Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.377.2017.2.JR
z 13 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2017 r. (data wpływu 6 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości zabudowanej budynkiem jednorodzinnym w części dotyczącej:

• opodatkowania przychodu ze sprzedaży (pytanie nr 1) – jest prawidłowe,

• zaliczenia dokonanej dopłaty do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia (pytanie nr 2) – jest bezprzedmiotowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 8 stycznia 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.377.2017.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano i doręczono w dniu 8 stycznia 2018 r. W dniu 16 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 11 stycznia 2018 r. (data nadania 11 stycznia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w 1991 r., w drodze darowizny od swoich rodziców, nabyła nieruchomość gruntową, tj. działkę przeznaczoną pod budowę (pozwolenie na budowę z dnia 24 sierpnia 1990 r.). Darowizna, zgodnie z aktem notarialnym, została dokonana na rzecz Wnioskodawczyni, lecz do majątku wspólnego z małżonkiem. W trakcie trwania małżeństwa Wnioskodawczyni i Jej mąż wspólnie zabudowali przedmiotową nieruchomość jednorodzinnym budynkiem mieszkalnym. Budowa budynku zakończyła się w 1996 r. Przez cały okres trwania małżeństwa małżonkowie wspólnie zamieszkiwali przedmiotową nieruchomość. W 2015 r. został wydany wyrok orzekający rozwód pomiędzy małżonkami. W związku z tym, od dnia uprawomocnienia się wyroku rozwodowego pomiędzy małżonkami ustała wspólność majątkowa małżeńska. Po ustaniu małżeństwa na skutek orzeczenia rozwodu, byli małżonkowie dokonali podziału majątku wspólnego poprzez zawarcie ugody przed sądem. W skład majątku wspólnego wchodziła nieruchomość (działka) zabudowana budynkiem jednorodzinnym oraz samochód osobowy. W ugodzie strony dokonały podziału majątku wspólnego w ten sposób, że nieruchomość w całości przyznana została Wnioskodawczyni, natomiast samochód przypadł byłemu małżonkowi. Zgodnie z warunkami ugody Wnioskodawczyni zobowiązana jest do uiszczenia na rzecz byłego małżonka dopłaty w kwocie 100 000 zł, płatnej do dnia 13 czerwca 2018 r. W wyniku podziału majątku, każdy z małżonków otrzymał ½ części całego zgromadzonego majątku wspólnego.

Wnioskodawczyni w najbliższym czasie planuje sprzedać całą przedmiotową nieruchomość.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 11 stycznia 2018 r., Wnioskodawczyni wskazała, że po orzeczeniu rozwodu, wystąpiła do sądu z wnioskiem o podział majątku. Na skutek złożonego wniosku wszczęto postępowanie o podział majątku wspólnego małżonków przed Sądem Rejonowym w .... pod sygn. akt ..... W trakcie postępowania strony postanowiły zawrzeć ugodę. Na posiedzeniu Sądu Rejonowego w .... z dnia 13 czerwca 2017 r. strony zawarły ugodę, w której dokonały zgodnego podziału majątku dorobkowego. Ugoda została wpisana do protokołu rozprawy. Następnie, w dniu 13 czerwca 2017 r. wobec zawartej ugody, Sąd Rejonowy w .... wydał postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie o podział majątku wspólnego małżonków. Postanowienie to stało się prawomocne z dniem 21 czerwca 2017 r.

Wnioskodawczyni wskazała, że w świetle przepisów postępowania cywilnego ugoda zawarta przed sądem odnosi skutek prawny analogicznie jak orzeczenie merytoryczne w sprawie. Sąd po zawarciu ugody przez strony, jeżeli nie jest ona sprzeczna z prawem, wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie. Postępowanie wobec zawartej ugody staje się bowiem bezprzedmiotowe. Wydanie postanowienia o zatwierdzeniu ugody ma miejsce tylko wówczas, gdy strony zawierają ugodę przed mediatorem, a więc poza sądem. Wobec czego wskazała, że nie ma odrębnego rozstrzygnięcia sądu w sprawie zawartej przed sądem ugody.

W wyniku zawarcia ugody przed sądem strony dokonały podziału majątku, zgodnie z którym każdy z nich otrzymał składniki majątkowe stanowiące równowartość ½ części przypadającej w majątku wspólnym. Według Wnioskodawczyni oznacza to, że dokonując podziału majątku wspólnego, zgodnie z którym otrzymała całą nieruchomość, a Jej były małżonek otrzymał samochód oraz kwotę 100 000 zł (tytułem dopłaty przez Wnioskodawczynię), każda ze stron otrzymała część majątku o wartości równej ½ udziału w majątku wspólnym. Otrzymany przez Wnioskodawczynię majątek (nieruchomość) odpowiada wartości majątku otrzymanego przez Jej byłego męża, tj. wartości samochodu oraz dopłaty 100 000 zł. Można więc uznać, że podział majątku dorobkowego małżonków był ekwiwalentny. Strony dokonały równego podziału całego majątku wspólnego.

