Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP3.4512.938.2016.2.RD
z 28 lutego 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 19 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 3 stycznia 2017 r. (data wpływu 4 stycznia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 1 lutego 2017 r. (data wpływu 2 lutego 2017 r.), a także uzupełnionym w dniu 17 lutego 2017 r. (data wpływu 20 lutego 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 9 lutego 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 13 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

  • prawidłowe w zakresie uznania zespołu składników majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa wyłączoną z opodatkowania podatkiem VAT (pytanie 3),
  • nieprawidłowe w zakresie uznania przeniesienia za odpłatną dostawę towarów oraz obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego (pytanie 1 i 2)


UZASADNIENIE


W dniu 20 grudnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zespołu składników majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa wyłączoną z opodatkowania podatkiem VAT oraz uznania przeniesienia za odpłatną dostawę towarów a także obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego.


Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 3 stycznia 2017 r. (data wpływu 4 stycznia 2017 r.), pismem z dnia 1 lutego 2017 r. (data wpływu 2 lutego 2017 r.) a także pismem z dnia 16 lutego 2017 (data wpływu 20 lutego 2017 r.) które było odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 9 lutego 2017 r.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:


C. mbH („C.” lub „Spółka”) jest spółką zarządzającą inwestycjami kapitałowymi (Kapitalverwaltungsgesellschaft, „KVG”) w rozumieniu art. 17 i nast. obecnie obowiązującej niemieckiej Ustawy o inwestycjach kapitałowych (Kapitalanlagegesetzbuch, „KAGB”). C. zarządza otwartym funduszem inwestycyjnym inwestującym w nieruchomości P... („P.” lub „Fundusz”), tj. niemieckim otwartym funduszem nieruchomościowym (Immobilien-Sondervermögen) utworzonym zgodnie z art. 66 i nast. uchylonej niemieckiej Ustawy o inwestycjach (Investmentgesetz, „InvG”). C. uzyskała licencję jako spółka zarządzająca zgodnie z art. 20, 22 par. 3 KAGB. O. AG („O.” lub "Depozytariusz") działa w charakterze depozytariusza (Verwahrstełle) Funduszu w rozumieniu art. 80 i nast. KAGB. Zarówno C., jak i O. są niemieckimi rezydentami podatkowymi.

C. w ramach pełnionych funkcji nabyła w Polsce na rzecz Funduszu nieruchomości inwestycyjne, mianowicie:

  • prawo użytkowania wieczystego działki gruntu o nr ewid. 6/39 oraz działki gruntu o nr ewid. 758 wraz z położonymi na niej trzema budynkami biurowymi wraz z parkingiem dwupoziomowym stanowiącymi Rondo..., które zostały nabyte 4 grudnia 2007 r. („Nieruchomość 1”);
  • prawo własności nieruchomości gruntowej, o nr ewid. 31/19, 31/20, 31/23 oraz 31/26, które zostały nabyte 28 listopada 2006 r, wraz z położonymi na niej budynkami handlowo-usługowymi oraz budowlami stanowiącymi Park... wybudowanymi w latach 2006-2007 („Nieruchomość 2”), łącznie („Nieruchomości”),


Stroną nabywającą Nieruchomości z punktu widzenia formalno-prawnego była i jest C., która jednak nabyła je na rzecz i na rachunek Funduszu, którego aktywami są Nieruchomości oraz ponosiła na rzecz i na rachunek Funduszu koszty budowy budynków i budowli wchodzących w skład tych Nieruchomości. Spółka odliczyła również VAT naliczony w związku z nabyciem i zabudową Nieruchomości. W wyniku działalności inwestycyjnej, związanej z nabyciem opisanych wyżej Nieruchomości generowane są dochody wynikające z wynajmu tych nieruchomości. Dochody te na gruncie prawa niemieckiego stanowią lub będą stanowiły dochody Funduszu. Ponieważ Fundusz działa poprzez Spółkę, to formalnej rejestracji dla celów podatkowych w Polsce, tj. NIP, CIT i VAT dokonała Spółka. W rezultacie, wszelkie deklaracje podatkowe, rejestracyjne i aktualizacyjne są sporządzane i podpisywane przez osoby reprezentujące Spółkę. Powyższe oznacza, że władztwo C. nad aktywami Funduszu ma jedynie charakter powierniczy.


Fundusz


Fundusz jest niemieckim otwartym funduszem nieruchomościowym, którego tytuły uczestnictwa są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym. Działalność Funduszu polega na gromadzeniu środków finansowych od inwestorów, które są następnie inwestowane na rynku nieruchomości. Fundusz kupuje i sprzedaje nieruchomości na własny rachunek, jak również wynajmuje powierzchnię komercyjną w posiadanych nieruchomościach, przy czym formalnoprawnie stroną umów jest spółka zarządzająca Funduszem, czyli C. Wynika to ze struktury organizacyjnej i formy prawnej Funduszu zdeterminowanej przepisami prawa niemieckiego. Zgodnie z tymi regulacjami Spółka w ramach swojej działalności odpowiedzialna jest za zarządzanie aktywami Funduszu, dysponowanie nimi i podejmowanie decyzji o ich ewentualnym wynajmie bądź sprzedaży i uprawniona jest do dalszego inwestowania uzyskanych z tego tytułu wpływów. Fundusz zorganizowany jest natomiast jako instytucja wspólnego inwestowania, stosownie do ww. regulacji prawa niemieckiego. Fundusz nie posiada osobowości prawnej i we wszystkich czynnościach prawnych działa poprzez Spółkę. Spółkę i Fundusz charakteryzuje wyodrębnienie organizacyjne i finansowe. Fundusz stanowi odrębną masę majątkową, którą na rachunek Funduszu zarządza Spółka. W konsekwencji Spółka nie wykazuje w swoich sprawozdaniach finansowych aktywów Funduszu, jak również przychodów uzyskanych i kosztów poniesionych w związku z inwestycjami dokonanymi na rzecz Funduszu. Kwoty te są ujawniane w danych finansowych Funduszu. Fundusz nie odpowiada za bieżące zobowiązania Spółki, także w przypadku jej niewypłacalności. W Niemczech Spółka i Fundusz podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Reasumując, Fundusz został utworzony w formie umowy jako odrębny majątek powierniczy (Sondervermögen) i nie posiada osobowości prawnej. W związku z tym, wszystkie aktywa przypisane do Funduszu stanowią formalno-prawnie własność C., lecz są odrębne od aktywów C. Ponadto, C., a nie Fundusz, jest stroną wszystkich umów związanych z operacjami komercyjnymi Funduszu, takich jak umowy sprzedaży i kupna. C. jako KVG zawiera takie umowy działając w swoim własnym imieniu, lecz na rzecz i na rachunek Funduszu.

Art. 31 par. 2 InvG (art. 93 par. 2 KAGB) wyraźnie stanowi, że Fundusz nie będzie bezpośrednio odpowiedzialny za zobowiązania KVG - nawet, jeśli wynikają one z czynności prawnych, które KVG zawarła na rzecz Funduszu. W związku z tym, wszelkie zobowiązania i roszczenia osób trzecich wynikające z transakcji zawartych na rzecz Funduszu, są uważane za zobowiązania C.

Zgodnie z art. 31 par. 3 InvG (art. 93 par, 3 KAGB), C. będą przysługiwały odpowiednie roszczenia odszkodowawcze i o zwrot kosztów (Aufwendungsersatzanspruch) względem Funduszu, tj. w szczególności z tytułu wydatków poniesionych w związku z czynnościami dokonanymi na rzecz Funduszu, takimi jak wykonanie obowiązku zapłaty ceny nabycia lub umorzenia jakichkolwiek zobowiązań KVG wynikających z czynności dokonanych na rzecz Funduszu. Inwestorzy uczestniczą w Funduszu poprzez nabywanie jednostek Funduszu. Z gospodarczego punktu widzenia KVG działa jako powiernik w imieniu inwestorów Funduszu, jednak inwestorzy nie posiadają żadnych praw do udzielania KVG instrukcji ani żadnych praw głosu.


