Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.379.2019.1.AKO
z 28 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2019 r. (data wpływu 14 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług zwolnionych od podatku VAT oraz braku powstania obowiązku zapłaty podatku VAT należnego z tytułu odkupu od Inwestora niespłaconych wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług zwolnionych od podatku VAT oraz braku powstania obowiązku zapłaty podatku VAT należnego z tytułu odkupu od Inwestora niespłaconych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce, gdzie podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: „Wnioskodawca” lub „Pożyczkodawca”), tj. podmiotem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

W ramach swojej działalności gospodarczej Spółka świadczy usługi udzielania pożyczek na rzecz osób fizycznych, które to pożyczki są regulowane przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 993 ze zm.; dalej powoływana jako: „UoKK”). Pożyczkodawca jest podmiotem wpisanym do rejestru instytucji pożyczkowych prowadzonym przez Komisję Nadzoru Finansowego w oparciu o art. 59ab UoKK.

Pożyczkodawca udziela głównie pożyczek krótkoterminowych (do 30 dni) na zasadach przewidzianych w UoKK (dalej powoływane jako: „Pożyczka”). Pożyczki są udzielne osobom fizycznym na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą lub zawodową (dalej jako: „Pożyczkobiorca”).

Proces wyszukiwania potencjalnych Pożyczkobiorców odbywa się za pośrednictwem profesjonalnego podmiotu pośredniczącego, który prowadzi portal internetowy za pośrednictwem którego dochodzi do zawierania umów pożyczek między zainteresowanymi zawarciem umowy pożyczki klientami (Pożyczkobiorcami), tj. osobami fizycznymi, a Wnioskodawcą (dalej powoływany jako: „Partner”). Partner jako pośrednik odpowiada także za obsługę udzielonych za jego pośrednictwem pożyczek (tj. odpowiada za przekazywanie informacji na temat kredytu zaciągniętego przez Pożyczkobiorcę, udzielanie mu informacji na temat harmonogramu spłat oraz innych danych dotyczących zawartej umowy o kredyt konsumencki).

Partner jest podmiotem wpisanym do działu drugiego rejestru pośredników kredytowych, o którym mowa w art. 64 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 819 ze zm.) zgodnie z art. 59da ust. 1 UoKK.

Odnosząc się do Pożyczki, należy wskazać, że w oparciu o zapisy umowy Pożyczki Pożyczkobiorca zobowiązuje się dokonywać spłat:

• kwoty pożyczki;
  

• odsetek kapitałowych;
  

• prowizji;
  

• prowizji za przedłużenie pożyczki, w przypadku przedłużenia terminu spłaty pożyczki.
  
  
  

W przypadku braku terminowej płatności, Pożyczkodawca jest uprawniony do obciążenia Pożyczkobiorcy odsetkami za nieterminową płatność, które są naliczone w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2¹ Kodeksu cywilnego, tj. dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki ustawowe za opóźnienie wynoszą sumę stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych).

W celu pozyskania dodatkowego źródła finansowania dla prowadzonej działalności pożyczkowej Wnioskodawca rozpoczął współpracę z podmiotem posiadającym siedzibę działalności oraz zarząd na terytorium Łotwy, podmiot ten jest rezydentem podatkowym Łotwy (dalej powoływany jako: „Operator”).

Operator prowadzi platformę internetową (dalej: „Platforma”), która oferuje osobom fizycznym z krajów Unii Europejskiej oraz podmiotom instytucjonalnym z Unii Europejskiej (np. spółkom z siedzibą w kraju Unii Europejskiej; dalej powoływani jako: „Inwestor”) możliwość inwestowania w pożyczki udzielane przez firmy pożyczkowe, leasingowe oraz faktoringowe zlokalizowane w różnych krajach, w tym w Polsce.

Inwestor, po założeniu swojego indywidualnego konta na Platformie może zasilić wskazany przez Operatora rachunek bankowy określoną przez siebie kwotą, którą następnie może wykorzystać do inwestowania za pośrednictwem Platformy. Co do zasady, od zainwestowanych środków Inwestorowi przysługuje oprocentowanie określane każdorazowo przez Operatora (tj. przed rozpoczęciem danej inwestycji Inwestor zawsze ma świadomość według jakiego oprocentowania będą naliczane odsetki od zainwestowanych przez niego środków finansowych). Platforma przewiduje możliwość inwestowania w pożyczki udzielone w różnych walutach.

Podstawę dla określenia wartości inwestycji w daną pożyczkę stanowi jej wartość nominalna, tj. kwota udzielonego kredytu. Inwestor może wybrać, czy inwestuje w całą wartość pożyczki, tj. 100% nominału, czy w określony procent, np. 60%. Każda inwestycja jest rozliczana indywidulnie, tj. inwestor inwestując pieniądze wybiera konkretną pożyczkę (dalej powoływana jako: „Inwestycja”).

Współpraca między Operatorem a Pożyczkodawcą opiera się na następującej dokumentacji prawnej:

• Umowie Cesji („Assignment Agreement”);
  

• Umowie Współpracy („Cooperation Agreement”).
  
