Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.436.2019.1.AC
z 16 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z poźn.zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 13 sierpnia 2019 r. (data wpływu 16 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od wartości dodanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zapłaconego podatku od wartości dodanej.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  Pana D.G.,
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Panią C.G.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

D.G. oraz Pani C.G. (dalej łącznie - Wnioskodawcy) są komandytariuszami w Sp. z o.o. sp. k. (dalej - Spółka). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, rozwoju oraz sprzedaży produktów z branży motoryzacyjnej oraz przemysłowej. Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera transakcje z kontrahentami zagranicznymi mającymi siedzibę na terytorium Unii Europejskiej, od których nabywa szereg towarów i usług wykorzystywanych przez Spółkę dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, w szczególności paliwo lotnicze oraz samochodowe, książki specjalistyczne oraz normy jakościowe, opłaty lotniskowe, usługi hotelarskie.

W związku z zakupem ww. towarów i usług, Spółka otrzymuje od kontrahentów faktury z wykazanym podatkiem od wartości dodanej. Kwoty wynikające z tych faktur Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów w kwotach brutto, tj. wraz z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej.

Następnie Spółka występuje z wnioskami o zwrot podatku od wartości dodanej, zapłaconego na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej (deklaracja VAT-REF), pod warunkiem, że spełnia wymogi kwotowe wymagane przez Dyrektywę Rady UE 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. art. 17, zgodnie z którym przy wniosku o zwrot z okresu krótszego niż rok, a dłuższego niż 3 miesiące kwota VAT nie może być mniejsza niż 400 euro lub jej równowartość w walucie krajowej, a w przypadku zwrotu z okresu wynoszącego rok lub pozostałą część roku, kwota nie może być mniejsza niż 50 euro lub jej równowartość w walucie krajowej jeśli kwota zwrotu spełnia wskazanego wyżej wymogi, Spółka występuje o zwrot podatku od wartości dodanej, zapłaconego na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. W momencie zwrotu podatku z innego państwa członkowskiego, Spółka rozpoznaje przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeśli kwota do zwrotu nie spełnia podanych wyżej wymogów, Spółka nie występuje o zwrot podatku od wartości dodanej zapłaconego na terytorium innego państwa członkowskiego. Brak ubiegania się o zwrot podatku wiąże się z tym, że wartość faktury w kwocie brutto, tj. wraz z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej pozostaje w kosztach uzyskania przychodów, i w konsekwencji - z uwagi na brak zwrotu podatku od wartości dodanej, Spółka nie rozpoznaje przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawcy mają prawo do zaliczenia zagranicznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w kwotach brutto (tj. wartość netto faktury wraz z lokalnym podatkiem od wartości dodanej) zarówno wówczas, gdy Spółka ubiega się o zwrot podatku od wartości dodanej z zagranicy, jak i wówczas, gdy nie ubiega się o zwrot tego podatku?
   
2. Czy w razie zwrotu podatku naliczonego od zagranicznych zakupów, Wnioskodawcy powinni rozpoznać zwrot podatku jako przychód podatkowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawców:

Ad. 1

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23". Tym samym zakupy, które zostały dokonane przez Spółkę w celu uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, o ile nie podlegają pod wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, stanowią dla Wnioskodawców koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawców, mają oni prawo do zaliczenia zagranicznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w kwotach brutto, tj. w wartościach netto faktury wraz z korespondującym do niej podatkiem od wartości dodanej, zarówno wówczas, gdy Spółka ubiega się o zwrot podatku od wartości dodanej z zagranicy, jak i wówczas, gdy nie ubiega się o zwrot tego podatku.

Poniżej Wnioskodawcy szczegółowo uzasadniają swoje stanowisko.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w tym przepisie).

Równocześnie, zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawy o VAT) pod pojęciem podatku od wartości dodanej - rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Zapis ten rozgranicza pojęciowo podatek od towarów i usług w rozumieniu polskiego systemu podatkowego od podatku od wartości dodanej, stosowanego w pozostałych krajach Unii Europejskiej.

