Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.288.2019.2.LZ
z 16 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2019 r. (data wpływu 16 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2019 r. (data wpływu 1 lipca 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.288.2019.1.LZ z dnia 19 czerwca 2019 r. (data nadania 19 czerwca 2019 r., data doręczenia 24 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-2.4011.288.2019.1.LZ z dnia 19 czerwca 2019 r. (data nadania 19 czerwca 2019 r., data doręczenia 24 czerwca 2019 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawczynię o uzupełnienie wniosku.

Pismem z dnia 1 lipca 2019 r. (data wpływu 1 lipca 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 22 maja 1992 roku Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt w Banku na kwotę ówczesnych 820.000.000 zł na wypłatę należności rolnikom dostarczającym ziemniaki, z terminem spłaty do dnia 5 czerwca 1992 roku. Kredyt ten był wypłacony w oparciu o prośbę „H.” i został zaciągnięty w związku z potrzebą wypłaty pieniędzy rolnikom za płody rolne (ziemniaki). Spółka H. z siedzibą w W. zawarła kontrakt z kanadyjską firmą A. na dostawę do Wspólnoty Niepodległych Państw płodów rolnych oraz artykułów rolno-spożywczych. Rolnicy, tacy jak Wnioskodawczyni, byli namawiani przez spółkę H. do skupywania ziemniaków od innych rolników i przekazywanie ich spółce H. celem wysyłki za granice kraju. Spółka jednak nie rozliczyła się z Wnioskodawczynią, a tym samym rolnicy, producenci ziemniaków nie otrzymali zapłaty. H. wraz ze Skarbem Państwa uznała, że rozwiązaniem problemu będzie zaciągnięcie kredytów na zwykłych rolników i uregulowanie z tych pieniędzy bieżących zobowiązań. W związku z powyższymi ustaleniami 21 maja 1992 roku H. wystąpiła do Banku z prośbą o udzielenie Wnioskodawczyni kredytu na wypłacenie rolnikom należności za ziemniaki dostarczone na kontrakty H. z równoczesną gwarancją spłaty ww. kredytu wraz z odsetkami i kosztami obsługi najpóźniej w terminie do dnia 5 czerwca 1992 roku. Na tej podstawie bank udzielił Wnioskodawczyni kredytu 22 maja 1992 roku. Niestety spółka H. nigdy nie wywiązała się z obowiązku spłaty kredytu. Wielokrotnie Wnioskodawczyni występowała wówczas, wraz z pokrzywdzonymi rolnikami, do ministerstw i innych organów administracji państwowej celem odzyskania tych pieniędzy. Niestety odpowiedź była taka, że kanadyjska firma nie wywiązała się z kontraktu z H. i nie ma on tym samym pieniędzy na spłatę zobowiązań. Pomimo licznych próśb o pomoc i interwencję w tej sprawie Wnioskodawczyni nie uzyskała nigdy żadnej pomocy.

Przez cały ten czas banki, na podstawie licznych pism ze strony chociażby Ministerstwa Finansów, wstrzymywały egzekucję należności. Bank wstrzymał także z dniem 1 kwietnia 1997 roku naliczanie Wnioskodawczyni odsetek. Stan rozmów, negocjacji przeciągał się, jednak nigdy nie zakończyły się one pozytywnym rozstrzygnięciem. Dlatego też Bank wezwał Wnioskodawczynię w dniu 2 września 2002 roku do spłaty całości zadłużenia pod rygorem wystąpienia do sądu z wnioskiem o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności i wystąpieniem do komornika sądowego celem zlicytowania domu Wnioskodawczyni, na którym wpisana była już przez bank hipoteka przymusowa. Wnioskodawczyni podjęła wówczas po raz kolejny negocjacje z bankiem celem uregulowania tej sytuacji. Wnioskodawczyni zawarła z bankiem 5 września 2002 roku ugodę w formie aneksu do pierwotnej umowy, na mocy której bank zawiesił spłatę już naliczonych odsetek, a wszelkie dokonywane spłaty zaliczał w pierwszej kolejności na poczet kapitału. Kapitał został wówczas oszacowany przez bank na 81.800 zł, zaś spłata została rozłożona na raty do dnia 28 lutego

