Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP13.8221.54.2019.GTM
z 11 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 9 listopada 2018 r. Nr 0111-KDIB1-1.4010.357.2018.1.SG, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zmienia z urzędu wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2018 r. (data wpływu: 11 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w związku z dokonaną modernizacją budynku pałacu i tym samym zmianą jego charakteru z mieszkalnego na niemieszkalny, Spółka prawidłowo ustaliła nową stawkę amortyzacji dla budynku na poziomie nie wyższym niż 33,33% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2018 r. wpłynął do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w związku z dokonaną modernizacją budynku pałacu i tym samym zmianą jego charakteru z mieszkalnego na niemieszkalny, Spółka prawidłowo ustaliła nową stawkę amortyzacji dla budynku na poziomie nie wyższym niż 33,33%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) powstał w 2012 r. w wyniku podziału Spółki z o.o. (dalej: „Spółka S”) przez wydzielenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zgodnie z Aktem Notarialnym. W 2011 r. Spółka S zakupiła XIX-wieczny Pałac - budynek mieszkalny, wpisany do rejestru zabytków decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków w dniu 25 października 1982 r. i objęty ochroną konserwatorską.

Spółka S amortyzowała budynek pałacu indywidualną stawką amortyzacji 10% przewidzianą dla budynków mieszkalnych zaliczanych do rodzaju 110 Klasyfikacji Środków Trwałych, zgodnie z art. 16j ust. l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (stanowisko spółki w sprawie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji zostało potwierdzone otrzymaną interpretacją indywidualną Znak: IBPBI/2/423-1326/11/SD z 6 dnia utego 2012 r.).

W wyniku podziału przez wydzielenie, Wnioskodawca wszedł w posiadanie budynku XIX-wiecznego Pałacu i kontynuował amortyzację zgodnie z wyżej opisanymi zasadami.

W dniu 21 marca 2017 r. Spółka otrzymała decyzją pozwolenie na budowę dla inwestycji pn.: „Przebudowa parteru i części piętra budynku mieszkalnego, ze zmianą sposobu użytkowania parteru na cele restauracyjne, wraz z przebudową wewnętrznej instalacji centralnego ogrzewania, elektrycznej, wodnej i kanalizacyjnej oraz budową instalacji wentylacji mechanicznej i przebudową zewnętrznej instalacji kanalizacyjnej” dotyczącą budynku pałacu.

W kwietniu 2017 r. Spółka rozpoczęła prace modernizacyjne. Powierzchnia użytkowa Pałacu zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych to 921,86 m². Po zakończeniu prac modernizacyjnych zgodnie z uzyskanym pozwoleniem na budowę powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi 538,50 m², a powierzchnia użytkowa wykorzystywana dla celów mieszkalnych stanowi 383,36 m².

W lutym 2018 r. Spółka otrzymała pozwolenie na użytkowanie ww. inwestycji.

Inwestycja została przyjęta do użytkowania w lipcu 2018 r. po zakończeniu prac związanych z wyposażeniem obiektu.

Spółka zmieniła klasyfikacje budynku Pałacu z rodzaju 110 Klasyfikacji Środków Trwałych na 109, gdyż po dokonanej modernizacji powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi większą część niż powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne. Spółka zmieniła stawkę amortyzacji budynku z 10% na nie wyższą niż 33,33%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z dokonaną modernizacją budynku pałacu i tym samym zmianą jego charakteru z mieszkalnego na niemieszkalny, Spółka prawidłowo ustaliła nową stawkę amortyzacji dla budynku na poziomie nie wyższym niż 33,33%?

(część pytania oznaczonego we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, po dokonanej modernizacji powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi większą część niż powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne.

W związku ze zmianą klasyfikacji budynku Pałacu z budynku mieszkalnego (Klasyfikacja Środków Trwałych rodzaj 110) na niemieszkalny (Klasyfikacja Środków Trwałych rodzaj 109), Spółka nie może kontynuować amortyzacji na dotychczasowych zasadach tj. według indywidualnej stawki amortyzacji, określonej dla budynków mieszkalnych zgodnie z art. 16j ust. l pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.). Zdaniem Spółki, konieczna jest zmiana indywidualnej stawki amortyzacji, określonej dla budynków zakwalifikowanych do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosownie do art. 16j ust. l pkt 3 ww. ustawy, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Spółka uważa, że prawidłowo postąpiła ustalając indywidualną stawkę amortyzacji dla budynku Pałacu na poziomie innym niż 10%, nie wyższym niż 33,33%. Odpisy amortyzacyjne są naliczane od sierpnia 2018 r.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 maja 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4011.17.2017.1.MG.

