Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.76.2019.1.NL
z 16 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 lutego 2019 r. (data wpływu 21 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty opłat licencyjnych z tytułu Licencji znakowej stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty opłat licencyjnych z tytułu Licencji znakowej stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, polskim rezydentem podatkowym - podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, funkcjonującym w strukturze międzynarodowej grupy kapitałowej L. (dalej: „Grupa”) specjalizującej się w produkcji oraz dystrybucji wyrobów mlecznych, w szczególności mleka, masła, serów (w tym serów typu camembert).

Zasadniczym źródłem przychodów Wnioskodawcy jest dystrybucja na krajowym oraz zagranicznym rynku produktów mleczarskich, wytworzonych zarówno przez polskich jak i zagranicznych producentów. Produkty sprzedawane przez Spółkę oznaczone są markami: G., P., J., S., S. L. itp. Wnioskodawca sprzedaje również produkty pod markami własnymi np. dla sieci sklepów T., C., M. czy B. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zaopatruje m.in. hurtownie, sieci handlowe czy punkty gastronomiczne.

W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca, na podstawie zawartej umowy licencyjnej, ponosi koszty opłat z tytułu korzystania z prawa do znaku towarowego P. funkcjonującego w branży od 1968 r. (dalej: „Znak towarowy”) na rzecz podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Licencjodawca”). Licencjodawca odpłatnie udostępnia Wnioskodawcy prawo do korzystania ze Znaku towarowego, a w szczególności prawo do używania Znaku towarowego jako oznaczeń na opakowaniach dystrybuowanych przez Spółkę serów oraz w materiałach reklamowych i promocyjnych wykorzystywanych w związku z marketingiem sprzedawanych wyrobów (dalej: „Licencja znakowa”) w celu wzmocnienia rozpoznawalności oraz konkurencyjności oferty Wnioskodawcy.

Wynagrodzenie należne Licencjodawcy za Licencję znakową zostało ustalone jako procent obrotu netto, rozumianego jako wartość netto sprzedaży wyrobów oznaczonych Znakiem towarowym przez Spółkę na rzecz podmiotów niepowiązanych (klientów zewnętrznych) w okresie rozliczeniowym (wartość po odjęciu zwrotów, rabatów, bonusów udzielonych klientom).

Wynagrodzenie należne Licencjodawcy za Licencję znakową jest zatem w sposób bezpośredni skorelowane z wartością przychodu osiągniętego przez Wnioskodawcę.

Na skutek dokonanej z dniem 1 stycznia 2018 r. nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadzono istotne zmiany w zakresie uznawania za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z usługami niematerialnymi, jak również z opłatami i należnościami za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości tj. licencjami. W szczególności, wprowadzono art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na podstawie którego ograniczona została możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów m.in. opłat oraz należności licencyjnych, ponoszonych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, w części w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty stanowiącej sumę dochodu uwzględnionego w podstawie opodatkowania, wysokości odpisów amortyzacyjnych zaliczonych w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów oraz różnicy między przychodami i kosztami finansowania zewnętrznego (tzw. EBIDTA dla celów podatkowych). Jednocześnie, w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca postanowił, że organicznie to nie będzie miało zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny (winno być: stan faktyczny/zdarzenie przyszłe), w związku z tym, że ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla celów zastosowania zwolnienia z zastosowania ograniczenia, przewidzianego w art. 15e ust. 11 pkt 1 posługuje się terminem kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi, Wnioskodawca powziął istotne z punktu widzenia podatkowego wątpliwości w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów opłat licencyjnych należnych Licencjodawcy na podstawie Licencji znakowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty opłat licencyjnych z tytułu Licencji znakowej stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty opłat licencyjnych z tytułu Licencji znakowej mają charakter kosztów bezpośrednio związanych z nabyciem przez Wnioskodawcę towaru lub świadczeniem usług, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), w konsekwencji ww. koszty nie będą podlegały ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

Z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy art. 2 pkt 18 w zw. z art. 15 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175 z późn. zm. - dalej: „Nowelizacja”) do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został dodany nowy art. 15e.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Zgodnie art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości są wartości niematerialne i prawne wskazane w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, tj.:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - prawo własności przemysłowej oraz
• wartości stanowiące równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
  
  