2006 roku. Wnioskodawczyni została wówczas zmuszona, aby wyjechać za granicę, pozostawiając w kraju małego syna, aby zarobić pieniądze na spłatę tego zadłużenia. Jednak mimo to Wnioskodawczyni miała problemy z terminowymi spłatami, z uwagi na problemy

ze zdrowiem, i ostatecznie spłaciła kredyt w lipcu 2007 roku. Bank wydał stosowną decyzję zaświadczającą spłatę całego kapitału. Jednak zaległe odsetki zostały naliczone
na dzień 1 kwietnia 1997 roku zostały oszacowane na kwotę 226.535,62 zł. Zaległość ta do dnia dzisiejszego figuruje w księgach banku, pomimo że są to odsetki już dawno przedawnione.

Po podjęciu przez bank decyzji o spłacie kapitału Wnioskodawczyni uznała, że sprawa jest dla Niej wreszcie zakończona. W tym roku Wnioskodawczyni postanowiła przepisać swój dom na syna. Okazało się jednak, że w księgach wieczystych w dalszym ciągu widnieje hipoteka przymusowa związana z przedmiotowym kredytem. Bank jej nie wykreślił mimo spłaty w całości kapitału w 2007 roku. Wnioskodawczyni zwróciła się więc do banku z prośbą o wykreślenie przedmiotowej hipoteki. Wnioskodawczyni uzyskała jednak informację, że w księgach banku w dalszym ciągu figurują odsetki, których naliczania zaprzestano na dzień 1 kwietnia 1997 roku. Bank stwierdził jednak, że pomimo, że odsetki te są już dawno przedawnione to w dalszym ciągu figurują one w księgach banku i aby dokonać wykreślenia wpisu z księgi wieczystej nieruchomości, bank musiałby podjąć decyzję o umorzeniu względem Wnioskodawczyni tych zaległych, przedawnionych odsetek. Bank podejmując powyższą decyzję musiałby wystawić wówczas PIT-8C. Tutaj jednak powstała wątpliwość Wnioskodawczyni, czy w sytuacji, gdy bank dokona umorzenia odsetek, które przedawniły się już kilkanaście lat temu, to czy ich umorzenie i wystawienie PIT-8C zrodzi po stronie Wnioskodawczyni obowiązek zapłaty podatku.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

• obecnie nie jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą, ale w okresie, kiedy miało miejsce przedmiotowe zdarzenie, tj. w 1992 roku Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą M.
  

• zawarcie przez Wnioskodawczynię umowy kredytowej z Bankiem w 1992 roku nastąpiło w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię wówczas działalności gospodarczej. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawczyni zawarła w dniu 10 kwietnia 1992 roku umowę „zlecenie eksportowe" z firmą „B.”. Firma B. była pośrednikiem spółki H. która to 21 maja 1992 roku wystąpiła do Banku z prośbą o udzielenie Wnioskodawczyni kredytu w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej na wypłacenie rolnikom należności za ziemniaki dostarczone na kontrakty H., (w ramach umowy zawartej przez Wnioskodawczynię z firmą B.) z równoczesną gwarancją spłaty ww. kredytu wraz z odsetkami i kosztami obsługi najpóźniej w terminie do dnia 5 czerwca 1992 roku. Na tej podstawie bank udzielił Wnioskodawczyni kredytu w dniu 22 maja 1992 roku.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku umorzenia Wnioskodawczyni przez Bank przedawnionych odsetek wynikających z umowy kredytowej z dnia 22 maja 1992 roku (odsetek, których naliczania zaprzestano na dzień 1 kwietnia 1997 roku, a których spłata nigdy nie była objęta ugodą i które nigdy nie były dochodzone przed sądami powszechnymi, czy dochodzone w ramach postępowania egzekucyjnego) powstanie po stronie Wnioskodawczyni przychód z „innych źródeł" z tytułu nieodpłatnego świadczenia określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jak wynika z art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są m. in.: wierzytelności umorzone, a zatem także wartość umorzonych odsetek za opóźnienie w spłacie kredytu stanowi przychód z innych źródeł w rozumieniu tych przepisów.

