Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.408.2018.1.MST
z 19 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Spółka jest/będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu związanych z wydaniem towarów w celu uregulowania swoich zobowiązań, w tym z tytułu kar umownych, tak jak w przypadku ich sprzedaży (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Spółka jest/będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu związanych z wydaniem towarów w celu uregulowania swoich zobowiązań, w tym z tytułu kar umownych, tak jak w przypadku ich sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, który prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży autobusów oraz innych pojazdów silnikowych.

Spółka w ramach swojej działalności zawiera umowy przede wszystkim z podmiotami publicznymi (np. jednostkami samorządu terytorialnego). W wielu przypadkach umowy są zawierane w ramach procedury zamówień publicznych.

W praktyce zdarzają się sytuacje, że Spółka reguluje swoje zobowiązania umowne w drodze spełnienia innego świadczenia, tj. w szczególności wydania towarów (np. części zamiennych lub pojazdów produkowanych przez Spółkę). Przykładowo, Spółka może regulować w drodze wydania towarów zobowiązania wobec kontrahentów z tytułu kar umownych naliczonych w związku z niedopełnieniem przez Spółkę różnych postanowień umowy.

Spółka posiada dokumenty potwierdzające poniesienie kosztu nabycia lub wytworzenia towarów wydawanych kontrahentom w celu uregulowania swoich zobowiązań.

W przypadku, gdy przedmiotem regulowanych zobowiązań są kary umowne, Spółka weryfikuje przyczyny naliczania kar umownych oraz jest w stanie określić, w jakich przypadkach kary umowne wynikają z okoliczności zawinionych przez Spółkę, a w jakich z okoliczności przez nią niezawinionych. Spółka rozpoznaje jako koszt uzyskania przychodu wydatki z tytułu kar umownych wyłącznie w przypadkach nieprzewidzianych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „ustawa o PDOP”).

Zobowiązania regulowane przez Spółkę w drodze wydania towarów wynikają z porozumień zawieranych przez Spółkę w ramach jej podstawowej działalności i nie są w żaden sposób związane z zaciągnięciem pożyczki (kredytu), wypłatami dywidend, czy umorzeniem albo zbyciem w celu umorzenia udziałów (akcji).

Zmiana sposobu wykonania zobowiązania przez Spółkę następuje na podstawie stosownego porozumienia, przewidującego wydanie określonych towarów w miejsce poprzedniego umownego zobowiązania pieniężnego. Zawarcie takiego porozumienia jest uzasadnione biznesowo i korzystne dla obu stron z uwagi na fakt, że:

• kontrahent Spółki uzyskuje np. części zamienne lub pojazdy, które będzie mógł wykorzystać w swojej działalności,
• Wnioskodawca ma możliwość wykorzystania towarów, którymi dysponuje lub które może wyprodukować lub nabyć od swoich dostawców, a jednocześnie nie musi dokonywać odrębnych przepływów pieniężnych związanych z uregulowaniem zobowiązania wobec kontrahenta,
• Wnioskodawca ma możliwość dalszej współpracy z kontrahentem w przyszłości w związku z uregulowaniem zobowiązania wobec kontrahenta w sposób satysfakcjonujący obie strony.
  
  

Alternatywnie do wydania towarów w celu uregulowania zobowiązań umownych, Spółka oraz jej kontrahent mogą uzgodnić, że Spółka najpierw dokona sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta, a następnie:

• Spółka z uzyskanego wynagrodzenia ureguluje swoje zobowiązanie, lub
• strony dokonają potrącenia wzajemnych wierzytelności (tj. wierzytelności kontrahenta z tytułu danego zobowiązania oraz wierzytelności Spółki z tytułu zapłaty wynagrodzenia za sprzedane towary).
  
  

Wnioskodawca przy tym wskazuje, że dla Spółki i jej kontrahentów prostszym rozwiązaniem jest uregulowanie zobowiązań Spółki w drodze wydania towarów. W szczególności, należy podkreślić, że kontrahentami Spółki są często podmioty, które zawierają umowy ze Spółką w drodze zamówień publicznych, a w rezultacie zawarcie nowej umowy sprzedaży pomiędzy Spółką a jej kontrahentem może być w praktyce utrudnione lub nawet niemożliwe.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania drugiego za nieprawidłowe, Spółka jest/będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu związanych z wydaniem towarów w celu uregulowania swoich zobowiązań, w tym z tytułu kar umownych, tak jak w przypadku ich sprzedaży? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania drugiego za nieprawidłowe, Spółka jest/będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu związanych z wydaniem towarów w celu uregulowania swoich zobowiązań, w tym z tytułu kar umownych tak, jak w przypadku ich sprzedaży.

