Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.203.2018.4.MD
z 29 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 31 marca 2018 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia …), uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 24 maja 2018 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia …), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• momentu zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów (pytania oznaczone we wniosku Nr 1 i Nr 2),
  

• ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3),
  

• ujmowania zakupionego wyposażenia w kosztach uzyskania przychodu (pytania oznaczone we wniosku Nr 4 i 5),
  

• zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji (pytanie oznaczone we wniosku Nr 7)
  

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 21 maja 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.203.2018.1.MD, 0113-KDIPT1-3.4012.306.2018.MK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 21 maja 2018 r. – identyfikator poświadczenia doręczenia … (data doręczenia 22 maja 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 22 maja 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.) nadanym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 24 maja 2018 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia ….

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną liniowym podatkiem dochodowym i korzysta ze zwolnienia podmiotowego VAT. Jednym z rodzajów wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest świadczenie usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczonych w ramach wykonywania zawodu lekarza, które jest objęte także zwolnieniem przedmiotowym z VAT. Ewidencja zdarzeń gospodarczych prowadzona jest w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej jest wyżej wymieniona działalność w zakresie opieki medycznej. Ponadto Wnioskodawca świadczy usługi polegające na sprzedaży detalicznej prowadzonej poza siecią sklepową, straganami i targowiskami, a także przeprowadza badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych. Z dniem złożenia wniosku Wnioskodawca rozszerzył działalność o wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi - PKD 68.20.Z oraz o obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania - PKD 55.20.Z. W tym celu Wnioskodawca zakupił od dewelopera lokal mieszkalny (odrębny akt notarialny) wraz z jednym miejscem postojowym (odrębny akt notarialny). Zakup sfinansowany był w całości z Jego własnych środków pieniężnych. Budowa tego lokalu trwała od 2016 r. do marca 2018 r. Zakup miejsca postojowego nie był obligatoryjny, można było go zakupić, bądź nie. Miejsce postojowe może być przedmiotem odrębnej sprzedaży od lokalu mieszkalnego, może być również wynajmowane osobno, bądź łącznie z lokalem.

Wnioskodawca zamierza wynajmować zakupione mieszkanie wyłącznie w następujący sposób:

1. jako zapewnienie zakwaterowania krótkoterminowego w cyklu dziennym lub tygodniowym,
2. jako najem długoterminowy w cyklach miesięcznych lub rocznych, przy czym ten rodzaj najmu dotyczył będzie wyłącznie podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, które używać będą wynajętego lokalu w celu mieszanym, tj. równocześnie mieszkaniowym oraz na cele prowadzonej przez te podmioty działalności gospodarczej.
   
   

W związku z rozszerzeniem działalności w kierunkach opisanych powyżej Wnioskodawca zarejestruje się jako podatnik VAT czynny - prawdopodobny termin złożenia deklaracji VAT-R - maj 2018 r. Do dnia 30 marca 2018 r. Wnioskodawca nie podpisał aktu własności do tego lokalu i miejsca postojowego, ma to mieć miejsce w najbliższym czasie. Lokal wymagał będzie przeprowadzenia prac remontowych m.in.: położenia podłóg, malowania, założenia armatury, drzwi. Po zakończeniu prac lokal zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (przewidywany termin to sierpień 2018 r. ). Jego wartość będą powiększały koszty remontowe (zakup paneli, farb, armatury łazienkowej: kabiny prysznicowej, zestawu podtynkowego wraz z montażem), opłaty notarialne, opłaty związane z prawidłowym przeprowadzeniem odbioru lokalu. Opłaty eksploatacyjne (energia, woda, czynsz), poniesione przed wprowadzeniem lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zostaną uznane za koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia, czyli nie wpłyną na wartość początkową lokalu. Amortyzacja lokalu rozpocznie się w terminie późniejszym, tj. z chwilą pierwszego najmu lokalu (przewidywany termin – od września 2018 r.) i od tego momentu odpisy będą stanowiły koszty uzyskania przychodu.