Zgodnie jednak z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Należy wskazać, że w tym zakresie Ustawodawca wyjaśnił w treści uzasadnienia do Nowelizacji, że „omawiane ograniczenie z ust. 1 nie znajdzie zastosowania w przypadku tych kategorii kosztów, które mają charakter kosztów bezpośrednio wpływających na koszt wytworzenia danego towaru lub świadczonej usługi, jak również do kosztów refakturowanych przez podatnika (ust. 9 [finalnie w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - przyp. Wnioskodawcy]). Celem tego wyłączenia - w zakresie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami ze sprzedaży towaru lub usługi - jest uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru lub usługi w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej. W takich przypadkach koszt nabycia określonego prawa może być (jest) zupełnie nieadekwatny do dochodu (marży) uzyskiwanego na danej działalności. Jako przykłady kosztów bezpośrednio związanych ze świadczeniem przez podatnika usługi można wskazać koszty nabywanych od spółek powiązanych usług projektowych, które są wykorzystywane przy produkcji polskiej spółki meblarskiej czy koszty usług reasekuracji, które są związane ze świadczeniem usług ubezpieczenia”.

Należy zaznaczyć, że Minister Rozwoju i Finansów w toku prac legislacyjnych nad Nowelizacją w odpowiedzi na uwagi zgłoszone w ramach konsultacji publicznych wskazał, że „kwestia bezpośredniego związku kosztu z przychodem jest w dużej mierze zindywidualizowana. Wprowadzenie precyzyjnej definicji nie wydaje się możliwe” (zob. odpowiedź Ministra Rozwoju i Finansów na uwagę nr 254 przedstawioną w tabeli z odniesieniem się do uwag).

Mając na uwadze powyższe, w szczególności wyżej przytoczone uzasadnienie do Nowelizacji, należy stwierdzić, że zwolnienie, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajduje zastosowanie w sytuacjach, w których występuje związek pomiędzy osiąganym przychodem a wysokością kosztów nabycia prawa do korzystania z wartości niematerialnych przez podatnika.

W takiej sytuacji, należy uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia z ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz podmiotu powiązanego w związku z nabyciem prawa do korzystania z wartości niematerialnych i prawnych jakim są m.in. licencje za znak towarowy.

Przedkładając powyższe rozważania na grunt analizowanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego należy podkreślić, że opłaty licencyjne z tytułu Licencji znakowej umożliwiają Wnioskodawcy prowadzenie działalności w zakresie dystrybucji towarów z wykorzystaniem udostępnionego na podstawie Licencji znakowej Znaku towarowego.

Spółka wykorzystuje bowiem Licencję znakową w prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na dystrybucji produktów mleczarskich.

Podkreślić należy renomę jaką w branży uzyskał Wnioskodawca jako dystrybutor wysokiej jakości wyrobów mleczarskich. Wieloletnia obecność Znaku towarowego na rynkach światowych przyczyniła się do zbudowania wysokiej renomy wyrobów sprzedawanych pod tą marką. Wizerunek Znaku towarowego tworzy zaufanie, które sprzyja pozyskiwaniu lojalnych konsumentów, a tym samym podnoszeniu wartości Wnioskodawcy, który dąży do utrwalania w świadomości konsumentów wysokiej jakości oraz szerokiego asortymentu oferowanych wyrobów. Poprzez wykorzystywanie w prowadzonej działalności Znaku towarowego Wnioskodawca odnosi korzyści, polegające m.in. na łatwiejszym dostępie do kanałów dystrybucji czy ułatwionej identyfikacji oferowanych produktów przez konsumentów.

Marka przejawiająca się w formie Znaku towarowego umożliwia Spółce realizację dochodów na wyższym poziomie niż w przypadku braku jego użytkowania. Znak towarowy umożliwia identyfikację (oznakowanie) wyrobów sprzedawanych przez Spółkę, stanowiąc jednocześnie gwarancję odpowiedniego poziomu jakościowego oferowanych wyrobów.

Co więcej, mając na uwadze literalne brzmienie analizowanego zwolnienia, należy uznać, że koszty Licencji znakowej mają bezpośredni związek z prowadzoną działalnością dystrybucyjną, ponieważ, gdyby Wnioskodawca nie ponosił kosztów ww. Licencji znakowej, to nie mógłby prowadzić dystrybucji z wykorzystaniem udostępnionego Znaku towarowego (który osiągnął na rynku określoną renomę). W konsekwencji należy przyjąć, że zachodzi ekonomiczny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy kosztami Licencji znakowej oraz prowadzoną przez Wnioskodawcę dystrybucją produktów opatrzonych przedmiotowym Znakiem towarowym.