Sprzedaż nieruchomości opisanej w zdarzeniu przyszłym nie nastąpi w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, zbycie przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawczynię spowoduje, że uzyska Ona przychód na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy będzie miała obowiązek zapłaty podatku od dochodu uzyskanego ze zbycia części nieruchomości przypadającej Wnioskodawczyni ponad Jej udział w majątku wspólnym?
2. Jeżeli organ uzna, że zbycie przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawczynię spowoduje, że uzyska Ona przychód na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i będzie miała obowiązek zapłaty podatku od dochodu uzyskanego ze zbycia części nieruchomości przypadającej Wnioskodawczyni ponad Jej udział w majątku wspólnym to, czy wówczas będzie Ona mogła odliczyć od uzyskanego z tytułu zbycia przypadającej Wnioskodawczyni ponad Jej udział w majątku wspólnym części nieruchomości przychodu kwotę dokonanej dopłaty zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku:

Ad. 1

Zbycie nieruchomości, która należała do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i Jej małżonka od 1991 r. nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od czasu nabycia przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawczynię do dnia jej zbycia upłynął bowiem pięcioletni okres, o którym mowa w tym przepisie. W związku z czym, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości odpowiadającej ½ części przypadającej Jej ponad udział w majątku wspólnym.

Według Wnioskodawczyni, pozostając z mężem w majątkowym ustroju małżeńskim, za datę nabycia całej nieruchomości powinna zostać uznana data nabycia Jej do majątku wspólnego, a nie data dokonania podziału majątku wspólnego po rozwodzie. Nabycie nastąpiło tylko raz, gdyż ta sama nieruchomość nie mogła zostać przez Nią powtórnie nabyta, skoro już stanowiła Jej własność.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (dalej: k.r.o.), nabycie nieruchomości przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej do majątku wspólnego oznacza, że nabywają ją wspólnie w całości, gdyż zgodnie z regulacjami zawartymi w powołanej ustawie w trakcie pozostawania we wspólności majątkowej małżeńskiej nie da się ustalić w jakich częściach każdy z małżonków nabył daną rzecz (w tym przypadku nieruchomość). Zgodnie z przepisami k.r.o. ustawowa wspólność majątkowa małżeńska jest współwłasnością łączną, a więc małżonkowie nie mogą rozporządzać przypadającą każdemu z nich częścią majątku wspólnego, gdyż nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym. Obaj małżonkowie posiadają pełne prawo własności całej masy majątkowej należącej do majątku wspólnego. Mając na uwadze obowiązujące przepisy należy uznać, że skoro wspólność majątkowa małżeńska jest współwłasnością łączną, to nabycie następuje raz, tj. w momencie nabycia do majątku wspólnego. Wnioskodawczyni nie mogła jej zatem nabyć po raz drugi, tj. w chwili podziału majątku wspólnego w drodze zawartej przed sądem ugody, jeżeli od momentu nabycia jej do majątku wspólnego nie dokonywała sprzedaży ani w inny sposób nie dokonywała jej zbycia. Ponadto, co istotne dla ustalenia powstania obowiązku podatkowego Wnioskodawczyni nie otrzymała majątku ani przysporzenia, które przekraczałaby Jej udział w majątku wspólnym. Wnioskodawczyni nie otrzymała prawa własności samochodu, który przeszedł w całości na własność byłego małżonka Wnioskodawczyni, a ponadto zobowiązana była do dopłaty kwoty 100 000 zł. Wartość obu tych składników majątku odpowiada części udziału we wspólności małżeńskiej przypadającego na rzecz drugiego z małżonków.

Wnioskodawczyni stoi więc na stanowisku, zgodnie z którym pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych biegnie od daty nabycia przedmiotowej nieruchomości przez oboje małżonków do majątku wspólnego. Data dokonania podziału majątku wspólnego, w wyniku którego przypadła Jej cała nieruchomość nie ma w tym przypadku znaczenia. Pięcioletni termin stanowiący przesłankę wyłączającą obowiązek opodatkowania dochodu ze zbycia nieruchomości został już przez Wnioskodawczynię spełniony. Termin ten upłynął bowiem z końcem 2001 r.

