2019.04.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.65.2019.1.AS
z 4 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2019 r. (data wpływu 8 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z realizacją zobowiązań w ramach Porozumienia zawartego z Gminą, wynikających z realizowanej polityki społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z realizacją zobowiązań w ramach Porozumienia zawartego z Gminą, wynikających z realizowanej polityki społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X. S.A. (dalej: „X”, „Spółka”) jest podmiotem, którego działalność podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na fakt, że Spółka posiada akcje/udziały w podmiotach powiązanych, w 2018 r. zawarto obowiązującą obecnie umowę podatkowej grupy kapitałowej (dalej: „Y.”), w rozumieniu art. 1a ustawy o CIT, w której X. jest spółką dominującą. W konsekwencji powyższego − podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych jest de facto Y. (status podatnika upoważnia ją do złożenia wniosku o interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego), przy czym sam wydatek będący przedmiotem niniejszego zapytania (o czym dalej) zostanie poniesiony przez X. (jako jednego z członków PGK).

Przedmiotem działalności X. jest wydobycie rud miedzi (w kopalniach głębinowych Spółki) i produkcja z nich metali, będących przedmiotem sprzedaży (i źródłem uzyskiwanych przychodów).

Prowadzenie działalności wydobywczej i produkcyjnej we wskazanym powyżej zakresie − siłą rzeczy oddziałuje na środowisko naturalne, jego walory krajobrazowe, zagospodarowanie przestrzeni, czy też na interesy lokalnej społeczności. Intencją X jest więc:

ciągłe odkrywanie nowych, zrównoważonych sposobów wydobycia i przetwórstwa surowców naturalnych, zgodnych z zasadami współdziałania, dobrego sąsiedztwa i zaufania z regionem oraz zamieszkującymi go społecznościami,

minimalizowanie wpływu przemysłu wydobywczego na otoczenie (poprzez jego ograniczenie lub podejmowanie działań oraz inicjatyw ten wpływ rekompensujących).

Powyższe związane jest z dwiema zasadniczymi kwestiami. Po pierwsze − owe działania, czy też inicjatywy są czasami obiektywnie konieczne i w sposób bezpośredni lub pośredni warunkują rozbudowę infrastruktury wydobywczej i produkcyjnej. Po drugie − związane są także z nowoczesnym i szerokim pojmowaniem wszelkich kwestii związanych ze społeczną odpowiedzialnością biznesu (z ang. Corporate Social Responsibility, dalej: „CSR”). CSR w praktyce oznacza budowanie pozytywnych i trwałych relacji zarówno z partnerami społecznymi, jak i z biznesowymi oraz z otoczeniem zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Gwarantuje to lojalność klientów, a także podnosi wiarygodność firmy w oczach jej współpracowników, partnerów handlowych, władz oraz społeczności lokalnych.

Dowodem na powyższe może być np. udział X. w projekcie A. zainicjowanym przez Giełdę Papierów Wartościowych w Warszawie. W skład A. wchodzą wyłącznie spółki giełdowe działające zgodnie z najlepszymi standardami zarządzania w zakresie ładu korporacyjnego, ładu informacyjnego i relacji z inwestorami, a także w obszarach czynników społecznych, pracowniczych i ekologicznych.

W chwili obecnej, w związku z dalszym, dynamicznym rozwojem X., planowana jest rozbudowa infrastruktury przemysłowej, której jednym z elementów jest budowa szybu wdechowego z funkcją materiałowo-zjazdową (będącego elementem Programu Udostępniania Złoża), bez którego nie jest możliwe wykorzystywanie kopalni, a w konsekwencji pozyskiwanie urobku rud, niezbędnych do produkcji metali. Ma on być zlokalizowany na terenie Gminy (dalej: „Gmina”). Dla umożliwienia Spółce realizacji ww. inwestycji wymagane są jednak uprzednie zmiany w dokumentacji dotyczącej polityki przestrzennej, co leży w gestii Gminy (która ustawowo ponosi koszty z tym związane jako jednostka samorządowa), a co wynika z ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wnioskodawca wskazał, że kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy (art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym − Dz. U. z 2018 r., poz.1945).