Instytucja wspólnego inwestowania


W dniu 11 sierpnia 2016 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Warszawie wydał decyzję o umorzeniu postępowania podatkowego w sprawie określenia C. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych („PDOP”) za 2011 r. („Decyzja”). W Decyzji tej uznano, że C. jako podatnikowi przysługuje zwolnienie z PDOP na podstawie art. 6 ust. 1 pkt l0a i ust. 3 Ustawy o PDOP w zakresie dochodów osiąganych przez P. Powyższa decyzja została wydana w związku z postępowaniem podatkowym w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w PDOP za 2011 r., przekazanym do ponownego rozpatrzenia decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 maja 2015 r., w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1056/14.


W Decyzji potwierdzono, że C. i P. tworzą łącznie instytucję wspólnego inwestowania i funkcjonowanie odrębne tych podmiotów jako instytucji inwestowania w świetle prawa niemieckiego nie byłoby możliwe.


Ze względu na brak zdolności do czynności prawnych Funduszu, formalno-prawnym właścicielem jego aktywów jest C. jako spółka zarządzająca. Dlatego też C. widnieje w odpowiednich rejestrach (w tym księgach wieczystych) jako właściciel aktywów Funduszu. Nie zmienia to faktu, że C. nie jest rzeczywistym (faktycznym) właścicielem tych aktywów, a nabywając je we własnym imieniu, czyni to wyłącznie na rachunek i na rzecz Funduszu, którym zarządza.


W związku z powyższym w powołanej Decyzji stwierdzono, że dochody z działalności inwestycyjnej P. należy traktować jako dochody Funduszu przy jednoczesnym obowiązku uznania C. - podmiotu zarządzającego P. - na gruncie PDOP za podatnika podlegającego obowiązkowi podatkowemu z tytułu tych dochodów. W postępowaniu podatkowym, które zakończyło się wydaniem Decyzji ustalono, że C. i P. jako instytucja wspólnego inwestowania wspólnie spełniają warunki zwolnienia z PDOP określone w art. 6 ust. 1 pkt l0a lit. a-f Ustawy o PDOP. W konsekwencji dochody z działalności inwestycyjnej P. stanowią dla C. - jako podmiotu zarządzającego P. - dochody zwolnione z PDOP. Konkluzję swoją organ podatkowy oparł na poniższych przesłankach.

  1. C. podlega w Republice Federalnej Niemiec opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów i jest niemieckim rezydentem podatkowym. Natomiast, P. jest masą majątkową w rozumieniu § 11 ust. 2 InvG zarządzaną przez C.
  2. Na gruncie InvG C. jest spółką inwestycyjną, której przedmiotem działalności jest zarządzanie:
    • wyodrębnionymi masami majątkowymi nieruchomości;
    • wyodrębnionymi masami majątkowymi infrastruktury;
    • specjalistycznymi wyodrębnionymi masami majątkowymi, jeżeli na rachunek tych wyodrębnionych mas majątkowych nabywane są wyłącznie składniki majątku i jeśli nie są to specjalistyczne wyodrębnione masy majątkowe w formie wyodrębnionych mas majątkowych z dodatkowymi ryzykami lub w formie nadrzędnych wyodrębnionych mas majątkowych z dodatkowymi ryzykami;
    • zarządzanymi przez osoby trzecie inwestycyjnymi spółkami akcyjnymi, jeśli jest to majątek inwestycyjny w rozumieniu poprzedniego punktu.

Ponadto, przedmiotem działalności C. jest indywidualne zarządzanie majątkami (zarządzanie pojedynczymi majątkami) ulokowanymi w instrumenty finansowe w imieniu innych osób ze swobodą podejmowania decyzji. Poza tym C. może świadczyć następujące usługi dodatkowe.

  • zarządzanie pojedynczymi majątkami lokowanymi w nieruchomości w imieniu innych osób,
  • doradztwo inwestycyjne,
  • pozostałe czynności dodatkowe bezpośrednio związane z usługami i usługami dodatkowymi.


C. jest kapitałową spółką inwestycyjną i inwestuje powierzone jej środki pieniężne w swoim własnym imieniu, na rzecz i na rachunek Funduszu, zgodnie z zasadą dywersyfikacji ryzyka, w aktywa (dozwolone odpowiednimi regulacjami niemieckimi), które przechowywane są oddzielnie od jej własnych aktywów w formie aktywów Funduszu. Wystawia ona świadectwa uczestnictwa dokumentujące prawa inwestorów Funduszu wynikające z takich inwestycji. C. może nabywać na rzecz Funduszu następujące rodzaje nieruchomości:

  • nieruchomości mieszane na wynajem, nieruchomości komercyjne oraz mieszane;
  • nieruchomości w budowie;
  • tereny niezagospodarowane, przeznaczone i odpowiednie do wczesnego własnego zagospodarowania;
  • dziedziczne prawa budowlane lub podobne do nich prawa ustawowe i ekonomiczne w obcym kraju;
  • inne grunty/nieruchomości, dziedziczne prawa budowlane oraz prawa w formie własności mieszkań, częściowej własności oraz dziedzicznych praw budowlanych mieszkań oraz częściowo dziedzicznych praw budowlanych.


C. może nabywać prawa użytkowania nieruchomości na rzecz Funduszu w zakresie dozwolonym prawem, które służą wypełnianiu funkcji publicznych. Pojedyncza nieruchomość nie może stanowić ponad 15% wartości aktywów Funduszu w momencie jej nabycia. Całkowita wartość wszystkich nieruchomości, których indywidualna wartość przekracza 10% wartości aktywów Funduszu, nie może przekraczać 50% wartości jego aktywów. Przy obliczaniu wartości aktywów Funduszu brane są pod uwagę także zaciągnięte kredyty, tj. podstawa obliczenia limitu jest powiększana o wartość kredytu.

Głównym rodzajem działalności C. jest zarządzanie Funduszem i innymi funduszami. Natomiast działalność Funduszu polega na zbiorowym lokowaniu kapitału, według zasady mieszania ryzyka w przedmiocie majątku. Głównym rodzajem działalności Funduszu jest lokowanie swoich środków i zarządzanie nimi na rzecz i na wspólny rachunek inwestorów według zasady rozłożenia ryzyka.

  1. C. uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności inwestycyjnej w formie zarządzania m.in. inwestycyjnym funduszem nieruchomościowym. C. została utworzona w 1991 r. jako inwestycyjna spółka zarządzająca („Kapitallanlagegesellschaft”). C. podlega nadzorowi Federalnego Urzędu Nadzoru Usług Finansowych (Bundesanstalt fur Finanzdienstleistungsaufsicht). Spółka ma prawo zakładać fundusze inwestycyjne w następujących kategoriach: fundusze nieruchomościowe (Immobilien-Sondervermögen), fundusze infrastrukturalne (Infrastruktur-Sondervermögen) i fundusze specjalne (Spezial-Sondervermögen). P. jest funduszem nieruchomościowym, który od momentu utworzenia jest nadzorowany przez Federalny Urząd Nadzoru Usług Finansowych. Fundusz nie może działać sam dla siebie i prowadzi działalność poprzez C. jako spółkę zarządzającą. C. prowadzi swoją działalność na podstawie zezwolenia udzielonego przez właściwy organ nadzoru rynku finansowego, tj. Federalny Urząd Nadzoru Usług Finansowych. Fundusz i C. podlega bezpośredniemu nadzorowi Federalnego Urzędu Nadzoru Usług Finansowych.
  2. Bankiem depozytariuszem przechowującym aktywa Funduszu jest O. AG.
  3. Fundusz jest zarządzany przez spółkę zarządzającą, tj. C., która podlega nadzorowi Federalnego Urzędu Nadzoru Usług Finansowych Niemiec.

Należy podkreślić, że podobną argumentacją posłużyły się organy skarbowe zwracając nadpłatę w CIT za lata 2007 - 2010.


Przeniesienie


Stosownie do odpowiednich dokumentów o utworzeniu Funduszu, jednostki uczestnictwa w Funduszu miały ulec umorzeniu do określonego terminu. Jednakże umorzenie jednostek w Funduszu zostało przesunięte w porównaniu do pierwotnego terminu. W związku z tym C. zrzekła się swego prawa do zarządzania Funduszem zgodnie z art. 38 par. 1 InvG ze skutkiem od dnia 31 grudnia 2016 r.

