Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.352.2019.2.SG
z 8 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym 27 sierpnia i 5 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych pracownikom A i B, wynikających z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Spółki oraz wartość dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy (dotyczy pytania oznaczonego we wniosku Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych pracownikom A i B, wynikających z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Spółki oraz wartość dodatkowych świadczeń związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy (dotyczy pytania oznaczonego we wniosku Nr 1). Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.352.2019.1.SG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 5 listopada 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, winno być: t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „UPDOP”) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Spółka do połowy roku 2017 prowadziła działalność gospodarczą polegającą na magazynowaniu i przechowywaniu pozostałych towarów na rzecz Grupy Kapitałowej. W tej chwili Spółka nie prowadzi już działalności magazynowej.

Przed Spółką, działalność gospodarczą polegającą na magazynowaniu i przechowywaniu towarów na rzecz Grupy Kapitałowej prowadził inny podmiot, niepowiązany kapitałowo, gospodarczo, czy osobowo ze Spółką (Poprzedni pracodawca). Podmiot ten jednak został postawiony w 2015 r. w stan likwidacji. Z uwagi na istotność wskazanej działalności gospodarczej dla Grupy Kapitałowej jako działalności pomocniczej do głównej działalności produkcyjnej Spółka podjęła taką działalność z wykorzystaniem tego samego majątku, zatrudniając także niektórych pracowników Poprzedniego pracodawcy. Spółka nie dokonała przy tym żadnej transakcji z Poprzednim pracodawcą, w szczególności nie nabyła jego przedsiębiorstwa, czy zorganizowanej części takiego przedsiębiorstwa.

Niemniej jednak, Wnioskodawca został uznany w postępowaniu sądowym za następcę prawnego zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy. W 2015 r. Poprzedni pracodawca złożył bowiem trzem pracownikom (A, B i C) oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy, jako przyczynę wskazując likwidację pracodawcy.

Pracownik A wniósł powództwo do Sądu Rejonowego (…) (dalej: „Sąd”) o przywrócenie do pracy i wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wskazując, że wypowiedzenie to narusza przepisy prawa pracy. Dodatkowo Pracownik A wskazał, że przy przyjęciu hipotetycznej likwidacji pracodawcy, jego zadania z pewnością przejmie inny podmiot należący do Grupy Kapitałowej w związku z czym doszłoby do transferu pracowników w rozumieniu art. 231 KP. W konsekwencji w trakcie postępowania przed Sądem pracownik A wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej Wnioskodawcy jako faktycznego następcę prawnego Poprzedniego pracodawcy.

Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego stwierdził, że pracownik A na skutek przejścia części zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy na Wnioskodawcę od 1 stycznia 2016 r. stał się pracownikiem Spółki. Z tego względu przywrócił pracownika A do pracy w Spółce na stanowisku odpowiadającym zajmowanemu stanowisku u Poprzedniego pracodawcy na warunkach pracy i płacy uprzednio zajmowanych. Sąd zasądził również na rzecz pracownika A od Spółki wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy po przejściu części zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy na Wnioskodawcę w określonej kwocie.

Spółka zawarła z pracownikiem A porozumienie stron rozwiązujące umowę o pracę w celu polubownego zakończenia wszystkich spraw spornych pomiędzy Wnioskodawcą, a pracownikiem A w zakresie łączącej strony umowy o pracę. Na podstawie porozumienia Spółka zobowiązała się do zapłaty określonych kwot, z tytułu:

• wynagrodzenia, w tym wynagrodzenia zasądzonego wyrokiem Sądu,
• ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy,
• odprawy z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika,
• dobrowolnej rekompensaty z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę.
  
  

W konsekwencji na podstawie powyższego porozumienia Spółka zobowiązała się wypłacić na rzecz pracownika A wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pracownik A był pracownikiem Poprzedniego pracodawcy, jak również dodatkowe świadczenia związane ze stosunkiem pracy ze Spółką, takie jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, odprawa z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika oraz rekompensata z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę.