  
  

Umowa Cesji jest to umowa regulująca cesję wierzytelności pożyczkowej z Pożyczkodawcy na Inwestora przy wykorzystaniu Platformy (oraz całej infrastruktury IT) obsługiwanej przez Operatora za pośrednictwem której przeprowadzana jest cała Inwestycja oraz jej późniejsze rozliczenie.

Inwestycja realizowana jest poprzez zawarcie umowy cesji wierzytelności, której stronami są: Inwestor, Operator, Wnioskodawca oraz Partner.

Na podstawie Umowy Cesji, Inwestor kupuje od Wnioskodawcy roszczenie wobec Pożyczkobiorcy (tj. podmiotu, który zaciągnął pożyczkę od Wnioskodawcy) za cenę określoną w Umowie Cesji, która co do zasady stanowi określony procent wartości kapitału udzielonej Pożyczkobiorcy Pożyczki (np. 60% wartości nominalnej). Co istotne, przedmiotem Umowy Cesji nie są wierzytelności przedawnione lub trudne do odzyskania. Nabywane przez Inwestorów wierzytelności, to wierzytelności przed terminem ich wymagalności (tj. przed terminem spłaty przewidzianym w umowie Pożyczki).

Umowa cesji zawiera wyłącznie numer identyfikacyjny Inwestora – ID, tj. umowa nie wskazuje danych personalnych Inwestora, takich jak jego imię, nazwisko, adres. Operator posiada pełnomocnictwa od Wnioskodawcy oraz Inwestora do zawarcia w ich imieniu i na ich rzecz Umowy Cesji (umowa jest zawierana elektronicznie), co oznacza, że w istocie Umowa Cesji jest każdorazowo zawierana za pośrednictwem Operatora.

Za pośrednictwem Platformy, w przypadku wyboru Pożyczki Wnioskodawcy, Inwestor będzie zawierał Umowę Cesji każdorazowo po podjęciu decyzji o inwestowaniu w wybraną przez siebie pożyczkę udzieloną wcześniej przez Wnioskodawcę.

Podkreślenia wymaga, że poprzez Inwestycje, tj. zawarcie Umowy Cesji Inwestor nabywa określone prawo do przyszłych przychodów z Pożyczki (tj. z wierzytelności) spodziewając się osiągnięcia określonej stopy zwrotu z tej inwestycji. Inwestor nie wykonuje żadnych świadczeń (ani żadnych czynności, usług) na rzecz Pożyczkodawcy, jak również na rzecz Operatora.

Umowa Cesji składa się z dwóch części: pierwsza część Umowy Cesji zawiera podstawowe informacje dotyczące konkretnej Inwestycji (dalej: „Podstawowe Warunki Umowy Cesji”), natomiast druga część Umowy Cesji zawiera ogólne warunki i zasady realizacji Inwestycji (dalej: „Ogólne Warunki Umowy Cesji”). Ogólne Warunki Umowy Cesji są takie same dla każdej Inwestycji. Natomiast Podstawowe Warunki Umowy Cesji są zmienne i każdorazowo zawierają przykładowo następujące informacje dotyczące konkretnej Inwestycji:

• ID Inwestora,
  

• ID Pożyczkobiorcy,
  

• numer Pożyczki będącej przedmiotem danej Umowy Cesji,
  

• określenie elementów, z których składają się nabywane przez Inwestora roszczenia wobec Pożyczkobiorcy (tj. np. wysokość kapitału pożyczki w jaką inwestuje Inwestor np. Inwestor może zainwestować w nie więcej niż 95% kwoty głównej (kapitału) udzielonej pożyczki, wysokość należnych odsetek z tytułu udzielonej pożyczki),
  

• cenę po jakiej Inwestorzy nabywają prawa do roszczenia,
  

• zysk roczny Inwestora (odsetki przypadające proporcjonalnie na nabyty przez Inwestora kapitał w stosunku rocznym, jeśli odsetki są przewidziane),
  

• datę spłaty Pożyczki,
  

• informację czy Inwestor korzysta z prawa odsprzedaży roszczeń na rzecz Pożyczkodawcy w przypadku opóźniania się przez Pożyczkobiorcę w spłatach na zasadach określonych w Umowie Cesji.
  
  
  

Z Umowy Cesji wynika wprost obowiązek odkupienia od Inwestora Pożyczki przez Pożyczkodawcę, w sytuacji, gdyby Pożyczkobiorca opóźniał się ze zwrotem Pożyczki oraz zapłatą wymagalnych roszczeń, tj. odsetek oraz prowizji (tzw. opcja buy-back).

Transakcja określana jako buy-back stanowi w istocie kolejną transakcję cesji wierzytelności z Inwestora na Pożyczkodawcę. Należy podkreślić, że realizacja opcji buy-back następuje automatycznie, w przypadku gdy Pożyczkobiorca opóźnia się w spłatach należności wynikających z Pożyczki przez ustalony w Umowie Cesji okres czasu (liczbę dni).