Miejsce postojowe, jako odrębny środek trwały, nie powiększa wartości lokalu i zostanie wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w momencie podpisania aktu notarialnego, czyli prawdopodobnie w kwietniu/maju 2018 r. i od tego momentu odpisy amortyzacyjne stanowić będą koszt uzyskania przychodu. Miejsce postojowe również będzie wynajmowane. Do lokalu zostanie także zakupione wyposażenie: meble, sprzęty AGD, RTV, artykuły dekoracyjne. Wartość niektórych elementów prawdopodobnie przekroczy kwotę 10 000 zł netto i w razie zaistnienia takiej sytuacji, elementy te zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w momencie wpisania lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czyli w sierpniu 2018 r., jako odrębne środki trwałe, natomiast ich amortyzacja, tak jak samego lokalu, rozpocznie się również z chwilą pierwszego najmu lokalu, tj. od września 2018 r. (mowa np. o zestawie mebli kuchennych, zestawie mebli pokojowych). Część elementów wyposażenia o wartości poniżej 10 000 zł netto, zakupiona w miesiącach kwiecień - sierpień 2018 r. nie zostanie zaliczona do środków trwałych, zostanie wpisana do ewidencji wyposażenia i ujęta bezpośrednio (w momencie nabycia) w kosztach uzyskania przychodów w poszczególnych miesiącach. Bezpośrednio w kosztach zostanie ujęty zakup, np. zmywarki, piekarnika, płyty indukcyjnej, lodówki, pralki, kanapy, luster, rolet. Od września 2018 r. Wnioskodawca rozpocznie także poszukiwanie najemców.

W piśmie z dnia 22 maja 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że: przychody otrzymywane z tytułu przekazania do użytkowania lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego będzie zaliczał do źródła przychodów - pozarolnicza działalność gospodarcza - zgodnie z katalogiem źródeł przychodów przedstawionym w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal mieszkalny zostanie zakupiony z majątku odrębnego; z chwilą przeniesienia prawa własności i wpisu do księgi wieczystej, stanowić on będzie wyłączną własność Wnioskodawcy. Umowę deweloperską na lokal mieszkalny Wnioskodawca podpisał dnia 16 sierpnia 2016 r. aktem notarialnym Repertorium A numer … - lokal był wówczas w budowie. Właścicielem lokalu stanie się dopiero po zawarciu umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia własności, która nadal nie została zawarta. Wspomniany przez Wnioskodawcę akt notarialny … nakłada na dewelopera obowiązek zawarcia wyżej wymienionej umowy przeniesienia najpóźniej do dnia 15 października 2018 r. Zatem, zakupu dokona najpóźniej do dnia 15 października 2018 r. Lokal mieszkalny nie stanowi odrębnego od gruntu przedmiotu własności. Wnioskodawca jest świadomy faktu, że wartość gruntu nie podlega odpisom amortyzacyjnym, w związku z czym, jego wartość nie może być zaliczona do wartości początkowej środka trwałego, natomiast wartość gruntu oraz lokalu zostaną w akcie notarialnym wyszczególnione z osobna, co sprawia, że wartość samego lokalu z osobna będzie znana. Zakup lokalu zostanie sfinansowany ze środków pochodzących z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Lokal mieszkalny w momencie nabycia nie będzie kompletny i zdatny do użytkowania - deweloper przekazuje go nabywcy w stanie surowym zamkniętym. Lokal spełni te wymagania najpóźniej do dnia 15 października 2018 r - z chwilą zawarcia umowy, o której mowa wyżej oraz po wykonaniu niezbędnych prac czyniących lokal kompletnym i zdatnym do użytkowania, mających charakter ulepszenia. Na dzień nabycia lokal będzie znajdował się w stanie surowym zamkniętym. Po nabyciu lokalu, a przed oddaniem lokalu do użytkowania, zostaną wykonane następujące prace: ocieplenie wylewek, instalacja ogrzewania podłogowego, przeróbka instalacji elektrycznej, przeróbka instalacji wodno-kanalizacyjnej, przeróbka instalacji centralnego ogrzewania, instalacja sterownika ogrzewania typu …, położenie podłóg, postawienie ścianek kartonowo - gipsowych, instalacja drzwi wraz z ościeżnicami, malowanie ścian; instalacja armatury łazienkowej, montaż instalacji łazienkowej podtynkowej, wodno-kanalizacyjnej, położenie fliz w łazience. Prowadzone prace będą stanowiły ulepszenie przedmiotowego lokalu. Lokal mieszkalny zostanie dopuszczony do użytku w chwili, gdy będzie w dyspozycji Wnioskodawcy oraz gdy będzie kompletny i zdatny do użytku, tj. po zawarciu umowy przeniesienia oraz po przeprowadzeniu wymienionych prac ulepszeniowych i zakupie wyposażenia wymienionego wyżej - tj. do dnia 15 października 2018 r.