Powyższa interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych, jednakże przepisy w tym zakresie są zbieżne z przepisami podatku dochodowego od osób prawnych.

W interpretacji indywidualnej z dnia 9 listopada 2018 r. Nr 0111-KDIB1-1.4010.357.2018.1.SG, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865) w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zmienionej interpretacji, zwanej dalej „ustawą o CIT”, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Stawki amortyzacyjne ustalone w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o CIT, są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy.

Podatnicy mogą jednak również ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, co przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
   
2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
   
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;

4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zmieniła klasyfikację budynku pałacu z rodzaju 110 KŚT – Budynki mieszkalne na rodzaj 109 KŚT – Pozostałe budynki niemieszkalne, gdyż po dokonanej modernizacji powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi większą część niż powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne. W konsekwencji należy stwierdzić, że jeżeli w istocie, w świetle odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, tj. przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864), wskazana we wniosku klasyfikacja budynku jest prawidłowa (wskazanie Wnioskodawcy w tym zakresie uznano za element niepodlegającego ocenie opisu stanu faktycznego), to Spółka ma prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną wskazanego we wniosku budynku zakwalifikowanego do rodzaju 109 KŚT – Pozostałe budynki niemieszkalne.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o CIT, budynki niemieszkalne (podgrupa 10 KŚT) podlegają, co do zasady, amortyzacji wg 2,5% stawki rocznej. Dotyczy to zatem również rodzaju 109 KŚT – Pozostałe budynki niemieszkalne. Wyjątkiem z rodzaju 109 KŚT są domki kempingowe i budynki zastępcze trwale związane z gruntem, dla których stawka amortyzacji wynosi 10%.

Skoro zatem Wnioskodawca posiada budynek niemieszkalny – pałac, który nie jest ani domkiem kempingowym ani też budynkiem zastępczym trwale związanym z gruntem, to dla tego budynku stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%.

Nie oznacza to jednak, że indywidualna stawka amortyzacyjna dla takiego budynku musi być w każdym przypadku ustalana zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, a tym samym wynosić nie więcej niż 10%.

Należy bowiem zauważyć, że istnieje grupa budynków (lokali) i budowli, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata, co oznacza, że maksymalna indywidualna stawka amortyzacyjna może wynosić 33,33%. Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, dotyczy to m.in.:

• trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 KŚT;
• innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT, trwale związanych z gruntem.
  
  

Jeżeli zatem Wnioskodawca zakwalifikował opisany we wniosku o wydanie interpretacji budynek do rodzaju 109 KŚT i spełnione są warunki dla zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, to oznacza, że spełnione zostały przesłanki przewidziane hipotezą normy prawnej wywiedzionej z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, umożliwiające zastosowanie stawki amortyzacji w wysokości 33,33%.

Pewne wątpliwości może budzić zapis art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym przewidziany w tym przepisie minimalny 3-letni okres amortyzacji ma zastosowanie dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, czyli innych niż budynki (lokale) niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%. Tymczasem dla pałacu opisanego we wniosku o wydanie interpretacji stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi właśnie 2,5%. Z drugiej strony przepis art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT wprost wskazuje inne budynki niemieszkalne, należące do rodzaju 109 KŚT, jako mogące podlegać amortyzacji w okresie 3-letnim.

Z językowego brzmienia przytoczonych przepisów zdaje się zatem wynikać wniosek, że dla budynku opisanego we wniosku o interpretację indywidualna stawka amortyzacyjna może być ustalona zarówno w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, jak i w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Wobec powyższego, zdaniem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, dla rozstrzygnięcia przedmiotowego zagadnienia powinna znaleźć zastosowanie zasada rozstrzygania na korzyść podatnika niedających się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego (art. 2a Ordynacji podatkowej).

Z uwagi na powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2018 r. (data wpływu: 11 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w związku z dokonaną modernizacją budynku pałacu i tym samym zmianą jego charakteru z mieszkalnego na niemieszkalny, Spółka prawidłowo ustaliła nową stawkę amortyzacji dla budynku na poziomie nie wyższym niż 33,33% – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wystąpienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013, Warszawa, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 oraz art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.