Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.116.2017.2.SG
z 14 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 września 2017 r. (data wpływu 19 września 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku z przeniesieniem nieruchomości gruntowej, o której mowa we wniosku w ramach datio in solutum – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2017 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku z przeniesieniem nieruchomości gruntowej, o której mowa we wniosku w ramach datio in solutum.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski, podle-gającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Wnioskodawca jest również czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług („podatek VAT”).

Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy (posiadającym 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy) jest podmiot publiczny („Właściciel”).

Obecnie planowane jest obniżenie kapitału zakładowego Wnioskodawcy wraz z jednoczesnym umorzeniem części udziałów Właściciela w kapitale zakładowym Wnioskodawcy - za wynagrodzeniem („Wynagrodzenie”).

Wynagrodzeniem za umorzone udziały w kapitale zakładowym Wnioskodawcy będzie przeniesienie w drodze tzw. datio in solutum (świadczenia w miejsce wykonania zobowiązania - art. 453 Kodeksu Cywilnego) prawa własności należącej do Wnioskodawcy działki „X” zabudowanej budynkami oraz budowlami, które są w dniu złożenia wniosku w trakcie rozbiórki (rozbiórka będzie zakończona przed dniem zbycia działki).

Działka „X” została wydzielona na podstawie decyzji Prezydenta Miasta z 24 kwietnia 2017 r. z większej działki „Y” stanowiącej własność Wnioskodawcy.

Dla działki „Y” (a zatem również dla terenu obecnej działki „X”) została wydana przez Prezydenta Miasta 31 maja 2016 r. decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z decyzją z 31 maja 2016 r. inwestycja celu publicznego ma polegać na budowie węzła przesiadkowego.

Działka „Y” (zatem również teren działki „X”) jest obecnie przedmiotem umowy użyczenia zawartej 18 maja 2016 r. pomiędzy Wnioskodawcą a Miastem.

Na dzień sporządzania tego wniosku, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działki „X”.

Budynki oraz budowle znajdujące się na działce „X” są obecnie w trakcie rozbiórki i przed dokonaniem datio in solutum (zbyciem działki „X”) zostaną rozebrane. W momencie dokonywania datio in solutum (zbycia działki „X”) na działce tej będzie w toku budowa węzła przesiadkowego. Nakłady na budowę węzła przesiadkowego będzie ponosiło wyłącznie Miasto. Nakłady te mają pozostać własnością Miasta (nie są rozliczane z Wnioskodawcą) i nie będą przedmiotem transakcji w ramach datio in solutum (tj. wartość działki „X” nie obejmuje nakładów poniesionych na tą działkę przez Miasto, a zatem wartość tej działki jest ustalona tak, jakby nie było żadnych nakładów).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodu z datio in solutum dokonanego na rzecz Miasta będą wydatki poniesione uprzednio na nabycie działki „X”, tj. wydatki przypadające na grunt proporcjonal¬nie wg liczby m2 na koszt nabycia działki „Y”- w proporcji w jakiej powierzchnia działki „X” pozostaje do powierzchni działki „Y” przed wydzieleniem działki „X”?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodu z datio in solutum dokonanego na rzecz Miasta będą wydatki poniesione uprzednio na nabycie działki „X”, tj. wydatki przypadające na grunt proporcjonal¬nie wg liczby m2 na koszt nabycia działki „Y”- w proporcji w jakiej powierzchnia działki „X” pozostaje do powierzchni działki „Y” przed wydzieleniem działki „X”. Ustawa o CIT nie reguluje wprost kwestii kosztów uzyskania przychodów z tytułu dokonania datio in solutum. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Miasto posiada wierzytelności względem Wnioskodawcy. Zgodnie z art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.), Wnioskodawca jako dłużnik zamiast spełniać zobowiązanie w formie pieniężnej dokona świadczenia w innej postaci, tj. przenosząc własność działki „X” na rzecz Miasta. Przeniesienie własności tej działki prowadzi do spłaty zobowiązań wobec Miasta. W ocenie Wnioskodawcy, prawidłowa jest taka wykładania ustawy o CIT zgodnie z którą należałoby zastosować przepisy o kosztach uzyskania przychodu tak jak w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 22 lipca 2014 r., Znak: ILPB3/423-190/14-6/EK1 w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. podatnik dokonujący datio in solutum będzie uprawniony do pomniejszenia przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości przekazanej w ramach datio in solutum o koszty uzyskania przychodów w wysokości poniesionych uprzednio wydatków na nabycie lub wytworzenie, a także ulepszenie nieruchomości, pomniejszonych o sumę odpisów amortyzacyjnych (o ile nieruchomość była amortyzowana).