Umowę deweloperską na miejsce postojowe Wnioskodawca podpisał dnia 16 sierpnia 2016 r. aktem notarialnym Repertorium A numer … - miejsce postojowe było wówczas w budowie. Właścicielem miejsca postojowego stanie się dopiero po zawarciu przyrzeczonej umowy kupna - sprzedaży, która nadal nie została zawarta. Wspomniany przez Wnioskodawcę akt notarialny A … nakłada na dewelopera obowiązek zawarcia wyżej wymienionej przyrzeczonej umowy kupna - sprzedaży najpóźniej do dnia 31 marca 2018 r. Zatem zakupu dokona najpóźniej do dnia 31 marca 2018 r.

W dniu nabycia miejsce postojowe będzie kompletne i zdatne do użytkowania. Najem przekazanego do użytkowania miejsca postojowego będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Według Klasyfikacji Środków Trwałych lokal mieszkalny - posiada symbol KŚT 110, natomiast miejsce postojowe - symbol KŚT 102.

Do lokalu mieszkalnego zostanie zakupione następujące wyposażenie: meble, sprzęt AGD, jak: lodówka, zmywarka, zlewozmywak wraz z baterią i filtrem wody, piekarnik, płyta indukcyjna, okap, suszarka, pralka, kanapa, sofa, telewizor, lustra, rolety, stół, krzesła, biurko, elementy dekoracyjne. Wartość poszczególnych (jednostkowych) elementów wyposażenia nie będzie przekraczała kwoty 10 000 zł.

Wnioskodawca zamierza wycenić wartość pracy osób świadczących dla Niego usługi z tytułu nieodpłatnej umowy zlecenia. W tym przypadku, wg Jego wiedzy, za wartość usługi przyjmuje się ceny rynkowe tejże usługi. Wnioskodawca zamierza wycenić wartość takiej usługi prosząc firmę zajmującą się świadczeniem usług o takim samych charakterze, o wystawienie faktury „pro-forma”, uwzględniającej zakres i koszt takiej właśnie usługi. Następnie do wyceny przyjmie cenę rynkową usługi wynikającą z faktury „pro-forma”. Wydatek udokumentuje poprzez sporządzenie zestawienia wykonanych nieodpłatnie usług oraz sporządzenie dowodu wewnętrznego.

Lokal mieszkalny oraz miejsce postojowe zostaną przekazane do użytkowania najpóźniej do dnia 15 października 2018 r. Pierwszy przychód z tego tytułu Wnioskodawca uzyska najpóźniej w listopadzie 2018 r.