Z uwagi na rozstrzygnięcie Sądu zapadłe w sprawie pracownika A, stwierdzające, że Spółka przejęła w sposób faktyczny część zakładu pracy Poprzedniego pracodawcy, Wnioskodawca postanowił zawrzeć również z pracownikami B i C ugody, które w całości wyczerpują ich roszczenia wobec Spółki oraz Poprzedniego pracodawcy wynikające ze stosunku pracy, obejmujące wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy lub dodatkowe świadczenia związane ze stosunkiem pracy.

Spółka zawarła ugodę z pracownikiem B, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się wypłacić określoną kwotę z tytułu wynagrodzenia na czas gotowości do pracy ze stosunku pracy u Poprzedniego pracodawcy oraz Spółki. Skutkiem ugody było również rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem B.

Pracownik C nie został objęty stosunkiem pracy przez Spółkę. Spółka zawarła jednak ugodę z pracownikiem C, w której zobowiązała się wypłacić określoną kwotę tytułem rekompensaty za rozwiązanie stosunku pracy przez Poprzedniego pracodawcę.

Wszystkie ugody zawarte przez Spółkę z pracownikami B i C zostały zatwierdzone przez Sąd, stanowią zatem ugodę sądową, a ich postanowienia zostały wykonane przez Wnioskodawcę.

Poprzedni Pracodawca jest w likwidacji od września 2015 r. Spółka nie otrzymała i nie spodziewa się zwrotu żadnych kwot od Poprzedniego pracodawcy, w szczególności z uwagi na fakt, iż Spółki z Poprzednim pracodawcą nie łączyła żadna umowa cywilnoprawna dotycząca transferu pracowników.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 30 października 2019 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, że w świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) kwoty, do wypłaty których zobowiązana była Spółka na rzecz pracownika A, obejmujące wynagrodzenie zasądzone wyrokiem Sądu, ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, odprawę z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika oraz dobrowolną rekompensatę z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę, stanowiły w całości przychody ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ugoda zawarta z Pracownikiem B obejmowała wszelkie należności wynikające ze stosunku pracy (wynagrodzenie oraz wszelkie ewentualne dodatkowe świadczenia z tytułu stosunku pracy). Kwota ugody wypłacona na rzecz pracownika B stanowiła w całości przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wszystkie wskazane we wniosku świadczenia na rzecz pracowników A, B zostały wypłacone przez Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłacone pracownikom A i B, wynikające z zawartego przez Spółkę porozumienia lub zatwierdzonej przez Sąd ugody w ramach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Spółki oraz wartość dodatkowych świadczeń, związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone na rzecz pracowników A i B wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy za okres, w którym pozostawali pracownikami Spółki oraz kwoty wypłacone z pozostałych tytułów związanych z łączącym Strony stosunkiem pracy, wynikające z zawartych przez Spółkę z pracownikami porozumień lub zatwierdzonych przez Sąd ugód, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu.