Należy zauważyć, iż Ministerstwo Finansów - projektodawca w uzasadnieniu do projektu ustawy, która została uchwalona jako ustawa z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 1328), którą z dniem 1 stycznia 2015 r. wprowadzony został art. 14a ustawy o CIT, wskazał że przepis ten ma na celu wyłącznie doprecyzowanie już istniejących zasad opodatkowania. Wskazano, iż wprowadzenie regulacji prawnych miało pozwolić na wyeliminowanie nie tylko problemu, który powstał w związku z wypłatą dywidendy w formie rzeczowej, ale także innych wątpliwości związanych z opodatkowaniem wypłacanych w formie rzeczowej wynagrodzeń za umorzone udziały, certyfikatów inwestycyjnych oraz jednostek uczestnictwa wydawanych w zamian za udziały (akcje). Zmiana legislacyjna doprecyzuje w ustawie o CIT kwestię skutków podatkowych regulowania zobowiązań poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego. Obecnie tj. przed 1 stycznia 2015 r. przychód z tego tytułu wywodzony jest z otwartego katalogu przychodów określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT. Z powyższego można zatem wywodzić, że o ile wątpliwości w zakresie tego, czy przychód z tytułu dokonania datio in solutum powstaje po stronie dokonującego świadczenia zostały przez art. 14a ustawy o CIT wyeliminowane, o tyle zasady utrwalone przed dniem 1 stycznia 2015 r. w praktyce organów podatkowych w zakresie ustalania kosztów uzyskania przychodu w podatku CIT nadal powinny znajdować zastosowanie.

Powyższe prowadziłoby do wniosku, że koszt uzyskania przychodu w przypadku przeniesienia własności nieruchomości w formie datio in solutum powinien być ustalany w analogiczny sposób jak w przypadku odpłatnego zbycia (np. sprzedaży). Wobec tego można byłoby przyjąć, że w świetle przepisów o kosztach datio in solutum stanowi „odpłatne zbycie”, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, zatem w takim przypadku kosztem uzyskania przychodu po stronie Wnioskodawcy byłby koszt nabycia działki „X” (ze względu na zakończony proces rozbiórki budynków i budowli na tej działce przed dniem jej zbycia, wartość tych budynków i budowli nie jest już brana pod uwagę w rozliczeniu podatku CIT). W przypadku gdy działka „X” została wydzielona z większej działki „Y”, kosztem uzyskania przychodu przy zbyciu działki „X” będą w ocenie Wnioskodawcy wydatki przypadające proporcjonalnie wg liczby m2 na koszt nabycia działki „Y” - w proporcji w jakiej powierzchnia działki „X” pozostaje do powierzchni działki „Y” przed wydzieleniem działki „X”?

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W odniesieniu do ustalenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu przeniesienia nieruchomości gruntowej w ramach datio in solutum należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych rozwiązań w tym zakresie.