Z powyższego wynika, że ustawa VAT rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. W myśl tej ustawy, pod pojęciem podatku od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego przepisami wyżej wymienionej ustawy. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującej w innym państwie członkowskim niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce. Posługiwanie się w ustawie o VAT dwoma różnymi pojęciami dotyczącymi podatku, zawierającego wspólne cechy wynikające z faktu harmonizacji w UE wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, pozwala na prawidłowe określenie obowiązków podatkowych w Polsce dotyczących tego podatku. Tym samym, utożsamienie podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej jest pozbawione podstaw prawnych. W rezultacie, rozróżnienie takie obowiązuje również w zakresie przepisów ustawy o PIT.

Przepisy ustawy o PIT - w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo wykładni literalnej - przesądzają, iż ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od towarów i usług, nie powinno mieć zastosowania na gruncie niniejszej sprawy, albowiem dotyczy ono wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania tego podatku w systemie krajowym.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawców, nie można przyrównywać podatku od towarów i usług do podatku od wartości dodanej i konsekwentnie - nie można stosować zapisów dotyczących podatku od towarów i usług do podatku od wartości dodanej. Stanowisko Wnioskodawców potwierdza m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 19 stycznia 2018 r. (nr 0111-KDIB2-1.4010.388.2017.1.EN):

„Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce". Przytoczona interpretacja indywidualna została wydana co prawda na gruncie przepisów ustawy o CIT, jednak przepisy te są analogiczne do przepisów ustawy o PIT.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PIT dotyczący wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku od towarów i usług, nie ma zastosowania do ponoszonych przez Spółkę wydatków w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej obciążonych lokalnym podatkiem od wartości dodanej, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej. Tym samym, kwota podatku od wartości dodanej zapłacona przez Spółkę w innych krajach niż Polska, może i będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawców, zgodnie z art. 22. ust. 1ustawy o PIT.

Stanowisko analogiczne do Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia podatku od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodu, przedstawia interpretacja indywidualna z dnia 30 maja 2016 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (nr 1061-IPTPB1.4511.475.2016.1.MM), zgodnie z którą: „W świetle powyższego, wskazać należy, że zapłacony w Niemczech podatek od wartości dodanej nie może być utożsamiany z podatkiem od towarów i usług i tym samym stanowi on koszt uzyskania przychodu działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię w latach podatkowych 2015 i 2016. Zatem, Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej wynikającego z wystawionych faktur, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie jego poniesienia".

Stanowisko to potwierdza również, m.in.: interpretacja indywidualna z dnia 28 stycznia 2016 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (nr ITPB1/4511-1167/15/JC): „Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że zapłacony w Niemczech podatek od wartości dodanej, stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej wynikającego z wystawionych faktur, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie jego poniesienia".

Ad. 2

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT za przychody z działalności uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 7d ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3, są również - w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług lub zwrotu podatku akcyzowego zgodnie z odrębnymi przepisami - naliczony podatek od towarów i usług lub zwrócony podatek akcyzowy, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż powyższy przepis odwołuje się do podatku od towarów i usług, tymczasem jak już zostało wskazane przez Wnioskodawcę, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce. Pojęcie "podatek od towarów i usług" dotyczy wyłącznie "krajowego" podatku naliczonego w rozumieniu ustawy o VAT, a nie podatku od wartości dodanej regulowanego przepisami innego państwa członkowskiego. Przepis ten nie ma więc zastosowania w analizowanej sprawie.

Z kolei w myśl art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy PIT, do przychodów nie zalicza się m.in. zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskując o contrario, przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy PIT wskazuje, że do przychodów zalicza się m.in. zwrócone inne wydatki zaliczone uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawców, jeśli Spółka uzyskała zwrot zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej, to na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o PIT Wnioskodawcy są zobowiązani do rozpoznania przychodu z tego tytułu.

Powyższe stanowisko podziela także przywoływana wcześniej interpretacja indywidualna z dnia 30 maja 2016 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (nr 1061- IPTPB1.4511.475.2016.1.MM): „Zastrzec jednak należy, że jeżeli Wnioskodawczyni otrzyma w późniejszym terminie zwrot zapłaconego podatku od wartości dodanej wówczas stanowić on będzie dla Wnioskodawczyni przychód z prowadzonej działalności gospodarczej."

Stanowisko to potwierdzają również inne interpretacje podatkowe, m.in. interpretacja indywidualna z dnia 28 stycznia 2016 r. wydana przez Izbę Skarbową w Bydgoszczy (nr ITPB1/4511-1167/15/JC): ,,(...) jeżeli Wnioskodawca otrzyma w późniejszym terminie zwrot podatku od wartości dodanej wówczas stanowić on będzie dla Wnioskodawcy przychód z prowadzonej działalności gospodarczej".