Art. 39 par. 1 InvG (art. 100 KAGB) stanowi, że po zrzeknięciu się prawa do zarządzania Funduszem, tj. ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2016 r., aktywa (w tym nieruchomości, udziały w nieruchomościowych spółkach holdingowych oraz inne prawa majątkowe) Funduszu („Aktywa”), które nie zostaną sprzedane przez KVG przed dniem 31 grudnia 2016 r., zostaną przeniesione z mocy prawa na depozytariusza Funduszu (tj. O.) („Przeniesienie”). Roszczenia umowne KVG wynikające z transakcji zawartych na rzecz Funduszu przed upływem okresu wypowiedzenia należą do aktywów Funduszu, w związku z czym mieszczą się w zakresie sukcesji i zostają przeniesione na Depozytariusza. Przeniesienie Aktywów z mocy prawa bez potrzeby dokonywania dodatkowych czynności ma miejsce przynajmniej w odniesieniu do takich Aktywów, które podlegają prawu niemieckiemu. W odniesieniu Nieruchomości podlegających prawu polskiemu, Przeniesienie będzie wymagało dodatkowo podpisania umowy przenoszącej własność w formie aktu notarialnego, co miało nastąpić w dniu 2 stycznia 2017 r. Jednakże jak wskazuje Wnioskodawca w uzupełnieniu ze względu na okres świąteczno/noworoczny okazało się, że dostępność osób odpowiedzialnych u Zainteresowanych za zweryfikowanie i akceptację aktu notarialnego (wraz z całą dołączoną do niego dokumentacją) jest ograniczona. W związku z tym podpisanie aktu notarialnego w dniu 2 stycznia 2017 r. okazało się niemożliwe i nastąpi w najszybszym możliwym terminie tj. najprawdopodobniej w okresie kilku/kilkunastu dni roboczych od tej daty. Fakt ten nie zmienia w żaden sposób skutków cywilnoprawnych przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego zawartych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Przyczyną (causą) tej umowy będzie przewidziane prawem niemieckim przeniesienie z mocy prawa Aktywów Funduszu na Depozytariusza. Przeniesienie na gruncie prawa niemieckiego zostanie potwierdzone dokumentem wydanym przez Federalny Urząd Nadzoru Usług Finansowych Niemiec. Przeniesienie Aktywów nastąpi zgodnie z przepisami InvG bez żadnego wynagrodzenia ze strony Depozytariusza.

C. działający na rzecz i na rachunek Funduszu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest również stroną umów najmu, w których występuje w charakterze wynajmującego. Mając na uwadze przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. w szczególności art. 678 kodeksu cywilnego) w razie zbycia danej rzeczy ruchomej albo nieruchomości jej nabywca wstępuje w stosunek najmu na miejsce zbywcy w sposób automatyczny, przy czym przez „zbycie” należy tu rozumieć przejście tytułu prawnego (własności). Oznacza to, że nabywca Nieruchomości stanie się z mocy prawa ich nowym wynajmującym (co może się wiązać np. z koniecznością poinformowania o tym najemców w związku z wypłacanym z tego tytułu czynszem, tak aby świadczenie to następowało już na rzecz nowego wynajmującego; jednak samo wstąpienie w prawa wynajmującego następuje z mocy prawa w chwili przejścia własności i nie jest tu niezbędne poinformowanie najemców, ani ich zgoda).

Zobowiązania KVG wynikające z czynności związanych z zarządzaniem Funduszem przed zrzeknięciem się prawa do zarządzania nie będą przenoszone na Depozytariusza na mocy ustawowego przejęcia długu na gruncie prawa niemieckiego (gesetzliche Schuldubernahme). W związku z tym, stosunki umowne KVG z osobami trzecimi dotyczące Funduszu nie będą przenoszone na mocy InvG. Mogą one natomiast zostać przeniesione jednocześnie z przeniesieniem Aktywów w ramach tej samej transakcji i na mocy tej samej lub odrębnej umowy. W ten sam sposób i na tej samej podstawie mogą zostać przeniesione pozostałe aktywa oraz zobowiązania funkcjonalnie związane z Aktywami, niezbędne do prowadzenia działalności na dotychczasowych zasadach, takie jak prawa autorskie i prawa własności przemysłowej związane z Nieruchomościami, jak również gwarancje i depozyty. Ponadto, najprawdopodobniej przeniesione zostaną umowy na dostawę mediów oraz umowy serwisowe. Przy czym, jeżeli nie będzie to możliwe, to umowy te zostaną rozwiązane i zawarte powtórnie przez Depozytariusza. Umowy ubezpieczenia Nieruchomości zostaną najprawdopodobniej rozwiązane i Depozytariusz zawrze w tym zakresie nowe umowy.

W wyniku Przeniesienia O. stanie się nowym właścicielem Aktywów w sensie formalno-prawnym, podczas gdy Aktywa te pozostaną w dalszym ciągu aktywami Funduszu i nie zmienią się beneficjenci rzeczywiści Funduszu (czyli inwestorzy). Po Przeniesieniu, Nieruchomości wraz z pozostałymi przeniesionymi aktywami będą w dalszym ciągu służyły prowadzeniu przez Fundusz działający poprzez Depozytariusza działalności polegającej na wynajmie powierzchni handlowej (Nieruchomość 1) i odpowiednio biurowej (Nieruchomość 2). Przy czym Depozytariusz działający na rzecz i na rachunek Funduszu będzie uprawniony do zbycia Nieruchomości, co zgodnie z biznes planem Funduszu ma nastąpić w ciągu 3 lat od Przeniesienia.

Zarówno C., jak i O. są niemieckimi rezydentami podatkowymi niemającymi w Polsce zakładów w rozumieniu art. 5 Umowy, z których działalnością związane byłyby pełnione na rzecz Funduszu funkcje spółki zarządzającej i odpowiednio depozytariusza. O. posiada wprawdzie oddział w Polsce zarejestrowany na podatki (tj. posiadający NIP), ale działalność tego oddziału ograniczona jest do działalności bankowej i nie będzie miała żadnego związku z działalnością w charakterze depozytariusza Funduszu, która to działalność będzie alokowana i wykonywana wyłącznie przez centralę O. AG z siedzibą w Niemczech. Tym samym nie wystąpi żadne zaangażowanie oddziału w Przeniesienie oraz późniejszą działalność O. związaną z jego funkcją pełnioną w odniesieniu do Funduszu.


Przeniesienie nie stanowi unikania opodatkowania w rozumieniu art. 119a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zmianami).


W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że zespół składników majątku będący przedmiotem przeniesienia, którego dotyczy przedmiotowy wniosek nie jest wyodrębniony formalnie w oddział lub inną jednostkę organizacyjną. Jednakże, ww. zespół składników majątku Funduszu podlegający przeniesieniu wykazuje wyodrębnienie organizacyjne, ponieważ stanowi wyodrębnioną masę majątkową, którą na rachunek Funduszu zarządza C. mbH („C.” lub „Spółka”). Wszystkie aktywa przypisane do Funduszu stanowią zgodnie z prawem własność C., lecz są odrębne od aktywów C.. Wynika to z przepisów uchylonej niemieckiej Ustawy o inwestycjach (Investmentgesetz, „InvG”), na podstawie których utworzono Fundusz. Według tych przepisów C. jest spółką inwestycyjną, której przedmiotem działalności jest zarządzanie wyodrębnionymi masami majątkowymi Nieruchomości. W związku z powyższym, w opinii Zainteresowanych należy uznać, że w przypadku przeniesienia masy majątkowej przypisanej Funduszowi zespół składników materialnych i niematerialnych przenoszonych na Depozytariusza będzie spełniał przesłankę wyodrębnienia o charakterze organizacyjnym. Spółka wprawdzie nie wykazuje w swoich sprawozdaniach finansowych aktywów i zobowiązań Funduszu, jak również przychodów uzyskanych i kosztów poniesionych w związku z inwestycjami dokonanymi na rzecz Funduszu, jednakże kwoty te są ujawniane w sprawozdaniach finansowych Funduszu. Tym samym zdaniem Zainteresowanych masa majątkowa Funduszu spełnia warunek wyodrębnienia finansowego. Generuje ona bowiem jasno określone strumienie przychodów i kosztów związanych z ich funkcjonowaniem, tzn. możliwe jest oddzielne prezentowanie jego przychodów i kosztów oraz aktywów i pasywów, co jest też robione na potrzeby księgowe i podatkowe. Można również w sposób jednoznaczny wyodrębnić należności i zobowiązania dotyczące Funduszu. W związku z powyższym, Zainteresowani uważają, że masa majątkowa Funduszu posiada przymiot wyodrębnienia finansowego. Zainteresowani uważają, że wyodrębniona masa majątkowa Funduszu stanowi funkcjonalnie wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych służących prowadzonej działalności polegającej na wynajmie powierzchni handlowej i odpowiednio biurowej, realizujących przypisane im zadania gospodarcze. Majątek Funduszu po przeniesieniu na O. AG („O.” lub „Depozytariusz”) będzie w stanie samodzielne funkcjonować w obrocie gospodarczym, co ma miejsce w chwili obecnej i będzie miało miejsce, aż do sprzedaży składników tego majątku przez Depozytariusza. Zespół składników majątku będący przedmiotem przeniesienia, którego dotyczy przedmiotowy wniosek po przeniesieniu na O. będzie w stanie samodzielne funkcjonować w obrocie gospodarczym, co ma miejsce w chwili obecnej i będzie miało miejsce, aż do sprzedaży składników tego majątku przez Depozytariusza. Po nabyciu przez Depozytariusza Nieruchomości wraz z pozostałymi przeniesionymi aktywami będą one w dalszym ciągu służyły prowadzeniu przez Fundusz działający poprzez Depozytariusza działalności polegającej na wynajmie powierzchni handlowej (Nieruchomość w Warszawie) i odpowiednio biurowej (Nieruchomość w K.). Przy czym Depozytariusz działający na rzecz i na rachunek Funduszu będzie uprawniony do. zbycia Nieruchomości, co zgodnie z biznes planem Funduszu ma nastąpić w ciągu 3 lat od Przeniesienia.


