Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.191.2018.1.JC
z 23 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 maja 2018 r. (data wpływu 22 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika dysponującego certyfikatem rezydencji, w formie:

• notarialnej kopii:
  
  • poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza w Polsce – jest prawidłowe,
  • poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza w kraju kontrahenta zagranicznego – jest nieprawidłowe,
    
• kserokopii dokumentu – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika dysponującego certyfikatem rezydencji w ww. formie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest domem mediowym świadczącym na rzecz swoich klientów usługi polegające na planowaniu i prowadzeniu kampanii reklamowych oraz zakupie usług mediowych (takich jak czas reklamowy w telewizjach, miejsce na reklamę w prasie, ekspozycja w Internecie materiałów reklamowych, itp ). Wnioskodawca zamierza nabywać od podmiotów niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (dalej: „Kontrahenci zagraniczni”), różnego rodzaju świadczenia (dalej: „Świadczenia”), o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”). Przepis ten dotyczy opodatkowanych ryczałtowo dochodów uzyskiwanych w Polsce przez podmioty niebędące polskimi rezydentami.

Mając na uwadze treść obowiązujących przepisów, w związku z nabyciem wskazanych Świadczeń i dokonywaniem wypłat należności na rzecz Kontrahentów zagranicznych, Wnioskodawca będzie obowiązany, jako płatnik, pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zgodnie bowiem z treścią art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.; dalej: „Ordynacja podatkowa”), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak wynika natomiast z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Dlatego też, Wnioskodawca każdorazowo będzie zwracał się do Kontrahentów zagranicznych o przedstawienie aktualnego certyfikatu rezydencji podatkowej.

Forma i treść certyfikatu rezydencji różni się w poszczególnych państwach rezydencji Kontrahentów zagranicznych. W związku z tym, Kontrahent zagraniczny na prośbę Wnioskodawcy może przedstawić certyfikat rezydencji wskazujący okres posiadania przez Kontrahenta zagranicznego rezydencji podatkowej danego państwa - np. rok 2017, lub okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2017 r. Przy czym taki certyfikat może być wydany z datą późniejszą niż wynikający z niego okres obowiązywania np. 15 lutego 2017.

Ponadto w kraju rezydencji niektórych Kontrahentów zagranicznych możliwe jest pozyskiwanie certyfikatów rezydencji w formie elektronicznej (pobranej przez Kontrahenta zagranicznego z właściwego serwera i przesłanej emailem do Wnioskodawcy w formie pliku) oraz w wersji papierowej. Kontrahent zagraniczny może również przesłać Wnioskodawcy zamiast oryginału poświadczoną notarialnie kopię certyfikatu rezydencji.

W piśmie z dnia 17 maja 2018 r. (data wpływu 22 maja 2018 r.) Wnioskodawca wskazał, że poświadczenia za zgodność z oryginałem może dokonać polski lub zagraniczny notariusz. W przypadku wersji elektronicznej certyfikatu rezydencji Wnioskodawca otrzymuje przekazany przez Kontrahenta plik bez żadnej ingerencji w jego treść. Pełna integralność treści między plikiem wygenerowanym przez zagraniczny organ podatkowy jest w tym względzie zachowana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego certyfikat rezydencji odnoszący się do danego roku lub wskazanego okresu nawet jeśli data wydania i uzyskania tego certyfikatu jest późniejsza niż wynikający z certyfikatu okres obowiązywania?
2. Czy Wnioskodawca może zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego poświadczoną notarialnie kopię certyfikatu rezydencji odnoszącego się do danego roku lub wskazanego okresu nawet jeśli data wydania i uzyskania tego dokumentu (poświadczenia notarialnego) jest późniejsza niż wynikający z tego dokumentu okres obowiązywania?
3. Czy Wnioskodawca może zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku na podstawie elektronicznej wersji certyfikatu rezydencji, jeżeli zgodnie z prawem państwa rezydencji Kontrahenta zagranicznego istnieje możliwość wydania certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej lub w papierowej?
4. Czy Wnioskodawca może zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku na podstawie kserokopii certyfikatu rezydencji, w sytuacji, w której organ podatkowy nie zakwestionował okoliczności wynikających z treści kserokopii tego dokumentu?
   
   

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytania oznaczone numerami 2 i 4. W zakresie pozostałych pytań zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 2

Może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego poświadczoną notarialnie kopię certyfikatu rezydencji odnoszącego się do danego roku lub wskazanego okresu nawet jeśli data wydania i uzyskania tego dokumentu (poświadczenia notarialnego) jest późniejsza niż wynikający z tego dokumentu okres obowiązywania.

