Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.267.2019.1.SP
z 8 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 czerwca 2019 r. (data wpływu 14 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce – jest prawidłowe,
  

• środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce oraz czy środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) podmiot z siedzibą w Irlandii, zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Irlandii, zamierza zawrzeć ze spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Polski (dalej: „Inicjator”), zarejestrowaną jako podatnik podatku od towarów i usług w Polsce, transakcję sekurytyzacji tradycyjnej wierzytelności leasingowych (dalej: „Transakcja Sekurytyzacji”), w wykonaniu której Spółka zapewni Inicjatorowi dostarczenie środków finansowych przed terminem wymagalności określonych wierzytelności własnych Inicjatora (dalej: „usługa Sekurytyzacji” lub „Sekurytyzacja”).

W ramach usługi Sekurytyzacji, Inicjator pełnić będzie rolę jednostki inicjującej, a Spółka – jednostki specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu

Zgodnie z Rozporządzeniem w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla sekurytyzacji, sekurytyzacja obejmuje transakcje, które umożliwiają wierzycielowi refinansowanie pakietu należności, takich jak m.in. wynikających z umów leasingu poprzez przekształcenie ich w zbywalne papiery wartościowe, np. obligacje.

Transakcje sekurytyzacyjne stanowią specyficzny, kompleksowy instrument pozyskiwania finansowania, na który składa się szereg czynności m.in. pozyskanie finansowania przez Spółkę od inwestorów, zapewnienie finansowania przez Spółkę na rzecz jednostki inicjującej, zabezpieczenie finansowania w drodze przeniesienia własności sekurytyzowanych wierzytelności na Spółkę, obsługa wierzytelności przez jednostkę inicjującą. Dlatego też, całościowo transakcja Sekurytyzacji wymaga uczestnictwa określonych partnerów biznesowych tj. oprócz jednostki inicjującej i jednostki specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji, w szczególności również inwestorów i banków oraz zawarcia szeregu umów, które będą tworzyć przedmiotową transakcję.

Na rynku europejskim standardowym rozwiązaniem jest wykorzystanie jednostki specjalnego przeznaczenia, która znajduje się w jurysdykcji prawnej akceptowalnej dla wszystkich stron transakcji, przede wszystkim dla inwestorów. Bardzo ważnym argumentem za wyborem danej lokalizacji jest lokalne prawo, które reguluje procesy sekurytyzacji aktywów. W efekcie inwestorzy uzyskują akceptowalny i dostateczny poziom komfortu, że konstrukcja prawna zapewnia odpowiedni poziom bezpieczeństwa inwestowanych w obligacje środków.

Podkreślić należy, że efektem i ekonomicznym celem Sekurytyzacji jest pozyskanie środków pieniężnych przez Inicjatora wykorzystując aktywa w postaci wierzytelności leasingowych. Sekurytyzowane wierzytelności służą zaś zabezpieczeniu emisji obligacji przez Spółkę – pozwalają inwestorom na pewność, że pakiet przeniesionych wierzytelności stanowi ekonomiczne zabezpieczenie terminowej obsługi emisji obligacji przeprowadzonej przez Spółkę, zarówno w zakresie płatności odsetek jak i spłat kapitału. Dla Inicjatora, Sekurytyzacja pozwala na poprawę płynności finansowej, dywersyfikację źródeł finansowania, zbudowanie stabilnych i długoterminowych zobowiązań, które mają podobny profil spłaty jak budowane aktywa. Pozyskanie takich środków pieniężnych pozwala na prowadzenie nowej akcji leasingowej i oferowanie leasingobiorcom swoich usług.

Na rynku europejskim, sekurytyzacja jest bardzo efektywnym, popularnym i często wykorzystywanym instrumentem, który pozwala pozyskać środki finansowe. Spółki leasingowe bardzo często z tego rozwiązania korzystają z uwagi na fakt, że aktywa leasingowe generują stabilne i prawdopodobne przepływy finansowe.