Również ta umowa cesji (tj. buy-back) od strony formalnej jest przeprowadzana przez Operatora który posiada pełnomocnictwa do reprezentowania Pożyczkodawcy oraz Inwestora. Odkupienie od Inwestora roszczenia następuje po cenie obliczonej zgodnie z formułą zawartą w Umowie Cesji. Umowa Cesji przewiduje sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego Inwestorowi z tytułu wykonania przez Pożyczkodawcę opcji buy-back (tj. odkupu Pożyczki).

Należy mieć na uwadze, że poprzez wprowadzenie do Umowy Cesji zapisów o obowiązkowej opcji buy-back sprawia, że ryzyko braku spłaty pożyczki przez Pożyczkobiorcę przez cały okres trwania umowy Pożyczki pozostaje przy Pożyczkodawcy, pomimo zawarcia Umowy Cesji. W istocie bowiem, Inwestor zawsze ma zagwarantowany zwrot swojej inwestycji wraz z przysługującym mu oprocentowaniem. Faktycznie, to Pożyczkodawca przez cały okres trwania Pożyczki ponosi ekonomiczne ryzyko związane z potencjalnym brakiem spłaty kwoty Pożyczki udzielonej Pożyczkobiorcy.

Jak już było na to wskazywane, celem Inwestora jest osiągnięcie określonej stopy zwrotu z Inwestycji niezależnie od rzeczywistej ekonomicznej wartości wierzytelności. Co istotne, w momencie zawarcia Umowy Cesji rzeczywista ekonomiczna wartość danej wierzytelności nie jest weryfikowana. Celem Inwestora nie jest bowiem uzyskanie zysku na różnicy między wartością nominalną wierzytelności a ceną jej nabycia, lecz uzyskanie z góry określonej stopy zwrotu z Inwestycji po spłaceniu wierzytelności przez Pożyczkobiorcę lub zrealizowania opcji buy-back.

Podobnie, w przypadku skorzystania z opcji buy-back również dla celów przeprowadzenia transakcji odkupu wierzytelności od Inwestora nie dochodzi do weryfikacji rzeczywistej ekonomicznej wartości wierzytelności. Cena, po której realizowana jest opcja buy-back jest obliczana zgodnie z metodologią opisaną w Umowie Cesji, lecz cena ta nie odzwierciedla rzeczywistej ekonomicznej wartości wierzytelności, lecz ma zapewniać osiągnięcie przez Inwestora ustalonej stopy zysku z Inwestycji. W istocie cena za wierzytelność, która zostanie objęta opcją buy-back może być zbliżona do wartości nominalnej wierzytelności. Podkreślenia wymaga również, że poza zapłatą ceny z tytułu odkupienia przez Pożyczkodawcę wierzytelności od Inwestora nie realizuje on żadnych dodatkowych świadczeń na rzecz Inwestora (tj. żadnych dodatkowych płatności lub innych świadczeń).

Co istotne, przez cały okres trwania umowy Pożyczki, to Wnioskodawca odpowiada za wszelkie czynności windykacyjne podejmowane względem Pożyczkobiorcy (tj. Inwestor nie ma ani prawnej, ani faktycznej możliwości dochodzenia zapłaty jakichkolwiek kwot bezpośrednio od Pożyczkobiorcy). Jednakże należy podkreślić, że poza opcją buy-back Umowa Cesji nie nakłada na Wnioskodawcę obowiązku świadczenia jakichkolwiek dodatkowych świadczeń na rzecz Inwestora.

Na zasadach określonych w Umowie Cesji oraz w Umowie Współpracy, Operator jest odpowiedzialny za rozliczanie Inwestycji za pośrednictwem Platformy oraz za fizyczne dokonywanie płatności związanych z realizacją i rozliczeniem Inwestycji w relacji między Pożyczkodawcą a Inwestorem. Co istotne, obsługa Pożyczki przez cały czasu trwania Inwestycji jest wykonywana przez Pożyczkodawcę oraz Partnera, który – jak na to było już wskazane, prowadzi obsługę Pożyczki, tj. przekazuje informacje na temat Pożyczki, wymagalności rat itp. Pożyczkobiorcy za pośrednictwem udostępnionej Pożyczkobiorcy platformy.

Należy mieć na uwadze, że to Operator wykonuje płatności (przelewy bankowe) między Inwestorem, a Pożyczkodawcą i to Operator prowadzi bieżącą obsługę rachunkową inwestycji, tj. kalkuluje wysokość odsetek należnych Inwestorowi, monitoruje poziom spłat otrzymywanych od Pożyczkobiorców za pośrednictwem Pożyczkodawcy, jak również uzgadnia saldo rozliczeń między Pożyczkodawcą a Operatorem z tytułu przekazywanych środków od Inwestorów oraz spłat przekazywanych przez Pożyczkodawcę od Pożyczkobiorców.

Należy wskazać, że Wnioskodawca nie ma prawnej ani faktycznej możliwości dokonania bezpośredniego przelewu na konta Inwestorów, jak również nie dysponuje żadną wiedzą na temat tożsamości Inwestorów.

