadane przez Spółkę wskazuje jednocześnie maksymalną liczbę miejsc pracy, która może zostać uwzględniona dla celów obliczania dostępnego limitu zwolnienia podatkowego - wartość minimalną w niniejszym zakresie stanowi z kolei minimalna ilość miejsc pracy koniecznych do utworzenia na terenie SSE (18). Liczba pracowników zatrudnionych na terenie SSE, która może zostać uwzględniona przez Spółkę dla celów obliczenia dostępnego limitu zwolnienia podatkowego (w ramach wskazanych powyżej „widełek” 18-27), zależna jest od liczby osób nowo zatrudnionych przez Spółkę.

Zgodnie z definicją zawartą w § 3 ust. 6 Rozporządzenia Strefowego przez nowo zatrudnionych pracowników należy rozumieć liczbę pracowników zatrudnionych po dniu uzyskania zezwolenia, w związku z realizacją nowej inwestycji, jednak nie później niż w okresie 3 lat od zakończenia inwestycji, a każde miejsce pracy jest utrzymane przez okres co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres co najmniej 3 lat, licząc od dnia ich utworzenia. Liczba pracowników oznacza pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie jednego roku wraz z pracownikami zatrudnionymi w niepełnym wymiarze czasu pracy oraz pracownikami sezonowymi, w przeliczeniu na etaty w pełnym wymiarze czasu pracy.

Tym samym, wskazana powyżej definicja „nowo zatrudnionych” wskazuje jaka liczba pracowników może zostać wzięta pod uwagę dla celów ustalenia dostępnego limitu zwolnienia podatkowego.

Biorąc pod uwagę analizę definicji „nowych miejsc pracy” przepisy dotyczące pomocy publicznej, nie odnoszą się do konkretnych pracowników, ale wyłącznie do pojęcia liczby pracowników.

W konsekwencji, faktyczna liczba utworzonych miejsc pracy (pomiędzy 18 a 27 miejsc pracy), która może zostać uwzględniona dla celów obliczenia limitu dostępnego zwolnienia podatkowego zależna jest od liczby nowo zatrudnionych pracowników na terenie SSE, zgodnie z definicją wskazaną w § 3 ust. 6 Rozporządzenia Strefowego. W poszczególnych miesiącach kalkulowania limitu, w ramach liczby miejsc pracy możliwej do uwzględnienia dokonywany jest wybór miejsc pracy, które zostaną uwzględnione w danym miesiącu dla celów kalkulacji limitu dostępnego zwolnienia podatkowego - spośród wszystkich zatrudnionych pracowników Spółki, niezależnie od okresu ich zatrudnienia (konieczność dokonania takiego „samoograniczenia” ma na celu zapewnienie, że w jakimkolwiek miesiącu koszty pracy mające wpływ na kalkulację limitu zwolnienia nie przekraczają wartości właściwej dla 27 nowych pracowników).

Reasumując, w ocenie Spółki przepisy nie zawierają precyzyjnych regulacji co do selekcji pracowników, których koszty pracy mają wpływ na kalkulację limitu dostępnego zwolnienia. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 7 listopada 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-1295/10/AK potwierdził prawidłowość stanowiska wnioskodawcy, zgodnie z którym przepisy Rozporządzenia oraz postanowienia Zezwolenia służą jedynie obliczeniu maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych i maksymalnej wielkości limitu zwolnienia podatkowego, nie precyzując jednak, jakich pracowników przedsiębiorca ma brać pod uwagę ani jak szybko przedsiębiorca korzystający z pomocy publicznej ma tę pomoc wykorzystać (nie licząc oczywiście terminu końcowego wynikającego z Zezwolenia) i czy wykorzystanie to ogranicza się jedynie do takiej liczby nowo zatrudnionych pracowników, która określona jest w Zezwoleniu (w przypadku Wnioskodawcy to 3 pracowników).

Mając na uwadze powyższe argumenty, Spółka uważa, że uprawniona jest do kalkulacji wielkości pomocy publicznej mnożąc maksymalną intensywność pomocy oraz koszt pracy pracowników (i) świadczących pracę na terenie SSE w związku z inwestycją będącą podstawą do wydania Zezwolenia i (ii) zatrudnionych w trakcie całego okresu funkcjonowania Spółki na terenie SSE. Jednocześnie w każdym z miesięcy liczba pracowników określona zostaje wg metodologii opisanej powyżej i nie może przekraczać maksymalnej dopuszczalnej liczby nowo zatrudnionych pracowników stosownie do postanowień Zezwolenia (27).

