Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.358.2017.1.JM
z 3 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2017 r. (data wpływu 29 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą pracownikowi odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika (dalej: „Pracownik”). Pracownik był w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm., dalej: „Kodeks pracy”).

Pracownik odwołał się od oświadczenia Wnioskodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia składając pozew do sądu. W toku procesu sądowego strony podjęły rozmowy ugodowe. W ramach tych rozmów ustalono, że strony decydują się na zakończenie przedmiotowego sporu poprzez zawarcie ugody sądowej.

Strony ustaliły, że zgodnie z art. 56 w zw. art. 58 Kodeksu pracy pracownikowi zostanie wypłacona kwota tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę (dalej: „Odszkodowanie”).

W związku z powyższym, Strony zamierzają podpisać ugodę, w której wskażą, że Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić na rzecz pracownika w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu o umorzeniu postępowania (dalej: „Ugoda”) na podstawie art. 56 w zw. z art. 58 Kodeksu kwotę tytułem Odszkodowania równą wysokości trzykrotności wynagrodzenia Pracownika, liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Sposób wyliczania wynagrodzenia w oparciu o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynika z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 927, dalej: „Rozporządzenie w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia”), w którym wskazano w § 2 ust. 1 pkt 2, że zasady obowiązujące przy ustalania ekwiwalentu pieniężnego za urlop stosuje się także w celu obliczenia odszkodowania przysługującego pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracęz naruszeniem przepisów prawa pracy (art. 471, 50 § 1 i 4 oraz art. 58 i 60 Kodeksu pracy).

Strony ustaliły, że Pracownikowi zostanie również wypłacona dodatkowa kwota stanowiąca odszkodowanie w związku z utratą przez pracownika wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w okresie ochronnym, o którym mowa w art. 39 Kodeksu pracy.

Nie jest wykluczone, że pracownik zażąda również zmiany w zawartej ugodzie trybu rozwiązania umowy o pracę na rozwiązanie za porozumieniem stron i będzie tym warunkować zawarcie Ugody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota Odszkodowania otrzymana przez pracownika od Wnioskodawcy stanowiąca odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę w wysokości trzykrotności wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, wypłacona na podstawie art. 56 w zw. z art. 58 Kodeksu pracy będzie wolna od podatku, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota Odszkodowania otrzymana przez Pracownika od Wnioskodawcy stanowiąca odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę w wysokości trzykrotności wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, wypłacona na podstawie art. 56 w zw. z art. 58 Kodeksu pracy będzie wolna od podatku, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniem podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy. Stosownie zaś do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Dalej, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT wynika, że otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

• określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
  

• odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
  

• odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
  

• odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
  

• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  

• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
  

• odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
  
  
  

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wypłaci Pracownikowi kwotę Odszkodowania na podstawie ugody sądowej w oparciu o art. 56 § 1 Kodeksu Pracy.

Zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu pracy: „Pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy”.

Zgodnie natomiast z § 2 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia „Zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop stosuje się także w celu obliczenia odszkodowania przysługującego pracownikowi w związku z rozwiązaniej umowy o pracę z naruszeniem przepisów prawa pracy (art. 47¹, 50 § 1 i 4 oraz art. 58 i 60 Kodeksu pracy).

Nie ulega wątpliwości, że strony toczącego się postępowania sądowego mogą uznać roszczenie powoda za uzasadnione i zakończyć spór w ramach ugody sądowej. Natomiast kwestia odszkodowania za nieprawidłowe rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia może być przedmiotem takiej ugody.

Tym samym art. 21 ust. 1 pkt 3 będzie stanowić podstawę do zwolnienia wypłaconego odszkodowania z podatku.

Dodać należy, że ewentualna zmiana przez strony trybu rozwiązania umowy o pracę nie wpłynie na możliwość zastosowania przedmiotowego zwolnienia. Zmiana ta nie będzie konwalidować dokonanego przez Wnioskodawcę rozwiązania umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia, tym samym pracownikowi niezależnie od zmiany trybu rozwiązania umowy na podstawie zawartej ugody wciąż będzie przysługiwało Odszkodowanie na podstawie art. 56 Kodeksu pracy, tj. z tytułu naruszenia przez Wnioskodawcę przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę.