Zastosowana struktura transakcji będzie odpowiadać sekurytyzacji tradycyjnej w rozumieniu Rozporządzenia w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla sekurytyzacji tj. będzie miała charakter tzw. true-sale (związana będzie z rzeczywistym przeniesieniem własności wierzytelności).

W ramach wykonania Transakcji Sekurytyzacji Spółka zobowiąże się do nabywania od Inicjatora na podstawie umowy przelewu wierzytelności zgodnie z art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm, dalej: „Kodeks cywilny”) jego niewymagalnych wierzytelności własnych (dalej: „Wierzytelności”) na podstawie umowy sprzedaży Wierzytelności. Zakresem przelewu Wierzytelności objęte będą przyszłe raty leasingowe w kwocie netto (bez VAT) przysługujące Inicjatorowi od jego klientów z tytułu świadczenia przez niego umów tzw. leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) oraz prawa i wierzytelności z nimi związane, w tym należności z tytułu odszkodowania umownego w przypadku wygaśnięcia umowy leasingu na skutek szkody całkowitej oraz w przypadku odstąpienia od umowy leasingu lub wypowiedzenia umowy leasingu (w części ustalonej przez strony) oraz odsetki za zwłokę, kary umowne itp. Wierzytelności o zapłatę wartości końcowej (rezydualnej) przedmiotu leasingu nie są przedmiotem przelewu. W związku z powyższym, Spółka stanie się podmiotem uprawnionym do domagania się od klientów spłaty Wierzytelności w terminach ich wymagalności, późniejszymi niż data przelewu Wierzytelności. Wraz z Wierzytelnościami na Spółkę przejdą ich zabezpieczenia prawne ustanowione przez klientów Inicjatora. Natomiast własność przedmiotów leasingu nie zostanie przeniesiona na Spółkę w momencie przelewu Wierzytelności.

Z tytułu nabycia przez Spółkę Wierzytelności Inicjatora, Spółka zobowiąże się do zapłaty na rzecz Inicjatora ceny równej przyszłej wartości rat leasingowych pomniejszonych o dyskonto obliczone w oparciu o przyjęte przez strony wskaźniki oraz na podstawie ustalonego przez strony wzoru (dyskontowanie przyszłych przepływów będzie odbywało się według stopy dyskontowej równej stopie procentowej użytej w kontraktach leasingowych). Płatność za nabywane Wierzytelności będzie następować w momencie przelewu konkretnych pakietów Wierzytelności. W świetle umów stanowiących podstawę Transakcji Sekurytyzacji do przelewu Wierzytelności dochodzić będzie z chwilą dokonania zapłaty.

Z tytułu przelewu wierzytelności, poza dyskontem, Spółce nie przysługuje inne wynagrodzenie od Inicjatora (np. prowizja, opłata).

Raty leasingowe należne od klientów będą oprocentowane według zmiennej stopy procentowej. Zmiana stóp procentowych już po momencie zbycia Wierzytelności nie będzie uprawniać stron Transakcji Sekurytyzacji do żądania zmiany wysokości ceny.

Spółka będzie finansowała nabycie Wierzytelności poprzez emisję dłużnych papierów wartościowych (objętych przez podmiot zewnętrzny oraz ewentualnie przez Inicjatora), poprzez pożyczkę podporządkowaną uzyskaną od Inicjatora oraz poprzez inne instrumenty kredytowe.

Pomimo sekurytyzacji Wierzytelności, Inicjator pozostanie stroną umów tzw. leasingu operacyjnego (w rozumieniu art. 17b ustawy o CIT) jako leasingodawca oraz właściciel przedmiotów umowy leasingu. Biorąc pod uwagę, że Inicjator posiada wiedzę o zawartych umowach leasingu, relacje z leasingobiorcami oraz odpowiednie zasoby pozwalające na obsługę Wierzytelności, Inicjator na podstawie odrębnej umowy serwisowej (tzw. Servicing Agreement) zawartej na potrzeby Transakcji Sekurytyzacji świadczyć będzie na rzecz Spółki za wynagrodzeniem usługi obsługi i windykacji sekurytyzowanych Wierzytelności od klientów Inicjatora w imieniu własnym, ale na rachunek Spółki.