Kalkulacja przeprowadzana jest zaś z uwzględnieniem obowiązku dyskontowania kosztów kwalifikowanych na dzień uzyskania Zezwolenia.

Jednocześnie, Spółka jest świadoma, że w przypadku wystąpienia miesięcy, kiedy liczba nowo zatrudnionych pracowników w rozumieniu § 3 ust. 6 Rozporządzenia SSE jest większa niż liczba miejsc pracy, co do których zostanie zachowany warunek określony w § 5 ust. 2 Rozporządzenia (utrzymanie nowo utworzonych miejsc pracy przez okres nie krótszy niż 5 lat), jest ona zobligowana do uwzględnienia kosztów pracy wyłącznie w odniesieniu do liczby nowo zatrudnionych pracowników, co do których zostanie spełniony warunek utrzymania przez okres 5 lat.

Dokonanie powyższego „samoograniczenia” powoduje, że w ramach kalkulacji limitu za którykolwiek miesiąc, Spółka nie uwzględni kosztów pracy w wyższej wartości niż jest to dopuszczalne. Zastosowanie wskazanej powyżej metodologii pozwala na przejrzystą weryfikację, że liczba nowo zatrudnionych pracowników (których koszty pracy stanowią podstawę do kalkulacji wielkości zwolnienia podatkowego) nie przekracza liczby miejsc pracy, co do których wypełniony zostanie warunek ich utrzymania przez wymagany przepisami okres.

Wskazana przez Spółkę metodologia jest ponadto spójna ze stanowiskiem organów podatkowych - stanowisko takie zostało zaaprobowane m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z 30 stycznia 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-1382/12/PP oraz z 28 grudnia 2009 r., sygn. IBPBI/2/423-1611/09/MO.

Zastosowanie takiej procedury byłoby zgodne z wykładnią wspomnianych przepisów, logiczne oraz umożliwiłoby uniknięcie komplikacji, związanych z rotacją konkretnych pracowników oraz likwidacją poszczególnych stanowisk i tworzeniem na ich miejscu nowych, przed upływem dwuletniego okresu.

Ponadto, jak już wskazano, zatrudnienie nowych pracowników ma ścisły związek z realizacją inwestycji na terenie SSE, która polegała na rozbudowie zakładu produkcyjnego, wyposażonego w niezbędne maszyny i urządzenia do produkcji.

W przypadku Spółki, bezspornym jest, że nowo zatrudnieniu pracownicy oraz zakupione środki trwałe (linie produkcyjne) będą wykorzystywane do działalności określonej w Zezwoleniu.

Co więcej, w ocenie organów podatkowych, częściowa zmiana lokalizacji prowadzonej działalności, w tym przeniesienie środków trwałych oraz pracowników stanowiących uprzednio koszty kwalifikowane inwestycji poza granicę SSE do innego zakładu tego samego podmiotu, także nie stanowi naruszenie przepisów Rozporządzenia SSE, a zatem nie spowoduje utraty bądź zmniejszenia zwolnienia z CIT. Bezsporne wydaje się, że tymczasowe używanie środków trwałych poza SSE - przeniesienie tymczasowe wraz z pracownikami w ramach tej samej osoby prawnej (wynikłe z opóźnienia w realizacji prac budowlanych), a zakupionych oraz zatrudnionych w związku z inwestycją na terenie SSE, nie powinno stanowić podstawy do utraty przez Spółkę prawa do uznania tych wydatków za kwalifikujące się do objęcia pomocą, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Końcowo Spółka wskazuje, że posiada wybór kalkulacji limitu pomocy publicznej w oparciu o nową inwestycję - poniesienie określonych w Zezwoleniu wydatków lub w oparciu koszty pracy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 282, dalej: „ustawa o SSE”), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zgodnie z art. 17 ust. 4 updop, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawa o SSE).