Innymi słowy uzyskana od Kontrahenta zagranicznego notarialnie poświadczona kopia certyfikatu rezydencji obowiązuje również w odniesieniu do wypłat dokonanych przed jej wydaniem, o ile z treści tego dokumentu wynika, że w okresie dokonania wypłaty Kontrahent zagraniczny miał rezydencję podatkową w innym państwie stronie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Stosowanie do treści art. 4a pkt 12 Ustawy o CIT, ilekroć jest w niej mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jeżeli chodzi o możliwość posługiwania się w obrocie notarialnie poświadczonymi kopiami dokumentów, takich jak np. certyfikat rezydencji, wskazać można na treść art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Jednocześnie, w myśl art. 194a § 2 tej ustawy, zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym. W wyroku z 5 stycznia 2011 r. sygn. II FSK 1363/09 Naczelny Sąd Administracyjny odnosząc się do formy certyfikatu rezydencji potwierdził, że „zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć jego odpis, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona nie tylko przez notariusza, ale także przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym”.

Skonstatować zatem należy, iż możliwe jest zastosowanie zasad opodatkowania wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie kopii, kserokopii bądź odpisu certyfikatu rezydencji, wówczas, gdy taki dokument został potwierdzony za zgodność z oryginałem przez notariusza.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Tytułem przykładu przywołać można choćby interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 sierpnia 2008 r., sygn. ILPB4/423-139/11-2/DS oraz interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. IPPB4/415-319/11/13-10/S/SP czy interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 maja 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.60.2017.1.JC. Przykładowo w ostatniej z wymienionych interpretacji organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „dla zastosowania przez płatnika stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wystarczające jest posiadanie przez płatnika poświadczonej notarialnie kopii certyfikatu”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego poświadczoną notarialnie kopię certyfikatu rezydencji odnoszącego się do danego roku lub wskazanego okresu nawet jeśli data wydania i uzyskania tego dokumentu (poświadczenia notarialnego) jest późniejsza niż wynikający z tego dokumentu okres obowiązywania.

Ad. 4

Może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku na podstawie kserokopii certyfikatu rezydencji, w sytuacji, w której organ podatkowy nie zakwestionował okoliczności wynikających z treści kserokopii tego dokumentu.

Jak wynika z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Płatnik, odpowiadając za nieprawidłowe potrącenie podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta, powinien zachować należytą staranność w tym zakresie i żądać od podatnika dokumentu oryginalnego, niemniej jednak może zdarzyć się sytuacja, w której Kontrahent zagraniczny odmówi Wnioskodawcy przesłania oryginału certyfikatu rezydencji lub poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza kopii tego dokumentu, odsyłając na przykład do skanu/kserokopii zamieszczonej na swojej stronie internetowej lub przesyłając skan/kserokopię certyfikatu rezydencji wiadomością email.

Art. 4a pkt 12 Ustawy o CIT, stanowi że certyfikat rezydencji jest zaświadczeniem o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Wnioskodawca otrzymywałby więc w tej sytuacji kserokopię takiego dokumentu.

Zgodnie natomiast z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Przy wyjaśnianiu spraw podatkowych, nie ma wiec obowiązku posługiwania się wyłącznie oryginałami dokumentów lub ich należycie poświadczonymi za zgodność z oryginałem kserokopiami. W przypadku wątpliwości, co do rezydencji podatkowej Kontrahenta zagranicznego, organ podatkowy może bowiem w szczególności wystąpić o potwierdzenie tego faktu do organu zagranicznego właściwego dla Kontrahenta zagranicznego. Wskazać w tym miejscu można na art. 3 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami (Dz.U. z 2017 r. poz. 648; dalej; „Ustawa o wymianie informacji”), zgodnie z którym, w zakresie i na zasadach wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, informacje podatkowe mogą być udostępniane właściwemu organowi, pod warunkiem że wykorzystywanie udostępnionych informacji podatkowych nastąpi zgodnie z zasadami określonymi w tych umowach.

Ustawa o wymianie informacji zakresie swojej regulacji wdraża dyrektywę Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylającą dyrektywę 77/799/EWG (Dz. Urz. UE L 64 z 11.03.2011, str. 1, Dz. Urz. UE L 50 z 23.02.2012, str. 58, Dz. Urz. UE L 359 z 16.12.2014, str. 1, Dz. Urz. UE L 332 z 18.12.2015, str. 1, Dz. Urz. UE L 146 z 03.06.2016, str. 8 oraz Dz. Urz. UE L 342 z 16.12.2016, str. 1) oraz dyrektywę Rady (UE) 2015/2060 z dnia 10 listopada 2015 r. uchylającą dyrektywę 2003/48/WE w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek (Dz. Urz. UE L 301 z 18.11.2015, str. 1). Jak wynika zaś z treści art. 5 dyrektywy Rady 2011/16/UE na wniosek organu wnioskującego organ współpracujący przekazuje temu pierwszemu wszelkie informacje, znajdujące się w jego posiadaniu lub uzyskane przez niego w wyniku postępowania administracyjnego.