Z uwagi na ww. potrzeby X. (a nie Gminy), dotyczące rozbudowy infrastruktury Spółki, po uprzednich rozmowach i uzgodnieniach z Gminą, zawarto porozumienie, regulujące współpracę między Gminą i X. w następujących obszarach:…

Dodatkowo X zobowiązał się także do przekazania dodatkowych środków pieniężnych (odrębnych od tych wskazanych w Obszarze II.3) na realizację zadań statutowych gminy (zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym).

W Porozumieniu podkreślono ponadto, że urobek z głębienia szybu zostanie ulokowany w wyrobisku piaskowni zlokalizowanej na terenie Gminy, a dodatkowe środki pieniężne (odrębne od wskazanych w Obszarze II.3) będą wsparciem dla Gminy i jej mieszkańców, w związku z uciążliwością inwestycji. Informacja o otrzymanych środkach będzie natomiast rozpowszechnia wśród mieszkańców Gminy, szczególnie zamieszkujących w bezpośrednim sąsiedztwie szybu oraz w kontaktach z prasą, radiem, telewizją itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę związane z realizacją zobowiązań w ramach przedstawionego w opisie stanu faktycznego Porozumienia będą stanowić koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy

W opinii Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym wydatki związane z realizacją zobowiązań wynikających z ww. Porozumienia będą stanowić koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja ww. przepisu daje więc podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą więc wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W doktrynie aprobowany jest przy tym pogląd, zgodnie z którym − dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów − konieczne jest aby koszt ten:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku był pokryty z jego zasobów majątkowych,

był definitywny (rzeczywisty), tzn. aby wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie znajdował się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy ponadto zwrócić uwagę na dwie kwestie. Po pierwsze − powołana wyżej definicja, sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego też względu, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub zabezpieczeniem przychodu, lub realną szansą powstania lub zabezpieczenia przychodów podatkowych. Po drugie, aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Potwierdzenie istniejącego podziału kosztów na bezpośrednio związane z przychodami oraz pośrednio związane z przychodami znajduje swoje odzwierciedlenie w przepisach ustawy o CIT, regulujących moment ich potrącalności w czasie. W szczególności:

zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT − koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c,

jak stanowi natomiast art. 15 ust. 4d ustawy o CIT − koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Przy czym zgodnie z art. 15 ust. 4e − za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zauważyć przy tym należy, że katalog niezbędnych lub uzasadnionych ekonomicznie kosztów pośrednich jest inny dla każdego przedsiębiorstwa, będąc zarazem pochodną:

rodzaju i zakresu prowadzonej działalności,

jej skali (specyfika kosztów międzynarodowej korporacji różni się bowiem od specyfiki wydatków podmiotu gospodarczego działającego lokalnie),

wpływu danej działalności na szeroko rozumiane otoczenie (zarówno na lokalną społeczność, jak również na środowisko naturalne) i wynikających z tego uwarunkowań oraz zależności.

Na tym tle kosztami uzasadnionymi biznesowo i ekonomicznie, mającymi zarazem związek z osiąganymi przychodami − będą wszelkie koszty wynikające z zawartego Porozumienia. Ów związek występuje na trzech wskazanych poniżej płaszczyznach.

Wydatki objęte Porozumieniem a odpowiedzialność społeczna biznesu (CSR)

Zaangażowanie biznesu w działania na rzecz środowiska jest co do zasady wyrazem odpowiedzialności przedsiębiorców za negatywne zmiany, będące konsekwencją ich rozwoju ekonomicznego oraz prowadzonych inwestycji. Przykładem takiej odpowiedzialności będą z pewnością wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w ramach realizowania zapisów przedmiotowego Porozumienia.

Odpowiedzialność społeczna biznesu cieszy się w świecie i w Polsce rosnącym zainteresowaniem kadry menadżerskiej, instytucji otoczenia biznesu, inwestorów oraz administracji państwowej, stopniowo stając się wyznacznikiem ładu korporacyjnego oraz priorytetem w budowaniu kompleksowej strategii rozwoju firmy.

Jej znaczenie dostrzegła także Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna ISO, która w dniu 1 listopada 2010 r. opublikowała normę ISO 26000 Guidance on social responsibility (jej polskim odpowiednikiem jest Polska Norma PN-ISO 26000:2012 „wytyczne dotyczące społecznej odpowiedzialności”), która ma zastosowanie do wszystkich organizacji i odnosi się do kwestii społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR).