Na podstawie umowy serwisowej Inicjator będzie obsługiwał sekurytyzowane Wierzytelności zajmując się min. administracją umowami, zbieraniem wpłat od leasingobiorców, prowadzeniem dokumentacji dotyczącej Wierzytelności, raportowaniem, monitorowaniem terminowości spłat Wierzytelności, wzywaniem kredytobiorców do zapłaty zaległych rat.

Na podstawie umowy serwisowej, Inicjator będzie również świadczyć na rzecz Spółki usługi inkasa polegające na przekazywaniu otrzymanych od klientów Wierzytelności na rzecz Spółki. Środki uzyskiwane przez Inicjatora od klientów tj. raty leasingowe (w tzw. części kapitałowej oraz odsetkowej) oraz należności z tytułu odszkodowania umownego w przypadku wygaśnięcia umowy leasingu na skutek szkody całkowitej oraz w przypadku odstąpienia od umowy leasingu lub wypowiedzenia umowy leasingu, będą na podstawie umowy serwisowej przekazywane na rachunek Spółki. W przypadku gdy między innymi Inicjator nie będzie wywiązywał się ze swoich obowiązków w należyty sposób lub naruszy warunki umowy, Spółka będzie mogła uruchomić procedurę wskazania w miejsce Inicjatora podmiotu świadczącego usługi w ramach umowy serwisowej (tzw. serwiser zastępczy).

W związku z powyższym, Inicjator będzie w praktyce otrzymywał spłatę Wierzytelności od klientów, a następnie, na ustalonych przez strony zasadach i terminach, będzie przekazywać otrzymane spłaty w całości do Spółki (przy czym w praktyce możliwe jest wzajemne potrącanie należności Spółki oraz Inicjatora wymagalnych w tym samym dniu). W zamian za świadczoną usługę, Inicjator otrzyma od Spółki wynagrodzenie w części stałej (równej określonemu procentowi wartości przelanych Wierzytelności) oraz zmiennej (zależnej od przychodu Spółki). Mechanizm płatności zostanie tak ustalony przez strony Transakcji Sekurytyzacji, aby Spółka przekazywała do Inicjatora określoną część nadwyżek finansowych w ramach zmiennej części wynagrodzenia za usługę serwisową.

Ponadto, przy spełnieniu ściśle określonych warunków, Inicjator będzie uprawniony do odkupienia od Spółki Wierzytelności („Odkup”). Odkup w szczególności ma umożliwić wycofanie się Inicjatora z Sekurytyzacji, w przypadku, gdy jej zasadnicze cele biznesowe zostaną spełnione, a w posiadaniu Spółki pozostanie jedynie „niewielki” pakiet Wierzytelności i/lub gdy posiadacze obligacji zostaną w całości spłaceni i jedyną stroną inwestującą będzie Inicjator.

Inicjator ma ponadto obowiązek odkupić wierzytelności, które zostały przelane z naruszeniem umowy (np. wierzytelności nie spełniające kryteriów dostępności do programu).

Co do zasady ceną Odkupu będzie wysokość części kapitałowej wierzytelności na moment Odkupu, niemniej strony mogą ustalić inną kwotę wynagrodzenia, w szczególności gdyby odkupowana wierzytelność była przeterminowana.

Podsumowując, z ekonomicznego punktu widzenia, przedstawione powyżej czynności dotyczące przelewu Wierzytelności wynikających z umów leasingu operacyjnego zawartych przez Inicjatora stanowić będą integralne elementy jednej kompleksowej usługi finansowej tj. usługi Sekurytyzacji, w ramach której, w zamian za określoną płatność zapewniającą finansowanie działalności Inicjatora, określona pula aktywów (tutaj: Wierzytelności) wraz z generowanymi przez nie przyszłymi strumieniami płatności zostaje wyodrębniona z przedsiębiorstwa Inicjatora i przeniesiona na rzecz podmiotu zapewniającego finansowanie (tutaj: Spółki).