Należy podkreślić, że zarówno na mocy wiążących Wnioskodawcę i Operatora umów (tj. Umowy Cesji oraz Umowy Współpracy) – Wnioskodawca nie ma prawnej, ani też faktycznej możliwości dokonania bezpośredniego transferu otrzymanych od Pożyczkobiorców spłat na rachunki bankowe Inwestorów z uwagi na:

• brak wiedzy odnośnie kwoty należnej danemu Inwestorowi – jak już było na to wskazywane, jedynie Operator dysponuje systemem informatycznym umożliwiającym precyzyjne obliczanie kwot należnych poszczególnym Inwestorom w związku z dokonywaniem codziennie od kilku do kilkunastu tysięcy różnorodnych transakcji na Platformie, Wnioskodawca co najwyżej może następczo, tj. po zamknięciu rozliczeń z tytułu danej Inwestycji wyliczyć kwoty które są należne Wnioskodawcy ale Wnioskodawca nie jest w stanie wyliczyć kwot jakie są ostatecznie należne Inwestorowi;
  

• brak danych niezbędnych do dokonania przelewu – jak było na to wskazywane, Wnioskodawca nie dysponuje danymi osobowymi Inwestorów takimi jak imię, nazwisko, adres, narodowość, numer rachunku bankowego. Wnioskodawca zna jedynie zanonimizowany numer ID Inwestora, który w żaden sposób nie pozwala na jakąkolwiek identyfikację Inwestora.
  
  

Podkreślenia wymaga również, że zgodnie z Umową Cesji, Pożyczkodawca po przeprowadzeniu cesji danej Pożyczki na Inwestora nie ma prawa do swobodnego dysponowania środkami otrzymanymi od Pożyczkobiorcy. Pożyczkobiorca jest zobowiązany do przekazania wszystkich kwot otrzymanych od Pożyczkobiorcy, nawet wówczas, gdyby potencjalnie Pożyczkodawca dokonał nadpłaty (tj. wpłacił kwoty wyższe niż te do których spłaty był zobowiązany w oparciu o umowę Pożyczki).

Pożyczkodawca ma obowiązek przekazywać Operatorowi otrzymane od Pożyczkobiorców spłaty kwot należnych Inwestorom w proporcji wynikającej z umowy cesji. Operator nie ma prawa do swobodnego dysponowania środkami otrzymanymi od Pożyczkodawcy. Operator ma obowiązek dokonać dalszego ich transferu odpowiednim Inwestorom.

Chcąc zaprezentować model rozliczenia spłat otrzymywanych od Pożyczkobiorców schemat poszczególnych płatności wyglądałby następująco:

• Na konto bankowe Pożyczkodawcy, Pożyczkobiorca spłaca kwotę pożyczki (albo część tej kwoty), tj. kwotę kapitału pożyczki wraz z należnymi odsetkami i prowizją.
  

• Niezwłocznie po otrzymaniu spłaty od Pożyczkobiorcy Pożyczkodawca przelewa do Operatora kwotę otrzymaną od Pożyczkobiorcy.
  

• Na podstawie informacji otrzymanej od Pożyczkodawcy oraz informacji o Inwestycjach zrealizowanych przez Inwestorów wygenerowanej przez Operatora za pośrednictwem Platformy, Operator kalkuluje jaka część spłaconej przez Pożyczkobiorcę kwoty należna jest Inwestorom, a następnie informuje o wyniku kalkulacji Pożyczkodawcę.
  

• Następnie Operator przekazuje kwoty należne Inwestorom oraz dokonuje zwrotu ewentualnych należności na rzecz Pożyczkodawcy. Od strony operacyjnej Operator dokonuje potrącenia należności podlegających zwrotowi do Pożyczkodawcy z kwotami, które są należne od Pożyczkodawcy, a między stronami, tj. Pożyczkodawcą oraz Operatorem dochodzi do przelewu kwot stanowiących różnicę między tymi wartościami.
  
  
  

Chcąc zobrazować techniczne rozliczenie z Inwestorem inwestującym za pośrednictwem Platformy w pożyczki Wnioskodawcy należałoby wskazać, że:

• Operator, dokonuje rozliczenia z Inwestorem z tytułu wszystkich Inwestycji realizowanych przez Inwestora za pośrednictwem Platformy. Wyłącznie Operator realizuje wszystkie płatności (wykonuje wszystkie przelewy bankowe) bezpośrednio do Inwestorów w związku z realizacją Umów Cesji. Jednak możliwa jest sytuacja, że mimo, iż Pożyczkobiorca spłacił pożyczkę albo Pożyczkodawca zrealizował opcję buy back, Inwestor nie otrzyma wypłaty od Operatora, z uwagi na straty z innych inwestycji (jeśli ryzyko inwestycyjne ponosi Inwestor), albo w przypadku dalszego inwestowania środków przez Inwestora i wydanie odpowiednich dyspozycji za pośrednictwem Platformy.
  