W związku z nabyciem lokalu i miejsca postojowego zostaną przez Wnioskodawcę poniesione następujące opłaty: opłaty bezpośrednio za lokal oraz miejsce postojowe; opłaty za usługi doradztwa technicznego związanego z odbiorem lokalu oraz miejsca postojowego; opłaty za usługi prawne związane z zawarciem umowy deweloperskiej, umowy przeniesienia oraz umowy kupna - sprzedaży, w szczególności: koszty notariusza oraz analiza prawna treści umów; usługi prawne świadczone w wyniku powstałego sporu między Wnioskodawcą, a deweloperem. Opłaty eksploatacyjne ponoszone przed oddaniem lokalu oraz miejsca postojowego do użytkowania to: prąd, woda, czynsz, śmieci, internet, telewizja, centralne ogrzewanie, telefon, utrzymanie czystości części wspólnych.

Odnośnie związku przyczynowo-skutkowego ponoszonych wydatków, o których mowa wyżej, z zabezpieczeniem przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca stwierdził, że wydatki te służą zabezpieczeniu przychodów. Nie ma możliwości przeprowadzenia niezbędnych prac ulepszeniowych bez użycia energii elektrycznej, z której korzystają urządzenia wykorzystywane przez firmę budowlaną, pracownicy firmy budowlanej muszą mieć możliwość korzystania, np. z toalety, a zatem woda również jest niezbędna. Opłaty związane z wywozem śmieci, czynszem, centralnym ogrzewaniem, utrzymaniem czystości części wspólnych Wnioskodawca będzie ponosił od momentu odebrania lokalu, a zatem przez cały czas trwania prac ulepszeniowych, bez których lokal nie będzie kompletny i zdatny do użytku. Internet, telefon i telewizja są niezbędne do obsługi elementów znajdujących się na wyposażeniu lokalu, jak np. telewizor, czy sterownik ogrzewania …, których poprawne funkcjonowanie należy sprawdzić przed oddaniem ich do użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowo od kwietnia/maja 2018 r. zaliczane będą do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne od miejsca postojowego?
2. Czy odpisów amortyzacyjnych lokalu stanowiących koszt uzyskania przychodu można dokonać w sposób opisany powyżej, tj. od września 2018 r., niezależnie od tego, czy Wnioskodawcy uda się w tym terminie znaleźć najemcę i podpisać z nim stosowną umowę najmu?
3. Czy na wartość początkową lokalu, zgodnie z założeniami, będą składały się następujące elementy, tj.: wartość lokalu, koszty remontowe/ulepszeniowe, wartość opłat notarialnych, wartość opłat związanych z prawidłowym odbiorem lokalu, natomiast opłaty eksploatacyjne nie będą powiększały tej wartości?

3a) Czy na wartość początkową lokalu składały się będą także elementy prac remontowych/ulepszeniowych wykonanych samodzielnie przez Wnioskodawcę - tj. np., gdy sam położy glazurę, zainstaluje armaturę, pomaluje ściany, itd.? Czy jako wartość wykonanej przez Wnioskodawcę pracy może On przyjąć wartość odpowiadającej jej usługi wycenionej przez sklep, w którym zaopatrywał się będzie w potrzebne do remontu materiały?

4. Czy prawidłowo zostanie ujęta wartość wyposażenia poniżej 10 000 zł netto bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu w momencie nabycia?
5. Czy zakupione przed dniem wprowadzenia lokalu do EŚT wyposażenie o wartości powyżej 10 000 zł netto (środki trwałe), tj. meble kuchenne, pokojowe, będą powiększały wartość początkową tego lokalu?
6. Czy i jakimi stawkami podatku VAT należny objąć następujące usługi najmu, zapewnienie zakwaterowania krótkoterminowego w cyklu dziennym lub tygodniowym – najem długoterminowy w cyklach miesięcznych lub rocznych, przy czym ten rodzaj najmu dotyczył będzie wyłącznie podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, które używać będą wynajętego lokalu w celu mieszanym, tj. równocześnie mieszkaniowym oraz na cele prowadzonej przez te podmioty działalności gospodarczej?