Bezpośredni związek należy więc rozumieć jako taką zależność między poniesionym kosztem Licencji znakowej a prowadzoną dystrybucją, zgodnie z którą Wnioskodawca nie mógłby prowadzić działalności w obecnym zakresie bez możliwości korzystania ze Znaku towarowego wykorzystywanego na podstawie nabytej Licencji znakowej. Działalność Spółki jest uzależniona od możliwości wykorzystania Znaku towarowego Licencjodawcy, co oznacza, że korzystając ze Znaku towarowego Spółka może prowadzić działalność na szerszą skalę, w sposób bardziej efektywny, osiągając określony poziom obrotu oraz ograniczając ryzyko niepowodzenia prowadzonej działalności dystrybucyjnej. Możliwość używania firmy i logo Znaku towarowego, jako jednych z najbardziej rozpoznawanych oznaczeń w branży produktów mleczarskich, oznacza dla Wnioskodawcy możliwość rywalizacji na rynku z innymi podmiotami prowadzącymi dystrybucję podobnego typu produktów.

Podsumowując, jednoznacznie za powyższą kwalifikacją o bezpośrednim związku ponoszonych kosztów związanych z Licencją znakową z prowadzoną działalnością dystrybucyjną przemawia charakter działalności gospodarczej Spółki oraz fakt, że wykorzystywanie przez Spółkę w ramach działalności gospodarczej Znaku towarowego warunkuje możliwość sprzedaży oznaczonych nim towarów. Jak bowiem wskazano wyżej, bez ponoszenia opłat licencyjnych Spółka nie miałaby prawa do oznaczenia swoich towarów Znakiem towarowym, co miałoby negatywny wpływ na pozycję Spółki na rynku produktów mleczarskich.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt związany z nabyciem Licencji znakowej jest kosztem, który jako jeden z wielu wydatków jest niezbędny do poniesienia w procesie dystrybuowania produktów.

W rezultacie więc pomiędzy kosztami Licencji znakowej ponoszonymi przez Spółkę oraz prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością dystrybucyjną zachodzi rzeczywisty związek ekonomiczny uprawniający Spółkę do zastosowania art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za bezpośrednim związkiem z prowadzoną działalnością dystrybucyjną przemawia również sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego Licencjodawcy. Zgodnie z przyjętym modelem, wynagrodzenie Licencjodawcy kalkulowane jest jako procent obrotu netto, rozumianego jako wartość netto sprzedaży wyrobów oznaczonych Znakiem towarowym przez Spółkę na rzecz podmiotów niepowiązanych w okresie rozliczeniowym (wartość po odjęciu zwrotów, rabatów, bonusów udzielonych klientom). Tym samym zachodzi bezpośredni związek pomiędzy ponoszonymi przez Spółkę kosztami Licencji znakowej, a osiąganym przychodem, co przemawia za tym, że w analizowanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym znajdzie zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższa argumentacja znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 kwietnia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.15.2018.1.PS, w której organ odstępując od uzasadnienia uznał za prawidłowe stanowisko podatnika zgodnie z którym „Również przyjęty przez Spółkę oraz Podmiot Powiązany model rozliczeń wynagrodzenia za Licencję Znakową wskazuje na to, że cena sprzedaży nabywanych i dystrybuowanych przez Wnioskodawcę Towarów jest skorelowana z kosztami tej licencji. W tym zakresie bezpośredni związek kosztów Licencji Znakowej z nabywanymi Towarami przejawia się w istnieniu zależności kwotowej pomiędzy wysokością kosztu Licencji Znakowej a przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę ze sprzedaży Towarów przy wykorzystaniu Znaków Towarowych. Wynika to z tego, że wynagrodzenie ponoszone na rzecz Podmiotu Powiązanego stanowi określony procent wartości netto sprzedanych Towarów, co sprawia, że wysokość wynagrodzenia jest wprost zależna od wartości sprzedaży realizowanej przez Wnioskodawcę. Oznacza to, że koszty Licencji Znakowej należnej Podmiotowi Powiązanemu definiowane są wartością sprzedaży nabytych przez Wnioskodawcę Towarów opatrzonych Znakami Towarowymi, a cena sprzedaży Towarów została skalkulowana tak, że zawiera w sobie koszt opłaty za Licencję Znakową. Niewątpliwie jest to wyraz związku kwotowego pomiędzy wysokością ponoszonych kosztów Licencji Znakowej a nabywanymi i dystrybuowanymi Towarami. Niezależnie bowiem od tego, czy wartość Licencji Znakowej zostałaby ujęta wprost w jednostkowej cenie nabycia Towarów czy też wynagrodzenie za nią będzie ponoszone w sposób opisany we wniosku (jako określony procent wartości sprzedaży Towarów realizowanej przez Wnioskodawcę), faktyczna cena sprzedaży Towarów musi uwzględniać okoliczność ponoszenia kosztów Licencji Znakowej na rzecz Podmiotu Powiązanego. Powyższe oznacza, że w odniesieniu do kosztów Licencji Znakowej spełniony jest również związek kwotowy jako element bezpośredniego związku tych kosztów z przychodami uzyskanymi z nabywanych i dystrybuowanych Towarów”.