Organy podatkowe mają więc instrumenty prawne, które pozwalają im na sprawną weryfikację (w przypadku wątpliwości) kserokopii certyfikatu rezydencji. Do czasu zaś zakwestionowania tego dowodu, zdaniem Wnioskodawcy może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku na podstawie kserokopii certyfikatu rezydencji Kontrahenta zagranicznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika dysponującego certyfikatem rezydencji, w formie:

• notarialnej kopii:
  
  • poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza w Polsce – jest prawidłowe,
  • poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza w kraju kontrahenta zagranicznego – jest nieprawidłowe,
• kserokopii dokumentu – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na mocy art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm., dalej: „updop”), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 updop, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 updop, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 updop. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę uwzględnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu. Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 oraz wynikające z art. 26 updop uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

• wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,
  

• wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,
  

• zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.
  
  
  

Należy przy tym podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego siedzibę podatnika na dzień wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 tej ustawy w momencie dokonywania tej wypłaty. W większości przypadków nie ma możliwości uzyskania takiego dokumentu w dniu wypłaty tych należności. Natomiast, jeżeli w certyfikacie wskazano okres jego ważności, dla płatnika istotne jest, czy w dacie wypłaty świadczenia okres ten nie upłynął.

Z przepisu art. 26 ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez niego rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Zatem, warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego od podatnika certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie tego dokumentu.

Na podstawie art. 26 ust. 1i updop, jeżeli miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych dwunastu miesięcy od dnia jego wydania.

W myśl art. 26 ust. 1j updop, jeżeli w okresie dwunastu miesięcy od dnia wydania certyfikatu, o którym mowa w ust. 1i, miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych uległo zmianie, podatnik jest obowiązany do niezwłocznego udokumentowania miejsca siedziby dla celów podatkowych nowym certyfikatem rezydencji. Przepis ust. 1i stosuje się odpowiednio.

Stosownie natomiast do art. 26 ust. 1k updop, jeżeli podatnik nie dopełnił obowiązku określonego w ust. 1j, odpowiedzialność za niepobranie podatku przez płatnika lub pobranie podatku w wysokości niższej od należnej ponosi podatnik.

Jeżeli z dokumentu posiadanego przez płatnika, w szczególności faktury lub umowy, wynika, że miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych uległo zmianie w okresie dwunastu miesięcy od dnia wydania certyfikatu, a podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w ust. 1j, przepisy ust. 1i i 1k nie mają zastosowania od dnia, w którym płatnik uzyskał ten dokument - art. 26 ust. 1l updop.

Na podstawie ww. przepisów należy stwierdzić, że „okresem ważności” certyfikatu rezydencji jest wskazany w nim „okres posiadania rezydencji podatkowej” zagranicznego podatnika. Jeżeli certyfikat rezydencji taki okres ważności zawiera, to jest on uwzględniany wyłącznie w odniesieniu do wypłat ze wskazanego okresu, niezależnie od momentu jego wydania. Jeżeli natomiast w certyfikacie rezydencji nie jest wskazany okres, którego dotyczy, a jedynie wskazana jest data jego wystawienia, to certyfikat ten jest uwzględniany wyłącznie do wypłat na rzecz zagranicznego podatnika mających miejsce przez okres 12 miesięcy od dnia jego wydania.

Na powyższe wskazuje także powołany powyżej art. 26 ust. 1j updop. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że okres dwunastu miesięcy (od dnia wydania certyfikatu), o którym mowa w ust. 1i odnosi się do „miejsca siedziby podatnika”, bowiem jeżeli ulega ono zmianie podatnik jest obowiązany udokumentować nowe miejsce siedziby nowym certyfikatem.

Płatnik (tu: Spółka), na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika co do zasady dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jednakże w myśl art. 194 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Stosownie natomiast do treści art. 194a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym. Zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym ma charakter dokumentu urzędowego (§ 3 tejże regulacji).

W przypadku notariuszy do urzędowego poświadczania przedstawionych odpisów dokumentów urzędowych podstawę prawną stanowi art. 96 pkt 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U. z 2017 r. poz. 2291, z późn. zm.). Natomiast w przypadku pełnomocnika strony będącego adwokatem – art. 4 ust. 1b ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 2368, z późn. zm.), będącego radcą prawnym – art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1870, z późn. zm.) bądź doradcą podatkowym – art. 41 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 377, z poźn. zm.).

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że poświadczenie odpisu (kserokopii) certyfikatu rezydencji w sposób przedstawiony powyżej będzie – na podstawie ww. art. 194a Ordynacji podatkowej – dokumentem stwierdzającym urzędowo istnienie dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) o określonej treści.

Powołane powyżej przez organ wydający niniejszą interpretację indywidualną przepisy ustawy Ordynacja podatkowa mają charakter proceduralny i dotyczą sposobu udowadniania okoliczności faktycznych w toku postępowania dowodowego. Postępowanie takie może służyć ustaleniu, czy w danej sytuacji zaistniały okoliczności faktyczne wypełniające hipotezę adresowanych do płatnika norm prawnych zawartych w art. 26 ust. 1 w związku z art. 4a pkt 12 updop. Jednakże przepisy proceduralne nie mogą modyfikować określonych przez ustawodawcę warunków stosowania przepisów o charakterze materialnoprawnym.

I tak, pierwsza z tych regulacji w zdaniu drugim stanowi, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od tego podatnika certyfikatem rezydencji. Tym samym, już z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że certyfikat rezydencji przesądza o tym jaki podatek pobierze od podatnika płatnik, tj. czy według stawek przewidzianych w polskich przepisach, czy wynikających z umów międzynarodowych. Innymi słowy, o zastosowaniu przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez podatnika rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to być potwierdzone specjalnym dokumentem jakim jest właśnie certyfikat rezydencji, którego definicję ustawodawca zamieścił w art. 4a pkt 12 updop. Dokonując analizy obu przywołanych wyżej regulacji wynika, że certyfikatu rezydencji nie można zastąpić innym dokumentem prywatnym lub urzędowym, który poświadczałby o miejscu siedziby podatnika. Natomiast brak takiego certyfikatu rezydencji obliguje płatnika do pobrania podatku według prawa polskiego. Zatem certyfikat rezydencji to „zaświadczenie (…) wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika”, czyli dokument urzędowy, którego nie może zastąpić kopia nie mająca takiego charakteru, tzn. nie mająca waloru dokumentu urzędowego.

Stwierdzić zatem należy, że wskazane przez Spółkę kopie certyfikatów rezydencji, tj. kopia notarialna poświadczona za zgodność z oryginałem przez notariusza w kraju kontrahenta zagranicznego oraz kserokopia dokumentu, nie stanowią dokumentów urzędowych.

Tylko oryginał certyfikatu rezydencji bądź jego kopia posiadająca walor dokumentu urzędowego (tj. odpis certyfikatu rezydencji, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza w Polsce albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym) mogą być traktowane jako uprawniające Spółkę do zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową.

Podsumowując, należy stwierdzić, że kserokopia dokumentu oraz kopia notarialna poświadczona za zgodność z oryginałem przez notariusza w kraju kontrahenta zagranicznego, nie stanowią certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 updop. W konsekwencji ww. kopie nie mogą być traktowane jako uprawniające Spółkę do zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową.

W świetle powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, że może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i nie pobierać podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego poświadczoną notarialnie kopię certyfikatu rezydencji odnoszącego się do danego roku lub wskazanego okresu nawet jeśli data wydania i uzyskania tego dokumentu (poświadczenia notarialnego) jest późniejsza niż wynikający z tego dokumentu okres obowiązywania jest:

• prawidłowe - w odniesieniu do notarialnej kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza w Polsce,
• nieprawidłowe - w odniesieniu do notarialnej kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza w kraju kontrahenta zagranicznego.
  
  

W żaden sposób nie można zgodzić się z argumentami Wnioskodawcy, w których wywodzi, że organy podatkowe mają instrumenty prawne, które pozwalają im na sprawną weryfikację (w przypadku wątpliwości) kserokopii certyfikatu rezydencji, do czasu zaś zakwestionowania tego dowodu może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku na podstawie kserokopii certyfikatu rezydencji Kontrahenta zagranicznego.

Wskazać raz jeszcze należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Stanowisko Wnioskodawcy, że może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku na podstawie kserokopii certyfikatu rezydencji, w sytuacji, w której organ podatkowy nie zakwestionował okoliczności wynikających z treści kserokopii tego dokumentu, należało uznać za nieprawidłowe.

Powyższe potwierdza przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1363/09 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 30 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 104/16.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Jednocześnie wskazać należy, że powołane interpretacje nie pozostają w sprzeczności z niniejszą interpretacją. Stanowisko zawarte w powołanych interpretacjach jest w pełni zbieżne ze stanowiskiem zawartym przez organ w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.