Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.410.2018.2.PR
z 29 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP 18 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 sierpnia 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP 22 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu za pośrednictwem platformy e-PUAP ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 20 sierpnia 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.410.2018.1.PR, (doręczonym w dniu 22 sierpnia 2018 r.) wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 22 sierpnia 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane za pośrednictwem platformy e-PUAP w dniu 22 sierpnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (po uzupełnieniu wniosku):

W 2018 r. pomiędzy Starostą a Wnioskodawczynią zawarta została umowa o przyznaniu jednorazowych środków z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej. Umowa została zawarta na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucji rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1380).

Wnioskodawczyni dodatkowo została poinformowana, że jest beneficjentem pomocy w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z dnia 24 grudnia 2013 r., str. 1). Jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej są finansowane ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020. W zaświadczeniu o pomocy de minimis znajduje się informacja poświadczająca, że podstawą prawną do udzielenia powyższej pomocy Wnioskodawczyni jest art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej.

W 2018 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej, której podstawowym przedmiotem jest działalność rachunkowo-księgowa. Podatek dochodowy Wnioskodawczyni rozlicza i opłaca według zasad ogólnych, rodzaj prowadzonej dokumentacji rachunkowej to księga przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawczyni zgodnie z postanowieniem załącznika nr 1 do umowy w wyznaczonym terminie dokonała zakupów, które to udokumentowane zostały fakturami zakupu. Zakupione wyposażenie w postaci urządzeń oraz pozostałych narzędzi, materiałów i oprogramowania niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej, których wartość jednostkowa nie przekroczyła 10 000 zł netto nie zostały zaliczone w działalności gospodarczej jako środki trwałe oraz jednocześnie nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych. Powyższe wydatki zostały ujęte przez Wnioskodawczynię w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia wydatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni słusznie uznała, że wydatki poniesione na zakup wyposażenia, niestanowiącego środków trwałych, o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 10 000 zł netto, sfinansowane z przyznanej jednorazowej dotacji z Urzędu Pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w momencie poniesienia wydatków?

Zdaniem Wnioskodawczyni (po uzupełnieniu wniosku), jednorazowe środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej, które zostały przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy stanowią przychód podatkowy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 r. nr 80, poz. 350, z późn. zm.). Zgodnie z tym, zakup wszelkiego wyposażenia, którego wartość jednostkowa nie przekroczyła 10 000 zł i jednocześnie, które nie zostało uznane jako środki trwałe, sfinansowanego z otrzymanych środków może stanowić koszty uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych jedynie wydatków sfinansowanych z dochodów, „o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137”.

Wnioskodawczyni wskazuje, że powyższe pytanie zostało rozstrzygnięte między innymi w poniższych indywidualnych interpretacjach wydanych przez: Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 stycznia 2016 r., sygn. ITPB1/4511-1062/15/MPŁ, z dnia 14 maja 2014 r., sygn. ITPB1/415-195/14/EM, z dnia 26 listopada 2013 r., sygn. ITPB1/415-958/13/AK, z dnia 27 marca 2014 r., sygn. ITPB1/415-14/14/AK, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 sierpnia 2015 r., sygn. ILPB1/4511-1-249/15-2/AA, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 kwietnia 2015 r., sygn. IBPBI/1/4511-62/15/ESZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu,
  

• został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie został wymieniony art. 21 ust. 1 pkt 121 tej ustawy, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ustawodawca ustanawia zatem wyjątek w zakresie stosowania art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wydatków, które pomimo sfinansowania ze środków podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, mogą być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w 2018 r. pomiędzy Starostą a Wnioskodawczynią zawarta została umowa o przyznaniu jednorazowych środków z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej. Umowa została zawarta na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucji rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni dodatkowo została poinformowana, że jest beneficjentem pomocy w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (UE) w sprawie stosowania art. 107 i art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis. Jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej są finansowane ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020. W zaświadczeniu o pomocy de minimis znajduje się informacja poświadczająca, że podstawą prawną do udzielenia powyższej pomocy Wnioskodawczyni jest art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej. W 2018 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej, której podstawowym przedmiotem jest działalność rachunkowo-księgowa. Podatek dochodowy Wnioskodawczyni rozlicza i opłaca według zasad ogólnych, rodzaj prowadzonej dokumentacji rachunkowej to księga przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawczyni zgodnie z postanowieniem załącznika nr 1 do umowy w wyznaczonym terminie dokonała zakupów, które to udokumentowane zostały fakturami zakupu. Zakupione wyposażenie w postaci urządzeń oraz pozostałych narzędzi, materiałów i oprogramowania niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej, których wartość jednostkowa nie przekroczyła 10 000 zł netto nie zostały zaliczone w działalności gospodarczej jako środki trwałe oraz jednocześnie nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych. Powyższe wydatki zostały ujęte przez Wnioskodawczynię w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia wydatku.

Zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728) pod pojęciem wyposażenie – rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym do środków trwałych (pkt 7).

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym wydatki poniesione na zakup wyposażenia niestanowiącego środków trwałych o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł netto, sfinansowane z przyznanej w 2018 r. dotacji z Urzędu Pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w momencie ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Końcowo, zauważyć należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Zwraca się także uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.