Podobna konkluzja została wyrażona również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 kwietnia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.14.2018.1.PS.

Argumentacja przedstawiona przez Spółkę znajduje też potwierdzenie w oficjalnym stanowisku Ministerstwa Finansów (dalej: „MF”), zaprezentowanym w informacji z dnia 23 kwietnia 2018 r. dotyczącej wykładni pojęcia kosztów usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi (dalej: „Informacja”).

Jako przykład kosztu bezpośrednio związanego z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, MF w opublikowanej Informacji, wskazał na koszty licencji znaku towarowego służącego do oznaczania produktów sprzedawanych przez podatnika. Co istotne, w podanym przez MF przykładzie jednym z aspektów warunkujących bezpośredni związek ponoszonego kosztu z nabywanym towarem był model kalkulacji wynagrodzenia, którego wysokość jest uzależniona od wartości sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi - należne wynagrodzenie stanowi określony procent od obrotu.

W przywołanym przykładzie w przypadku umowy licencyjnej na znak towarowy limit określony w przepisie art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje zastosowania z uwagi na wystąpienie kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru. Dla uznania opłaty za udzielenie licencji na znak towarowy za koszty bezpośrednio związane w Informacji wskazano następujące warunki:

• znak towarowy objęty umową licencyjną służy do oznakowania poszczególnych produktów,
• brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby w praktyce sprzedaż produktów,
• wynagrodzenie licencjodawcy uzależnione jest od wartości sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowym znakiem towarowym w danym okresie rozliczeniowym (stanowi określony w umowie procent obrotu tymi towarami.
  
  

W opinii Wnioskodawcy, stan faktyczny przedmiotowej sprawy oraz zdarzenie przyszłe odpowiadają wszystkim elementom przedstawionym przez MF w Informacji do uznania danego kosztu za koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Ponadto, ustalenie wynagrodzenia za udzielnie Licencji znakowej jako określony procent obrotu netto z produktów sprzedanych przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów zewnętrznych, oznaczonych Znakiem towarowym sprawia, że wysokość wynagrodzenia jest wprost zależna od wartości sprzedaży towarów oznaczonych Znakiem towarowym w danym okresie rozliczeniowym. W konsekwencji należy uznać, że wysokość poniesionego kosztu zależy od wartości sprzedanych produktów, co przemawia za bezpośrednim związkiem tych kosztów z sprzedawanymi produktami.

Stanowisko, zgodnie z którym zachodzi przesłanka zastosowania zwolnienia na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1, gdy używanie znaku handlowego jest nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością (a w szczególności gdy metoda kalkulacji opłaty licencyjnej jest uzależniona od wysokości obrotu realizowanego przez licencjobiorcę) znajduje uzasadnienie m.in. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 kwietnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.57.2018.2.AZE, z 8 czerwca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.40.2018.2.AZE oraz z 29 czerwca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.204.2018.1.AP.

Dodatkowo, Wnioskodawca w tym miejscu chciałby przytoczyć również inne wydane dotychczas interpretacje indywidulane dla innych podatników, które dotyczą bardzo podobnych stanów faktycznych jak ten przedstawiony przez Wnioskodawcę. W interpretacjach indywidualnych wskazano, że następujące opłaty mogą być bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na poparcie powyższego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z:

• 17 kwietnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.71.2018.2.MG, w której organ odstępując od uzasadnienia w pełni uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Interpretacja dotyczyła stanu faktycznego, w ramach którego „Spółka zajmuje się m.in. obróbką metali, nakładaniem powłok na metale oraz sprzedażą hurtową części i akcesoriów do pojazdów samochodowych. Wnioskodawca zawarł z podmiotem powiązanym umowę licencji na używanie znaku towarowego „logo (...)”, w której Spółka występuje jako Licencjobiorca. Zgodnie z treścią zawartej umowy, udzielona licencja obejmuje wszystkie formy używania znaku towarowego w sposób zawodowy lub zarobkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz poza nim, w szczególności używanie znaku w firmie (nazwie) Licencjobiorcy, umieszczanie znaku na wszelkich towarach wprowadzanych do obrotu przez Licencjobiorcę, ich import oraz składowanie w celu oferowania do sprzedaży, sprzedaż towarów opatrzonych znakiem, umieszczanie znaku na opakowaniach, instrukcjach, certyfikatach i innych tego typu dokumentach, jak również w internecie oraz informacjach przesyłanych drogą elektroniczną, a także posługiwanie się nim w toku prowadzonej działalności gospodarczej, w celach reklamowych, marketingowych, wystawienniczych i innych. (...). Wysokość ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów z tytułu zawartej umowy licencji na używanie znaku towarowego jest wartością zmienną. Wysokość ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów z tytułu zawartej umowy licencji uzależniona jest od wartości rocznego obrotu netto Wnioskodawcy. (...). Bezpośredni związek ponoszonych kosztów z tytułu zawartej umowy licencji na używanie znaku towarowego z wytwarzanymi przez Wnioskodawcę towarami polega na tym, że znak towarowy umieszczany jest na wszystkich towarach wytwarzanych przez Wnioskodawcę oraz na opakowaniach tych towarów i w instrukcjach do nich. (...). W przypadku, opisanym w stanie faktycznym niniejszego wniosku, ponoszone przez Wnioskodawcę koszty dotyczą licencji na używanie znaku towarowego. (...). W przywołanym w opisie stanu faktycznego fragmencie zawartej umowy licencji na używanie znaku towarowego wskazano, że znak towarowy będzie umieszczany na wszelkich towarach wprowadzanych do obrotu przez Wnioskodawcę oraz na opakowaniach czy instrukcjach. Zatem, Wnioskodawca zajmując się m.in. obróbką metali i nakładaniem powłok na metale oraz sprzedażą hurtową części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, umieszczając na nich znak towarowy, o którym mowa w licencji, będzie wykorzystywał go bezpośrednio w związku wytwarzanymi towarami.
  Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż w związku z tym, że znak towarowy, który będzie używany przez Wnioskodawcę na podstawie zawartej umowy licencji, wykorzystywany jest w toku produkcji Spółki, a zatem jest bezpośrednio związany z wytwarzanymi towarami, to Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku ze spełnieniem przesłanki wyłączającej stosowanie tegoż ograniczenia, wskazanej w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
• 5 grudnia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.496.2018.1.AS, w ramach której organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Interpretacja dotyczyła stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w ramach którego ,,Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży towarów (w tym paliwa) i usług. Spółka prowadzi sprzedaż poprzez sklepy typu convenience zlokalizowane przy stacjach paliw na obszarze całej Polski. Wnioskodawca jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej.
  Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa od innego podmiotu - podmiotu powiązanego ze Spółką (...) licencje na prawo do korzystania ze znaków towarowych.
  Licencjodawca jest właścicielem kilku znaków towarowych oraz związanych z nimi praw, które to znaki wykorzystywane są do obsługi sieci stacji benzynowych, w tym kilku powiązanych usług, takich jak tankowanie pojazdów, sprzedaż różnych produktów do pojazdów, konserwacji i naprawy pojazdów, mycia samochodów i ładowania pojazdów elektrycznych.
  Na podstawie Umowy licencyjnej (dalej: „Umowa”) Spółka nabyła od Licencjodawcy wyłączne prawo do korzystania (dalej: „Licencja”) w związku ze sprzedażą paliwa na terenie Polski ze znaków typu graficznego przedstawienia znaków towarowych paliwa, nazw handlowych, grafik handlowych, w tym wszystkich przyszłych dostosowań, a także związanych z nimi strategii marki i jej wdrażania (dalej: „Znaki”). (...). Zgodnie z postanowieniami Umowy, wynagrodzenie za prawo do korzystania ze Znaków zostało ustalone w formie opłaty licencyjnej, które kalkulowane jest w oparciu o wartość dokonanej sprzedaży paliwa przez Spółkę (dalej: „Opłata licencyjna”). Mianowicie, Wnioskodawca zobowiązany jest płacić Licencjodawcy wynagrodzenie w postaci Opłaty licencyjnej w wysokości iloczynu ilości sprzedanego paliwa (litrów paliwa) oraz określonej kwoty przypadającej na litr paliwa. (...). Zdaniem Spółki, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, Opłata licencyjna wypłacana przez Spółkę na rzecz Licencjodawcy nie podlega ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
• 8 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.484.2018.1.NL, w której organ w pełni uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Interpretacja dotyczyła stanu faktycznego, w ramach którego „Spółka prowadzi działalność zarówno w zakresie produkcji jak i dystrybucji towarów. Pełniąc rolę producenta, Spółka sprzedaje (głównie do spółek z Grupy) produkowane we własnym zakładzie suwaki wykorzystywane m.in. w branży odzieżowej. Z kolei jako lokalny dystrybutor Spółka nabywa towary (w tym m.in. nici, zamki błyskawiczne, taśmy zamkowe, a także w mniejszym stopniu suwaki, rzepy, haki oraz taśmy odblaskowe) od podmiotów z Grupy w celu ich dalszej odsprzedaży do kontrahentów powiązanych i niezależnych (...). W ramach zawartej umowy licencyjnej (dalej: „Umowa”) Spółka nabyła prawo do korzystania ze Znaków Towarowych w odniesieniu do sprzedawanych produktów i towarów. Spółka korzysta ze Znaków Towarowych w związku z prowadzeniem sprzedaży we wszystkich kanałach dystrybucji, jak i na wszystkich płaszczyznach komunikacji marketingowej. Znaki Towarowe umieszczane są na wytworzonych przez Spółkę produktach, na towarach dystrybuowanych przez nią, a także na ich opakowaniach. Stosownie do Umowy, Znakami Towarowymi oznaczone są etykiety, opakowania kartonowe, opakowania i materiały opakowaniowe, materiały reklamowe i promocyjne. (...). Opłaty licencyjne za Znaki Towarowe są jedną z kategorii kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wynagrodzenie Licencjodawcy za udostępnienie Spółce Znaków Towarowych (dalej: „Opłaty licencyjne”) kalkulowane jest jako procent przychodów ze sprzedaży produktów i towarów objętych licencją, sprzedawanych na rzecz podmiotów trzecich (spoza Grupy) kalkulowanych zgodnie z postanowieniami Umowy. Pozwala to na powiązanie kosztów ponoszonych przez Spółkę z tytułu używania Znaków Towarowych z przychodami generowanymi przy ich wykorzystaniu. (...). Zdaniem Wnioskodawcy, koszty Opłat licencyjnych wynikających z zawartej Umowy na używanie Znaków Towarowych, powinny być uznane za koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem oraz nabyciem towaru w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie powinno znaleźć do nich zastosowania.
  Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty Licencji znakowej w przedmiocie Znaku towarowego służącego do oznaczania dystrybuowanych towarów, mają charakter kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych ze prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością dystrybucyjną, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za czym przemawia również sposób kalkulacji ww. kosztów, których wartość jest ściśle uzależniona od obrotów działalności dystrybucyjnej Spółki. W konsekwencji koszty Licencji znakowej nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości”.
  