Zgodnie ze stanowiskiem Spółki przedstawionym w uzasadnieniu do pytania drugiego, zdaniem Spółki w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie powinna być obowiązana do rozpoznawania jakichkolwiek przychodów. Tym niemniej, w przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania drugiego za nieprawidłowe, w opinii Spółki powinna być ona uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 14a ustawy o PODP, tak jak w przypadku sprzedaży towarów.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że przepisy ustawy o PDOP nie odnoszą się wprost do kwestii rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 14a ustawy o PDOP. Zdaniem Wnioskodawcy, w tym zakresie należy kierować się ogólnymi zasadami ustalania kosztów uzyskania przychodów, wynikającymi z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W tym kontekście, zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie przesłanki zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu byłyby w analizowanym przypadku spełnione, tj.:

• Spółka efektywnie ponosi koszty nabycia lub wytworzenia wydawanych towarów,
• analizowane koszty nie są Spółce w jakikolwiek sposób zwracane przez kontrahentów,
• koszty te są związane z podstawową działalnością Spółki polegającą na zawieraniu umów w zakresie produkcji i sprzedaży autobusów oraz innych pojazdów silnikowych,
• koszty te byłyby ponoszone w celu uzyskania przychodów, o których mowa w art. 14a ustawy o PDOP (pomiędzy przychodem, o którym mowa w art. 14a ustawy o PDOP a kosztem uzyskania tego przychodu istniałby bezpośredni związek),
• koszty nabycia lub wytworzenia wydawanych towarów są właściwie udokumentowane, oraz
• koszty wydania towarów w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie kwalifikują się do żadnej grupy wydatków, o których mowa w art. 16 ustawy o PODP.
  
  

Należy wskazać, że Spółka wydając swoje towary w celu uregulowania zobowiązania wobec kontrahenta, efektywnie pozbywa się składników swojego majątku. W rezultacie, Spółka ponosi ekonomiczny ciężar wydatków związanych z wydaniem takich towarów, który jest taki sam jak w przypadku, gdyby Spółka dokonała ich sprzedaży (w analizowanym przypadku Spółka nie uzyskuje przy tym wynagrodzenia za wydawane towary tylko reguluje swoje zobowiązania wynikające z umowy).

Powyższe potwierdza uzasadnienie do projektu ustawy, zgodnie z którym intencją ustawodawcy we wprowadzeniu art. 14a do ustawy o PDOP, było zrównanie skutków wypłaty dywidendy oraz wynagrodzenia za umorzone udziały (akcje) w formie rzeczowej z odpłatnym zbyciem posiadanych aktywów. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 14a ustawy o PDOP, powinny być rozpoznawane na takich samych zasadach, jak koszty z tytułu zbycia posiadanych składników majątku.

Zrównanie skutków wynikających ze zdarzeń opartych na konstrukcji datio in solutum ze skutkami odpłatnego zbycia wynika także z brzmienia art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP, w związku z bezpośrednim odniesieniem w jego treści do art. 14 ust. 1-3 ustawy o PDOP, dotyczących określenia wysokości przychodu z odpłatnego zbycia m.in. praw majątkowych.

Powyższe znajduje potwierdzenie także w doktrynie prawa podatkowego (M. Mazurkiewicz (w:) K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red ), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2016): „W związku z tym, iż skutki wykonania świadczenia niepieniężnego w celu uregulowania zobowiązania zostały zrównane z tymi dotyczącymi odpłatnego zbycia po stronie dłużnika, nie powinno ulegać wątpliwości, iż podatnik (dłużnik zwalniający się z długu poprzez wykonanie świadczenia) powinien mieć prawo do rozpoznania odpowiednich kosztów uzyskania przychodów związanych z omawianą transakcją. Powinny tutaj obowiązywać dokładnie te same zasady dotyczące możliwości potrącania kosztu, jakie mają zastosowanie w przypadku odpłatnego zbycia (np. w przypadku zawarcia umowy sprzedaży składnika majątku)”.