ISO 26000 zawiera przy tym wytyczne dotyczące społecznej odpowiedzialności, zdefiniowanej jako odpowiedzialność organizacji za wpływ podejmowanych przez nią decyzji i działań na społeczeństwo i środowisko poprzez przejrzyste i etyczne postępowanie, które:

przyczynia się do zrównoważonego rozwoju, w tym zdrowia i dobrobytu społeczeństwa,

uwzględnia oczekiwania interesariuszy (osób lub grup, które są zainteresowane decyzjami lub działaniami organizacji),

jest zgodne z obowiązującym prawem i spójne z międzynarodowymi normami postępowania,

jest zintegrowane z działaniami organizacji i praktykowane w jej działaniach podejmowanych w obrębie jej sfery oddziaływania.

Zgodnie z ISO 26000 postrzeganie organizacji jako społecznie odpowiedzialnej oraz jej rzeczywiste działania w zakresie społecznej odpowiedzialności może mieć wpływ na:

przewagę konkurencyjną,

reputację organizacji,

zdolność pozyskiwania i zatrzymywania pracowników, konsumentów, klientów, użytkowników,

morale, zaangażowanie i wydajność pracowników,

opinie inwestorów, właścicieli, darczyńców, sponsorów i społeczności finansowej,

relacje organizacji z przedsiębiorstwami, instytucjami rządowymi, mediami, dostawcami, podobnymi organizacjami, klientami oraz społecznością, w obrębie której organizacja funkcjonuje, co w konsekwencji jest argumentem przemawiającym za tym, aby działania podejmowane w ramach CSR uznawać za koszty podatkowe.

Potwierdzenie prawa do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych wydatków podmiotów gospodarczych związanych ze społeczną odpowiedzialnością biznesu można znaleźć także w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo:

w wydanej dla Spółki interpretacji indywidualnej nr ILPB3/423-200/14-2/PR z dnia 31.07.2014 r. przyznano prawo do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wydatków związanych z trzema realizowanymi programami dotyczącymi CSR, z których jeden dotyczył działań mających na celu dbanie o stan i zasoby środowiska naturalnego oraz o promocję wśród mieszkańców regionu profilaktyki zdrowotnej, aktywnego stylu życia, ruchu i rekreacji. Obejmowały one w szczególności sfinansowanie: zajęć Nordic Walking dla seniorów, lekcji nauki pływania dla dzieci, z terenu zagłębia miedziowego, badań na zawartość ołowiu we krwi wśród dzieci zamieszkujących obszary graniczące z instalacjami hutniczymi, turnusy profilaktyczne tzw. „zielone szkoły”, zajęcia na basenach dla uczniów szkół z terenu gmin „hutniczych”, zajęcia sportowe w zakresie piłki nożnej organizowane na rzecz dzieci i młodzieży z regionu miedziowego, warsztaty onkologiczne w szkołach średnich regionu miedziowego, konsultacje rehabilitacyjne dla pracowników, spotkania ze znanymi sportowcami z regionu miedziowego w ramach eventów sportowo-rekreacyjnych,

w wydanej dla Y interpretacji indywidualnej nr 0111-KDIB1-4010.456.2018.1.BK z dnia 31.12.2018 r. potwierdzono prawo do zaliczenia w koszty podatkowe mieszczących się obszarze CSR wydatków, mających dodatni wpływ na infrastrukturę leśną, ekologię i ochronę środowiska,

w interpretacji indywidualnej nr IPPB5/423-845/14-2/JC z dnia 30.10.2014 r. uznano za koszt podatkowy projekt CSR mający zróżnicowaną formę i obejmujący działania edukacyjne i naukowe propagujące nowe technologie, edukację cyfrową dzieci i młodzieży, wzrost innowacyjności, akcje propagujące zdrowie, zdrowy tryb życia i wspierające placówki ochrony zdrowia i pacjentów,

w interpretacji indywidualnej 0111-KDIB2-1.4010.47.2018.1.BJ z dnia 29.03.2018 r. przyznano prawo do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wydatków z zakresu CSR, polegających na pobudzaniu aktywności sportowej poprzez zapewnienie możliwości bezpłatnego korzystania z lodowiska, seansów filmowych itp. w regionach oddziaływania podatnika (skąd dowożeni i rekrutowani są pracownicy).