6a) Czy w przypadku, gdy wymienione w pkt 6 usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przysługuje Wnioskodawcy zwrot różnicy pomiędzy wysokością podatku VAT naliczonego w związku z zakupem, remontem oraz wyposażeniem lokalu mieszkalnego - nakłady te zostały poniesione celem wykonywania działalności wymienionej w pkt 6 - a podatkiem VAT należnym w związku ze świadczeniem usług najmu?

7. Czy w przypadku, gdy koszty poniesione na ulepszenie (tj. remont lokalu) przekroczą 30% jego wartości początkowej będzie przysługiwać Wnioskodawcy prawo wyboru indywidualnej stawki amortyzacji tego lokalu nie większej niż 10%?
8. Czy zawieranie w przyszłości umowy najmu z kolejnymi najemcami - zgodnie z informacją zawartą w pkt 6 - niezależnie od stawki VAT, jaką objęta będzie usługa najmu (8% lub 23%) - nie będzie powodować obowiązku złożenia korekty deklaracji VAT? Jak wartość poszczególnych elementów wyposażenia, środków trwałych oraz lokalu ma się do okresu czasu, w którym wymienione środki muszą służyć wyłącznie do celów czynności opodatkowanych, czyli takich, które generują podatek VAT należny, aby uniknąć konieczności korekty VAT naliczonego?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1-3, Nr 4 - Nr 5 oraz Nr 7, dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych natomiast w zakresie pytania Nr 3a) w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz pytań Nr 6, Nr 6a) i Nr 8, dotyczących podatku od towarów i usług, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy: zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu,
  

• być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolniczą działalność gospodarcza można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art, 23a pkt 1 (…),

-zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej),
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),
  

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.
  
  

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Określając moment dokonywania odpisów amortyzacyjnych od lokalu mieszkalnego, jak i miejsca postojowego, wskazać należy, że istotne znaczenie ma określenie daty przekazania wskazanych środków trwałych do używania. W prawie podatkowym nie zdefiniowano jakie zdarzenie wyznacza tę datę. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzają jedynie, że składniki majątku trwałego wprowadza się - co do zasady - do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. W efekcie wystarczy, że dany składnik majątku spełnia wymogi definicji środka trwałego, czy wartości niematerialnej i prawnej. Środek trwały powinien być własnością podatnika, być kompletny i zdatny do użytku. Jeżeli dany składnik majątku spełnia te kryteria, wówczas jedynie od woli podatnika zależy, kiedy nastąpi przekazanie go do używania. Najprostszym sposobem wyrażenia woli przekazania na potrzeby działalności gospodarczej jest rozpoczęcie korzystania z danego składnika majątku - czyli rozpoczęcie korzystania z tego lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego lub wynajęcie ich. Możliwe jest jednak przekazanie składnika majątku do używania bez faktycznego rozpoczęcia korzystania z tego składnika majątku. Będzie tak m.in. w przypadku majątku wynajmowanego, który jest przekazany na cele wynajmu jeszcze przed zawarciem umowy najmu.