Wnioskodawca wskazuje, że przez Transakcję Sekurytyzacji należy rozumieć całokształt relacji pomiędzy stronami w ramach Sekurytyzacji – w praktyce podmioty uczestniczące w Sekurytyzacji mogą zawierać szereg umów regulujących ich prawa i obowiązki w odniesieniu do poszczególnych aspektów transakcji.

Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 5 umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 ze zm.; dalej: „umowa polsko-irlandzka”) oraz art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, a Spółka nie posiada zakładu na terytorium Irlandii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce?
2. Czy środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce. Środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przepisów art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT wynika natomiast, że określone kategorie dochodów (m.in. dywidendy, odsetki, należności licencyjne, wynagrodzenie za usługi niematerialne) podlegają opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym przy zastosowaniu odpowiedniej stawki (10%, 19% lub 20%, w zależności od rodzaju uzyskiwanego dochodu). Należy dodatkowo wskazać, że w przypadku omawianych dochodów uzyskiwanych przez nierezydentów, które opodatkowane są w sposób zryczałtowany, obowiązek zapłaty podatku realizowany jest za pośrednictwem płatnika.

Przepisy art. 20-22 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1 z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e i bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W celu określenia, czy dochody będące przedmiotem niniejszego wniosku należy opodatkować w państwie usługodawcy (tj. w Polsce) czy usługobiorcy (tj. w Irlandii), konieczne jest sięgnięcie do umowy polsko-irlandzkiej.

Podstawowym przepisem umowy polsko-irlandzkiej, dotyczącym zasad opodatkowania zysków przedsiębiorstw jest art. 7. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie posiadać zakładu w Polsce, przez co art. 7 ust. 1 zd. 2 umowy polsko-irlandzkiej nie znajdzie zastosowania.

Zgodnie z art. 7 umowy polsko-irlandzkiej, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody lub przychody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu. Przepis ten oznacza, że jeżeli dochody zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach tej konwencji, postanowienia tych innych artykułów mają pierwszeństwo przed zastosowaniem zasad opodatkowania przewidzianych w art. 7 umowy polsko-irlandzkiej.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zyski podmiotu będącego rezydentem podatkowym Irlandii i nieposiadającego zakładu na terytorium Polski mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce (w tym opodatkowaniu podatkiem pobieranym u źródła) jedynie wówczas, gdy zyski te stanowią jeden ze specyficznie wskazanych w umowie polsko-irlandzkiej typów dochodów, które mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce (np. odsetki, dywidendy, czy należności licencyjne).

W ocenie Wnioskodawcy, analizowane płatności nie będą stanowiły wypłaty odsetek, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 11 ust. 4 umowy polsko-irlandzkiej, gdyż Inicjator będzie jedynie przekazywać na rzecz Wnioskodawcy raty leasingowe w części kapitałowej i odsetkowej oraz prawa i wierzytelności z nimi związane.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia odsetek. W świetle umowy polsko-irlandzkiej przez „odsetki” należy rozumieć dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką lub prawem uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi, jak również każdy inny dochód, który zgodnie z prawem tego Państwa, w którym ten dochód powstaje, jest traktowany jako dochód z tytułu pożyczonych pieniędzy.

Zarówno w doktrynie jak i praktyce stosowania prawa podatkowego odsetki traktowane są jako element wynagrodzenia z tytułu korzystania przez dłużnika z kapitałów (w różnorakich formach) wierzyciela.

Stwierdzić więc należy, że płatności dokonywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy nie mają charakteru odsetkowego, gdyż nie stanowią dochodu z pożyczonych pieniędzy lub korzystania z cudzego kapitału w jakiejkolwiek innej formie, a pomiędzy stronami brak jest stosunku dłużnego, z którego wywodzić można by obowiązek zapłaty odsetek.