Podsumowując, Spółka planując i realizując działania w obszarze CSR, których adresatami i bezpośrednimi odbiorcami są mieszkańcy gmin w otoczeniu X − uzyskuje swego rodzaju „licencję na działanie”, przejawiającą się społeczną akceptacją działalności biznesowej Spółki w sektorze wydobywczym. Pozwala to na realizację kolejnych planów inwestycyjnych spółki, warunkujących wydobycie, produkcję, sprzedaż i w konsekwencji − osiąganie przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Wydatki objęte Porozumieniem a regulacje unijne

Efektem podjęcia przez organy unijne zespołu czynności służących pobudzeniu wzrostu gospodarczego oraz propagowaniu koncepcji zrównoważonego rozwoju, są działania zwiększające przejrzystość informacji społecznych i środowiskowych przekazywanych przez jednostki gospodarcze.

Ich przykładem może być wdrożenie do ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2018, poz. 395 ze zm.) postanowień Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/95/UE z dnia 22.10.2014 r. Nowy obowiązek, który wszedł w życie z 26.01.2017 r., dotyczy ujawniania w sprawozdaniach informacji niefinansowych, istotnych dla oceny rozwoju i sytuacji jednostki. Dyrektywa wprowadza obowiązek ujawniania w sprawozdaniu z działalności kluczowych niefinansowych wskaźników efektywności dla jednostki zainteresowania publicznego.

Jak zauważa się przy tym w piśmiennictwie (A. Byczkowiak, E-Biuletyn Krajowej Izby Doradców Podatkowych, nr 4/2017) pierwsze raporty CSR powinny zostać opublikowane przez zobowiązane podmioty już w 2018 r. Zakres raportowania ma obejmować ujawnianie istotnych danych dotyczących co najmniej kwestii środowiskowych, spraw społecznych i pracowniczych, poszanowania praw człowieka oraz przeciwdziałania korupcji. Dane te mają być przekazywane w formie zwięzłych opisów modeli biznesowych jednostki, za pomocą wskazania niefinansowych wskaźników efektywności, opisów prowadzonej przez jednostkę polityki społecznej odpowiedzialności biznesu, a także opisów ich rezultatów. Istotne będzie również określenie ryzyka związanego z produktami jednostki lub jej relacjami z otoczeniem zewnętrznym, w tym z kontrahentami i sposobu zarządzania nimi.

W kontekście powyższego − wszelkie koszty wynikające z zawartego Porozumienia są przykładem realizacji działania oczekiwanego przez ustawodawcę unijnego, będącego kosztem pośrednim, związanym z ogólnym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa.

Wydatki objęte Porozumieniem a przychody ze sprzedaży

Nie bez znaczenia dla możliwości zaliczenia w ciężar kosztów wydatków wynikających z zawartego porozumienia jest kwestia specyfiki produkcji Spółki. Jej najważniejszymi etapami są:

uzyskanie tytułu prawnego do nowych obszarów złożowych, celem zabezpieczenia funkcjonowania Spółki w długim horyzoncie czasu (wiąże się to nie tylko z zakupem wybranych nieruchomości, ale także z koniecznością uzyskania stosownych pozwoleń, koncesji, zezwoleń itp. od organów administracji publicznej),

budowa kopalń i infrastruktury towarzyszącej,

urabianie złóż i transport oraz utrzymanie stateczności wyrobisk,

wzbogacanie rudy miedzi (jest to proces mechanicznej przeróbki, który umożliwia efektywne przetworzenie wydobywanej rudy przed jego dalszą obróbką w hucie),

produkcja w hutach Spółki katod, walcówki miedzianej, drutu beztlenowego i niskostopowego oraz wlewek miedzianych,

sprzedaż ww. produktów nabywcom na całym świecie.

Analiza ww. procesu wskazuje, że dla wykonania danego etapu konieczna jest realizacja wszystkich etapów wcześniejszych (w kolejności, jak wyżej). Ewentualne opóźnienia natomiast (mogące teoretycznie rzec biorąc wynikać, np. z nieprzychylności podmiotów sąsiadujących z inwestycją) mogą w konsekwencji ją wstrzymać, lub przynajmniej opóźnić, co skutkować będzie niezrealizowaniem zakładanego poziomu produkcji oraz osiągnięciem mniejszych niż planowane przychodów.