Możliwość rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w razie wykonania zobowiązania poprzez spełnienie świadczenia zastępczego, tak jak w przypadku sprzedaży została potwierdzona przez organy podatkowe m.in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 kwietnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.86.2018.1.IZ, w której organ potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „skoro brak jest szczególnych przepisów dotyczących sposobu rozpoznania kosztu dla spółki przejmującej, analogicznie do podatnika dokonującego świadczenia niepieniężnego, oraz mając na uwadze powołany powyżej sposób kwalifikacji kosztów uzyskania przychodów w ramach datio in solutum (jako zdarzenia analogicznego do sprzedaży środka majątkowego), należy uznać, że spółka przejmująca, analogicznie jak podmiot dokonujący datio in solutum, będzie mieć prawo rozpoznania kosztu uzyskania przychodów na zasadach ogólnych (analogicznie do sprzedaży posiadanych aktywów przy datio in solutum) w odniesieniu do przychodu z tytułu otrzymanego majątku spółki dzielonej.”;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 listopada 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.116.2017.2.SG, w której organ uznał, że: „w związku z przeniesieniem własności nieruchomości gruntowej na rzecz Miasta w celu uregulowania zobowiązań Wnioskodawcy wobec Miasta (obniżeniem kapitału zakładowego wraz z jednoczesnym umorzeniem części udziałów za wynagrodzeniem) należy zastosować przepisy o kosztach uzyskania przychodu tak jak w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości (np. w formie sprzedaży).”;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 kwietnia 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.27.2017.1.APO, w której organ potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „skoro brak jest szczególnych przepisów dotyczących rozpoznania kosztu dla podatnika dokonującego świadczenia niepieniężnego oraz mając na uwadze powołany sposób kwalifikacji datio in solutum, jako zdarzenia analogicznego do sprzedaży środka majątkowego, należy uznać, że podatnik ma prawo rozpoznania kosztu przychodu na zasadach ogólnych dotyczących sprzedaży posiadanych aktywów.”;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 stycznia 2016 r., sygn. IPPB3/4510-862/15-4/MS, w której organ potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „koszt uzyskania przychodu w momencie uregulowania przez Spółkę Zobowiązania przy wykorzystaniu instytucji datio in solutum należy ustalić na zasadach analogicznych do odpłatnego zbycia. W przypadku zatem, gdy przedmiotem świadczenia niepieniężnego są Akcje, koszty uzyskania przychodów należy ustalić analogicznie do odpłatnego zbycia Akcji.”.
  
  

Niezależnie od powyższego, należy wskazać, że w przypadku, gdyby w związku z wydaniem towarów w celu uregulowania swoich zobowiązań, Spółka była zobowiązana rozpoznać przychód, o którym mowa w art. 14a ustawy o PDOP (przeciwnie do stanowiska Spółki wskazanego w odpowiedzi na pytanie drugie), wówczas Spółka powinna mieć możliwość również rozpoznania kosztów uzyskania takiego przychodu niezależnie od kosztów związanych z uregulowaniem samego zobowiązania Spółki. Jeżeli bowiem, Spółka dokonałaby zapłaty sumy pieniężnej w celu uregulowania danego zobowiązania, wówczas:

• Spółka nie byłaby zobowiązana do rozpoznania żadnego przychodu podlegającego opodatkowaniu,
• Spółka miałaby możliwość rozpoznania kosztów uzyskania przychód związanych z takim wydatkiem na zasadach ogólnych.
  
  

Jeżeli natomiast regulowanie przez Spółkę zobowiązań w drodze wydania towarów prowadziłoby do powstania przychodu tak jak w przypadku sprzedaży tych towarów, wówczas Spółka powinna mieć prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu, tak jakby dokonywała sprzedaży towarów. Zdaniem Wnioskodawcy, rozpoznanie kosztów samego zobowiązania Spółki powinno być rozpatrywane odrębnie od kosztów związanych z przychodami, o których mowa w art. 14a ustawy o PDOP, bowiem:

• koszty, o których mowa w pytaniu pierwszym wynikają z zobowiązań umownych Spółki oraz są związane z jej ogólną działalnością, natomiast
• koszty, o których mowa w pytaniu trzecim wynikałyby z zobowiązania z tytułu wydania towarów oraz byłyby bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 14a ustawy o PDOP (przy założeniu, że w analizowanym przypadku Spółka byłaby zobowiązana rozpoznać przychód, o którym mowa w art. 14a ustawy o PDOP).
  