Umorzenie zobowiązania pieniężnego w postaci odsetek, w związku z opóźnieniem w spłacie kredytu stanowić będzie przychód dla dłużnika, jednakże jedynie w części odpowiadającej wartości umorzonych odsetek, które w dacie umorzenia nie uległy jeszcze przedawnieniu. Zatem, w informacji PIT-8C, jako przychód podaje się jedynie wartość odsetek umorzonych, które w dacie umorzenia nie uległy jeszcze przedawnieniu.

Przychodem takim nie są umorzone odsetki, które uległy przedawnieniu. Odsetki za opóźnienie w spłacie kredytu zgodnie z art. 118 Kodeksu cywilnego ulegają trzyletniemu przedawnieniu.

Istota przedawnienia polega na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu ten, przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Zobowiązanie staje się zobowiązaniem naturalnym, które nie może być skutecznie dochodzone przez wierzyciela w drodze procesu cywilnego, czy też postępowania egzekucyjnego, bowiem uległo przedawnieniu.

Należy także zwrócić uwagę na art. 117 § 2 Kodeksu cywilnego obowiązujący od dnia 9 lipca 2018 r. (dodany przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. Dz. U., poz. 1104), który stanowi, że po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Unormowanie to dotyczy odsetek za opóźnienie w spłacie kredytu wobec kwalifikowania klientów banków jako konsumentów. A zatem, umorzona należność objęta przedawnieniem nie stanowi świadczenia nieodpłatnego na rzecz dłużnika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Kwota umarzanych odsetek, które uprzednio uległy przedawnieniu, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umorzenie odsetek jest tożsame z odstąpieniem od dochodzenia przedawnionych odsetek jednostronną decyzją banku.

Wobec tego, że odsetki przedawnione nie stanowią przychodu z „innych źródeł” z tytułu nieodpłatnego świadczenia określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to tym samym nie powstanie stronie Wnioskodawczyni obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Podobną linię przyjęły już organy skarbowe. Za przykład można wskazać interpretację indywidualną IPTPB1/415-643/14-4/KO Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 19 lutego 2015 r. oraz interpretację indywidualną 0113-KDIPT2-3.4011.467.2018.1.IR Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 października 2018 roku. Decyzje powyższe są zbieżne ze stanowiskiem Wnioskodawczyni w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie okoliczności umorzenia odsetek przedawnionych oraz faktu, że umorzenie odsetek przedawnionych nie rodzi obowiązku podatkowego po stronie dłużnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ogólne określenie „przychodów” zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do tego przepisu przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku.

Poza powołanym przepisem określającym w sposób ogólny pojęcie przychodu ustawodawca przewidział również szczegółowe regulacje dotyczące przychodów z konkretnych źródeł.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza;
  

• inne źródła.
  
  
  

Podział ten ma istotny wpływ nie tylko na sposób prowadzenia dokumentacji finansowej, ustalenie podstaw opodatkowania, ale także na sposób opodatkowania i jego wysokość. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych klasyfikuje zatem przychody uzyskiwane przez osoby fizyczne do określonych rodzajów źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 6 omawianej ustawy przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej jest wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6 (zobowiązania umorzone w związku z postępowaniem upadłościowym z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego), w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