W ocenie Wnioskodawcy, analizowane płatności nie będą stanowiły także dywidend, czy innego rodzaju dochodów (przychodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd w Polsce, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT oraz art. 10 umowy polsko-irlandzkiej, gdyż pomiędzy Wnioskodawcą a Inicjatorem nie będzie dochodziło do jakichkolwiek powiązań o charakterze kapitałowym, które uprawniałyby Wnioskodawcę do udziału w zyskach Inicjatora lub odwrotnie – udziału Inicjatora w zyskach Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, analizowane wypłaty kwot pochodzących ze spłaty Wierzytelności nie będą stanowić także należności licencyjnych w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 12 umowy polsko-irlandzkiej, gdyż natura opłat licencyjnych i analizowanych płatności jest całkowicie odmienna. Ponadto, nie będą one stanowić należności za użytkowanie urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, gdyż nie sposób uznać, że na skutek przelewu Wierzytelności Inicjatora należy traktować jako leasingobiorcę, a Spółkę jako leasingodawcę. W świetle obowiązującego prawa oraz umów regulujących Transakcję Sekurytyzacji leasingodawcą oraz właścicielem przedmiotu leasingu pozostanie Inicjator, a klienci Inicjatora pozostaną leasingobiorcami i użytkownikami przedmiotu leasingu. W konsekwencji jakiekolwiek płatności na rzecz Wnioskodawcy nie będą miały charakteru płatności za użytkowanie urządzenia przemysłowego, w tym środka transportu.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy, środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

Zwrócić także należy uwagę, że zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, płatnik obowiązany jest pobrać podatek u źródła od płatności przewyższającej kwotę 2 mln zł z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 (odsetki, należności licencyjne i niektóry usługi niematerialne) oraz art. 22 ust. 1 (dywidendy) ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższy przepis nie znajdzie zastosowania do płatności wypłacanych przez Inicjatora, gdyż – jak wskazano wyżej – analizowane płatności nie stanowią odsetek, należności licencyjnych i dywidend. Nie stanowią także usług niematerialnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, tj. świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, gdyż charakter usługi świadczonej przez Spółkę nie odpowiada żadnemu z ww. rodzajów usług.

Wskazać także należy, że podmiotem świadczącym usługę obsługi Wierzytelności jest Inicjator, a nie odbiorca płatności, tj. Wnioskodawca, stąd rozpatrywanie świadczenia Inicjatora na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT należy uznać za niezasadne, gdyż ewentualne obowiązki w zakresie podatku u źródła powinny dotyczyć wynagrodzenia wypłacanego przez Wnioskodawcę na rzecz Inicjatora, a nie analizowanych płatności – wypłacanych przez Inicjatora.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z przekazywaniem przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy środków uzyskanych od klientów Inicjatora w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności nie powstanie obowiązek poboru podatku u źródła.

Powyższe stanowisko potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych, wydane w oparciu o porównywalne stany faktyczne. Przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 8 listopada 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1 -2.4010.462.2018.1.AW) stwierdził, że „wszystkie płatności przekazywane w ramach opisanej Sekurytyzacji do SPV, tj. Wierzytelności Leasingowe oraz Wierzytelności Pożyczkowe, powinny być uznane za zyski przedsiębiorstwa SPV, a w konsekwencji nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce. W konsekwencji, na Spółce nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego w Polsce w odniesieniu do przedmiotowych płatności przekazywanych do SPV.” Podobne stanowisko zaprezentowano m.in. w następujących indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 listopada 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.373.2018.1.AJ,
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 października 2018 r„ sygn. 0111-KDIB1-3.4010.388.2018.1.AN,
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 października 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.318.2018.1.AJ,
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 listopada 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.374.2018.1.SG,
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 sierpnia 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.261.2018.1.AJ,
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.362.2017.1.MST,
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 maja 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.53.2017.1.AJ.
  
  
  

Biorąc pod uwagę, że w związku z przekazywaniem przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy środków uzyskanych od klientów Inicjatora w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności nie powstanie obowiązek poboru podatku u źródła, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z Polsce z tytułu tej transakcji.

W konsekwencji, środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, czy:

• środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce – jest prawidłowe,

• środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce – jest prawidłowe.
  
  

Podstawowe przepisy zawarte w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 856, dalej: „ustawa o CIT”), które wskazują zakres opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce dochodów uzyskanych przez nierezydentów zawarte są w art. 3 ust. 2-5, art. 21 oraz art. 22 Ustawy o CIT.