• Wnioskodawca nie ma prawnej ani faktycznej możliwości dokonania bezpośredniego przelewu na konta Inwestorów (zawierane Umowy nie dają Wnioskodawcy prawa ani nie nakładają obowiązku bezpośredniego przelewu środków na konta Inwestorów). Jak już było na to wskazywane, poza brakiem prawnej możliwości dokonania bezpośredniego przelewu na konto bankowe Inwestorów, Wnioskodawca nie ma do tego fizycznej możliwości z uwagi na:
  
  • brak wiedzy odnośnie finalnej kwoty należnej danemu Inwestorowi (to Operator dysponuje systemem informatycznym umożliwiającym mu precyzyjne obliczanie kwot należnych poszczególnym Inwestorom w związku z dokonywaniem codziennie przez Inwestorów od kilku do kilkunastu tysięcy transakcji na Platformie – Wnioskodawca nie ma jakiejkolwiek wiedzy na temat transakcji dokonywanych codziennie przez Inwestorów) oraz
    
  • braku danych niezbędnych do dokonania przelewu (Wnioskodawca nie dysponuje danymi osobowymi Inwestorów takimi jak imię, nazwisko, adres, narodowość, numer rachunku bankowego, Wnioskodawca zna jedynie anonimowy numer ID Inwestora, który w żaden sposób nie pozwala na jakąkolwiek identyfikację Inwestora ani na bezpośredni kontakt z Inwestorem).

• Należy także podkreślić, że Umowa Cesji wprost wyklucza możliwość dochodzenia przez Inwestora spłaty bezpośrednio od Pożyczkobiorcy, tj. Inwestor nie może dochodzić wierzytelności bezpośrednio od dłużnika, jak również się z nim kontaktować.
  

• Po zrealizowaniu poszczególnych Inwestycji, Inwestor może inwestować dalej lub – zlecając Operatorowi przelew – wypłacić pieniądze zdeponowane na koncie Operatora pomniejszone o opłatę serwisową należną Operatorowi. W konsekwencji, możliwa jest sytuacja, że odsetki otrzymane przez Inwestora od Pożyczkobiorcy będą jedynie widoczne w formie elektronicznych pieniędzy zaksięgowanych na Platformie i nie będą wypłacane Inwestorowi.
  
  
  

Podsumowując, w wyniku zawarcia Umowy Cesji, Inwestor nabywa roszczenia wobec Pożyczkobiorców m.in. do należnych odsetek. Pożyczkobiorcy spłacają kwoty należne w związku z wcześniejszym zawarciem umowy pożyczki na konto Wnioskodawcy.

Wnioskodawca, na zasadach określonych w Umowie o Współpracy, przelewa na konto bankowe Operatora, w imieniu Pożyczkobiorców, spłaty kwot należnych Inwestorom.

Wnioskodawca nie realizuje bezpośrednio jakichkolwiek płatności na rzecz Inwestorów i co istotne zarówno od strony prawnej, jak i faktycznej nie ma takiej możliwości. Wnioskodawca ani Operator nie są uprawnieni do odsetek spłacanych przez Pożyczkobiorców Inwestorom.

Wnioskodawca pośredniczy w przekazywaniu kwot należnych od Pożyczkobiorcy (tj. wynikających z umowy Pożyczki) do Inwestora za pośrednictwem Operatora. To Operator przelewa środki otrzymane od Pożyczkobiorcy przekazane technicznie przez Pożyczkodawcę na rachunek bankowy przypisany do Inwestora.

Należy podkreślić, że wszystkie umowy regulujące wzajemne prawa i obowiązki między stronami, tj. Umowa Cesji oraz Umowa Współpracy zostały sporządzone pod prawem Łotewskim, a Operator jest podmiotem niepowiązanym z Wnioskodawcą oraz z grupą kapitałową do której należy Wnioskodawca.

Celem podjętej przez Wnioskodawcę współpracy z Operatorem jest pozyskanie finansowania prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności pożyczkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy transakcje nabywania od Wnioskodawcy wierzytelności przez Inwestorów będących nierezydentami za pośrednictwem Platformy udostępnianej przez podmiot trzeci powinny być dla celów VAT traktowane jako import usług mieszczących się w zakresie zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 lub pkt 40 ustawy o VAT?
2. Czy zwrotne przeniesienie wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, w przypadku skorzystania z opcji buy-back opisanej w stanie faktycznym niniejszego Wniosku będzie podlegać opodatkowaniu VAT, do którego rozliczenia zobowiązana byłaby Spółka?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W ocenie Wnioskodawcy, nabywanie wierzytelności wynikające z Pożyczek udzielonych przez Pożyczkodawcę Pożyczkobiorcom przez Inwestorów niemających miejsca zamieszkania w Polsce należy kwalifikować jako import usług świadczonych przez Inwestorów przy jednoczesnym uprawnieniu Spółki do skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 oraz pkt 40 ustawy o VAT.
2. W ocenie Wnioskodawcy, zwrotne przeniesienie wierzytelności (tj. skorzystanie z opcji buy-back) traktowane jako element kompleksowej usługi finansowej nie powinno być rozpatrywane w oderwaniu od umowy cesji przenoszącej wierzytelność na Inwestora i nie powinno być traktowane dla celów VAT jako odrębna czynność podlegająca opodatkowaniu VAT, a w szczególności nie powinno być rozpatrywane jako odpłatne świadczenie usług przez Spółkę na rzecz Inwestora.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „VAT”) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Natomiast, towarami na gruncie ustawy o VAT są zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy VAT: rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

W ocenie Wnioskodawcy, przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych nie powinno być kwalifikowane dla celów VAT jako dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Skoro, wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy VAT, który to przepis wskazuje, co należy rozumieć na potrzeby VAT pod pojęciem towaru, to należy rozważyć, czy transakcja cesji wierzytelności nie powinna być dla celów VAT kwalifikowana jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Generalnie, należy wskazać, że cywilistyczna instytucja przelewu wierzytelności jest regulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: z 2018 r., poz. 1025 ze zm.).

