Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.337.2018.1.DP
z 2 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości odliczenia od podatku należnego podatku u źródła pobranego w Kolumbii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości odliczenia od podatku należnego podatku u źródła pobranego w Kolumbii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży opakowań. Jednocześnie, Spółka jest dominującym podmiotem w grupie kapitałowej (dalej: „Grupa”), która jest obecna na wielu rynkach światowych. Produkcja i sprzedaż wyrobów gotowych Grupy na rynkach zagranicznych odbywa się co do zasady poprzez odrębne spółki zlokalizowane w poszczególnych krajach - tak będzie też w przypadku Kolumbii.

Grupa rozwija działalność na rynku kolumbijskim, który obsługiwany będzie przez zlokalizowaną w tym kraju spółkę należącą do Grupy (dalej: „Spółka Kolumbijska”).

Spółka nie jest obecnie podatnikiem podatku dochodowego w Kolumbii (tj. Spółka nie podlega w Kolumbii nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu ani też nie prowadzi tam działalności przez stały zakład).

Zgodnie z wypracowanym w Grupie modelem biznesowym oraz uwzględniając specyfikę i wymagania rynku kolumbijskiego, Spółka planuje realizację ze Spółką Kolumbijską transakcji o charakterze przychodowym dla Spółki. Według lokalnego prawodawstwa podatkowego, płatności wykonywane przez Spółkę Kolumbijską na rzecz Spółki z tytułu otrzymanych świadczeń będą podstawą do naliczenia i zapłaty podatku u źródła w Kolumbii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do odliczenia od podatku należnego od Spółki podatku u źródła pobranego w Kolumbii zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o PDOP?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do odliczenia od podatku należnego od Spółki podatku u źródła pobranego w Kolumbii, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o PDOP jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1 osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Spółka jest podatnikiem, na którym ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy w Rzeczpospolitej Polskiej, osiąga jednocześnie dochody poza granicami kraju, tj. w Kolumbii. Dochody te podlegają opodatkowaniu w państwie źródła, jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W stosunku do Spółki nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOP, tj. jej dochody osiągane w Kolumbii nie są wolne od podatku.

Ponadto w celu dokonania odliczenia zgodnie z powyższymi zasadami, ustawa o PDOP w art. 22b wskazuje, że odliczenie wynikające z przepisu art. 20 ust. 1 UPDOP stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

W tym zakresie należy uznać, iż powyższa przesłanka zastosowania przepisu art. 20 ust. 1 UPDOP również została spełniona. Istnieje bowiem podstawa prawna (w formie umowy międzynarodowej pomiędzy Kolumbią a Polską bezpośrednio lub Unią Europejską) do uzyskania przez polskie organy podatkowe od władz kolumbijskich informacji podatkowych.

Podstawą prawną do uzyskania od kolumbijskich organów podatkowych informacji podatkowych przez polskie władze podatkowe jest Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych zawarta w Strasburgu 25 stycznia 1988 r. i zmieniona Protokołem sporządzonym w Paryżu 27 maja 2010 r (dalej: „Konwencja”).

W odniesieniu do Polski Konwencja weszła w życie 1 października 1997 r., zaś w odniesieniu do Kolumbii 1 lipca 2014 r. i od tego dnia umowa ta stanowi podstawę wzajemnej wymiany informacji podatkowych pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Kolumbią, w szczególności zaś stosowania przez polskich podatników art. 20 ust. 1 ustawy o PDOP.

Zgodnie bowiem z art. 1 Konwencji, jej strony zapewniają sobie wzajemną pomoc administracyjną w sprawach podatkowych. Pomoc obejmuje m.in. wymianę informacji i dostarczanie dokumentów. Natomiast w myśl art. 2 Konwencji, dotyczy ona m.in. podatków od dochodu lub zysków.

Art. 4 ust. 1 Konwencji przewiduje, iż jej strony będą wymieniać między sobą wszelkie informacje, w szczególności te, które mogą mieć istotne znaczenie dla stosowania lub wdrażania wewnętrznego ustawodawstwa dotyczącego podatków objętych Konwencją. Postanowiono również, iż jeżeli Państwo wnioskujące żąda informacji na podstawie Konwencji państwo proszone użyje środków służących zbieraniu informacji, aby ją uzyskać (nawet jeżeli państwo proszone nie potrzebuje tej informacji dla własnych celów). Konwencja w sposób szeroki przewiduje pomoc i wzajemną wymianę informacji przez kraje, które ją sygnowały, i tak kolejno w art. 5, 6 i 7 przewiduje (i) wymianę informacji na żądanie, (ii) automatyczną wymianę informacji i (iii) spontaniczną wymianę informacji.