W związku z powyższym, w kwestii określenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu dokonania datio in solutum, należy kierować się ogólnymi zasadami ustalania kosztów wynikającymi z treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W oparciu o wyżej cytowany art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazać należy, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zatem co do zasady, kosztem uzyskania przychodu ze zbycia nieruchomości jest koszt jej nabycia, przy czym w przypadku, gdy nieruchomość stanowi środek trwały podlegający amortyzacji, koszt nabycia jest pomniejszany o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z art. 16c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski, podle¬gającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Wnioskodawca jest również czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług („podatek VAT”). Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy (posiadającym 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy) jest podmiot publiczny („Właściciel”). Obecnie planowane jest obniżenie kapitału zakładowego Wnioskodawcy wraz z jednoczesnym umorzeniem części udziałów Właściciela w kapitale zakładowym Wnioskodawcy - za wynagrodze¬niem („Wynagrodzenie”). Wynagrodzeniem za umorzone udziały w kapitale zakładowym Wnioskodawcy będzie prze¬niesienie w drodze tzw. datio in solutum (świadczenia w miejsce wykonania zobowiązania - art. 453 Kodeksu Cywilnego) prawa własności należącej do Wnioskodawcy działki „X” zabudowanej budynkami oraz budowlami, które są w dniu złożenia wniosku w trakcie rozbiórki (rozbiórka będzie zakończona przed dniem zbycia działki). Działka „X” została wydzielona na podstawie decyzji Prezydenta Miasta z 24 kwietnia 2017 r. z większej działki „Y” stanowiącej własność Wnioskodawcy. Dla działki „Y” (a zatem również dla terenu obecnej działki „X”) została wydana przez Prezydenta Miasta 31 maja 2016 r. decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z decyzją z 31 maja 2016 r. inwestycja celu publicznego ma polegać na budowie węzła przesiadkowego. Działka „Y” (zatem również teren działki „X”) jest obecnie przedmiotem umowy użyczenia zawartej 18 maja 2016 r. pomiędzy Wnioskodawcą a Miastem. Na dzień sporządzania tego wniosku, brak jest miejscowego planu zagospodarowania prze¬strzennego dla działki „X”. Budynki oraz budowle znajdujące się na działce „X” są obecnie w trakcie rozbiórki i przed do¬konaniem datio in solutum (zbyciem działki „X”) zostaną rozebrane. W momencie dokonywania datio in solutum (zbycia działki „X”) na działce tej będzie w toku budowa węzła przesiadkowego. Nakłady na budowę węzła przesiadkowego będzie ponosiło wyłącznie Miasto. Nakłady te mają pozostać własnością Miasta (nie są rozliczane z Wnioskodawcą) i nie będą przedmiotem transakcji w ramach datio in solutum (tj. wartość działki „X” nie obejmuje nakładów poniesionych na tą działkę przez Miasto, a zatem wartość tej działki jest ustalona tak, jakby nie było żadnych nakładów).

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie w związku z przeniesieniem własności nieruchomości gruntowej na rzecz Miasta w celu uregulowania zobowiązań Wnioskodawcy wobec Miasta (obniżeniem kapitału zakładowego wraz z jednoczesnym umorzeniem części udziałów za wynagrodzeniem) należy zastosować przepisy o kosztach uzyskania przychodu tak jak w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości (np. w formie sprzedaży). Zatem, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodu po stronie Wnioskodawcy będą wydatki poniesione na nabycie przedmiotowej nieruchomości gruntowej pod warunkiem, że Wnioskodawca poniósł wydatek na jej nabycie. Z uwagi na fakt, że przedmiotem zbycia będzie nieruchomość gruntowa, która nie podlega amortyzacji wydatki poniesione na jej nabycie nie będą pomniejszone o odpisy amortyzacyjne. Kosztem uzyskania przychodu po stronie Wnioskodawcy będą zatem wydatki poniesione uprzednio na nabycie działki „X”, tj. wydatki przypadające na grunt proporcjonal¬nie wg liczby m2 na koszt nabycia działki „Y”- w proporcji w jakiej powierzchnia działki „X” pozostaje do powierzchni działki „Y” przed wydzieleniem działki „X”.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu dokonania datio in solutum z ww. zastrzeżeniem jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który o ich wydanie wystąpił i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Nadmienić także należy, że zasadność zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie nieruchomości gruntowej przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Wskazać również należy, że w pozostałym zakresie dotyczącym pytania Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.