Definicja kosztów uzyskania przychodu obejmuje również wydatki ponoszone w celu zabezpieczenia źródła przychodu, a zatem składnik majątku trwałego może być przekazany na cele działalności gospodarczej żeby, np. stanowić przedmiot oferty zawarcia umowy najmu. W efekcie o dacie przekazania do używania decyduje subiektywna wola podatnika, wyrażona w faktycznym rozpoczęciu korzystania ze składnika majątku albo też w przeznaczeniu danego składnika majątku do używania w każdej chwili, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Zewnętrznym przejawem przekazania do używania jest wpis do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wyjątkiem będzie sytuacja, w której wpis do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nastąpi przed podjęciem czynności zmierzających do znalezienia najemcy, czy też podpisaniem umowy najmu lub oddaniem w najem. W takim przypadku, datę oddania lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego do używania należy utożsamiać z chwilą wprowadzenia ich do ewidencji, ponieważ wpis taki, jak wyżej wspomniano, stanowi zewnętrzny przejaw przekazania tych środków trwałych do używania. Jak wynika z treści wniosku, w chwili nabycia lokal mieszkalny będzie w stanie deweloperskim i przed rozpoczęciem najmu wymagał będzie przeprowadzenia prac wykończeniowych przez co należy rozumieć m.in. położenie podłóg, malowanie, założenie armatury, drzwi wraz z wyposażeniem. W związku z wykonaniem ww. prac Wnioskodawca poniesie koszty tych czynności. Zakupiony lokal mieszkalny, o którym mowa we wniosku, dopiero po zakończeniu prac wykończeniowych będzie kompletny i zdatny do użytku na potrzeby wynajmu. W tym przypadku nie ma znaczenia, czy przeprowadzone prace będą miały charakter remontu, czy też ulepszenia.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z przystosowaniem lokalu mieszkalnego w stanie deweloperskim do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu, są składnikami wartości początkowej i nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, lecz zwiększają wartość początkową środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Przechodząc natomiast do interpretacji zagadnień przedstawionych w pytaniach oznaczonych numerem 3, 4 i 5 wskazać należy, że: zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna - cenę nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Zgodnie z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z cyt. powyżej przepisów wynika więc, że jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
  

• rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
  

• rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,
  

• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
  

• modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego. Koszty uzyskania przychodów mogą natomiast stanowić wydatki poniesione na remont składnika majątku, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego, czy składnik majątku jest ujawnionym środkiem trwałym.
  
  

Istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej, Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Za remont nie mogą być więc uznane prace, w wyniku których powstają nowe elementy. Należy również zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust. 17 ustawy, co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenie. Zatem, co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą, zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio. Tym samym, wartość początkowa składnika majątku spełniającego definicję środka trwałego, w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne. Za wartość początkową środka trwałego - lokalu mieszkalnego - uznać należy wydatki poniesione na jego nabycie, powiększone o wydatki ściśle związane z przystosowaniem tego lokalu do wynajmu. W sytuacji bowiem, gdy podatnik ponosi wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania (np. najmu), tj. czyni ten środek kompletnym, zdatnym do używania, wówczas wartość poczynionych nakładów stanowi obok ceny nabycia element wartości początkowej środka trwałego.

W sytuacji opisanej we wniosku, lokal ten nie będzie kompletny i zdatny do użytkowania w dniu jego nabycia. W momencie zakupu lokal mieszkalny będzie w stanie „deweloperskim”, co oznacza, że aby przedmiotowy lokal był kompletny i zdatny do użytku musi być wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy podatnik ponosi wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania (np. najmu), tj. czyni ten środek kompletnym, zdatnym do używania, wówczas wartość poczynionych nakładów stanowi element wartości początkowej środka trwałego. Wydatki poniesione na wykonanie prac wykończeniowych w zakupionym lokalu mieszkalnym przed oddaniem go do użytkowania będą zwiększały wartość początkową środka trwałego, bowiem warunkowały one rozpoczęcie najmu tego lokalu. Wydatki te (poniesione przed oddaniem lokalu do używania) są niezbędne, aby przedmiotowy lokal był kompletny i zdatny do użytku, tym samym będą stanowiły element jego wartości początkowej. W wyniku wykonanych prac powstają nowe elementy, np. podłogi, jak również nie jest przywracany pierwotny stan techniczny budynku i nie są wymieniane zużyte składniki techniczne będące istotą remontu, gdyż budynek ten został właśnie wybudowany i nie był używany, w związku z powyższym wykonane prace będą miały charakter ulepszenia. W konsekwencji, ww. wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, jednakże tylko poprzez odpisy amortyzacyjne.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł netto. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł netto, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym.