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o SSE, zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

1. zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników;
2. dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę;
3. terminu zakończenia inwestycji;
4. maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych inwestycji i dwuletnich kosztów kwalifikowanych pracy;
5. wymagań, o których mowa w art. 5 ust. 3 i 4 - w przypadku, gdy inwestycja będzie realizowana na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.
   
   

Ponadto, na mocy § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 465, dalej: „Rozporządzenie”), zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

Zgodnie z § 5 ust. 2 Rozporządzenia, warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, jest:

1. utrzymanie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne – przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców – przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
2. utrzymanie inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców – przez okres nie krótszy niż 3 lata.
   
   

Zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy przysługuje począwszy od miesiąca, w którym przedsiębiorca rozpoczął ponoszenie kosztów pracy, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, przy spełnieniu warunków, o których mowa w § 3 ust. 6. (§ 5 ust. 3 rozporządzenia).

Stosownie do § 5 ust. 5 rozporządzenia, zwolnienia z tytułu kosztów nowej inwestycji oraz z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy przysługują wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy. W przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy.

Przy ustalaniu wielkości zwolnienia od podatku dochodowego, przysługującego przedsiębiorcy prowadzącemu działalność na terenie strefy za pośrednictwem jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 5, przepisy art. 25 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych albo art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się odpowiednio (§ 5 ust. 6 rozporządzenia).

Wielkość zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Rodzaj tych wydatków został określony ww. w rozporządzeniu.

Jak stanowi § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6 lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.
   
   

Zgodnie z § 3 ust. 3 ww. rozporządzenia, utworzenie nowych miejsc pracy oznacza przyrost netto miejsc pracy w danym przedsiębiorstwie w związku z realizacją nowej inwestycji w stosunku do średniego zatrudnienia w okresie 12 miesięcy przed dniem uzyskania zezwolenia.

Stosownie do § 3 ust. 6 ww. rozporządzenia, przez nowo zatrudnionych pracowników należy rozumieć liczbę pracowników zatrudnionych po dniu uzyskania zezwolenia, w związku z realizacją nowej inwestycji, jednak nie później niż w okresie 3 lat od zakończenia inwestycji, a każde miejsce pracy jest utrzymane przez okres co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres co najmniej 3 lat. Liczba pracowników oznacza pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie roku wraz z pracownikami zatrudnionymi w niepełnym wymiarze czasu pracy oraz pracownikami sezonowymi, w przeliczeniu na etaty w pełnym wymiarze czasu pracy. W myśl § 3 ust. 7 rozporządzenia, pomoc przeznaczona na nowe inwestycje może być udzielana wraz z pomocą na tworzenie nowych miejsc pracy, pod warunkiem że łącznie wielkość tych pomocy nie przekracza maksymalnej wielkości pomocy określonej w § 4, przy czym dopuszczalną wielkość pomocy określa się jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy i wyższej kwoty kosztów: nowej inwestycji lub dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników.

Ze złożonego we wniosku wynika m.in., że zgodnie z treścią Zezwolenia Spółka zobowiązała się do utworzenia na terenie strefy 18 nowych miejsc pracy w terminie do 31 sierpnia 2015 r. i utrzymaniu zatrudnienia na powyższym poziomie do 31 sierpnia 2018 r. Spółka wskazuje, że posiada obecnie 100% więcej pracowników w porównaniu do warunków określonych Zezwoleniem. Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia dot. objęcia pomocą publiczną kosztów nowo zatrudnionych pracowników po dniu uzyskania Zezwolenia, jednakże tymczasowo zatrudnionych w zakładzie zlokalizowanym poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej.

Odnosząc przedstawiony we wniosku stan faktyczny do powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę obejmujące koszty pracy nowo zatrudnionych pracowników, z uwagi na fakt, że pracownicy wykonują czasowo pracę poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej, nie będą mogły zostać uznane za wydatki o których mowa w § 5 ust. 5 ww. rozporządzenia, a tym samym nie będą stanowiły wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną. Zatem, Wnioskodawca obliczając wartość przysługującego mu zwolnienia (przy założeniu spełnienia wszystkich warunków wynikających z Zezwolenia) winien wyłączyć z kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną wydatki dot. kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników za okres kiedy wykonywali pracę poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.