Fundusz działający poprzez Spółkę finansuje nabycie nieruchomości i innych składników majątkowych ze środków własnych oraz poprzez kredyty, których kredytobiorcą jest spółka zarządzająca. W przypadku zakupu składników majątku, którego dotyczy przedmiotowy wniosek finansowanie również pochodziło ze środków własnych Funduszu oraz kredytów, których kredytobiorcą była Spółka. Kredyty te zostały spłacone.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (we wniosku oznaczone 3, 4 i 5):


  1. Czy Przeniesienie będzie stanowiło odpłatną dostawę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 Ustawy o VAT?
  2. Czy C. będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego na nabyciu Nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład, jeżeli Przeniesienie nastąpi w okresie korekty?
  3. Czy w przypadku, gdy równocześnie z Przeniesieniem nastąpi przeniesienie wszystkich innych aktywów oraz zobowiązań funkcjonalnie związanych z Nieruchomościami, dojdzie do przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa niepodlegającej opodatkowaniu VAT oraz niepowodującej obowiązku korekty podatku naliczonego u C.?

Zdaniem Wnioskodawcy:


Uzasadnienie stanowiska Zainteresowanych odnośnie pytania 1 (we wniosku oznaczonego nr 3)


Przeniesienie nie będzie stanowiło dostawy w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ustawy o VAT.


Stosownie do art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przepis ten wymienia następnie czynności, które również stanowią dostawę towarów, w tym przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Ponadto, zgodnie z ust. 2 pkt 2, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności (...) wszelkie inne darowizny, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.


Zdaniem Zainteresowanych w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy Przeniesienie można uznać za przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel. Przepis ten należy rozważyć w kontekście władztwa C. nad Nieruchomościami Funduszu.


W art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT mowa jest o „rozporządzaniu towarami jak właściciel”. Chodzi więc o przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą w aspekcie ekonomicznym, a niekoniecznie w sensie prawnym. Znajduje to odzwierciedlenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”). Przykładowo w wyroku w sprawie C-320/88 oraz w sprawie C-185/01 Trybunał wskazał, że opodatkowaniu powinno podlegać przeniesienie ekonomicznego (faktycznego) władztwa nad rzeczą nawet wówczas, gdy nie nastąpiło przeniesienie prawa własności do towaru w sensie prawnym. Pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do przeniesienia własności w formach przewidzianych w prawie krajowym, lecz obejmuje każdą operację przeniesienia z jednej strony na inną prawa do dysponowania rzeczą przez tę drugą stronę tak jakby była właścicielem. Jak wynika z rozważań Trybunału, pojęcie przeniesienia prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel zostało stworzone przez prawodawcę wspólnotowego na użytek Dyrektywy VAT Rady UE (77/388/EEC) („VI Dyrektywa VAT”) i dlatego nie odwołuje się do cywilnoprawnego przeniesienia własności, jakie występuje w prawie cywilnym poszczególnych państw (wyrok TSUE z 8 lutego 1990 r., C-320/88 Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV; oraz wyrok TSUE z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-l85/01 Auto Lease Holland BV). Pojęcie dostawy towarów rozumiane jako przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, jest pojęciem autonomicznym unijnego prawa podatkowego. Sposób jego rozumienia nie powinien być w związku z tym ustalany przy odwołaniu się do konstrukcji cywilistycznych, lecz powinien być odtwarzany przy uwzględnieniu celu przepisów prawa wspólnotowego dotyczących podatku od wartości dodanej, przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE.

Podobną wykładnię pojęcia „dostawa towarów” przyjmują również polskie sądy administracyjne: „Dostawa towarów w rozumieniu przepisów unijnych, a zatem także implementujących je przepisów krajowych, nie ogranicza się do cywilistycznego przeniesienia prawa własności. Istotne znaczenie ma przeniesienie ekonomicznego prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel pod warunkiem, że daje ono w praktyce nabywcy analogiczne prawa jak przeniesienie tytułu prawnego” (wyrok NSA z 23 marca 2011 r., I FSK 431/10).

Należy zauważyć, iż używając pojęć z zakresu prawa cywilnego dotyczących rzeczy i własności, które posiadają różne znaczenie na gruncie prawa cywilnego obowiązującego w poszczególnych państwach członkowskich, prawodawca unijny nie odnosi ich do definicji obowiązujących na gruncie prawa krajowego. Mając na uwadze cel obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady UE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej („Dyrektywa VAT”) wyrażony m.in. w jej tytule i preambule, którym jest harmonizacja przepisów państw członkowskich w celu urzeczywistnienia wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, trzeba założyć, że jest on jedynie wówczas możliwy do osiągnięcia, gdy przepisy i pojęcia w niej wykorzystywane będą miały identyczne znaczenie w każdym z krajów Unii Europejskiej. Użyte w Dyrektywie VAT sformułowania są zatem pojęciami wypracowanymi na gruncie prawa wspólnotowego, a nie systemów prawnych obowiązujących w poszczególnych państwach członkowskich. Tym samym pojęcie przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel powinno obejmować również przypadki, gdy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą - skutkiem czego nabywca może nią do pewnego stopnia dysponować jak właściciel - nawet mimo iż nie miało miejsca prawne przejście własności na nabywcę. Zdaniem Zainteresowanych w kontekście niniejszej sprawy należy z tego wyciągnąć wniosek, że przeniesienie cywilnoprawnego tytułu własności bez przeniesienia władztwa ekonomicznego nie powinno stanowić dostawy na gruncie VAT. Decydujące znaczenie ma bowiem ekonomiczna strona transakcji, a więc przeniesienie (lub jego brak) ekonomicznego władztwa nad rzeczą (wyrok WSA w Poznaniu z 26. stycznia 2010 r., I SA/Po 987/09; oraz K. Sachs, R. Namysłowski (red.), Dyrektywa VAT, Wyd, LexisNexis, Warszawa 2008, s. 197-198,).

Z analizy orzecznictwa wynika więc, że pojęcie dostawy towarów oznacza przede wszystkim przeniesienie faktycznego dysponowania rzeczą, a nie zbycie prawa własności. Tak jak już była o tym mowa, wprawdzie C. jest właścicielem cywilnoprawnym Aktywów, jednakże wszelkich czynności dokonuje na rzecz i na rachunek Funduszu. Tym samym w przypadku Przeniesienia Aktywów na Depozytariusza nie dochodzi do zmiany ekonomicznego właściciela Aktywów, nie można więc w tym przypadku mówić o przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, skoro C. takie prawo nie przysługuje. Dlatego też zdaniem Zainteresowanych już chociażby z tego powodu nie można traktować Przeniesienia jako dostawy na gruncie art. 7 Ustawy o VAT. Przy czym istnieją jeszcze inne argumenty uzasadniające przyjęcie stanowiska, że Przeniesienie nie stanowi dostawy z punktu widzenia Ustawy o VAT.