Pojęcie kosztów uzyskania przychodu zostało zdefiniowane w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „UPDOP”), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zaliczenie konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest możliwe, jeśli racjonalnie oceniając wydatek ten mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia lub zachowania bądź zabezpieczenia jego źródła, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Należy uznać za utrwaloną praktykę w procesie kwalifikacji wydatku poniesionego przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów, w której możliwość takiej kwalifikacji uzależniona jest od spełnienia następujących warunków:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Przykładowo, jak wskazuje Michał Wilk w komentarzu do art. 15 UPDOP: „Ów zamiar podatnika, który z poniesieniem danego wydatku wiąże oczekiwania co do przyczynienia się tego wydatku do powstania przychodu w przyszłości, można określić jako subiektywne kryterium uznania wydatku za poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Dany wydatek spełnia przesłankę poniesienia w celu osiągnięcia przychodów, o ile uwzględniając doświadczenie praktyki gospodarczej, można powiedzieć, że choć potencjalnie możliwe jest to, że doprowadzi on do osiągnięcia przychodów. Ten aspekt oceny można określić jako kryterium obiektywne. (...) Dokonując oceny kryterium obiektywnego przesłanki poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów, należy zwrócić szczególną uwagę na ocenę całokształtu okoliczności faktycznych i charakteru prowadzonej działalności gospodarczej podatnika. (...) Każdorazowej ocenie powinna podlegać zatem definitywność poniesienia danego wydatku, a także subiektywno-obiektywna przesłanka poniesienia wydatku w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Analiza powinna obejmować całokształt okoliczności gospodarczych i faktycznych oraz potencjalną możliwość i ekonomiczne znaczenie poniesionego wydatku w zakresie doprowadzenia do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Trzeba również pamiętać o tym, że ustawodawca kładzie nacisk na cel działań podejmowanych przez podatnika, a nie ich skutek. Brak zabezpieczenia źródła przychodów mimo ponoszonych kosztów na ten cel (i nawet utrata danego źródła przychodów) nie przekreślają możliwości uznania ich za koszty uzyskania przychodów, (por. Michał Wilk (w): Krajewska Aleksandra. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, wyd. IV, 2016).

W przedmiotowym stanie faktycznym wydatki poniesione na wypłatę wynagrodzenia oraz świadczeń dodatkowych (ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, rekompensatę z tytułu rozwiązania umowy o pracę, odprawę) bez wątpienia wypełniają wskazane powyżej warunki do uznania ich za koszt uzyskania przychodu. Wydatki te miały bowiem charakter definitywny oraz pozostawały w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę jako wydatki mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Poniesienie przedmiotowych wydatków zostanie również odpowiednio udokumentowane, gdyż podstawę ich wypłaty przez Spółkę każdorazowo stanowią zawarte przez Spółkę z pracownikiem porozumienia lub ugody zatwierdzone przez Sąd.

Zgodnie z ogólnymi zasadami, wypłacone wynagrodzenia są kosztem uzyskania przychodu, bowiem są one związane ze stosunkiem pracy pracownika, którego praca generuje przychody pracodawcy. Przy czym, w przedmiotowej sprawie, pracownik otrzymał wynagrodzenie za okres, w którym nie świadczył pracy, gdyż umowa o pracę uległa rozwiązaniu. Zgodnie z art. 80 zdanie pierwsze ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1040, z późn. zm., dalej: „KP”), wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Wyjątek od tej zasady zawiera regulacja określona w przepisie art. 81 KP, który w § 1 stanowi, że pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania.

Dodatkowo przepisy KP przewidują możliwość odwołania się przez pracownika od rozwiązania stosunku pracy do sądu pracy. Natomiast sąd pracy w tym wypadku bada nie tylko, czy rozwiązanie stosunku pracy nie narusza przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę, ale także czy jest ono uzasadnione. W konsekwencji ryzyko powstania dodatkowych roszczeń ze strony byłego pracownika stanowi ryzyko nieodłącznie związane z procesem zakończenia stosunku pracy, których obowiązek wypłaty wynika wprost z przepisów KP, z tego względu należy uznać, iż wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem ze stosunku pracy i jako takie stanowi koszt uzyskania przychodu.

Za koszt uzyskania przychodu należy uznać również świadczenia dodatkowe (ekwiwalent za niewykorzystany urlop, rekompensatę z tytułu rozwiązania umowy o pracę, odprawy) bezpośrednio powiązane ze stosunkiem pracy. Przepis art. 16 ust. 1 UPDOP wymienia kilka kategorii odszkodowań, które pomimo zapłacenia przez podatnika nie mogą być uznane za jego koszt uzyskania przychodu. Zdaniem Spółki, żadna z kategorii wymienionych we wskazanym przepisie nie odpowiada wypłatom dokonanym przez Spółkę na rzecz pracownika A.