Jak zauważył NSA w uchwale podjętej w składzie siedmiu sędziów z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, „nabycie nieruchomości w czasie trwania wspólności majątkowej wiąże się z nabyciem przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwencją takiego rozwiązania, w przypadku sprzedaży tego prawa, jest uznanie, że każdy z małżonków zbywałby to prawo w całości, a nie w określonym udziale, jako że jest to wspólność bezudziałowa”.

Zasadność uznania daty nabycia do majątku wspólnego małżonków za datę początkową zaliczaną do biegu 5-cioletniego terminu, po upływie którego możliwe jest zbycie nieruchomości bez konsekwencji w podatku dochodowym podkreśla także Prokurator Prokuratury Krajowej, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz Fundacja Praw Podatnika, którzy przedstawili swoje stanowiska w powołanej uchwale. W powołanej uchwale składu siedmiu sędziów NSA podkreślono, że z uwagi na brak przepisów regulujących sytuację małżonków pozostających we wspólności majątkowej w zakresie zbycia nieruchomości wchodzącej w skład tego majątku, organy podatkowe nie mogą swobodnie nakładać na podatników dodatkowych obowiązków. Ponadto skład orzekający NSA powołując się na obowiązującą zasadę in dubio pro tributario, wskazał, że należy opowiedzieć się za takim rozumieniem pojęcia „nabycie” użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., które obejmować będzie pierwotne nabycie nieruchomości w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej. Przemawiają za tym zarówno dyrektywy wykładni językowej, celowościowej jak i systemowej”.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że zbycie przez Nią w najbliższym czasie nieruchomości przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego nie będzie skutkowało powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego okresu posiadania nieruchomości przed dniem zbycia.

Ad. 2

W przypadku, gdy organ podatkowy uzna, że zbycie w najbliższym czasie przez Wnioskodawczynię nieruchomości opisanej w zdarzeniu przyszłym, spowoduje, że uzyska Ona przychód na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i będzie miała obowiązek zapłaty podatku od dochodu uzyskanego ze zbycia części nieruchomości przypadającej ponad Jej udział w majątku wspólnym, wówczas będzie mogła odliczyć od uzyskanego z tytułu zbycia przypadającej Jej ponad udział w majątku wspólnym części nieruchomości przychodu kwotę dokonanej dopłaty zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według Wnioskodawczyni, na podstawie art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie ona mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia nieruchomości przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego kwotę dokonanej dopłaty w wysokości 100 000 zł na rzecz byłego męża, zgodnie z zawartą ugodą. Zatem, kwota dokonanej dopłaty stanowi koszt nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Takie stanowisko zajmowały dotychczas organy podatkowe w wydawanych w podobnych stanach faktycznych interpretacjach podatkowych. Według Wnioskodawczyni, nadmienić jednak należy, że stanowiska te prezentowane były przez organy podatkowe przed podjęciem uchwały przez NSA w składzie 7 sędziów, dlatego nie uwzględniają stanowiska opisanego w uzasadnieniu własnego stanowiska w sprawie dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 1.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży nieruchomości kwoty dokonanej dopłaty podkreślał m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 22 marca 2017 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.1154.2016.1.AR oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 13 maja 2015 r., nr IBPBII/2/4511-211/15/MMa. W powołanych interpretacjach przedstawione zostało stanowisko, zgodnie z którym „(...) Wobec powyższych przepisów stwierdzić należy, że w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości odpowiadającego udziałowi nabytemu w wyniku podziału majątku dorobkowego, kosztem uzyskania przychodu może być udokumentowana kwota faktycznej spłaty na rzecz byłego małżonka, ponieważ mieści się ona w kategorii kosztów nabycia, o których mowa w ww. art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (...)”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni w przypadku, gdy organ podatkowy uzna, że będzie Ona zobowiązana do zapłaty podatku od dochodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości, w części przypadającej Jej ponad udział w majątku wspólnym z uwagi na brak upływu pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie miała prawo do odliczenia od uzyskanego przychodu kwoty dokonanej dopłaty w wysokości 100 000 zł, na podstawie art. 22 ust. 6c powołanej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• opodatkowania przychodu ze sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem jednorodzinnym (pytanie nr 1) jest prawidłowe,

• zaliczenia dokonanej dopłaty do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia (pytanie nr 2) jest bezprzedmiotowe.
  