Art. 7 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT przewiduje wprost, że jedynie przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie jest traktowane jako odpłatna dostawa towarów. Tym samym przeniesienie z mocy prawa, które nie wiąże się z odszkodowaniem dla podatnika nie stanowi odpłatnej dostawy. Z analogiczną sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, w której przyczyna (causa) przeniesienia wynika wprost z przepisów prawa niemieckiego regulującego przeniesienia Aktywów z mocy prawa. Innymi słowy, skoro przeniesienie z mocy prawa będące dostawą może nastąpić tylko w zamian za odszkodowanie, to dostawą nie może być nieodpłatne przeniesienie z mocy prawa. Nie można również uznać Przeniesienia za nieodpłatne przekazanie stanowiące dostawę towarów, o którym mowa w art. 7 ust. 2 Ustawy o VAT, ponieważ ustawodawca jednoznacznie odróżnia przeniesienie z mocy prawa od nieodpłatnego przekazania przez podatnika. Zakładając racjonalność ustawodawcy należy uznać, że posłużenie się innym terminem w przypadku czynności odpłatnych dokonanych z mocy prawa stanowiących dostawę towarów („przeniesienie”) oraz czynności nieodpłatnych uznanych za taką dostawę („przekazanie”) było celowe, W przypadku czynności nieodpłatnych objętych definicją dostawy jest bowiem mowa o „przekazaniu” przez podatnika. Nie może w związku z tym nastąpić przekazanie przez podatnika z mocy prawa, ponieważ taka konstrukcja byłaby wewnętrznie sprzeczna. Może bowiem albo nastąpić przeniesienie z mocy prawa, czyli bez aktywnej roli podatnika, albo nieodpłatne przekazanie przez podatnika, gdzie ma miejsce aktywne działanie podatnika. Tym samym należy stanąć na stanowisku, że przeniesienie z mocy prawa wyklucza przekazanie przez podatnika. W związku z tym należy przyjąć, że Przeniesienie, którego przyczyna (causa) wynika wprost z przepisów prawa niemieckiego regulującego przeniesienie Aktywów z mocy prawa nie stanowi przeniesienia z mocy prawa w zamian za odszkodowanie ze względu na brak odpłatności. Nie stanowi ono również nieodpłatnego przekazania przez podatnika (w tym darowizny), jak również żadnej innej czynności objętej dyspozycją art. 7 Ustawy o VAT, ze względu na brak aktywnego działania podatnika w związku z przyczyną (causą) Przeniesienia.


Uzasadnienie stanowiska Zainteresowanych odnośnie pytania nr 2 (we wniosku oznaczonego nr 4)


C. nie będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego na nabyciu Nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład.

Stosownie do art. 91 ust. 1 Ustawy o VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Ust. 2 przewiduje z kolei, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Ust. 4 przewiduje, że w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadał wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Stosownie do ust. 6, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

  1. opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
  2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Ust. 7 przewiduje, że przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Powyższe przepisy określają zasady korekty VAT naliczonego, o który podatnik obniżył swój podatek VAT należny w sytuacji zbycia, zmiany sposobu wykorzystania, czy też zmiany przeznaczenia zbywanych środków trwałych.


Z przeprowadzonej wcześniej analizy orzecznictwa TSUE oraz polskich sądów administracyjnych wynika, że pojęcie dostawy towarów oznacza przede wszystkim przeniesienie faktycznego dysponowania rzeczą, a nie zbycie prawa własności. Tak jak już była o tym mowa, wprawdzie C. jest właścicielem cywilnoprawnym Aktywów, jednakże wszelkich czynności dokonuje na rzecz i na rachunek Funduszu. Tym samym w przypadku Przeniesienia Aktywów na Depozytariusza nie dochodzi do zmiany ekonomicznego właściciela Aktywów, nie można więc w tym przypadku mówić o przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, skoro C. takie prawo nie przysługuje.

Ponadto, po Przeniesieniu do momentu ich sprzedaży Aktywa będą w dalszym ciągu wykorzystywane przez Depozytariusza na rzecz i na rachunek Funduszu do prowadzenia działalności podlegającej opodatkowaniu. Tak więc nie zmieni się ani ekonomiczny właściciel aktywów, ani sposób wykorzystania, czy też przeznaczenie Aktywów. Dlatego też zdaniem Zainteresowanych nie ma podstaw do dokonania korekty podatku VAT naliczonego na nabyciu Nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład, o który C. obniżył swój podatek należny, w przypadku gdy Przeniesienie ma miejsce w okresie korekty. Korekta taka może mieć miejsce dopiero w momencie zbycia Nieruchomości przez Depozytariusza osobom trzecim w przypadku, gdyby zbycie to było zwolnione z VAT lub nie podlegało temu podatkowi.


Uzasadnienie stanowiska Zainteresowanych odnośnie pytania nr 3 (we wniosku oznaczonego nr 5)


W przypadku, gdy równocześnie z Przeniesieniem nastąpi przeniesienie wszystkich innych aktywów oraz zobowiązań funkcjonalnie związanych z Aktywami dojdzie do przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa niepodlegającej opodatkowaniu VAT oraz niepowodującej obowiązku korekty podatku naliczonego u C.


Niezależnie od stanowiska Zainteresowanych w zakresie pytań 1 i 2 (we wniosku 3 i 4), w przypadku przeniesienia na Depozytariusza Aktywów oraz wszystkich innych aktywów oraz zobowiązań funkcjonalnie związanych z Nieruchomościami, zdaniem Zainteresowanych dojdzie do przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa niepodlegającego opodatkowaniu VAT oraz niepowodującego u C. obowiązku korekty VAT naliczonego na nabyciu Nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład.

W myśl art. 5 ust 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Oznacza to, iż transakcja mająca za przedmiot przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część nie podlega opodatkowaniu VAT. W świetle brzmienia przepisów art. 5 ust. 1 oraz art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT kluczowe znaczenie ma zatem ustalenie, czy przedmiotem Przeniesienia, któremu towarzyszyć będzie przeniesienie pozostałych aktywów i zobowiązań funkcjonalnie związanych z Aktywami będzie przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa. Regulacje Unii Europejskiej.

Przepis art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT wyłączający z zakresu tej ustawy opodatkowanie transakcji zbycia przedsiębiorstwa i zorganizowanej części przedsiębiorstwa został wprowadzony do Ustawy o VAT w celu implementacji art. 5 ust, 8 i art. 6 ust. 5 VI Dyrektywy VAT.


Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy VAT, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako wkładu do spółki całości lub części aktywów, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku odbiorca będzie traktowany jako prawny następca przekazującego. W określonych przypadkach państwa członkowskie mogą podjąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłócania konkurencji, zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie niniejszego przepisu.

Powyższy przepis VI Dyrektywy zastąpiony został przez art. 19 Dyrektywy VAT w następującym brzmieniu; „W przypadku przekazania, odpłatnie łub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach, gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu”.


Pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w świetle ustawodawstwa polskiego


Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa została zawarta w art, 2 pkt 27e) Ustawy o VAT, Zgodnie z tym przepisem, zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Podstawowym wymogiem jest zatem, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym, zobowiązań).


Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (rozumianej jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).


Wyodrębnienie organizacyjne


Wyodrębnienie organizacyjne jest rozumiane jako odpowiednie umiejscowienie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w strukturze organizacyjnej podatnika - w szczególności, jako pionu, działu, wydziału, oddziału.


Tak jak to zostało wskazane w stanie faktycznym Fundusz wykazuje wyodrębnienie organizacyjne, stanowi bowiem wyodrębnioną masę majątkową, którą na rachunek Funduszu zarządza C.. Wszystkie aktywa przypisane do Funduszu stanowią zgodnie z prawem własność C., lecz są odrębne od aktywów C., Wynika to z zapisów InvG, według których C. jest spółką inwestycyjną, której przedmiotem działalności jest zarządzanie wyodrębnionymi masami majątkowymi nieruchomości.

W związku z powyższym, w opinii Zainteresowanych należy uznać, że w przypadku przeniesienia masy majątkowej przypisanej Funduszowi zespół składników materialnych i niematerialnych przenoszonych na Depozytariusza będzie spełniał przesłankę wyodrębnienia o charakterze organizacyjnym, a więc spełni pierwszy z wymogów określonych w definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zawartej w art. 2 pkt 27e) Ustawy o VAT.