Przepis art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast § 2 powołanego przepisu wskazuje, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak wskazuje się na to w doktrynie prawa cywilnego „(…) Wyrażenie „przelew wierzytelności” ma w języku prawnym, a w konsekwencji również w języku prawniczym, przynajmniej dwa znaczenia; niejednokrotnie ze sobą mieszane. Po pierwsze (apragmatycznie), wyrażenie to oznacza przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela (cedenta) do majątku innego podmiotu (cesjonariusza, np. art. 509 § 1 KC; jedynie to pierwsze znaczenie wyróżnia np. K. Zawada, w: System PrPryw, t. 6, 2014, s. 1335). Po drugie (pragmatycznie), oznacza ono umowę, na podstawie której cedent zobowiązuje się do przeniesienia wierzytelności ze swojego majątku do majątku cesjonariusza (art. 510 § 2 KC, np. sprzedaż, zamiana, darowizna)” – M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. Art. 353-626, C. H. Beck 2019, Wydanie II.

Natomiast, przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje zgodnie z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

W oparciu o powołane przepisy należy zatem uznać, że cesja (zbycie) wierzytelności jest konsekwencją rozporządzenia wierzytelnością i stanowi wykonanie przysługującego właścicielowi danej wierzytelności prawa własności. Przelew wierzytelności polega zatem na przeniesieniu wierzytelności (w drodze zawartej umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności) na inny podmiot, tj. nabywcę (w rozpatrywanym stanie faktycznym na Inwestora). Konsekwencją przelewu wierzytelności jest zatem przeniesienie uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi na inny podmiot bez dokonywania żadnych zmian w treści samego stosunku podstawowego z którego dana wierzytelność wynika (w rozpatrywanym przypadku Pożyczki).

Jak wskazuje się na to w interpretacjach organów podatkowych, m.in. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 26 września 2017 r. (sygn. 0114-KDIP4.4012.268.2017.2.IT) przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, przy założeniu, że istnieć będzie bezpośredni konsument takiego świadczenia (tj. podmiot który odniesie korzyść z danego świadczenia).

Zgodnie z powyższym opodatkowaniu VAT podlegać będzie jedynie taka czynność (lub powstrzymanie się od działania), która jest podejmowana w wykonaniu umowy zobowiązującej do określonego działania (powstrzymania się od działania) i istnieć będzie podmiot odnoszący korzyść z takiego działania (beneficjent). Istnieć musi także bezpośredni związek między czynnością (powstrzymaniem się od czynności) a płatnością dokonywaną na rzecz podmiotu podejmującego się wykonania określonej czynności (powstrzymania się od działania).

Odnosząc się do powoływanego na wstępie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT należy wskazać, że aby dana czynność podlegała opodatkowaniu na gruncie VAT, to musi ona zostać podjęta przez podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT zgodnie z którym podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zaś, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określając krąg podmiotów które mogą być uznane za podatników VAT należy odnieść się także do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT zgodnie z którym, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy o VAT,
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy o VAT.
   
   

Dodatkowo należy wskazać, że w świetle art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, stanowi import usług.

Uwzględniając fakt, że Operator jest podmiotem mającym siedzibę prowadzenia działalności gospodarczej na Łotwie, a Inwestorami są podmioty z krajów innych niż Polska, toteż dla celów określenia konsekwencji na gruncie VAT Umowy Cesji należy określić miejsce świadczenia usługi, które wskaże, czy usługa ta podlega opodatkowaniu VAT w Polsce.

Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług została zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Uwzględniając powołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy wskazać, że Umowa Cesji traktowana jako element szerszej usługi finansowej której celem jest zapewnienie dla Wnioskodawcy środków finansowych niezbędnych do prowadzenia działalności pożyczkowej powinna dla celów VAT być traktowana jako usługa finansowa świadczona przez Inwestora na rzecz Pożyczkodawcy. Z uwagi na powyższe w przypadku, gdy Inwestorem będzie podmiot (osoba fizyczna, inwestor instytucjonalny) niemający miejsca zamieszkania (siedziby) w Polsce, to świadczenie usługi należy rozpoznać dla celów VAT, jako import usług.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone, m.in. w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 26 września 2017 r. (sygn. 0114-KDIP4.4012.268.2017.2.IT), w której wskazano, że:

„Mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy i wyżej przedstawiony stan prawny należy stwierdzić, że w przypadku, gdy Inwestorem będzie osoba fizyczna/inwestor instytucjonalny niemający miejsca zamieszkania/siedziby w Polsce to Wnioskodawca w związku z nabyciem wierzytelności Wnioskodawcy przez takiego Inwestora będzie zobowiązany rozpoznać import usług z uwagi na przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 2 pkt 9 ustawy o VAT”.