Powyższe jest istotne, mimo tego bowiem, że intencją Spółki jest minimalizowanie wpływu przemysłu wydobywczego na otoczenie − specyfika prowadzonej działalności powoduje, że wpływ ten zawsze będzie znaczny.

W konsekwencji, konieczne jest utrzymywanie możliwie najlepszych relacji ze społecznością lokalną oraz jej reprezentantami, co da Spółce możliwość przedstawienia, w atmosferze konstruktywnego dialogu:

planów inwestycyjnych spółki,

ich roli dla rozwoju regionu,

działań podjętych w celu zminimalizowania wpływu inwestycji na środowisko,

korzyści dla społeczności lokalnej, wynikającej z rozwoju Spółki.

Niezależnie od powyższego, na szczególną uwagę zasługują również wybrane wydatki objęte niniejszym wnioskiem, opisane w DZIALE I porozumienia, które stanowiłyby koszt podatkowy nawet w przypadku, gdyby nie poniesiono ich w ramach realizowanej w spółce polityki CSR. W szczególności dotyczy to:

Obszaru I.1 „Szkody Górnicze”,

Obszaru I.5 „Zabezpieczenie Stacji Uzdatniania Wody”,

gdyż pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Działalność polegająca na wydobyciu rud miedzi i metali nieżelaznych, w sposób nierozerwalny wiąże się bowiem z możliwością spowodowania szkód górniczych, a co za tym idzie, z koniecznością poniesienia kosztów ich usunięcia przez przedsiębiorcę prowadzącego zakład górniczy, co w przypadku Spółki, jak przedsiębiorstwa górniczego, wynika wprost z art. 144 i dalszych ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo górnicze i geologiczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2126, ze zm.). Koszty likwidacji tych szkód oraz wydatki na ich zapobieganie stanowią więc zwykły koszt prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie, związany z osiąganymi przychodami. Musi on być uwzględniany w rachunku ekonomicznym, podobnie jak wszelkie koszty ogólne tej działalności.

Podsumowanie

Jak wykazano w uzasadnieniu niniejszego wniosku − przesłanką do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wydatków związanych z realizacją zobowiązań w ramach przedstawionego w opisie stanu faktycznego Porozumienia będzie wystąpienie związku pomiędzy tymi wydatkami, a osiąganymi przychodami.

Co istotne, związek ten nie musi mieć charakteru bezpośredniego. Musi on być ponadto analizowany miedzy innymi z uwzględnieniem rodzaju i zakresu prowadzonej działalności, jej skali oraz wpływu danej działalności na szeroko rozumiane otoczenie.

W ocenie Wnioskodawcy, w uzasadnieniu zaprezentowanego przez niego stanowiska wyraźnie wskazano na istnienie takiego związku. Wynika on miedzy innymi z tego, że analizowane wydatki:

przede wszystkim warunkują realizację inwestycji, a w następstwie ich realizacji osiąganie w perspektywie kilkuletniej przychodów ze sprzedaży,

stanowią przykład działań w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu (które to działania − co do zasady − uznawane są za koszty podatkowe),

są przykładem realizacji działania oczekiwanego przez ustawodawcę unijnego, będącego kosztem pośrednim, związanym z ogólnym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa.

Analizowane wydatki nie mieszczą się też w żadnej z kategorii, o których mowa w art. 16 ust.1 ustawy o CIT, w szczególności:

nie stanowią kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, gdyż ich wyłącznym bądź dominującym celem nie jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, czy też uwypuklenie jego zasobności, lecz konsekwentne budowanie strategii CSR uwzględniającej interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej,

nie są darowiznami (które ze swój istoty − są świadczeniem nieekwiwalentnym), gdyż w opisanej we wniosku sytuacji − ekwiwalentem za całość podjętych przez X działań − będą określone w DZIALE III Porozumienia zobowiązania do realizacji przyjęte przez Gminę.

Tym samym − z uwagi na powyższe argumenty − spełniona jest ustawowa przesłanka, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, dla zaliczenia wydatków związanych z realizacją zobowiązań w ramach przedstawionego w opisie stanu faktycznego Porozumienia w koszty podatkowe.