  

Zdaniem Spółki, nie ma uzasadnienia, aby w analizowanej sytuacji inaczej traktować sytuację, w której Spółka najpierw sprzedaje towary, a następnie reguluje swoje zobowiązania (np. w drodze zapłaty lub w formie potrącenia), od sytuacji, w której Spółka reguluje swoje zobowiązania w drodze wydania towarów (przy założeniu, że w takim przypadku powstawałby przychód, o którym mowa w art. 14a ustawy o PDOP). W przeciwnym wypadku:

• Spółka dokonując sprzedaży towarów, a następnie regulując swoje zobowiązania (w drodze zapłaty lub w formie potrącenia) rozpoznałaby przychód i koszt uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą, a także koszt uzyskania przychodu w związku z uregulowaniem swojego zobowiązania, natomiast
• Spółka regulując swoje zobowiązanie w drodze wydania towarów rozpoznałaby przychód, o którym mowa w art. 14a ustawy o PDOP i wyłącznie koszt związany z uregulowaniem swojego zobowiązania.
  
  

W opinii Spółki, takie podejście byłoby nieprawidłowe, bowiem oba ww. przypadki prowadzą do identycznych skutków ekonomicznych, tj. wydania składników majątku Spółki oraz uregulowania jej zobowiązania wobec kontrahenta. Tym samym, tak jak Spółka wskazywała powyżej, konsekwencje uregulowania zobowiązania w drodze wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14a ustawy o PDOP, powinny być w praktyce zrównane z odpłatnym zbyciem składników majątku.

Wobec powyższego, mając na uwadze w szczególności, że:

• ustawa o PDOP nie przewiduje szczególnych zasad dotyczących rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 14a ustawy o PDOP,
• intencją ustawodawcy we wprowadzeniu art. 14a do ustawy o PDOP, było zrównanie skutków wypłaty dywidendy oraz wynagrodzeń za umorzone udziały (akcje) w formie rzeczowej z odpłatnym zbyciem posiadanych aktywów,
• przepisy o odpłatnym zbyciu składników majątku należy stosować odpowiednio do przepisów dotyczących przychodów, o których mowa w art. 14a ustawy o PDOP,

należy stwierdzić, że w przypadku uznania, że w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka powinna rozpoznać przychód, o którym mowa w art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP, Wnioskodawca jest/będzie uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu związanych z wydaniem towarów tak jak w przypadku ich sprzedaży (niezależnie od kosztów, o których mowa w pytaniu pierwszym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W interpretacji indywidualnej z 19 września 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.407.2018.1.MST, będącej rozstrzygnięciem do pytania oznaczonego we wniosku nr 2, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że w związku z uregulowaniem zobowiązania w drodze wydania towarów, czyli świadczenia niepieniężnego, po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód do opodatkowania na podstawie art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „updop”).

W odniesieniu do ustalenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu wydania towarów w celu uregulowania swoich zobowiązań w ramach datio in solutum należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych rozwiązań w tym zakresie.

W związku z powyższym, w kwestii określenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu dokonania datio in solutum, należy kierować się ogólnymi zasadami ustalania kosztów wynikającymi z treści art. 15 ust. 1 updop, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka reguluje swoje zobowiązania umowne w drodze spełnienia innego świadczenia, tj. w szczególności wydania towarów (np. części zamiennych lub pojazdów produkowanych przez Spółkę). Przykładowo, Spółka może regulować w drodze wydania towarów zobowiązania wobec kontrahentów z tytułu kar umownych naliczonych w związku z niedopełnieniem przez Spółkę różnych postanowień umowy.

Spółka posiada dokumenty potwierdzające poniesienie kosztu nabycia lub wytworzenia towarów wydawanych kontrahentom w celu uregulowania swoich zobowiązań.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi odpowiedź na pytanie, czy Spółka jest/będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu związanych z wydaniem towarów w celu uregulowania swoich zobowiązań, w tym z tytułu kar umownych, tak jak w przypadku ich sprzedaży.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie w związku z wydaniem towarów w celu uregulowania zobowiązań należy zastosować przepisy o kosztach uzyskania przychodu tak jak w przypadku ich sprzedaży. Spółka wydając swoje towary w celu uregulowania zobowiązania wobec kontrahenta, efektywnie pozbywa się składników swojego majątku. W rezultacie, Spółka ponosi ekonomiczny ciężar wydatków związanych z wydaniem takich towarów, który jest taki sam jak w przypadku, gdyby Spółka dokonała ich sprzedaży (w analizowanym przypadku Spółka nie uzyskuje przy tym wynagrodzenia za wydawane towary tylko reguluje swoje zobowiązania wynikające z umowy).

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 zostały/zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.