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia należy stwierdzić, że zastosowanie będzie tu miała generalna zasada określona w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że aby poniesiony koszt mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów spełnione muszą być łącznie dwa warunki, o których była mowa powyżej. Poniesione wydatki na zakup mebli oraz sprzętu AGD i TV, można zaliczyć w całości do kosztów poniesionych, jeśli faktycznie poniesione zostaną w celu uzyskania przychodów z najmu, a ich wartość nie przekroczy 10 000 zł. Jeżeli jednak cena nabycia poszczególnych składników majątkowych przekroczy wartość 10 000 zł, kosztami uzyskania przychodów będą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - odpisy z tytułu zużycia środka trwałego.

Podsumowując, stwierdzić należy, że wydatki na zakup wyposażenia wynajmowanego lokalu mieszkalnego, jeżeli wartość poszczególnych składników wyposażenia nie przekracza 10 000 zł netto - i nie zostały one zaliczone do środków trwałych - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w sytuacji, gdy elementy wyposażenia będą stanowiły środki trwałe podlegające amortyzacji, to wówczas kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne. Natomiast odnośnie daty zaliczenia opłat eksploatacyjnych, tj. prognozy opłat za energię, zaliczki na wodę, zaliczki na ogrzewanie, czynszu poniesionego przed oddaniem lokalu do używania do kosztów uzyskania przychodu - o ile wydatki te zostaną właściwie udokumentowane - jako spełniające kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą mogły stanowić koszty podatkowe w dacie ich poniesienia.

Rozstrzygając tę kwestię należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów uregulowane w art. 22 ust. 4 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10. Przy metodzie tej nie ma znaczenia okres, którego koszt dotyczy, lecz okres, w którym został on poniesiony. Tym samym, dla zaliczenia danego kosztu do kosztów podatkowych danego roku podatkowego istotny jest moment, w którym koszt został poniesiony. Przy tym - co do zasady - możliwość zaliczenia określonej wartości do kosztów uzyskania przychodów nie jest uzależniona od faktycznego wydatkowania sumy pieniężnej. Zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Stosownie do art. 22 ust 6 ww. ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego. Natomiast przepis art. 22 ust. 6b ww. ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Podsumowując, do kosztów uzyskania przychodu z działalności gospodarczej wydatki dotyczące opłat eksploatacyjnych tj. prognozę opłat za energię, zaliczki na wodę, zaliczki na ogrzewanie, czynsz poniesiony przed oddaniem lokalu do używania, Wnioskodawca winien ująć w dacie poniesienia.

Reasumując:

Ad.1)

Prawidłowo od kwietnia/maja zaliczane będą do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne od miejsca postojowego. Miejsce postojowe stanowi odrębny środek trwały, niezależny od lokalu. Zgodnie z przepisami, środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in.; budowle, budynki oraz lokale, jeśli spełniają następujące warunki: stanowią własność podatnika: są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania; przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok; są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Ustawa nie definiuje konkretnej daty przekazania do używania, wobec tego, jeśli składnik majątku spełnia definicję środka trwałego, to od podatnika zależy kiedy przekaże go do używania. Wpisując miejsce postojowe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tym samym Wnioskodawca podejmuje decyzję o przekazaniu tego majątku do używania bez faktycznego korzystania z tego składnika majątku.

Definicja kosztów uzyskania przychodu obejmuje także wydatki ponoszone w celu zabezpieczenia źródła przychodu; tak jest właśnie w tym przypadku. Miejsce postojowe, jako składnik majątku, jest przekazane na cele działalności gospodarczej, mianowicie stanowi przedmiot oferty zawarcia umowy najmu.