Ponadto, z uwagi na charakter tych kosztów (a więc ich pośredni związek z osiąganymi przychodami) będą one potrącalne w dacie jego poniesienia, zgodnie z cytowanym wcześniej art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W rozpatrywanej sprawie w pierwszej kolejności należy rozważyć możliwość rozpoznania wydatków związanych z realizacją zobowiązań w ramach Porozumienia zawartego z Gminą w kategorii kosztów podatkowych.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „updop”).

Art. 15 ust. 1 updop stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Jednocześnie, wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W tym miejscu w przedmiotowej sprawie należy wskazać na definicję społecznej odpowiedzialności biznesu (Corporate Social Responsibility [CSR] − www.pozytek.gov.pl).

Społeczną odpowiedzialność biznesu określa się jako koncepcję, dzięki której przedsiębiorstwa na etapie budowania strategii dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy. Bycie odpowiedzialnym nie oznacza tylko spełnienia wszystkich wymogów formalnych i prawnych, ale oprócz tego zwiększone inwestycje w zasoby ludzkie, w ochronę środowiska i relacje z otoczeniem firmy, czyli dobrowolne zaangażowanie. Społeczna odpowiedzialność jest procesem, w ramach którego przedsiębiorstwa zarządzają swoimi relacjami z różnorodnymi interesariuszami, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej, należy je zatem traktować jako inwestycję, a nie koszt.

Innymi słowy, odpowiedzialność biznesu to efektywna strategia zarządzania, która poprzez prowadzenie dialogu społecznego na poziomie lokalnym przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstw na poziomie globalnym i jednocześnie kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego.

Zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym Przedmiotem działalności Spółki jest wydobycie rud miedzi w kopalniach głębinowych Spółki i produkcja z nich metali, będących przedmiotem sprzedaży (i źródłem uzyskiwanych przychodów).

Jak zaznaczył Wnioskodawca, prowadzenie działalności wydobywczej i produkcyjnej we wskazanym powyżej zakresie oddziałuje na środowisko naturalne, jego walory krajobrazowe, zagospodarowanie przestrzeni, czy też na interesy lokalnej społeczności. Intencją Spółki jest więc:

ciągłe odkrywanie nowych, zrównoważonych sposobów wydobycia i przetwórstwa surowców naturalnych, zgodnych z zasadami współdziałania, dobrego sąsiedztwa i zaufania z regionem oraz zamieszkującymi go społecznościami,

minimalizowanie wpływu przemysłu wydobywczego na otoczenie (poprzez jego ograniczenie lub podejmowanie działań oraz inicjatyw ten wpływ rekompensujących).

W chwili obecnej, w związku z dalszym, dynamicznym rozwojem X, planowana jest rozbudowa infrastruktury przemysłowej, której jednym z elementów jest budowa szybu wdechowego z funkcją materiałowo-zjazdową (będącego elementem Programu Udostępniania Złoża), bez którego nie jest możliwe wykorzystywanie kopalni, a w konsekwencji pozyskiwanie urobku rud, niezbędnych do produkcji metali. Ma on być zlokalizowany na terenie Gminy (dalej: „Gmina”). Dla umożliwienia Spółce realizacji ww. inwestycji wymagane są jednak uprzednie zmiany w dokumentacji dotyczącej polityki przestrzennej, co leży w gestii Gminy (która ustawowo ponosi koszty z tym związane jako jednostka samorządowa), a co wynika z ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wnioskodawca wskazał, że kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy (art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym − Dz. U. z 2018 r., poz.1945).

Z uwagi na ww. potrzeby X (a nie Gminy), dotyczące rozbudowy infrastruktury Spółki, po uprzednich rozmowach i uzgodnieniach z Gminą, zawarto porozumienie, regulujące współpracę między Gminą i X w następujących obszarach:…

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności, etc.), a zatem, wykreowanie pozytywnych relacji z obecnymi czy też potencjalnymi kontrahentami (klientami).

Określając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu.

Słowo „reprezentacja’“, w rozumieniu omawianego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu, jego reputacji. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

W ww. kontekście zauważyć należy, że − jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego − celem realizowanych przez Wnioskodawcę programów jest zaangażowanie Spółki jako podmiotu społecznie odpowiedzialnego w sprawy społeczności lokalnej oraz sąsiadującego otoczenia zewnętrznego.