Wyodrębnienie finansowe


Wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów, oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Innymi słowy, wyodrębnienie finansowe powinno zapewniać możliwość wydzielenia z finansów całego przedsiębiorstwa Spółki rozliczeń finansowych dotyczących jego zorganizowanej części.

Celem tego warunku jest zapewnienie, że zorganizowana część przedsiębiorstwa będzie w stanie samodzielnie prowadzić działalność i istnieć niezależnie od przedsiębiorstwa głównego, w tym - funkcjonować w sposób niezależny finansowo. Należy przy tym podkreślić, że dla identyfikacji wyodrębnionej części przedsiębiorstwa nie jest wymagane, aby miało ono postać samodzielnie rozliczającego się oddziału. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza także samodzielności finansowej danej jednostki, ale samą możliwość przyporządkowania przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa - poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych. Takie przyporządkowanie służy możliwości przejęcia przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa i samodzielnego pełnienia określonych funkcji gospodarczych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka wprawdzie nie wykazuje w swoich sprawozdaniach finansowych aktywów Funduszu, jak również przychodów uzyskanych i kosztów poniesionych w związku z inwestycjami dokonanymi na rzecz Funduszu, jednakże kwoty te są ujawniane w sprawozdaniach finansowych Funduszu. Tym samym zdaniem Zainteresowanych masa majątkowa Funduszu spełnia warunek wyodrębnienia finansowego. Generuje ona bowiem jasno określone strumienie przychodów i kosztów związanych z ich funkcjonowaniem, tzn. możliwe jest oddzielne prezentowanie jego przychodów i kosztów oraz aktywów i pasywów, co jest też robione na potrzeby księgowe i podatkowe. Można również w sposób jednoznaczny wyodrębnić należności i zobowiązania dotyczące Funduszu.

W związku z powyższym, Zainteresowani stwierdzają, że masa majątkowa Funduszu posiada przymiot samodzielności finansowej: może i prowadzi działalność gospodarczą ponosząc określone koszty, ale również osiągając przychody. Tym samym, w przypadku przeniesienia całej masy majątkowej Funduszu zespół składników materialnych i niematerialnych przenoszonych na Depozytariusza spełniać będzie kolejny z warunków określonych w art. 2 pkt 27e) Ustawy o VAT.


Wyodrębnienie funkcjonalne (możliwość stanowienia samodzielnego przedsiębiorstwa)


Z wyodrębnieniem funkcjonalnym danej jednostki mamy do czynienia, gdy jest ona w stanie przejąć zadania oraz samodzielnie funkcjonować na rynku. Oznacza to, iż aby wydzielona część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych, musi ona posiadać potencjalną zdolność do niezależnego działania gospodarczego, jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe, materialne i niematerialne, wchodzące w skład danej jednostki muszą zatem umożliwić nabywcy prowadzenie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa (tak m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 marca 2009 r., sygn. ILPP2/443-68/09-2/AD).

Zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna więc stanowić zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym, zobowiązań), który zarazem mógłby funkcjonować jako niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące określone zadania gospodarcze. Oznacza to, że nie jest wystarczające jakiekolwiek zaistnienie lub zorganizowanie masy majątkowej, ale musi ona odznaczać się odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 lipca 2009 r., sygn. ITPP1/443-396/09/BK oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 sierpnia 2009 r., sygn. ILPPP2/443-720/09-2/EN).

Zainteresowani uważają, że wyodrębniona masa majątkowa Funduszu stanowi funkcjonalnie wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych służących prowadzonej działalności polegającej na wynajmie powierzchni handlowej i odpowiednio biurowej, realizujących przypisane im zadania gospodarcze w ramach zorganizowanych części przedsiębiorstwa. Nie ulega wątpliwości, że majątek Funduszu po przeniesieniu na Depozytariusza będzie w stanie samodzielne funkcjonować w obrocie gospodarczym, co ma miejsce w chwili obecnej i będzie miało miejsce, aż do sprzedaży składników tego majątku przez Depozytariusza.

Uwzględniając powyższe, Zainteresowani stoją na stanowisku, że w przypadku przeniesienia masy majątkowej Funduszu, w tym Nieruchomości praw autorskich i praw własności przemysłowej związanych z Nieruchomościami, umów na dostawę mediów, umów serwisowych, jak również gwarancji, depozytów, zabezpieczeń, umów ubezpieczenia związanych z Nieruchomościami oraz zobowiązań funkcjonalnie związanych z Nieruchomościami, spełniony zostanie ostatni z warunków określonych w art. 2 pkt 27e) Ustawy o VAT.


Podsumowanie


Na podstawie powyższej analizy należy podsumować, że na gruncie Ustawy o VAT, z zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa mamy do czynienia, o ile spełnione są następujące przesłanki:

  • istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
  • zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
  • składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
  • zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.


Odnosząc powyższe przesłanki do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz szczegółowego uzasadnienia swojego stanowiska Zainteresowani podkreślają, że składniki materialne i niematerialne, w tym relacje umowne, składające się na masy majątkowe Funduszu stanowią organizacyjnie i finansowo wyodrębnione części przedsiębiorstwa Spółki, przeznaczone i zdolne do realizacji zdefiniowanego i samodzielnego zadania gospodarczego, jakim jest prowadzenie działalności polegającej na wynajmie powierzchni handlowej i odpowiednio biurowej.

Podsumowując, w przypadku przeniesienia całej masy majątkowej przypisanej Funduszowi przedmiotem zamierzonej transakcji będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e) Ustawy o VAT, do której na podstawie art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT nie stosuje się przepisów tej ustawy.


Korekta


Stosownie do art. 91 ust. 9 Ustawy o VAT, w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Powyższe oznacza, że w przypadku przeniesienia zorganizowanych części przedsiębiorstwa C. nie będzie zobowiązany do korekty VAT naliczonego na nabyciu Nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład nie tylko z powodu, o którym mowa w odpowiedzi na pytanie 2, ale również ze względu na brzmienie art. 91 ust. 9 Ustawy o VAT.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie uznania zespołu składników majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa wyłączoną z opodatkowania podatkiem VAT (pytanie 3), oraz nieprawidłowe w zakresie uznania przeniesienia za odpłatną dostawę towarów oraz obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego (pytanie 1 i 2).

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).


Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 cyt. ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.


Stosownie do art. 2 pkt 22 ww. ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.


Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – art. 7 ust. 1 ustawy – należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.


Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.


W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2 ustawy).


Realizację fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, art. 7 i art. 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o VAT.


Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.


Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.


W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania danego dobra dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, jest uznawany za podatnika podatku od towarów i usług.


Z opisu sprawy wynika, że C. mbH („C.”) jest spółką zarządzającą inwestycjami kapitałowymi (Kapitalverwaltungsgesellschaft, „KVG”) w rozumieniu art. 17 i nast. obecnie obowiązującej niemieckiej Ustawy o inwestycjach kapitałowych. C. zarządza otwartym funduszem inwestycyjnym inwestującym w nieruchomości P... („P.” lub „Fundusz”), tj. niemieckim otwartym funduszem nieruchomościowym (Immobilien-Sondervermögen) utworzonym zgodnie z art. 66 i nast. uchylonej niemieckiej Ustawy o inwestycjach (Investmentgesetz, „InvG”). C. uzyskała licencję jako spółka zarządzająca zgodnie z art. 20, 22 par. 3 KAGB. O. AG („O.” lub „Depozytariusz”) działa w charakterze depozytariusza (Verwahrstelle) Funduszu w rozumieniu art. 80 i nast. KAGB. Zarówno C., jak i O. są niemieckimi rezydentami podatkowymi. C. w ramach pełnionych funkcji nabyła w Polsce na rzecz Funduszu nieruchomości inwestycyjne, mianowicie:

  • prawo użytkowania wieczystego działki gruntu o nr ewid. 6/39 oraz działki gruntu o nr ewid. 758 wraz z położonymi na niej trzema budynkami biurowymi wraz z parkingiem dwupoziomowym stanowiącymi Rondo..., które zostały nabyte 4 grudnia 2007 r. („Nieruchomość 1”);
  • prawo własności nieruchomości gruntowej, o nr ewid. 31/19, 31/20, 31/23 oraz 31/26, które zostały nabyte 28 listopada 2006 r, wraz z położonymi na niej budynkami handlowo-usługowymi oraz budowlami stanowiącymi Park... wybudowanymi w latach 2006-2007 („Nieruchomość 2”), łącznie („Nieruchomości”),