W przypadku, gdyby Inwestorem był podmiot mający miejsce zamieszkania lub siedziby w Polsce, to wynikająca z Umowy Cesji transakcja nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT po stronie Wnioskodawcy. Powyższe również zostało potwierdzone w powołanej interpretacji indywidualnej z dnia 26 września 2017 r. (sygn. 0114-KDIP4.4012.268.2017.2.IT), w której wskazano, że:

„Natomiast, w sytuacji gdy Wnioskodawca dokona sprzedaży wskazanych wierzytelności na rzecz Inwestora będącego osobą fizyczną/inwestorem instytucjonalnym, ale posiadającego miejsce zamieszkania/siedziby w Polsce, to sprzedaż ta będzie czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Wnioskodawcy”.

Jednocześnie, uznając, że wynikająca z Umowy Cesji transakcja będzie, co do zasady podlegać opodatkowaniu VAT, to rozważyć należy, czy zastosowanie do niej może znaleźć zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 38 oraz w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Zgodnie z powołanymi przepisami zwalnia się z podatku:

• usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT);
  

• usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług (art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT).
  
  
  

Rozpatrując możliwość objęcia przedmiotowej transakcji zwolnieniem podatkowym przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT należy wskazać również na treść art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 ustawy o VAT, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że usługi dotyczące długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT chyba, że są to usługi ściągania długów, w tym factoringu, które nie są objęte wskazanym zwolnieniem w oparciu o art. 43 ust. 15 ustawy o VAT.

Należy wskazać, że usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa podatkowego. Jednakże można zauważyć, że istotą usługi ściągania długów jest nabywanie przez dany podmiot wierzytelności innych podmiotów realizowane w celu odzyskania należności z nich wynikających.

Natomiast factoring polega na tym, że faktor nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W ocenie Wnioskodawcy, Inwestor nie realizuje żadnych z opisanych powyżej czynności, tj. ani czynności które mogłyby zostać uznane za czynności ściągania długów, jak również czynności które powinny być uznane za usługę factoringu.

Za powyższym wnioskiem przemawia fakt, że po przeprowadzeniu transakcji cesji Inwestor nie zwolni Wnioskodawcy z obowiązku obsługi i windykowania należności wynikających z Pożyczki. Co istotne, z uwagi na obowiązującą na mocy Umowy Cesji opcję buy-back Inwestor nigdy nie będzie samodzielnie windykować wierzytelności (taka możliwość jest wykluczona wprost w treści Umowy Cesji).

Powyższe znajduje potwierdzenie w powoływanej już interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 26 września 2017 r. (sygn. 0114-KDIP4.4012.268.2017.2.IT) wydanej na gruncie analogicznego do rozpatrywanego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego:

„Zatem, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie usługi świadczone przez Inwestora (osób fizycznych i inwestorów instytucjonalnych) niemających miejsca zamieszkania/siedziby w Polsce na rzecz Spółki nie będą stanowić czynności wymienionych w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, jako czynności wyłączonych ze zwolnienia od podatku”.

Konsekwentnie należy wskazać, że świadczone przez Inwestora na rzecz Pożyczkodawcy usługi powinny zostać uznane za objęte zwolnieniem z VAT w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT jako czynności w zakresie długów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Odnosząc się do kwestii opodatkowania VAT rozliczenia nabycia zwrotnego wierzytelności od Inwestora przez Wnioskodawcę w wyniku skorzystania z opcji buy-back należy jeszcze raz podkreślić, że opcja buy- back jest wykonywana każdorazowo z uwagi na zapisy Umowy Cesji i powinna być postrzegana jako element (jeden z warunków) przeprowadzenia całej transakcji finansowania działalności Wnioskodawcy.

Jak już było na to wskazywane, czynności podejmowane przez Wnioskodawcę mają na celu pozyskanie finansowania od Inwestorów i wszystkie czynności (transakcje) podejmowane w wykonaniu powyższego zamiaru stanowią jedynie elementy składowe usługi o charakterze finansowym, której beneficjentem jest Wnioskodawca.

Dlatego zarówno cesja wierzytelności pożyczkowej na Inwestora, jak i potencjalne skorzystanie z opcji buy-back nie powinny być rozpatrywane jako oddzielne, niepowiązane z sobą transakcje, lecz jako elementy jednej kompleksowej usługi mającej na celu sfinansowanie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności pożyczkowej. Istotne jest bowiem, że gdyby nie zagwarantowanie przez Wnioskodawcę w Umowach Cesji opcji buy-back znalezienie potencjalnych inwestorów byłoby niezwykle utrudnione oraz wiązałoby się z podwyższeniem kosztów tak pozyskiwanego finansowania (w przypadku braku gwarancji zwrotu inwestycji potencjalny poziom oprocentowania środków przekazywanych przez Inwestorów, z uwagi na znaczny wzrost ryzyka braku zwrotu z inwestycji byłby znacznie wyższy).