W świetle powyższego, Wnioskodawcy wnoszą o uznanie ich stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 5a pkt 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) - ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej − rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Przy czym przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć – zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług – terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Wyjaśnić należy, że w polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o VAT stanowi bowiem implementację przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm.). Z tego powodu podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
     
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
     
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
     
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
     
     

W świetle powyższego wskazać należy, że podatek od wartości dodanej, nakładany na terenie innych państw członkowskich UE jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług obowiązującym na terytorium Polski i powinien być dla celów podatku dochodowego rozliczany jak polski podatek od towarów i usług (wyrok z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt III FSK 1545/11 oraz WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 86/16).

W wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/11 oraz z 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3371/15, stwierdzono, że rozróżnienie pomiędzy pojęciami podatku od wartości dodanej i podatku od towarów i usług nie jest zasadne, bowiem mechanizm i konstrukcja prawna tych podatków są identyczne.

Dodatkowo w wyroku NSA z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 307/16 stwierdzono, że wobec tego, iż podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, w okresie poakcesyjnym, mając na uwadze konieczność stosowania prawa unijnego i na skutek uwzględniania wykładni tego prawa, dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zmieniły się metody wykładni. Aktualnie to wykładni celowościowej nadaje się prymat, i w pewnym zakresie stwierdzić można, że umniejsza ona dotychczasowej dominacji wykładni językowej - w omawianym tu, oczywiście, kontekście. Wynika z tego, że na gruncie podatku od towarów i usług użyte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. terminy nabierają autonomicznego znaczenia, swoistego dla tego podatku. Tym samym nie tylko „odrywają” się one od ich rozumienia cywilistycznego, w ujęciu prawodawstwa krajowego, ale także od wykładni dokonywanej na gruncie regulacji, które procesowi harmonizacji, w ścisłym znaczeniu tego sformułowania, nie podlegają. Konsekwencją harmonizacji tego podatku na terytorium Unii Europejskiej jest konieczność jednolitego rozumienia pojęć podatku od wartości dodanej na całym obszarze państw członkowskich.

Podobnie, zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 lipca 2018 r. II FSK 2128/16, brak możliwości pomniejszenia na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. 2012, poz. 361) przychodu o podatek od wartości dodanej należny na terytorium innego kraju UE w sytuacji przyznania możliwości pomniejszenia przychodu tylko o należny krajowy podatek od towarów i usług jest przejawem dyskryminacji, z uwagi na fakt, że oba te podatki oparte są na analogicznej konstrukcji wynikającej z Dyrektywy 2006/112/WE. Wykładnia spornego przepisu zaproponowana przez organ interpretacyjny dyskryminowałaby podatników prowadzących działalność gospodarczą na terytorium innych krajów UE, których dochody opodatkowane są w Polsce, co narusza art. 49 i art. 63 TFUE.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 stycznia 2018 r. II FSK 3371/15, definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. z uwzględnieniem powyższych rozważań, skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym. Art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. odnoszą się do pewnej konstrukcji podatkowej. Jeżeli podatnik poniósł koszt, który wypełnia znamiona tej konstrukcji, to kwestia tego jak została ona określona, jest drugorzędna. Odmienne ujęcie - przy uwzględnieniu tak horyzontu prawa krajowego, jak i obowiązującego w ramach Unii Europejskiej - godziłoby w sensowność i celowość jakie towarzyszą wprowadzeniu możliwości pomniejszenia przychodu o należny podatek od towarów i usług. Podobne orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r. II FSK 926/16.

Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych i w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwią¬zania zawarte w przepisach ustaw o podatku dochodowym, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że podatek zapłacony od wartości dodanej podlegający odliczeniu za granicą, wynikający z faktur zakupu towarów na terenie UE - nie jest dla podatnika kosztem zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy ( kosztem będzie wartość netto). Natomiast zwrot podatku z zagranicznego organu podatkowego będzie dla podatnika obojętny podatkowo.

Tym samym stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych potwierdzających stanowisko podatnika w przedmiocie zadanych pytań, należy stwierdzić, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.