Ad. 2)

Odpisy amortyzacyjne lokalu od września, czyli od następnego miesiąca po miesiącu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będą stanowiły koszt uzyskania przychodu. Wg. ustawy - amortyzacji podlegają środki stanowiące własność podatnika - ten punkt jest spełniony, bowiem lokal stanowi własność podatnika. W momencie przekazania lokal jest kompletny i zdatny do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok i wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością. Wnioskodawca przekazuje lokal na cele wynajmu jeszcze przed zawarciem umowy najmu; koszt odpisu amortyzacyjnego do momentu znalezienia najemcy będzie kosztem zabezpieczającym źródło przychodów z najmu; tak więc lokal będzie wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej, bowiem będzie stanowił przedmiot oferty zawarcia umowy najmu.

Ad. 3)

Wartość początkowa lokalu będzie powiększona o koszty poniesione przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Będą to koszty ulepszenia lokalu deweloperskiego (położenie podłóg, pomalowanie ścian, montaż armatury, montaż drzwi) oraz wartość opłat notarialnych, wartość opłat związanych z prawidłowym odbiorem lokalu. Wydatki te (poniesione przed oddaniem lokalu do używania) będą niezbędne, aby przedmiotowy lokal był kompletny i zdatny do użytku. Tym samym będą stanowiły element jego wartości początkowej. W wyniku wykonanych prac powstają nowe elementy, np. podłogi, jak również nie jest przywracany pierwotny stan techniczny budynku i nie są wymieniane zużyte składniki techniczne będące istotą remontu, gdyż budynek ten został właśnie wybudowany i nie był używany, w związku z powyższym wykonane prace będą miały charakter ulepszenia. Opłaty eksploatacyjne, tj. prognozy opłat za energię, zaliczka na wodę, zaliczka na ogrzewanie, czynsz, poniesiony przed oddaniem lokalu do używania, nie będą powiększały wartości początkowej lokalu; wydatki te są związane przede wszystkim z bieżącym utrzymaniem mieszkania, zatem nie mają wpływu na ulepszenie wykańczanego lokalu; są to koszty pośrednie, które są potrącalne w dacie poniesienia.

Ad. 4)

Do wyposażenia lokalu zostały zakupione elementy o wartości poniżej 10 000 zł netto, niezaliczone do środków trwałych, natomiast ujęte w ewidencji wyposażenia. Jest to zakup m.in. zmywarki, piekarnika, płyty indukcyjnej, lodówki, pralki, kanapy, luster, rolet. Stanowią one odrębne składniki majątku. Zdaniem Wnioskodawcy, zakup ten prawidłowo zostanie ujęty bezpośrednio, czyli w momencie zakupu do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicję wyposażenia zawiera § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z tym przepisem wyposażenie to rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do środków trwałych. Wnioskodawca uważa, że przedmioty o koszcie nabycia do 10 000 zł i okresie użytkowania powyżej 1 roku (jeśli oczywiście nie zostaną zaliczone do środków trwałych) stanowią wyposażenie i cenę ich nabycia należy wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów w dniu nabycia; wtedy też powiększają koszty uzyskania przychodu.

Ad. 5)

Zakupione przed dniem wprowadzenia lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, środki trwałe mianowicie: meble kuchenne, pokojowe - nie będą powiększały wartości początkowej lokalu. Meble kuchenne oraz pokojowe, o wartościach powyżej 10 000 zł netto stanowią odrębne środki trwałe i będą podlegały oddzielnej amortyzacji.

Ad.7)

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy – z zastrzeżeniem art. 22l - mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 -10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
   
   

Jak wynika z art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W świetle powyższego Wnioskodawca twierdzi, że jeśli wydatki związane z „remontem” lokalu mieszkalnego poniesione przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przekroczą 30% wartości początkowej lokalu, ustalonej w chwili wprowadzania go do tejże ewidencji, przysługuje Mu przywilej wyboru indywidualnej stawki amortyzacji tego lokalu, jednak nie większej niż 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto zauważyć należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo wskazać należy, że interpretacja stanowi wyłącznie odpowiedź na zadane pytanie, inne kwestie nieobjęte pytaniami, nie podlegały ocenie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.