Stroną nabywającą Nieruchomości z punktu widzenia formalno-prawnego była i jest C., która jednak nabyła je na rzecz i na rachunek Funduszu, którego aktywami są Nieruchomości oraz ponosiła na rzecz i na rachunek Funduszu koszty budowy budynków i budowli wchodzących w skład tych Nieruchomości. Spółka odliczyła również VAT naliczony w związku z nabyciem i zabudową Nieruchomości. W wyniku działalności inwestycyjnej, związanej z nabyciem opisanych wyżej Nieruchomości generowane są dochody wynikające z wynajmu tych nieruchomości. Dochody te na gruncie prawa niemieckiego stanowią lub będą stanowiły dochody Funduszu. Ponieważ Fundusz działa poprzez Spółkę, to formalnej rejestracji dla celów podatkowych w Polsce, tj. NIP, CIT i VAT dokonała Spółka. W rezultacie, wszelkie deklaracje podatkowe, rejestracyjne i aktualizacyjne są sporządzane i podpisywane przez osoby reprezentujące Spółkę. Powyższe oznacza, że władztwo C. nad aktywami Funduszu ma jedynie charakter powierniczy. Fundusz jest niemieckim otwartym funduszem nieruchomościowym, którego tytuły uczestnictwa są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym. Działalność Funduszu polega na gromadzeniu środków finansowych od inwestorów, które są następnie inwestowane na rynku nieruchomości. Fundusz kupuje i sprzedaje nieruchomości na własny rachunek, jak również wynajmuje powierzchnię komercyjną w posiadanych nieruchomościach, przy czym formalnoprawnie stroną umów jest spółka zarządzająca Funduszem, czyli C.. Wynika to ze struktury organizacyjnej i formy prawnej Funduszu zdeterminowanej przepisami prawa niemieckiego. Zgodnie z tymi regulacjami Spółka w ramach swojej działalności odpowiedzialna jest za zarządzanie aktywami Funduszu, dysponowanie nimi i podejmowanie decyzji o ich ewentualnym wynajmie bądź sprzedaży i uprawniona jest do dalszego inwestowania uzyskanych z tego tytułu wpływów. Fundusz zorganizowany jest natomiast jako instytucja wspólnego inwestowania, stosownie do ww. regulacji prawa niemieckiego. Fundusz nie posiada osobowości prawnej i we wszystkich czynnościach prawnych działa poprzez Spółkę. Fundusz działający poprzez Spółkę finansuje nabycie nieruchomości i innych składników majątkowych ze środków własnych oraz poprzez kredyty, których kredytobiorcą jest spółka zarządzająca. W przypadku zakupu składników majątku, którego dotyczy przedmiotowy wniosek finansowanie również pochodziło ze środków własnych Funduszu oraz kredytów, których kredytobiorcą była Spółka. Kredyty te zostały spłacone.

Stosownie do odpowiednich dokumentów o utworzeniu Funduszu, jednostki uczestnictwa w Funduszu miały ulec umorzeniu do określonego terminu. Jednakże umorzenie jednostek w Funduszu zostało przesunięte w porównaniu do pierwotnego terminu. W związku z tym C. zrzekła się swego prawa do zarządzania Funduszem zgodnie z art. 38 par. 1 InvG ze skutkiem od dnia 31 grudnia 2016 r. Art. 39 par. 1 InvG (art. 100 KAGB) stanowi, że po zrzeknięciu się prawa do zarządzania Funduszem, tj. ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2016 r., aktywa (w tym nieruchomości, udziały w nieruchomościowych spółkach holdingowych oraz inne prawa majątkowe) Funduszu („Aktywa”), które nie zostaną sprzedane przez KVG przed dniem 31 grudnia 2016 r., zostaną przeniesione z mocy prawa na depozytariusza Funduszu (tj. O.) („Przeniesienie”). Roszczenia umowne KVG wynikające z transakcji zawartych na rzecz Funduszu przed upływem okresu wypowiedzenia należą do aktywów Funduszu, w związku z czym mieszczą się w zakresie sukcesji i zostają przeniesione na Depozytariusza. Przeniesienie na gruncie prawa niemieckiego zostanie potwierdzone dokumentem wydanym przez Federalny Urząd Nadzoru Usług Finansowych Niemiec. Przeniesienie Aktywów nastąpi zgodnie z przepisami InvG bez żadnego wynagrodzenia ze strony Depozytariusza. W wyniku Przeniesienia O. stanie się nowym właścicielem Aktywów w sensie formalno-prawnym, podczas gdy Aktywa te pozostaną w dalszym ciągu aktywami Funduszu i nie zmienią się beneficjenci rzeczywiści Funduszu (czyli inwestorzy). Zarówno C., jak i O. są niemieckimi rezydentami podatkowymi niemającymi w Polsce zakładów w rozumieniu art. 5 Umowy, z których działalnością związane byłyby pełnione na rzecz Funduszu funkcje spółki zarządzającej i odpowiednio depozytariusza. O. posiada wprawdzie oddział w Polsce zarejestrowany na podatki (tj. posiadający NIP), ale działalność tego oddziału ograniczona jest do działalności bankowej i nie będzie miała żadnego związku z działalnością w charakterze depozytariusza Funduszu, która to działalność będzie alokowana i wykonywana wyłącznie przez centralę O. AG z siedzibą w Niemczech. Tym samym nie wystąpi żadne zaangażowanie oddziału w Przeniesienie oraz późniejszą działalność O. związaną z jego funkcją pełnioną w odniesieniu do Funduszu.


Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia czy Przeniesienie na rzecz Depozytariusza będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ustawy.


Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że czynność Przeniesienia tych aktywów które stanowią towary w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy Funduszu spełnia przesłanki zawarte w art. 7 ust. 1 ustawy, nastąpi bowiem przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na Depozytariusza. Pojęcie „dostawa towarów” należy rozumieć szeroko i co istotne cytowany powyżej artykuł ustawy nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży na które wskazuje Wnioskodawca. Zdaniem tut. Organu „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji nie wiążą się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. I tak jak w przedmiotowym przypadku mimo nałożenia na C. i Depozytariusza pewnych ograniczeń we władaniu towarem to nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, iż w takim przypadku Przeniesienia nie można uznać za odpłatną dostawę towarów.

Jak wskazał Wnioskodawca w przypadku zakupu składników majątku, którego dotyczy przedmiotowy wniosek finansowanie pochodziło ze środków własnych Funduszu oraz kredytów, których kredytobiorcą była Spółka. Stroną nabywającą był Wnioskodawca który nabywał, (wybudowywał) Nieruchomości na rzecz i na rachunek Funduszu. Przy tym Wnioskodawca odliczył podatek naliczony w związku z nabyciem i zabudową Nieruchomości. Jak wskazał Wnioskodawca władztwo Wnioskodawcy nad aktywami Funduszu miało charakter powierniczy. Zatem przy kupnie w imieniu i na rzecz Funduszu aktywów, które stanowią towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy i następnie są przenoszone na rzecz Depozytariusza dochodzi do dostawy towarów o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, następuje bowiem przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w tym konkretnym przypadku na Depozytariusza, pomimo pewnych ograniczeń w odniesieniu do władania tym towarem, który stanowi aktywa Funduszu. Ponadto spełnione są również przesłanki odpłatności, gdyż Fundusz działający przez Spółkę finansuje zakup składników majątku ze środków własnych i kredytów. Zatem czynność Przeniesienia aktywów które stanowią towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ustawy jako odpłatna dostawa towarów.


W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego numerem 1 (we wniosku oznaczonego numerem 3) należy uznać za nieprawidłowe.


Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również korekta podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład w sytuacji gdy Przeniesienie nastąpi w okresie korekty.


W tym miejscu wskazać należy, że zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy.


Stosownie do treści art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2–10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Przepis art. 91 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.


Ponadto, w świetle art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.


W myśl art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

  1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
  2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7 ustawy).


W przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa (art. 91 ust. 9 ustawy).