• 25 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.543.2018.1.MF, w której organ w pełni uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Interpretacja dotyczyła stanu faktycznego, w ramach którego „(...) podstawowym rodzajem działalności Spółki jest sprzedaż krajowym nabywcom maszyn i urządzeń chłodniczych, wraz z montażem (dalej: „Towary”). (...). Spółka jest stroną umowy licencyjnej na znak towarowy. (...). Wysokość opłat licencyjnych została ustalona jako procent liczony od wysokości sprzedaży netto (bez VAT) Towarów. Oznacza to, iż wynagrodzenie należne Licencjodawcy jest zmienne i jest w sposób bezpośredni skorelowane z wartością przychodu osiągniętego przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą Towarów opatrzonych znakiem towarowym, którego dotyczy Umowa Licencyjna. Opłata licencyjna jest płacona do Licencjodawcy w kwartalnych okresach rozliczeniowych. (...) należy uznać, że koszty Licencji mają bezpośredni związek z nabyciem i sprzedażą przez Spółkę Towarów, ponieważ, gdyby Wnioskodawca nie ponosił kosztów Licencji to nie mógłby dokonywać transakcji z klientami zewnętrznymi na lokalnym rynku, tj. w Polsce. W konsekwencji należy uznać, że zachodzi ścisły ekonomiczny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ponoszonymi przez Wnioskodawcę kosztami Licencji oraz sprzedawanymi przez Wnioskodawcę Towarami opatrzonymi przedmiotowym znakiem towarowym.
  Za bezpośrednim związkiem z nabywanymi i sprzedawanymi przez Spółkę Towarami przemawia również sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego Licencjodawcy. Zgodnie z przyjętym modelem, wynagrodzenie Licencjodawcy jest kalkulowane jako procent wartości sprzedanych Towarów w danym okresie rozliczeniowym. W rezultacie, koszty Licencji są uzależnione od realizowanego przez Wnioskodawcę obrotu. Tym samym zachodzi bezpośredni związek pomiędzy ponoszonymi przez Spółkę kosztami Licencji związanymi z nabywanymi i następnie sprzedawanymi Towarami, a osiąganym przychodem, co jednoznacznie przemawia za tym, że w analizowanym stanie faktycznym znajdzie zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
• 1 lutego 2019 r., Znak: 0111-KDIP2-2.4010.620.2018.1.JG, w której organ w pełni uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Interpretacja dotyczyła stanu faktycznego, w ramach którego „Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa, w szczególności kaw na rynku polskim oraz w krajach bałtyckich Litwa, Łotwa i Estonia (PKD 46.37.Z) oraz prowadzenie sprzedaży detalicznej ww. artykułów nieżywnościowych, kaw, ekspresów do kawy i akcesoriów baristycznych za pośrednictwem własnych sklepów (PKD 47.19.Z) i za pośrednictwem sklepu internetowego (PKD 47.91.Z). Spółka prowadząc swoją działalność w sklepach zajmuje się również przygotowywaniem i podawaniem napojów, najczęściej na bazie naparu z kawy (PKD 56.30.Z). W ramach wskazywanej tu działalności dystrybucyjnej, jednym z celów Spółki jest utrzymywanie jednolitych i wysokich standardów oferowanych produktów. (...) Spółka nabywa prawo do użytkowania znaku wyłącznie w ramach sprzedaży produktów zatwierdzonych przez Licencjodawcę, dotyczących marki D. i nazwanych „produktami licencjonowanymi” (dalej: „produkty”). Licencjodawca z tytułu korzystania z prawa do używania znaku, w tym możliwości jego sublicencjonowania na pozostałe podmioty grupy, zobowiązany jest do zapłaty na rzecz właściciela znaku opłaty licencyjnej w wysokości zależnej od procentu rocznej sprzedaży zrealizowanej przy wykorzystaniu znaku (dalej: „Oplata Licencjodawcy”). W efekcie wartość tego procentu określona pomiędzy Licencjodawcą a właścicielem znaku zależna jest od całkowitej sprzedaży wszystkich towarów opatrzonych znakiem towarowym D. w grupie T., w tym produktów Spółki. (...) ilość sprzedanych przez Spółkę produktów stanowi czynnik determinujący wysokość Wynagrodzenia należnego Licencjodawcy, wynikiem czego Spółka zobowiązana jest do prowadzenia dokładnej dokumentacji sprzedaży. Konsekwentnie Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż koszt Wynagrodzenia Licencjodawcy, bezsprzecznie stanowi koszt podlegający ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niemniej w ocenie Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie wyłączenie, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnieniem powyższego jest fakt, iż wartość wynagrodzenia z tytułu korzystania ze znaku została skorelowana (uzależniona) od wielkości sprzedaży produktów (określony procent od obrotów ze sprzedaży). Innymi słowy, im większa będzie sprzedaż wyrobów oznaczonych znakiem, tym większa będzie wartość Wynagrodzenia. Wynagrodzenie stanowi zatem koszt bezpośrednio związany z dystrybucją określonych produktów, bez którego poniesienia Spółka nie miałaby praktycznej możliwości sprzedaży produktów na określonym poziomie (w określonej ilości, jak również przy wykorzystaniu określonych i rozpoznawalnych marek), natomiast sam Licencjodawca nie otrzymywałby jakiegokolwiek Wynagrodzenia (podobnie jak właściciel znaku). (...) o bezpośrednim związku danego kosztu (tutaj: Wynagrodzenia) z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi przesądza fakt, iż koszt ten jest brany pod uwagę przy ustalaniu ceny tego towaru lub usługi, jak również okoliczność wyliczenia płatności jako określonego procentu wartości sprzedaży tych towarów lub usług (tutaj: produktów dystrybułowanych przy wykorzystaniu znaku)”.
  