Stosownie więc z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez nierezydentów uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład,
   
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
   
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
   
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
   
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
   
6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.
   
   

Natomiast, w świetle brzmienia art. 3 ust. 5 ustawy o CIT za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT statuuje zasadę tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Pozostałe powołane wcześniej regulacje dookreślają, jakiego rodzaju dochody należy uznać za dochody osiągane w Polsce. Z przepisów art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT wynika natomiast, iż określone kategorie dochodów (np. dywidendy, odsetki, należności licencyjne, wynagrodzenie za usługi niematerialne, opłaty uzyskiwane przez określone przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej i morskiej, itd.) podlegają opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym przy zastosowaniu odpowiedniej stawki (10%, 19% lub 20%, w zależności od rodzaju uzyskiwanego dochodu).

Przepis art. 21 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
   
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze:
   - ustala się w wysokości 20% przychodów;
   
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków pasażerów tranzytowych,
   
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera
   
   – ustala się w wysokości 10% tych przychodów.
   
   

Stąd, co do zasady, przychody wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (opodatkowaniu u źródła).

Przy czym, stosownie do art. 21 ust. 2 updop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika z art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu (dochodu).

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w niu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
   
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Zastosowanie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT zostało ograniczone do 30 czerwca 2019 r. rozporządzeniem Ministra Finansów z 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 2545) a następnie wydłużone do 31 grudnia 2019 r. (rozporządzenie Ministra Finansów z 27 czerwca 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – Dz.U. z 2019 r., poz. 1203).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca mający siedzibę w Irlandii będący podmiotem o nieograniczonym obowiązku podatkowym (rezydencji podatkowej) w Irlandii, planuje zawrzeć ze Spółką kapitałową (dalej „Inicjator” albo „Spółka”) mającą siedzibę w Polsce, transakcję sekurytyzacji tradycyjnych wierzytelności leasingu, w wykonaniu której Wnioskodawca zapewni Inicjatorowi dostarczenie środków finansowych przed terminem wymagalności określonych wierzytelności własnych Spółki. W ramach wykonania Transakcji Sekurytyzacji Wnioskodawca zobowiąże się do nabywania od Spółki na podstawie umowy przelewu wierzytelności jej niewymagalnych wierzytelności na podstawie umowy sprzedaży Wierzytelności. Zakresem przelewu Wierzytelności objęte będą przyszłe raty leasingowe w kwocie netto (bez VAT) przysługujące Spółce od jej klientów z tytułu świadczenia przez nią umów tzw. leasingu operacyjnego oraz prawa i wierzytelności z nimi związane, w tym należności z tytułu odszkodowania umownego w przypadku wygaśnięcia umowy leasingu na skutek szkody całkowitej oraz w przypadku odstąpienia od umowy leasingu lub wypowiedzenia umowy leasingu (w części ustalonej przez strony) oraz odsetki za zwłokę, kary umowne itp. Wierzytelności o zapłatę wartości końcowej (rezydualnej) przedmiotu leasingu nie są przedmiotem przelewu. Spółka będzie w praktyce otrzymywała spłatę Wierzytelności od klientów, a następnie, na ustalonych przez strony zasadach i terminach, będzie przekazywać otrzymane spłaty w całości do Wnioskodawcy.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy środki uzyskane od klientów Spółki przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce oraz czy środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

Z uwagi na wcześniej przytoczone regulacje, celem ustalenia, czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce od płatności otrzymywanych od Spółki w ramach usługi obsługi Wierzytelności, konieczne jest ustalenie, czy płatności te mieszczą się w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Ustawa o CIT nie definiuje zastosowanego w art. 21 ust. 1 pkt 1 określenia „odsetki”.

Zgodnie z definicją podawaną przez Encyklopedię Prawa (Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2000, str. 587), odsetki stanowią „okresowe świadczenie uboczne w postaci określonej kwoty pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiące zazwyczaj wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wielkość odsetek ustala się z uwzględnieniem określonej stopy procentowej w stosunku do wielkości kapitału oraz czasu korzystania z niego”.