Przy czym w myśl przepisu art. 16 ust. 1 pkt 57 UPDOP nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (...), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Dokonując wykładni a contrario przepisu art. 16 ust. 1 pkt 57 UPDOP należy uznać, że skoro wymienione w tym przepisie należności, które nie zostały wypłacone, nie zostały dokonane lub nie zostały postawione do dyspozycji, nie są kosztem podatkowym, to te same należności, jeżeli zostały wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji, stanowią koszt uzyskania przychodu.

Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy wypłacane przez Spółkę pracownikom A i B jako pozostające w bezpośrednim związku z rozwiązanym stosunkiem pracy, należy traktować jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1509, winno być: t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm., dalej: „UPDOF”). Tym samym, w momencie ich wypłacenia, stanowić powinny a contrario koszt uzyskania przychodu w myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 UPDOP.

Ponadto z regulacji zawartej w przepisie art. 15 ust. 4g UPDOP wprost wynika, że do kosztów uzyskania przychodu poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów podlegają zaliczeniu należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 UDPOF.

Należy bowiem stwierdzić, że wypłacone na rzecz pracowników A i B wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy oraz dodatkowe świadczenia są przychodem pracownika ze stosunku pracy, które spowodowało u niego powstanie przysporzenia majątkowego i miało swoje źródło w łączącym go ze Spółką w przeszłości stosunku pracy. Nie ulega wątpliwości, że osoba niezwiązana aktualnie lub w przeszłości z pracodawcą nie mogłaby otrzymać od Spółki takiego świadczenia. Dlatego też, wypłata wynagrodzenia lub dodatkowego świadczenia jest przychodem pracownika ze stosunku pracy, co powoduje jednocześnie, że dla Spółki jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4g UPDOP.

Spółka stoi na stanowisku, że w ramach związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu do stwierdzenia takiego związku konieczne jest wykazanie celu, a nie skutku. Spółka nie musi wykazać powstania lub powiększenia się konkretnego przychodu - działanie Spółki powinno być natomiast skierowane na cel, jakim jest osiągnięcie przychodu, zwiększenie go, zabezpieczenie czy zachowanie źródła przychodów. Dlatego też koszt poniesiony przez Spółkę, w formie wypłaconego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz dodatkowych świadczeń pracownikom A i B będzie bez wątpienia takim kosztem. Został on bowiem poniesiony w celu uniknięcia potencjalnych większych ciężarów od rzeczywiście poniesionych. Należy bowiem stwierdzić, że zapłata wypłaconego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz dodatkowych świadczeń po zawarciu porozumienia lub ugody sądowej, skutkuje niedochodzeniem przez pracowników A i B od Spółki dalszych roszczeń, w tym dalszego zatrudniania, w konsekwencji może przyczynić się do uniknięcia większych wydatków, które mogły być poniesione bez zawarcia porozumienia lub ugody sądowej.

Ponadto w ocenie Spółki wydatków poniesionych w związku z zatrudnieniem pracowników nie da się bezpośrednio przyporządkować do ściśle określonych, faktycznie uzyskiwanych przychodów. Natomiast z wykładni zewnętrznej systemowej wynika, że przepisy prawa pracy nakładają na pracodawcę obowiązki określonych świadczeń, w tym między innymi świadczeń dodatkowych, takich jak odprawy czy rekompensaty związane z wypowiedzeniem stosunku pracy pracownikom. Przy czym obowiązek wypłaty tego rodzaju świadczeń może również wynikać z zawartych pomiędzy pracodawcą, a pracownikami porozumień, które bywają różnie nazywane.