• 1 lutego 2019 r., Znak: 0111-KDIP2-2.4010.617.2018.1.AS, w której organ w pełni uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Interpretacja dotyczyła stanu faktycznego, w ramach którego „X Sp. z o.o. („Spółka”, „Wnioskodawca”, „X”) należy do międzynarodowej Grupy kapitałowej Y. („Grupa”). Grupa należy do światowych liderów sprzedaży detalicznej na terytorium Europy oraz krajów Bliskiego Wschodu. Wnioskodawca działalność gospodarczą prowadzi poprzez sklepy budowlane zlokalizowane w ponad pięćdziesięciu miastach w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalnością gospodarczą pod marką powszechnie znaną wśród konsumentów. (...). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka ponosi opłaty licencyjne z tytułu posługiwania się znakami towarowymi na terytorium Polski. Znaki towarowe, za które - jak Wnioskodawca podkreśla w stanie faktycznym - ponoszone są opłaty licencyjne, dotyczą marek powszechnie znanych wśród konsumentów. (...). W zamian za możliwość korzystania ze znaków towarowych Wnioskodawca ponosi opłaty na rzecz Licencjodawcy, którego wysokość i sposób kalkulacji różni się w zależności od nabywanej Marki Produktowej. Tym samym, można wyróżnić dwa modele kalkulacji wynagrodzenia, które są ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu korzystania ze znaków towarowych (Marek Produktowych).
  Wynagrodzenie ustalone w oparciu o wysokość uzyskanych przez Wnioskodawcę przychodów (Opłata 1) - Wynagrodzenie należne Licencjodawcy w związku z udzieleniem licencji ustalone jest na podstawie wartości sprzedaży netto produktów oferowanych pod danym znakiem (Marką Produktową). Sprzedaż netto obejmuje kwoty wynikające z ewidencji sprzedaży prowadzonej przez Wnioskodawcę (dane z systemu kas sklepowych).
  Wynagrodzenie ryczałtowe (Opłata 2) - Wynagrodzenie należne Licencjodawcy z tytułu Licencji znaków towarowych w związku z udzieleniem licencji ustalone jest na podstawie ryczałtowej kwoty. (...).
  W ocenie Wnioskodawcy, ponoszone przez niego opłaty licencyjne na Marki Produktowe stanowią kategorię wydatku bezpośrednio związanego z wytworzeniem lub nabyciem towarów lub świadczeniem usług - produktów będących przedmiotem sprzedaży. Ponoszone bowiem opłaty (Opłata 1 i Opłata 2) umożliwiają Wnioskodawcy sprzedaż produktów w sklepach pod tymi markami a w rezultacie osiąganie przychodów z tego tytułu, a więc są niezbędne z perspektywy tych procesów.
  