W sposób analogiczny definiuje pojęcie odsetek Komentarz do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: „Komentarz OECD”). W Komentarzu OECD podkreśla się, iż odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, zatem warunkiem koniecznym do zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

Jak wynika z powyższego, aby można było mówić o płatności dokonywanej tytułem odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu pomiędzy podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności. Odsetki muszą bowiem wynikać z umowy przewidującej udzielenie finansowania o charakterze zwrotnym, ponieważ zawsze stanowią one wynagrodzenie za otrzymane finansowanie. Sytuacja taka nie wystąpi w omawianym przypadku, ponieważ Spółka nie przekaże Wnioskodawcy środków o charakterze dłużnym. Jak wskazano w opisie planowanej transakcji, Inicjator przekaże Wnioskodawcy środki pieniężne, jednakże nie będą to środki o charakterze zwrotnym, lecz definitywnym.

Środki uzyskane od klientów Spółki przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności, nie będą również stanowiły tzw. „należności licencyjnych”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Powyższe pojęcie również nie zostało zdefiniowane w Ustawie o CIT. Wskazane w tym przepisie kategorie przychodów stanowiące tzw. „należności licencyjne”, będą swego rodzaju wynagrodzeniem za użytkowanie lub prawo do użytkowania określonych praw, w tym zwłaszcza za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. A więc w przedmiotowej sprawie nie będzie występował jakikolwiek element związany z udzieleniem prawa do korzystania z jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, za które to prawo Spółka dokonywałaby jakichkolwiek płatności do Wnioskodawcy. Środki uzyskane od klientów Inicjatora, przekazywane będą Wnioskodawcy w wykonaniu obowiązków Spółki wynikających ze wskazanej wcześniej umowy usługi obsługi Wierzytelności, a nie za użytkowanie jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego przez Spółkę.

Mając na uwadze treść art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, należy stwierdzić, że środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności, nie będą stanowiły także dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jak wskazał Wnioskodawca pomiędzy nim a Spółką nie dojdzie do jakichkolwiek powiązań o charakterze kapitałowym, które uprawniałyby Wnioskodawcę do udziału w zyskach Spółki lub odwrotnie – udziału Spółki w zyskach Wnioskodawcy, a zatem ww. płatności nie będą kwalifikować się do opodatkowania na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, iż środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności, nie spełniają przesłanek do zakwalifikowania ww. płatności do przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Analizowane płatności nie stanowią bowiem odsetek, należności licencyjnych i dywidend. Nie sposób także uznać ww. płatności za usługi niematerialne, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, tj. świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ponieważ charakter usługi świadczonej przez Wnioskodawcę nie kwalifikuje się do ww. rodzajów usług.

W konsekwencji, zważywszy, iż środki uzyskane od klientów Spółki przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności, nie będą stanowić przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego w Polsce, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

A więc stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, środki uzyskane od klientów Spółki przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi obsługi Wierzytelności nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce, należy uznać za prawidłowe.

Na podstawie art. 7 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 ze zm.; dalej: „umowa polsko-irlandzka”) zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu – z zastrzeżeniem ustępu 3, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako odrębne i samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

W myśl art. 7 ust. 7 powyższej umowy – jeżeli w zyskach mieszczą się dochody lub przychody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie posiadać zakładu w Polsce, przez co art. 7 ust. 1 zd. 2 umowy polsko-irlandzkiej nie znajdzie zastosowania.

Ponadto Wnioskodawca prawidłowo wskazuje, że zyski podmiotu będącego rezydentem podatkowym Irlandii i nieposiadającego zakładu na terytorium Polski mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce (w tym opodatkowaniu podatkiem pobieranym u źródła) jedynie wówczas, gdy zyski te stanowią jeden ze specyficznie wskazanych w umowie polsko-irlandzkiej typów dochodów, które mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce (np. odsetki, dywidendy, czy należności licencyjne).

Tym samym (jak wskazano powyżej) w związku z faktem, że środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności nie stanowią odsetek, dywidend, czy należności licencyjnych, a więc nie stanowią przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy przyjmujące, że środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.