Podsumowując należy uznać, iż Spółka spełnia wszystkie przesłanki wskazane w ustawie o PDOP uprawniające ją do odliczenia od podatku należnego od Spółki podatku u źródła pobranego w Kolumbii zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o PDOP.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 sierpnia 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.129.2017.1.AK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 20 ust. 1 updop, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Zgodnie z art. 20 ust. 6 updop, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Jak stanowi art. 20 ust. 8 updop, określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, oraz zwolnienia, o którym mowa w ust. 3, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Stosownie do art. 22b updop, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży opakowań jako podmiot dominujący w Grupie, która jest obecna na wielu rynkach światowych. Na rynku kolumbijskim Wnioskodawca rozwija działalność poprzez zlokalizowaną w tym kraju spółkę należącą do Grupy. Wnioskodawca wskazał, że nie jest obecnie podatnikiem podatku dochodowego w Kolumbii. Spółka planuje realizację ze Spółką Kolumbijską transakcji o charakterze przychodowym dla Spółki. Według lokalnego prawodawstwa podatkowego, płatności wykonywane przez Spółkę Kolumbijską na rzecz Spółki z tytułu otrzymanych świadczeń będą podstawą do naliczenia i zapłaty podatku u źródła w Kolumbii.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy ma on prawo do odliczenia od podatku należnego od Spółki podatku u źródła pobranego w Kolumbii, zgodnie z art. 20 ust. 1 updop.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje dokładnie, co należy rozumieć pod pojęciami „podstawy prawnej do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa”, o której mowa w art. 22b updop. Istotne wskazówki w tym względzie zawiera ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.).

Zatem zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

1 października 1997 r. weszła w życie w Rzeczypospolitej Polskiej Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych (Dz.U. z 1998 r. Nr 141, poz. 913, dalej: „Konwencja”), sporządzona w Strasburgu 25 stycznia 1988 r., następnie zmieniona protokołem sporządzonym w Paryżu 27 maja 2010 r. Co istotne, od 1 lipca 2014 r. regulacje Konwencji obowiązują również w Kolumbii.

Konwencja stanowi jeden z podstawowych aktów prawa międzynarodowego regulujący wymianę informacji w sprawach podatkowych, wyznaczając zakres i zasady wymiany informacji podatkowych, z równoczesnym zapewnieniem ochrony ich poufności oraz poszanowaniem międzynarodowych standardów w zakresie ochrony praw osobistych i przepływu informacji personalnych.

W myśl art. 1 pkt 1 Konwencji, Strony, z uwzględnieniem postanowień rozdziału IV, zapewnią sobie wzajemną pomoc administracyjną w sprawach podatkowych. Taka pomoc może, w razie potrzeby, oznaczać podjęcie działań przez organy orzekające.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 Konwencji, pomoc administracyjna obejmuje:

1. wymianę informacji, w tym jednoczesną kontrolę podatkową i udział w jednoczesnej kontroli podatkowej za granicą;
2. pomoc w egzekucji, w tym działania zabezpieczające; i
3. dostarczanie dokumentów.
   
   

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 1 lit. a Konwencji, konwencja ma zastosowanie do następujących podatków:

(i) podatków od dochodu lub zysków,

(ii) podatków od zysków z przeniesienia tytułu własności mienia, nałożonych oddzielnie, niezależnie od podatku od dochodu lub zysków,

(iii) podatków od dochodu netto nałożonych w imieniu Strony.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Konwencja, jako ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa dotycząca problematyki podatkowej, stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organu podatkowego Kolumbii.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Spółka ma prawo do odliczenia od podatku należnego od Spółki podatku u źródła pobranego w Kolumbii zgodnie z art. 20 ust. 1 updop. W związku z wejściem w życie ww. Konwencji na terenie Kolumbii 1 lipca 2014 r. możliwość odliczenia podatku pobranego w Kolumbii dotyczy dochodów, osiągniętych od tej daty.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Należy podkreślić, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena, czy Spółka Kolumbijska spełnia przesłanki, o których mowa w art. 24a updop.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.