  

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw następuje po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem dla określenia skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych istotne jest ustalenie daty nabycia.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w 1991 r., w drodze darowizny od swoich rodziców, nabyła nieruchomość gruntową. Darowizna, zgodnie z aktem notarialnym została dokonana na rzecz Wnioskodawczyni, lecz do majątku wspólnego z małżonkiem. W trakcie trwania małżeństwa Wnioskodawczyni i Jej mąż wspólnie zabudowali przedmiotową nieruchomość budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. Budowa budynku zakończyła się w 1996 r. Przez cały okres trwania małżeństwa małżonkowie wspólnie zamieszkiwali przedmiotową nieruchomość. W 2015 r. został wydany wyrok orzekający rozwód pomiędzy małżonkami. Po ustaniu małżeństwa na skutek orzeczenia rozwodu, byli małżonkowie dokonali podziału majątku wspólnego poprzez zawarcie ugody przed sądem. W skład majątku wspólnego wchodziła nieruchomość (działka) zabudowana budynkiem jednorodzinnym oraz samochód osobowy. W ugodzie strony dokonały podziału majątku wspólnego w ten sposób, że nieruchomość w całości przyznana została Wnioskodawczyni, natomiast samochód przypadł byłemu małżonkowi. Zgodnie z warunkami ugody, Wnioskodawczyni zobowiązana jest do uiszczenia na rzecz byłego małżonka dopłaty w kwocie 100 000 zł, płatnej do dnia 13 czerwca 2018 r. W wyniku podziału majątku, każdy z małżonków otrzymał ½ części całego zgromadzonego majątku wspólnego. Wnioskodawczyni w najbliższym czasie planuje sprzedać całą przedmiotową nieruchomość. Sprzedaż tej nieruchomości nie nastąpi w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe – zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Kwestia określenia momentu nabycia nieruchomości i praw majątkowych była przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której wskazano, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabytych przez małżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

W uzasadnieniu uchwały Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku. Dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku - w momencie jego poniesienia - nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości.

Argumenty zawarte w uchwale II FPS 2/17 są aktualne także w sytuacji, gdy do nabycia udziału w nieruchomości dojdzie np. po ustanowieniu rozdzielności majątkowej małżeńskiej i podziale majątku wspólnego. Zarówno w wyniku podziału majątku dorobkowego, jak i w wyniku ustania wspólności ustawowej np. poprzez rozwód następuje nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego wcześniej nabytego do ustawowej wspólności małżeńskiej i za datę nabycia w świetle uchwały należy uznać tą datę. Późniejsze/następcze zdarzenia prawne (sposób ustania ustawowej wspólności małżeńskiej) nie mają zatem, w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa, przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz uchwałę NSA należy stwierdzić, że za datę nabycia przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości zabudowanej budynkiem jednorodzinnym, nabytych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej, jak i udziałów nabytych w drodze podziału majątku wspólnego należy uznać 1991 r., kiedy to ww. nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego małżonków. Oznacza to, że pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca 1991 r. Zatem termin ten upłynął z dniem 31 grudnia 1996 r.

W konsekwencji, planowana sprzedaż nieruchomość zabudowanej budynkiem jednorodzinnym nie będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zbycie to nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca 1991 r., w którym nastąpiło nabycie. W związku z powyższym, nie powstał u Wnioskodawczyni obowiązek zapłaty podatku dochodowego od przychodu z tej sprzedaży.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Mając na uwadze fakt, że stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące pytania nr 1 jest prawidłowe, odstąpiono od odpowiedzi na pytanie nr 2, gdyż stało się ono bezprzedmiotowe.

Zauważyć należy, że Wnioskodawczyni przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego wskazała, że okres pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku przedmiotowej nieruchomości upłynął z końcem 2001 r., natomiast w uzasadnieniu przedmiotowej interpretacji Organ stwierdził, że okres ten upłynął z końcem 1996 r. Powyższe nie miało jednak wpływu na dokonaną przez tutejszy Organ ocenę stanowiska Wnioskodawczyni w odniesieniu do przedmiotu zapytania.

Wskazać należy, że z tytułu przedmiotowego wniosku wniesiono opłatę dotyczącą dwóch zdarzeń przyszłych w łącznej wysokości 80 zł (tj. w dniu 30 listopada 2017 r. - 60 zł i w dniu 8 lutego 2018 r. - 20 zł). Jednakże z uwagi na fakt, że pytanie nr 2 jest bezprzedmiotowe, wniosek dotyczy jednego zdarzenia przyszłego. Zatem, w związku z wpłatą kwoty wyższej niż wynikająca z art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), stosownie do art. 14f § 2b pkt 3 tej ustawy, nienależna opłata w wysokości 40 zł, stanowiąca nadpłatę, zostanie zwrócona zgodnie z dyspozycją, tj. na adres do korespondencji Wnioskodawczyni wskazany we wniosku, w terminie określonym w art. 14f § 2a ww. ustawy.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.