Należałoby zatem skonkludować, że zasadniczym elementem usługi świadczonej przez Inwestorów za pośrednictwem Platformy i przy udziale Operatora jest finansowanie bieżącej działalności gospodarczej Pożyczkodawcy, a pozostałe elementy za pośrednictwem których jest realizowany ten cel mają wyłącznie charakter pomocniczy.

Prawidłowość przedstawionego wnioskowania potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), w tym miejscu warto powołać następujące wyroki:

• w sprawie C-349/96, w której TSUE wskazał, że: „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej” (podobny pogląd został przedstawiony w sprawach C-2/95 oraz C-41/04);
  

• w sprawie C-34/99, w której TSUE stwierdził, że „(...) z orzecznictwa Trybunału wynika, że w przypadku, gdy transakcja składa się z kilku elementów, stanowią one jedną dostawę, w szczególności w przypadku, gdy jeden element należy postrzegać jako stanowiący usługę podstawową, podczas gdy pozostałe należy traktować jako usługi pomocnicze, traktowane pod względem podatkowym tak jak usługa podstawowa (…)”,
  

• sprawie C-572/07 w której TSUE wskazał, że: „(...) w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne (...) w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (...)”.
  
  
  

Z przytoczonego orzecznictwa TSUE, w opinii Wnioskodawcy wynika, że w takiej sytuacji jak ta stanowiąca przedmiot niniejszego wniosku zwrotne przeniesienie wierzytelności w wyniku wykonania opcji buy-back nie powinno być rozpatrywane jako oddzielna czynność podlegająca opodatkowaniu VAT.

Słuszność powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie, m.in. w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 14 lipca 2017 r. o sygn. 0111-KDIB3-1.4012.59.2017.2.BW wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w analogicznej sprawie:

„Zatem należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zwrotne przeniesienie wierzytelności nie może być rozpatrywane odrębnie, gdyż jest ono nierozerwalnie związane z kompleksową usługą cesji wierzytelności, w konsekwencji, nie stanowi ono również samodzielnego świadczenia usług. W szczególności Wnioskodawca nie występuje w tym zakresie w roli ani usługodawcy, ani usługobiorcy, Wnioskodawca bowiem jest usługobiorcą transakcji finansowania świadczonej przez Inwestorów za pośrednictwem Platformy. Nieuprawnione byłoby twierdzenie, że Wnioskodawca w zakresie zwrotnego przeniesienia wierzytelności (przez odkup) świadczy usługę na rzecz Inwestorów, gdyż element ten nie przynosi Inwestorom dodatkowych korzyści, a jedynie częściowo niweluje skutki pierwotnej sprzedaży (cesji). Wnioskodawca wskazuje, że poza ceną odkupu wierzytelności obliczoną zgodnie z formułą zawartą w Umowie Cesji nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Inwestora. (...) W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że w przedmiotowej sprawie zwrotne przeniesienie na Spółkę części wierzytelności uprzednio scedowanych na Inwestorów nie będzie spełniać warunków do uznania, iż mamy do czynienia z czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jest prawidłowe”.

Powyższy pogląd znajduje także potwierdzenie w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 26 września 2017 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0114-KDIP4.4012.268.2017.2.IT) wydanej na tle stanu faktycznego analogicznego do tego rozpatrywanego w przedmiotowej sprawie. W powołanej interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że:

„(...) należy na wstępie zwrócić uwagę, że jak wynika z opisu sprawy w przedmiotowej sprawie odkup niespłaconych Wierzytelności od Inwestora realizowany będzie na podstawie Umowy Cesji, która będzie regulowała zasady nabywania przez Inwestorów Inwestycji, ich rozliczania oraz zbywania. Między Inwestorem a Wnioskodawcą co prawda dochodzi do zawarcia kolejnej umowy cesji (Umowa Cesji 2), na podstawie której Wnioskodawca odkupuje od Inwestora roszczenia wobec Pożyczkobiorcy, niemniej jednak jest ona tylko niejako potwierdzeniem tego co zostało już zawarte w Umowie Cesji. Należy wskazać, że wszystkie najistotniejsze warunki opcji buy-buck i odkupu niespłaconych Wierzytelności zostały zawarte w Umowie Cesji, a zawarcie Umowy cesji 2 następuje automatycznie w przypadku gdy Pożyczkobiorca opóźnia się w spłatach przez określoną w Umowie Cesji liczbę dni. Zatem należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zwrotne przeniesienie wierzytelności nie może być rozpatrywane odrębnie, gdyż jest ono nierozerwalnie związane z kompleksową usługą cesji wierzytelności, w konsekwencji, nie stanowi ono również samodzielnego świadczenia usług. W szczególności Wnioskodawca nie występuje w tym zakresie w roli ani usługodawcy, ani usługobiorcy, Wnioskodawca bowiem jest usługobiorcą transakcji finansowania świadczonej przez Inwestorów za pośrednictwem Platformy”.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Wnioskodawcy za prawidłowe należy uznać stanowisko zgodnie z którym, w przypadku wykonania opcji buy-back po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty należnego podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a także zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.