W myśl natomiast art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, a zatem m. in. przychody uzyskane w związku z umorzeniem zobowiązań, o ile takie przychody nie zostały wymienione w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 22 maja 1992 roku Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej zaciągnęła kredyt w Banku, na wypłatę należności rolnikom dostarczającym ziemniaki, z terminem spłaty do dnia 5 czerwca 1992 roku. W dniu 5 września 2002 roku Wnioskodawczyni zawarła z bankiem ugodę w formie aneksu do pierwotnej umowy, na mocy której bank zawiesił spłatę już naliczonych odsetek, a wszelkie dokonywane spłaty zaliczał w pierwszej kolejności na poczet kapitału. Wnioskodawczyni spłaciła kredyt w lipcu 2007 roku. Bank wydał stosowną decyzję zaświadczającą spłatę całego kapitału. Zaległe odsetki, które zostały naliczone na dzień 1 kwietnia 1997 roku do dnia dzisiejszego figurują w księgach banku, pomimo że są to odsetki już dawno przedawnione. W tym roku Wnioskodawczyni postanowiła przepisać swój dom na syna. Okazało się jednak, że w księgach wieczystych w dalszym ciągu widnieje hipoteka przymusowa związana z przedmiotowym kredytem. Bank jej nie wykreślił mimo spłaty w całości kapitału w 2007 roku. Wnioskodawczyni zwróciła się więc do banku z prośbą o wykreślenie przedmiotowej hipoteki. Wnioskodawczyni uzyskała jednak informację, że w księgach banku w dalszym ciągu figurują odsetki, których naliczania zaprzestano na dzień 1 kwietnia 1997 roku. Bank stwierdził jednak, że pomimo, że odsetki te są już dawno przedawnione to w dalszym ciągu figurują one w księgach banku i aby dokonać wykreślenia wpisu z księgi wieczystej nieruchomości, bank musiałby podjąć decyzję o umorzeniu względem Wnioskodawczyni tych zaległych, przedawnionych odsetek.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2016 poz. 1988 z późn. zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne (neutralne) podatkowo z uwagi na zwrotny charakter środków kredytowych. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się jednak w sytuacjach, w których kredyt traci swój zwrotny charakter i staje się trwałym (definitywnym) przysporzeniem majątkowym kredytobiorcy. W takich przypadkach dłużnik osiąga bowiem konkretne przysporzenie majątkowe.

Co istotne, opłatą za korzystanie ze środków finansowych kredytodawcy są odsetki płacone przez kredytobiorcę. Brak konieczności zapłaty wymagalnych odsetek (tj. takich, których termin płatności upłynął), także jest przysporzeniem skutkującym powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Zgodnie z art. 117 § 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia.

Nie ulega wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu pożyczki dla pożyczkobiorcy oraz pożyczkodawcy są zatem analogiczne jak przy jej umorzeniu. Pożyczkobiorca kosztem pożyczkodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe, a więc uzyskuje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że kredyt był zaciągnięty na cele związane z działalnością gospodarczą, Wnioskodawczyni przedmiotowy przychód należy zakwalifikować do przychodów z działalności gospodarczej - art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie - jak wskazała Wnioskodawczyni do przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przychodowy charakter przedawnienia zobowiązania został bezpośrednio wskazany przez ustawodawcę w cytowanym art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten odnosi się do przychodów ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza (a więc ma zastosowanie w omawianej sytuacji). Jego treść potwierdza, że na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych ustawodawca traktuje zarówno przedawnienie, jak i umorzenie zobowiązania (niezależnie od odrębności tych instytucji) jako sytuacje skutkujące powstaniem przychodu. Co więcej, przychód z przedawnienia zobowiązania oraz przychód z umorzenia zobowiązania stanowią odrębne kategorie przychodu – w szczególności nie są przychodami z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu omawianej ustawy.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Co do zasady bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 Kodeksu cywilnego). Ustawa przewiduje przy tym okoliczności skutkujące przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 § 1 Kodeku cywilnego).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przedawnienie zobowiązania z tytułu kredytu zaciągniętego przez Wnioskodawczynię w związku z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą spowodowało powstanie po Jej stronie przychodu podatkowego zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w dacie przedawnienia zobowiązania.

W sytuacji zatem gdy ww. przychody zostały uzyskane w momencie przedawnienia zobowiązania na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek ich wykazania i opodatkowania w zeznaniu podatkowym składanym za rok w którym doszło do przedawnienia zobowiązania. Podatek niezapłacony w terminie płatności staje się zaległością podatkową, od której naliczane są odsetki za zwłokę zgodnie z art. 53 ustawy – Ordynacja podatkowa. Jednocześnie zgodnie z art. 59 § 1 tej ustawy, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części między innymi wskutek zapłaty (pkt 1) lub przedawnienia (pkt 9). Stosownie do art. 70 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie określenie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy kredytu po stronie Wnioskodawczyni. Tutejszy organ nie oceniał tego czy wierzytelność wskazana we wniosku uległa przedawnieniu i kiedy to przedawnienie nastąpiło. Informacja ta została przyjęta jako element opisu stanu faktycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.