Możliwość zwolnienia od podatku kwoty odszkodowania wypłaconej na podstawie Kodeksu pracy w ramach ugody sądowej potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych.

Między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2014 r., sygn. ITPB2/415-282/14/IB, wskazał w stosunku do zapytania dotyczącego ugody sądowej, że: „Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i w jego uzupełnieniu, w dniu 12 grudnia 2012 r. przed Sądem Rejonowym Wnioskodawczyni zawarła z płatnikiem ugodę, na mocy której płatnik składek rozwiązał z Nią na mocy porozumienia stron umowę o pracę oraz zobowiązał się, że zapłaci na Jej rzecz kwotę 135.000,00 zł tytułem odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę. Wysokość i zasady ustalania przedmiotowego odszkodowania wynikały wprost z przepisów prawa pracy dotyczących niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę – art. 44, 45, 47¹ Kodeksu pracy.

(…) Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawczynię oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymane przez Nią odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. Kodeksu pracy. W konsekwencji, od kwoty ww. odszkodowania płatnik nie miał obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek”.

Podsumowując, odszkodowanie wypłacone pracownikowi przez Wnioskodawcę wypłacone na podstawie art. 56 w zw. z art. 58 Kodeksu pracy w wysokości równej trzykrotności wynagrodzenia pracownika (liczonego jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy) w związku z zawartą ugodą będzie wolne od podatku dochodowego, tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania od niego zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. Pracownik odwołał się od oświadczenia Wnioskodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia składając pozew do sądu. W toku procesu sądowego strony podjęły rozmowy ugodowe. W ramach tych rozmów ustalono, że strony decydują się na zakończenie przedmiotowego sporu poprzez zawarcie ugody sądowej. Strony ustaliły, że zgodnie z art. 56 w zw. art. 58 Kodeksu pracy pracownikowi zostanie wypłacona kwota tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. W związku z powyższym strony zamierzają podpisać ugodę, w której wskażą, że Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić na rzecz pracownika w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu o umorzeniu postępowania na podstawie art. 56 w zw. z art. 58 Kodeksu pracy równą wysokości trzykrotności wynagrodzenia pracownika, liczonego jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy. Sposób wyliczania wynagrodzenia w oparciu o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynika z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 927).

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

W myśl art. 56 § 1 ww. ustawy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Stosownie do art. 58 ww. ustawy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Odnosząc powyższe do rozpatrywanej sprawy, nie doszło przed Sądem do stwierdzenia naruszenia przypisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jak sam Wnioskodawca wskazał doszło do zawarcia ugody, na mocy której zobowiązał się do zapłaty stosownej kwoty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Ponadto, nie jest wykluczone, że pracownik zażąda również zmiany w zawartej ugodzie trybu rozwiązania umowy o pracę na rozwiązanie za porozumieniem stron i będzie tym warunkować zawarcie Ugody.

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, umowę o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron.

Jednakże należy zauważyć, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania. Nie zmienia tego fakt, że punktem wyjścia do wyliczenia wysokości odszkodowania – w przedmiotowej sprawie – był art. 58 w zw. z art. 56 § 1 Kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

W przedmiotowej sprawie dojdzie do zawarcia ugody, na mocy której pracodawca zobowiąże się do zapłaty stosownej kwoty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Natomiast nie dojdzie przed Sądem do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Uwzględniając powyższe stwierdzić zatem należy, że kwota wypłacona pracownikowi będzie wynikała jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, będzie miała charakter umowny, a jej wysokość będzie uwzględniała interesy obu stron. Nie wykluczone, że treść ugody będzie zawierała zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na porozumienie stron. Oznacza to, że określona w ugodzie kwota zobowiązania do wypłaty na rzecz pracownika, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym wypłacona przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika kwota z tytułu rozwiązania umowy o pracę stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy jako płatniku ciążył obowiązek poboru i przekazania na rachunek urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu kwoty wypłaconej na rzecz byłego pracownika na podstawie zawartej ugody sądowej.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.