  
  
  
  

Zatem w ocenie Wnioskodawcy, ponoszone opłaty za Marki Produktowe są bezpośrednio związane ze sprzedażą towarów. Brak posiadania przedmiotowej Licencji uniemożliwiłby w praktyce Wnioskodawcy prowadzenie działalności polegającej na sprzedaży oferowanej gamy produktów opatrzonych określonym znakiem, tj. Marką Produktową, jako marki rozpoznawalnej na rynku. Powyższy koszt przekłada się wprost na sprzedaż towarów od których Wnioskodawca opłaca licencję. Używane znaki towarowe mają wpływ na rozpoznawalność Wnioskodawcy oraz zaufanie kontrahentów, co bezpośrednio przekłada się na zwiększenie popytu na produkty znajdujące się w sklepach Wnioskodawcy, a w konsekwencji również na jego przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. (...).

Ponadto, również przyjęty przez Wnioskodawcę oraz Licencjodawcę model rozliczeń wynagrodzenia za Marki Produktowe (Opłata 1) wskazuje na to, że wysokość sprzedanych produktów w sklepach Wnioskodawcy jest skorelowana z wysokością ponoszonych opłat licencyjnych. W przedmiotowej sprawie wynagrodzenie ponoszone na rzecz Licencjodawcy stanowi określony procent wartości netto sprzedanych towarów w sklepach, co sprawia, że wysokość wynagrodzenia jest uzależniona od wartości sprzedaży realizowanej przez Wnioskodawcę. Oznacza to, jak wskazał Wnioskodawca, że ponoszone koszty licencji należnej Licencjodawcy definiowane są w szczególności wartością sprzedaży towarów sprzedanych przez Wnioskodawcę w sklepach posiadających Marki Produktowe. Tym samym, wskazany mechanizm jest wyrazem związku kwotowego pomiędzy wysokością ponoszonych kosztów licencji a sprzedażą towarów. Spełniona jest również cecha związku kwotowego (wysokość poniesionego kosztu jest uzależnione od wartości sprzedanych towarów sklepach Wnioskodawcy), jako element bezpośredniego związku tych kosztów ze sprzedawanymi towarów w sklepach Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że wykorzystywanie znaków towarowych (Marek Produktowych) ma bezpośredni związek z procesem sprzedaży towarów, ponieważ bez ich korzystania nie byłby w stanie prowadzić swojej podstawowej działalności gospodarczej - sprzedaży detalicznej towarów - objętych daną marką, bowiem ponoszenie przez niego opłaty są warunkiem koniecznym do posiadania ich w portfolio oferowanych towarów.

Ponadto, Wnioskodawca podkreślił, iż ze względu na typ prowadzonej działalności gospodarczej, tj. sprzedaży detalicznej, mając w ofercie duży wolumen produktów, nie ma możliwości przypisania wartości opłat licencyjnych konkretnym produktom, sprzedawanym przez Wnioskodawcę. Jednakże, wartość opłat licencyjnych wpływa bezpośrednio na cenę całości produktów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi, będącymi w ofercie Wnioskodawcy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.