Nie ma przy tym tutaj znaczenia fakt, że wydatek jest ponoszony na rzecz osoby, która nie jest aktualnie zatrudniona. Wydatki na rzecz pracowników A i B jak wynika ze stanu faktycznego, były w istocie realizacją należności przysługujących pracownikom od Spółki z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Wypłata wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz dodatkowych świadczeń przez Spółkę winna być zatem traktowana tak jak wypłata z tytułu należności wynikających z umowy o pracę. Fakt, że Spółka dokonywała wypłaty na rzecz byłego pracownika (tj. po rozwiązaniu umowy o pracę), zdaniem Wnioskodawcy, nie ma znaczenia dla oceny charakteru tej wypłaty i jej związku z należnościami wynikającymi z umowy o pracę. Wypłata należności wynikających z umowy o pracę winna być traktowana jak wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów, niezależnie od tego czy jest dokonywana na rzecz aktualnego, czy byłego pracownika Spółki, jest to bowiem należność wynikająca ze stosunku pracy. Co więcej, prawidłowe wywiązanie się Spółki z umowy o pracę czy też innych wiążących ją porozumień z pracownikami odnośnie wypłaty wynagrodzenia czy też świadczeń dodatkowych nie może być traktowane jako wydatek nie będący kosztem podatkowym.

W tym miejscu należy przytoczyć stanowisko zaprezentowane w wyroku NSA z 17 listopada 2015 r., sygn. akt II FSK 2565/13, które dotyczyło wprawdzie odszkodowania za bezpodstawne wypowiedzenie umowy o pracę, jednakże zdaniem Spółki konkluzje w nim zawarte znajdują zastosowanie w przedmiotowym stanie faktycznym. NSA we wskazanym orzeczeniu wskazał, że odszkodowanie zapłacone przez skarżącą Spółkę na mocy ugody sądowej miało swoją podstawę prawną w przepisach prawa pracy i stanowiło ekwiwalent należności przysługujących pracownikowi od pracodawcy z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Wydatek poniesiony na pokrycie odszkodowania na rzecz byłego pracownika należy zatem traktować podobnie, jak wypłatę wynagrodzenia i innych należności wynikających z umowy o pracę. Warto w tym względzie przytoczyć argumentację przedstawioną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z dnia 24 czerwca 2009 r. (II FSK 251/08), który co prawda dotyczył kwestii określenia źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz którego tezy, w sposób pośredni, odnoszą się również do omawianego w niniejszej sprawie problemu. We wskazanym orzeczeniu Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „wypłacona pracownikowi kara umowna z tytułu niewywiązania się przez pracodawcę z porozumienia rozwiązującego umowę o pracę stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. O zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy decyduje bowiem to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, czy również inna osoba nie związana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotne jest więc to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym stosunkiem pracy”. W stanie faktycznym przedstawionym przez Skarżącą w obecnie rozpoznawanej sprawie między wypłatą odszkodowania, a stosunkiem pracy istniał niewątpliwie bezpośredni związek, którego istnienie nakazywało przyjąć, że wydatki poniesione przez będącą pracodawcą Spółkę na wypłatę, na podstawie ugody, odszkodowania związanego z nieprawidłowym rozwiązaniem umowy o pracę, należy zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Dla oceny charakteru wypłaconego odszkodowania i jego związku z należnościami wynikającymi z umowy o pracę nie ma znaczenia fakt, że wydatek poniesiony został na rzecz byłego pracownika, jak również okoliczność, że wypłata odszkodowania nastąpiła w wykonaniu ugody sądowej; ma natomiast znaczenie to, że omawiany wydatek nie został wymieniony w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane przez organy podatkowe w następujących interpretacjach indywidualnych, mianowicie:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 marca 2017 r., Znak: 2641-BPB-1-2.4510.52.2017.1.BKD,
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 listopada 2016 r., Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.828.2016.2.APO,
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 maja 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-335/16/PC,
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 lutego 2015 r., Znak: IBPBI/2/423-1352/14/KP,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 września 2014 r., Znak: IPPB5/423-630/14-2/AS,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 kwietnia 2014 r., Znak: ITPB3/423-32/14/PST,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 października 2013 r., Znak: IPPB3/423-621/13-2/GJ.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do zadanego pytania (wyznaczającego zakres wniosku), przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena, czy wypłacone przez Spółkę świadczenia na rzecz pracowników stanowią przychód ze stosunku pracy z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.). Wskazanie w tym zakresie przyjęto jako element opisu stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroku sądowego należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym pytaniem Nr 2 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.