Mając na uwadze ustalenie Organu, iż Przeniesienie aktywów, które stanowią towary w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy, należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy dostawa aktywów Funduszu będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania wówczas Wnioskodawca zobligowany będzie do dokonania korekty podatku naliczonego przy nabyciu Nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład, (jeżeli Przeniesienie nastąpi w okresie korekty), zaś w sytuacji gdy Przeniesienie aktywów nie będzie zwolnione z opodatkowania wówczas Wnioskodawca nie musi dokonywać stosownych korekt podatku naliczonego, gdyż w takiej sytuacji w myśl art. 91 ust. 6 ustawy przyjmuje się, że dalsze wykorzystywanie towaru jest związane z czynnościami opodatkowanymi.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 (we wniosku oznaczonego numerem 4) należy uznać za nieprawidłowe gdyż Wnioskodawca wskazywał, iż ze względu na fakt że nie zmieni się ani ekonomiczny właściciel aktywów, ani sposób wykorzystywania (nie dojdzie do dostawy towarów) nie ma podstaw do dokonania korekty podatku VAT naliczonego przy nabyciu Nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład w przypadku gdy Przeniesienie ma miejsce w okresie korekty.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również kwestia, czy w przypadku gdy równocześnie z Przeniesieniem nastąpi przeniesienie wszystkich innych aktywów oraz zobowiązań funkcjonalnie związanych z Nieruchomościami dojdzie do przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.


Zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.


Zgodnie z treścią art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W świetle tej definicji zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby obejmowała ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.


Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem, wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).


Należy zatem wskazać, że nie wystarczy zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym.


W przeciwnym razie nie można uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.


Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

  • istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
  • zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
  • składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
  • zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.


Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Zatem, w świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług okolicznością determinującą możliwość wyłączenia na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług określonego zespołu składników niematerialnych i materialnych jest takie ich zorganizowanie, żeby wspomniany zespół mógł służyć do prowadzenia działalności gospodarczej. Zespół składników materialnych i niematerialnych obejmować powinien elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie miały zastosowania do zbywanego mienia musi ono – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w jego skład muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Z opisu sprawy wynika, że Spółkę i Fundusz charakteryzuje wyodrębnienie organizacyjne i finansowe. Fundusz stanowi odrębną masę majątkową, którą na rachunek Funduszu zarządza Spółka. C. działający na rzecz i na rachunek Funduszu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest również stroną umów najmu, w których występuje w charakterze wynajmującego. Mając na uwadze przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. w szczególności art. 678 kodeksu cywilnego) w razie zbycia danej rzeczy ruchomej albo nieruchomości jej nabywca wstępuje w stosunek najmu na miejsce zbywcy w sposób automatyczny, przy czym przez „zbycie” należy tu rozumieć przejście tytułu prawnego (własności). Oznacza to, że nabywca Nieruchomości stanie się z mocy prawa ich nowym wynajmującym (co może się wiązać np. z koniecznością poinformowania o tym najemców w związku z wypłacanym z tego tytułu czynszem, tak aby świadczenie to następowało już na rzecz nowego wynajmującego; jednak samo wstąpienie w prawa wynajmującego następuje z mocy prawa w chwili przejścia własności i nie jest tu niezbędne poinformowanie najemców, ani ich zgoda). Zobowiązania KVG wynikające z czynności związanych z zarządzaniem Funduszem przed zrzeknięciem się prawa do zarządzania nie będą przenoszone na Depozytariusza na mocy ustawowego przejęcia długu na gruncie prawa niemieckiego (gesetzliche Schuldubernahme). W związku z tym, stosunki umowne KVG z osobami trzecimi dotyczące Funduszu nie będą przenoszone na mocy InvG. Mogą one natomiast zostać przeniesione jednocześnie z przeniesieniem Aktywów w ramach tej samej transakcji i na mocy tej samej lub odrębnej umowy. W ten sam sposób i na tej samej podstawie mogą zostać przeniesione pozostałe aktywa oraz zobowiązania funkcjonalnie związane z Aktywami, niezbędne do prowadzenia działalności na dotychczasowych zasadach, takie jak prawa autorskie i prawa własności przemysłowej związane z Nieruchomościami, jak również gwarancje i depozyty. Ponadto, najprawdopodobniej przeniesione zostaną umowy na dostawę mediów oraz umowy serwisowe. Przy czym, jeżeli nie będzie to możliwe, to umowy te zostaną rozwiązane i zawarte powtórnie przez Depozytariusza. Umowy ubezpieczenia Nieruchomości zostaną najprawdopodobniej rozwiązane i Depozytariusz zawrze w tym zakresie nowe umowy.

Jak wskazał Wnioskodawca zespół składników majątku będący przedmiotem przeniesienia, którego dotyczy przedmiotowy wniosek nie jest wyodrębniony formalnie w oddział lub inną jednostkę organizacyjną. Jednakże, ww. zespół składników majątku Funduszu podlegający przeniesieniu wykazuje wyodrębnienie organizacyjne, ponieważ stanowi wyodrębnioną masę majątkową, którą na rachunek Funduszu zarządza C.. Masa majątkowa Funduszu spełnia warunek wyodrębnienia finansowego. Generuje ona bowiem jasno określone strumienie przychodów i kosztów związanych z ich funkcjonowaniem, tzn. możliwe jest oddzielne prezentowanie jego przychodów i kosztów oraz aktywów i pasywów, co jest też robione na potrzeby księgowe i podatkowe. Można również w sposób jednoznaczny wyodrębnić należności i zobowiązania dotyczące Funduszu. Wyodrębniona masa majątkowa Funduszu stanowi funkcjonalnie wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych służących prowadzonej działalności polegającej na wynajmie powierzchni handlowej i odpowiednio biurowej, realizujących przypisane im zadania gospodarcze. Majątek Funduszu po przeniesieniu na Depozytariusza będzie w stanie samodzielne funkcjonować w obrocie gospodarczym, co ma miejsce w chwili obecnej i będzie miało miejsce, aż do sprzedaży składników tego majątku przez Depozytariusza. Zespół składników majątku będący przedmiotem przeniesienia, którego dotyczy przedmiotowy wniosek po przeniesieniu na O. będzie w stanie samodzielne funkcjonować w obrocie gospodarczym, co ma miejsce w chwili obecnej i będzie miało miejsce, aż do sprzedaży składników tego majątku przez Depozytariusza. Po nabyciu przez Depozytariusza Nieruchomości wraz z pozostałymi przeniesionymi aktywami będą one w dalszym ciągu służyły prowadzeniu przez Fundusz działający poprzez Depozytariusza działalności polegającej na wynajmie powierzchni handlowej i odpowiednio biurowej.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że ogół składników materialnych i niematerialnych w tym relacje umowne składające się na masę majątkową Funduszu związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłanki do uznania ich za zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Będzie to majątek składający się zarówno ze składników materialnych, jak i niematerialnych w tym zobowiązań, umożliwiający samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na wynajmie powierzchni handlowej (Nieruchomość w W.) i odpowiednio (Nieruchomość w K.). Składniki te, jak wskazał Wnioskodawca, w sensie funkcjonalnym, finansowym oraz organizacyjnym stanowią zespół służący realizacji określonych zadań gospodarczych, który może stanowić niezależne przedsiębiorstwo. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca zespół składników majątku będący przedmiotem przeniesienia, po przeniesieniu na C. będzie w stanie samodzielnie funkcjonować w obrocie gospodarczym, co ma miejsce w chwili obecnej i będzie miało miejsce aż do sprzedaży składników tego majątku przez Depozytariusza.

W konsekwencji, gdy równocześnie z Przeniesieniem wszystkich innych aktywów oraz zobowiązań funkcjonalnie związanych z Nieruchomościami dojdzie do przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zatem gdy równocześnie z Przeniesieniem wszystkich innych aktywów oraz zobowiązań funkcjonalnie związanych z Nieruchomościami transakcję należy uznać za czynność niepodlegającą przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z cytowanym art. 91 ust. 9 ustawy w przypadku transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa C. (Wnioskodawca) nie będzie zobowiązany do korekty podatku VAT naliczonego przy nabyciu nieruchomości oraz budowie budynków i budowli wchodzących w ich skład.


Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego numerem 3 (we wniosku numerem 5) należało uznać za prawidłowe.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Tut. Organ informuje, że interpretacja dotyczy podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.


Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.


Stronie oraz Zainteresowanemu niebędącemu Stroną przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną” (art. 57a ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj