Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.141.2018.1.AK
z 21 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2018 r. (data wpływu 20 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych i obowiązków płatnika w związku z ponoszonymi przez Spółkę świadczeniami na rzecz Członków Zarządu – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej zwrotu wydatków za podróż samochodem prywatnym w celu uczestniczenia w spotkaniach, konferencjach, seminariach i innych wydarzeniach oraz pokrycia wydatków noclegowych związanych z uczestnictwem w konferencji bądź seminarium dotyczących tematyki branżowej,
  

• prawidłowe – w części dotyczącej udostępnienia składników majątkowych spółki oraz pokrycia kosztów uczestnictwa w konferencji, seminarium dotyczących tematyki branżowej.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych i obowiązków płatnika w związku z ponoszonymi przez Spółkę świadczeniami na rzecz Członków Zarządu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (Wnioskodawca) jest spółką prawa handlowego prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania oraz przesyłania ciepła miejską siecią ciepłowniczą (której Wnioskodawca jest właścicielem).

Wnioskodawca funkcjonuje na zasadach przewidzianych w przepisach prawa handlowego, w tym zwłaszcza ustawy z dnia 15 września 2000 r. - kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577, z późn. zm.). W związku z tym, Wnioskodawca posiada organy przewidziane w ww. normach w tym zwłaszcza:

• Walne Zgromadzenie (większościowym akcjonariuszem jest Gmina Miasta),
  

• Radę Nadzorczą,
  

• Zarząd (na dzień nadania wniosku złożony z Prezesa Zarządu i Wiceprezesa Zarządu).
  
  
  

Wnioskodawca z Członkami Zarządu zawiera umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania Spółką SA. Na jej podstawie, Członek Zarządu zobowiązuje się przede wszystkim do: prowadzenia spraw Wnioskodawcy i uczestnictwie w pracach Zarządu, reprezentacji Wnioskodawcy wobec podmiotów trzecich, a także do zarządzania powierzonymi obszarami działalności Wnioskodawcy. Prowadzenie spraw Wnioskodawcy oraz reprezentacja Wnioskodawcy polega w szczególności na wykonywaniu czynności zarządu osobiście, w sposób ciągły, w warunkach pełnej dyspozycyjności, a także pod nadzorem Zgromadzenia Wspólników oraz Rady Nadzorczej Spółki.

Prowadzenie spraw Wnioskodawcy, wykonywanie czynności zarządu w oparciu o ww. umowę, opiera się m. in. na tym, że poszczególni Członkowie Zarządu Spółki SA reprezentują Wnioskodawcę na spotkaniach, konferencjach, seminariach i innych wydarzeniach (dotyczących tylko tematyki branżowej), na koszt Spółki, o ile są one związane z działalnością Spółki SA. Członkowie Zarządu Spółki SA – w związku z wykonaniem umowy o świadczeniu usług w zakresie zarządzania Spółką – są zobligowani do obecności na ww. wydarzeniach, które mają charakter służbowy. W związku z tym, Spółka SA dokonuje bezpośredniego sfinansowania kosztów danego seminarium/konferencji, a także kosztów noclegu oraz wyżywienia Członków Zarządu Spółki SA.

Ponadto, uczestnictwo na spotkaniach, konferencjach, seminariach i innych wydarzeniach niejednokrotnie wymaga zwrotu wydatków związanych z przejazdem/podróżą krajową, lub zagraniczną. Do takich wydatków zalicza się przede wszystkim: koszt paliwa/biletu.

Podróż Członka Zarządu odbywa się co do zasady za pomocą samochodu służbowego, zaś niekiedy za pomocą innych środków transportu. W przypadku obiektywnej niemożności korzystania z samochodu służbowego lub innych środków transportu do ww. celów służbowych, Członek Zarządu, celem realizacji umowy (obowiązków służbowych) może wykorzystać samochód prywatny.

Zgodnie z § 4 ww. umowy, Wnioskodawca pokrywa – do miesięcznego ryczałtowo określonego limitu – uczestnictwo Członka Zarządu w konferencjach, seminariach, spotkaniach (wraz z noclegiem i wyżywieniem), a także dokonuje zwrotu środków za odbytą podróż krajową/zagraniczną w związku z dojazdem na ww. zdarzenia. Zarówno sfinansowanie konferencji/seminarium, jak i zwrot kosztów podróży w związku z ww. wydarzeniami, następuje z uwzględnieniem miesięcznego limitu, o którym mowa w § 4 ww. umowy. Członkowi Zarządu zwrot kosztów z tytułu podróży przysługuje, również w przypadku wykorzystania prywatnego pojazdu samochodowego celem realizacji czynności służbowych (zarządu). Rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą, a Członkami Zarządu następuje po przedstawieniu przez tych ostatnich faktur/rachunków dokumentujących poniesienie wydatku w związku z realizowanymi czynnościami zarządczymi. Członek Zarządu otrzymuje równowartość poniesionych i udokumentowanych wydatków, nie więcej niż ryczałtowo miesięcznie określony limit (wskazany w treści umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem). W treści dokumentów źródłowych potwierdzających poniesienie wydatku (fakturach), jako nabywca – co do zasady – wskazana jest Spółka.

Ponadto, Wnioskodawca zawiera z każdoczesnym Członkiem Zarządu umowę o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie. Na jej podstawie Członek Zarządu przyjmuje pełną odpowiedzialność materialną za mienie powierzone na czas sprawowania przez niego funkcji zarządczych. Wydanie/odbiór mienia powierzonego przez Spółkę SA jest udokumentowane protokołem zdawczo-odbiorczym.

Członek Zarządu na podstawie umowy o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie, zobowiązuje się korzystać z powierzonego mienia wyłącznie w celu wykonywania powierzonych mu zadań w ramach umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zwrot wydatków za podróż samochodem prywatnym, dokonany przez Wnioskodawcę celem zapewnienia Członkom Zarządu możliwości uczestnictwa w spotkaniach, konferencjach, seminariach i innych wydarzeniach, w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych (zarządu przedsiębiorstwem) stanowi przychód u Członków Zarządu?
   
2. Czy udostępnienie Członkowi Zarządu składników majątkowych Spółki, w tym: pomieszczenia biurowego z wyposażeniem, telefonu komórkowego, komputera przenośnego, korzystanie z samochodu służbowego, celem zapewnienia Członkom Zarządu Wnioskodawcy możliwości wykonywania czynności zarządzania stanowi przychód u Członków Zarządu?
   
3. Czy z tytułu wypłaty ww. środków pieniężnych (wskazanych w pytaniu Nr 1), bądź z tytułu udostępnienia składników majątkowych wskazanych w pytaniu Nr 2, Wnioskodawca powinien potrącać zaliczki na podatek dochodowy?
   
4. Czy pokrycie kosztów uczestnictwa w konferencji, bądź seminarium dotyczących tylko i wyłącznie tematyki branżowej i związanych z nimi wydatków noclegowych przez Spółkę stanowi przychód u jej Członków Zarządu? Czy z tytułu pokrycia ww. wydatków Wnioskodawca powinien potrącać zaliczki na podatek dochodowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1, 2 i 3.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm., dalej: ustawa o PIT lub ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) - „osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1”.

Powyższy przepis nakłada na Wnioskodawcę obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy w sytuacji, gdy dokonuje on świadczenia z tytułu działalności wskazanej w art. 13 pkt 2 i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poprzez tego rodzaju świadczenia – zgodnie z art. 13 pkt 9 ustawy o PIT – kwalifikowane jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy rozumie się „przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menadżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7”.

Innymi słowy: jeżeli Członkowie Zarządu Spółki SA osiągają przychód w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o PIT z tytułu zwrotów ww. wydatków (bądź ich bezpośredniego sfinansowania), co do zasady Wnioskodawca jest obowiązany jako płatnik do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Z kolei, w odmiennym przypadku, tj. uznania, że zwrot przedmiotowych wydatków nie stanowi przychodu dla Członków Zarządu Wnioskodawcy w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy nie powstaje.

W tym celu wydaje się konieczne zdefiniowanie przychodu, o którym mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Powyższe, oznacza że Ustawodawca uzależnił powstanie przychodu na gruncie art. 13 pkt 9 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, m.in. od otrzymania przez Członka Zarządu świadczenia w postaci otrzymanych lub pozostawionych do dyspozycji pieniędzy i wartości pieniężnych oraz świadczenia otrzymane w naturze, bądź innego rodzaju nieodpłatne świadczenia.

Ogólne zasady powstania świadczeń podlegających opodatkowaniu w oparciu o art. 11 ustawy o PIT zostały m.in. wyrażone w treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Trybunał Konstytucyjny uznał, że przychodem (ze stosunku pracy) mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika i w jego interesie.

W konsekwencji, wyrok Trybunału Konstytucyjnego wytyczył prokonstytucyjną (zgodną z Konstytucją RP) wykładnię wymienionych w nim przepisów, w tym także art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Ten ostatni znajduje zastosowanie zarówno do stosunku pracy, jak i umów cywilnoprawnych, tj. umów zlecenia/o dzieło łączących Wnioskodawcę ze współpracownikami/ Członkami Zarządu. Oznacza to, że wykładnię art. 11 ust. 1 ustawy o PIT zawartą w orzeczeniu TK należy, również stosować do działalności wykonywanej osobiście (przychody z umów o zarządzenie przedsiębiorstwem).

Z treści ww. orzeczenia, Wnioskodawca wywodzi bezpośrednie skutki co do oceny własnego stanowiska w sprawie.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, zwrot wydatków za czas podróży samochodem prywatnym, bądź udostępnienie infrastruktury technicznej, samochodu służbowego, Członkom Zarządu Spółki SA, w związku z realizacją obowiązków zarządczych, również podczas mających miejsce spotkań, konferencji, seminariów i wydarzeń podobnych nie może być kwalifikowane jako osiągnięcie przychodu na podstawie art. 13 pkt 9, w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Zwrot ww. wydatków, bądź udostępnienie pojazdu Spółki nastąpiło w wyłącznym interesie Wnioskodawcy i to jemu przynosi wymierną korzyść, a nie Członkowi Zarządu Spółki Sp. z o.o. (winno być Spółka S.A.).

Interes Wnioskodawcy polega przede wszystkim na pozyskaniu wiedzy na temat nowoczesnego zarządzania miejską siecią ciepłowniczą i jej faktycznym wdrożeniu, rozpowszechnieniu wiedzy nt. działalności przedsiębiorstwa Spółki SA, a także pozyskaniu sieci kontaktów umożliwiającej współpracę z innymi podmiotami. W konsekwencji, to Wnioskodawcy zależy, aby jej Członek Zarządu uczestniczył na tego rodzaju wydarzeniach (spotkaniach, seminariach, konferencjach), w tym reprezentował Spółkę. Skutkiem tego jest osiągnięcie wymiernej korzyści przez Wnioskodawcę.

Ponadto, Wnioskodawca dokonując zwrotu kosztów za podróż (bądź udostępnienia samochodu służbowego) umożliwia swoje prawidłowe funkcjonowanie. To ostatnie następuje poprzez sprawowanie ogółu zarządu nad Spółką SA przez Członka Zarządu Spółki polegające na m. in. uczestnictwie na spotkaniach, konferencjach, seminariach. Oznacza to, że wypracowanie przychodów/zysków Spółki SA byłoby niemożliwe bez podróży wykonywanych przez członka zarządu Wnioskodawcy.

Zwrot wydatków za podróż samochodem prywatnym, bądź udostępnienie samochodu służbowego przez Wnioskodawcę w związku z uczestnictwem Członka Zarządu na seminariach/konferencjach nastąpi w ramach działalności gospodarczej Spółki SA. Z kolei, Członek Zarządu wyłącznie realizuje swoje obowiązki służbowe/zarządcze wynikające z zawartej umowy cywilnoprawnej o zarządzanie przedsiębiorstwem. Uchylanie się od uczestnictwa w spotkaniach, seminariach, konferencjach stanowi podstawę do rozwiązania ww. umowy, a niekiedy może wyrządzić szkodę Spółce. Zwrot ww. wydatków (lub udostępnienie Członkom Zarządu, infrastruktury technicznej, samochodów służbowych) w istocie stanowi wykonanie zawartej umowy o zarządzaniu przedsiębiorstwem i nie może być rozumiane jako forma osobistego przysporzenia Członka Zarządu.

Ponadto, należy zauważyć, że odległość pomiędzy miejscem siedziby Spółki SA (miasto), w której wykonuje on obowiązki wynikające z zawartej umowy o zarządzanie, a miejscami konferencji/seminariów (krajowych i zagranicznych) powoduje, że realizacja obowiązków służbowych wynikających z pełnionej funkcji wymaga odbycia przez Członka Zarządu podróży/poniesienia określonych wydatków (paliwo). Innymi słowy: bez odbycia podróży, Członek Zarządu nie mógłby wykonywać skutecznie czynności zarządczych, tj. reprezentować Wnioskodawcy na konferencji/seminarium.

Konsekwencją powyższego jest uznanie, że zwrot ww. wydatków przez Wnioskodawcę nastąpił w jego interesie, w ramach obowiązków służbowych/zarządczych Członków Zarządu. W związku z tym, kierując się wykładnią orzeczenia TK zwrot ww. wydatków (udostępnienie pojazdu służbowego) nie stanowi przychodu dla Członka Zarządu w rozumieniu art. 13 pkt 9, w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT.

W ww. zakresie istotne jest orzecznictwo sądów administracyjnych w sprawach podobnych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 sierpnia 2016 r. sygn. akt II FSK 1970/14 „wobec tego niezależnie od regulacji przyjętej przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), limitującej zwolnienie od podatku wyłącznie diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, nie stanowią tego rodzaju świadczenia przychodu określanego jako wartość innych nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 tej ustawy. (....) W efekcie wydatki poniesione przez pracodawcę na wymienione powyżej świadczenia, nie stanowią przychodu dla pracownika, co powoduje, że Skarżąca nie ma w tym zakresie obowiązku obliczania i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych”. Co istotne, w ww. orzeczenie dotyczy pokrycia wydatków takich jak: zakwaterowanie, koszty opłat eksploatacyjnych, koszty przejazdu między Polską, a Francją, a także wyżywienie. Zakres ww. świadczeń jest szerszy, aniżeli w przypadku Członków Zarządu Spółki SA. Co istotne, Sąd wskazał, że bez znaczenia w omawianym przypadku jest limit wskazany w treści art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT tj. w sytuacji, gdy przychód w ogóle nie powstaje.

Do ww. zagadnienia odniósł się, również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 5 listopada 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3985/14 stwierdzając m. in. „zdaniem sądu ustawodawca wprowadził limit diety, który nie jest przychodem, ale w przypadku tylko jej ryczałtowego rozliczania. Ograniczenie ma na celu zapobieganie sytuacjom, kiedy pracownik otrzymywałby dietę jako ryczałt, a ponadto dostawałby dodatkową kwotę na podstawie zgromadzonych rachunków. W ten sposób dochodziłoby do nieuprawnionego zwolnienia po stronie pracownika przychodów ponad limit”. Opisany powyżej mechanizm tj. ryczałtowego rozliczania w opisanym przypadku nie występuje.

Podsumowując powyższe, zestawienie stanu faktycznego i interpretacji przepisów art. 13 pkt 9 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT prowadzi do konkluzji, że należność wypłacana Członkowi Zarządu Spółki SA w postaci zwrotu wydatków za czas podróży samochodem prywatnym, bądź udostępnianie infrastruktury technicznej, samochodu służbowego w związku z realizacja obowiązków zarządczych nie stanowi dla niego przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie zobligowany – jako płatnik – do poboru podatku dochodowego z tytułu wypłaty tego rodzaju należności.

Ad 4.

W ocenie Wnioskodawcy – podobnie jak powyżej – bezpośrednie sfinansowanie Członkom Zarządu Spółki SA uczestnictwa w seminarium/konferencji oraz związanych z nią wydatków hotelowych (nocleg, wyżywienie) nie stanowi dla Członka Zarządu przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, Spółka SA nie będzie zobligowany do poboru podatku dochodowego z tytułu pokrycia kosztów uczestnictwa w seminarium/konferencji.

Taki stan rzeczy, wynika z uznania, że sfinansowanie seminarium/konferencji mającej miejsce w ramach wykonywania czynności służbowych (zarządzania przedsiębiorstwem) nie stanowi otrzymania świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku PIT, a co za tym idzie osiągnięcia przychodu na gruncie art. 13 pkt 9 ww. regulacji.

Kierując się wykładnią art. 11 ust. 1 ww. ustawy – zaprezentowaną w treści wyroku TK z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 – przychodem są tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika i w jego interesie.

Jak wskazano w poprzedniej części (dot. pytania Nr 1, 2 i 3), uczestnictwo Członków Zarządu Spółki SA w seminariach/konferencjach następuje w celu realizacji interesów Wnioskodawcy. Polega on na pozyskaniu wiedzy przez Spółkę SA na temat nowoczesnego zarządzania miejską siecią ciepłowniczą (w tym jej wdrożeniu w funkcjonowanie przedsiębiorstwa), rozpowszechnieniu wiedzy nt. działalności Spółki, a także pozyskaniu sieci kontaktów umożliwiającej współpracę z innymi podmiotami. Oznacza to, że Wnioskodawcy zależy, aby jej Członek Zarządu uczestniczył na tego rodzaju wydarzeniach (spotkaniach, seminariach, konferencjach), w tym reprezentował Spółkę. Skutkiem obecności Członków Zarządu na ww. wydarzeniach jest osiągnięcie wymiernej korzyści przez Wnioskodawcę.

Członek Zarządu Spółki wyłącznie realizuje swoje obowiązki służbowe/zarządcze wynikające z zawartej umowy cywilnoprawnej o zarządzanie przedsiębiorstwem. Uchylanie się od uczestnictwa w spotkaniach, seminariach, konferencjach stanowi podstawę do rozwiązania ww. umowy, a niekiedy może wyrządzić szkodę Spółce. Zwrot ww. wydatków (lub udostępnienie Członkom Zarządu samochodów służbowych) w istocie stanowi wykonanie zawartej umowy o zarządzaniu przedsiębiorstwem i nie może być rozumiane jako forma osobistego przysporzenia Członka Zarządu.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza m. in. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 stycznia 2018 r. Nr 0115-KDIT2-2.4011.373.2017.1.HD, zgodnie z którą „w związku uczestnictwem Zarządzającego na koszt Spółki w opisanych we wniosku Kongresie, Konferencji, seminarium i szkoleniu u Zarządzającego nie powstał przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym u Zarządzającego nie powstał przychód w związku z jego uczestnictwem w kongresie, konferencji, seminarium i szkoleniu należało uznać za prawidłowe”.

Podsumowując powyższe, zestawienie stanu faktycznego i interpretacji przepisów art. 13 pkt 9 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT prowadzi do konkluzji, że sfinansowanie Członkowi Zarządu Spółki SA kosztów seminarium/konferencji w związku z realizacją obowiązków zarządczych nie stanowi dla niego przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie zobligowany – jako płatnik, o którym mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o PIT – do poboru podatku dochodowego z tytułu wypłaty tego rodzaju należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych i obowiązków płatnika w związku z ponoszonymi przez Spółkę świadczeniami na rzecz Członków Zarządu jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej zwrotu wydatków za podróż samochodem prywatnym w celu uczestniczenia w spotkaniach, konferencjach, seminariach i innych wydarzeniach oraz pokrycia wydatków noclegowych związanych z uczestnictwem w konferencji bądź seminarium dotyczących tematyki branżowej,
  

• prawidłowe – w części dotyczącej udostępnienia składników majątkowych spółki oraz pokrycia kosztów uczestnictwa w konferencji, seminarium dotyczących tematyki branżowej.
  
  
  

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ogólne pojęcie przychodu ustawodawca zdefiniował w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicja przychodu zawarta w art. 11, jak również określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu (w tym świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) mają charakter ogólny, a zatem mają zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczegółowe, inaczej normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy – wartość pieniężną świadczeń w naturze z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei na podstawie art. 11 ust. 2a cyt. ustawy – wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
   
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Za przychód należy uznać zatem każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne − to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu − przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Kwestia rozumienia pojęcia „nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  
  

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie nie powoduje przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do osób będących członkami zarządu (menedżerów).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest określona w art. 10 ust. 1 pkt 2 – działalność wykonywana osobiście.

Natomiast poszczególne kategorie przychodów z działalności wykonywanej osobiście wymienione zostały przez Ustawodawcę w art. 13 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Natomiast w myśl przepisu art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Z uwagi na fakt, że w przypadku zawarcia umowy powierzającej zarząd przedsiębiorstwem występuje duża dowolność nazewnictwa, przepis art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy nie tylko przychodów uzyskanych na podstawie umów o zarządzanie, kontraktu menadżerskiego, lecz wszelkich umów o podobnym charakterze, z których wynika, że podatnikowi, w drodze umowy cywilnoprawnej, zostało zlecone sprawowanie zarządu przedsiębiorstwem, spółką, czy instytucją.

Wyjątek, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ww. ustawy, dotyczy sytuacji, gdy podatnik powołany został np. do składu zarządu, rady nadzorczej, komisji lub innych organów stanowiących osoby prawnej. W takiej sytuacji uzyskane przez niego przychody będą przychodami w rozumieniu art. 13 pkt 7, a nie art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołanie bowiem podatnika np. do składu zarządu, bez względu na sposób jego powołania, stanowi okoliczność, która powoduje zmianę kwalifikacji przychodu, jednakże nie wpływa na zmianę źródła przychodu, są to również przychody z działalności wykonywanej osobiście.

W konsekwencji w przedmiotowej sprawie, przychody uzyskane przez Członków Zarządu na podstawie umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, będą przychodami w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy – płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Mając na uwadze powyższe, przychodem Członków Zarządu będzie zarówno wartość wynagrodzenia wynikającego z umowy o świadczenie usług zarządzania, jak i inne świadczenia pozapłacowe, które przysługują im na podstawie tej umowy i stanowią dla nich definitywne przysporzenie. Jednocześnie, jeżeli u Członków Zarządu w związku z realizacją ww. umowy powstanie przychód do opodatkowania, który nie korzysta ze zwolnień przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka zobligowana będzie do realizacji obowiązków płatnika wynikających z cytowanego wyżej art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Odnosząc się do kwestii pokrycia przez Spółkę kosztów uczestnictwa Członków Zarządu w konferencji, bądź seminarium dotyczących tylko i wyłącznie tematyki branżowej należy przyjąć, że koszty te są wydatkami na reprezentację Spółki na zewnątrz, a w konsekwencji nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Należy bowiem zauważyć, że reprezentowanie Spółki na spotkaniach, konferencjach, seminariach i innych wydarzeniach (dotyczących tylko tematyki branżowej) przez Członków Zarządu stanowi wykonywanie czynności zarządu przez Członków Zarządu w oparciu o zawartą ze Spółką umowę. Nie sposób mówić zatem o powstaniu przychodu po stronie Członka Zarządu w sytuacji, gdy uczestnictwo w konferencji, bądź seminarium jest jednym z warunków wykonywania umowy. Tak więc, skoro Członkowie Zarządu nie otrzymują od Spółki jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego (brak przychodu), to na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tytułu poniesienia kosztów opłaty za wstęp Członków Zarządu na Konferencje.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku powstania przychodu po stronie Członków Zarządu, w związku z pokryciem kosztów ich uczestnictwem w konferencji bądź seminarium dotyczącym tematyki branżowej oraz braku obowiązku obliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek przez Wnioskodawcę jest prawidłowe.

W odniesieniu do kwestii pokrycia Członkom Zarządu wydatków noclegowych oraz zwrotu wydatków za podróż samochodem prywatnym, celem uczestnictwa przez nich w spotkaniach, konferencjach, seminariach i innych wydarzeniach należy zauważyć, że pokrywanie przez Wnioskodawcę wydatków z ww. tytułu stanowić będzie dla Członków Zarządu przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przychód ten, w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ww. ustawy, może ewentualnie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania.

Na mocy bowiem art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
   
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem
   

‒ do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, jest m.in. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167), a w zakresie dotyczącym zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w podróży służbowej – także rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271).

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej – rozporządzenie określa wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej:

1. na obszarze kraju, zwanej dalej „podróżą krajową”;
2. poza granicami kraju, zwanej dalej „podróżą zagraniczną”.
   
   

W myśl § 2 ww. rozporządzenia – z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
   
2. zwrot kosztów:
   
   
   1. przejazdów,
      
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
      
   3. noclegów
      
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Przy czym zgodnie z § 3 ust. 3 i 4 ww. rozporządzenia – na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim zaś przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1265 oraz z 2013 r., poz. 21), co za tym idzie – stosuje się w tym zakresie stawki określone w § 2 drugiego z ww. rozporządzeń, tj.:

1. dla samochodu osobowego:
   
   
   1. o pojemności skokowej silnika do 900 cm³ – 0,5214 zł,
      
   2. o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³ – 0,8358 zł,
2. dla motocykla – 0,2302 zł,
   
3. dla motoroweru – 0,1382 zł.
   
   
   

Należy zaznaczyć, że w powołanym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”. Różnica treści lit. a) i lit. b) w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy związana jest jednak wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917). Stąd w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy. Niezależnie jednak od powyższego, pojęcie „podróż” należy rozumieć identycznie.

Przywołać w tym miejscu należy definicję podróży służbowej zawartą w przepisach Kodeksu pracy. Stosownie art. 775 § 1 Kodeksu pracy – za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika. Zatem niezależnie od stosunków pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, przyjąć należy, że podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba spółki bądź stałe miejsce wykonywania zadań. Dla właściwej definicji pojęcia podróży określającej jej cechy istotne, przydatny może okazać się dorobek orzeczniczy dot. podróży służbowej. Warto w tym zakresie przywołać uchwałę 7 Sędziów z 19 listopada 2008 r., sygn. akt. II PZP 11/08, w której SN wskazał odwołując się do definicji zawartej w art. 775 § 1 Kodeksu pracy, że „przepis ten odnosi się jedynie do zdarzenia rozumianego jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy”. Oznacza to, że w rozpatrując każdą sprawę należy określić, czy dana osoba znajduje się w podróży i jaki czas ta podróż obejmuje. Przykładowo trudno uznać, że codzienne dojazdy do pracy Członka Zarządu są podróżą w rozumieniu omawianego przepisu.

Nie można jednak zgodzić się z Wnioskodawcą, że u Członków Zarządu nie powstanie przychód z tytułu pokrycia wydatków noclegowych oraz zwrotu wydatków za czas podróży samochodem prywatnym, gdyż z tego tytułu u Członków Zarządu powstanie przychód. W tym też zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. Przychód ten będzie jednak korzystał ze zwolnienia z opodatkowania do wysokości określonej w odrębnych przepisach. W przypadku, kiedy wydatki przekroczą limity określone w tych przepisach, Wnioskodawca zobowiązany będzie do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jak wynika ze stanu faktycznego Spółka udostępnia Członkowi Zarządu składniki majątkowe Spółki, w tym: pomieszczenia biurowe z wyposażeniem, telefon komórkowy, komputer przenośny, samochód służbowy, celem zapewnienia możliwości wykonywania czynności zarządzania.

Istotą umowy o świadczenie usług zarządzania jest odpłatne i stałe zarządzanie przedsiębiorstwem zleceniodawcy w jego imieniu i na jego rzecz. Składniki majątku przedsiębiorstwa wykorzystywane przez członka zarządu do celów służbowych mają ułatwić członkowi zarządu zarządzanie i kierowanie przedsiębiorstwem. Wykorzystanie pozostawionego do dyspozycji członka zarządu majątku firmy nie może być uznane za nieodpłatne świadczenie na jego rzecz w sytuacji, gdy owe składniki majątku są wykorzystane jedynie do celów służbowych służących realizacji zawartej umowy o świadczenie usług zarządzania. Umożliwienie członkowi zarządu korzystania ze składników majątku Spółki, w której jest on zatrudniony na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania, należy traktować jako formę zabezpieczenia przez Spółkę realizacji powyższej umowy.

W związku z powyższym, nie można przyjąć, że osoba zatrudniona w firmie na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania – oprócz przychodu wynikającego z odpłatności za czynności wykonywane w ramach tej umowy – uzyskuje dodatkowy przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu korzystania z majątku należącego do Spółki. Dopiero w sytuacji, w której majątek Spółki byłby wykorzystywany przez Członków Zarządu dla celów osobistych, można mówić o nieodpłatnym świadczeniu i powstaniu przysporzenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem uznać należy, że użytkowanie bezpośrednio do celów służbowych pomieszczenia biurowego z wyposażeniem, telefonu komórkowego, komputera przenośnego i samochodu służbowego, nie powoduje u Członków Zarządu powstania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie Spółki, a co za tym idzie Członek Zarządu nie otrzymuje jakiegokolwiek nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przysporzenie majątkowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku powstania przychodu u Członków Zarządu w związku z użytkowaniem ww. infrastruktury technicznej oraz środka transportu, będących własnością Spółki i brakiem obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu jest prawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej oraz wyroków sądów, wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie maja możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.