Na co zwrócił uwagę sam Wnioskodawca, celem ponoszonych przez Spółkę wydatków związanych z realizacją zobowiązań w ramach Porozumienia zawartego z Gminą w poszczególnych obszarach opisanych we wniosku ORD-IN jest konsekwentne budowanie strategii CSR uwzględniającej interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej podnosząc wiarygodność firmy w oczach współpracowników, partnerów handlowych, władz oraz społeczności lokalnych. Profil prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej polegającej na wydobyciu rud miedzi i metali nieżelaznych oddziałuje na środowisko naturalne, jego walory krajobrazowe, zagospodarowanie przestrzeni, czy też na interesy lokalnej społeczności. Ponadto, działalność Spółki w nierozerwalny sposób wiąże się z możliwością spowodowania szkód górniczych w związku z rozbudową infrastruktury wydobywczej i produkcyjnej. Intencją Spółki jest więc:

ciągłe odkrywanie nowych, zrównoważonych sposobów wydobycia i przetwórstwa surowców naturalnych, zgodnych z zasadami współdziałania, dobrego sąsiedztwa i zaufania z regionem oraz zamieszkującymi go społecznościami,

minimalizowanie wpływu przemysłu wydobywczego na otoczenie (poprzez jego ograniczenie lub podejmowanie działań oraz inicjatyw ten wpływ rekompensujących).

Jak wskazał Wnioskodawca, opisane wydatki związane z realizacją zobowiązań w ramach Porozumienia zawartego z Gminą warunkują realizację inwestycji i osiąganie w perspektywie kilkuletniej przychodów ze sprzedaży oraz stanowią przykład działań w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu.

Na co zwrócił uwagę Wnioskodawca − w toku prowadzonej działalności gospodarczej Spółki dla wykonania danego etapu produkcji konieczna jest realizacja wszystkich etapów zgodnie z określoną kolejnością. Ewentualne opóźnienia (mogące teoretycznie rzec biorąc wynikać, np. z nieprzychylności podmiotów sąsiadujących z inwestycją) mogą ją wstrzymać lub opóźnić, co skutkować będzie niezrealizowaniem zakładanego poziomu produkcji oraz osiągnięciem mniejszych niż planowane przychodów. W konsekwencji, zrozumiałym jest utrzymywanie możliwie najlepszych relacji ze społecznością lokalną oraz jej reprezentantami, co umożliwi Spółce przedstawienie, w atmosferze konstruktywnego dialogu:

planów inwestycyjnych spółki,

ich roli dla rozwoju regionu,

działań podjętych w celu zminimalizowania wpływu inwestycji na środowisko,

korzyści dla społeczności lokalnej, wynikającej z rozwoju X.

Powyższe działania Spółki niewątpliwie wpisują się w definicję społecznej odpowiedzialności biznesu.

Zauważyć przy tym należy, że wydatki związane z realizacją zobowiązań w ramach Porozumienia zawartego z Gminą nie mieszczą się w kategorii wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 14 updop. Zgodnie z tym przepisem, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów darowizny i ofiary wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie prawa podatkowego podstawowym warunkiem uznania danej umowy za „darowiznę” jest to, aby obdarowany nie wykonał na rzecz darczyńcy jakiegokolwiek świadczenia, które byłoby dokonane w zamian za otrzymaną darowiznę. Wtedy można bowiem mówić o bezpłatnym (nieodpłatnym) charakterze świadczenia ze strony darczyńcy. Jeśli jednak obdarowany dokona jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, nie można już mówić o nieodpłatności, gdyż darczyńca uzyska jakiś ekwiwalent za swoją czynność. Forma tego ekwiwalentu nie ma przy tym znaczenia dla oceny, czy w konkretnej sprawie doszło do zawarcia umowy darowizny. Nie jest również istotne, czy świadczenie to nastąpi z chwilą zawarcia umowy darowizny, czy też w przyszłości. Istotne jest bowiem, czy świadczenie to ma związek z darowizną otrzymaną przez obdarowanego.

Spółka potwierdziła, że wydatki związane z realizacją zobowiązań w ramach Porozumienia zawartego z Gminą nie są darowiznami, gdyż w opisanej we wniosku sytuacji − ekwiwalentem za całość podjętych przez Spółkę działań − będą zobowiązania do realizacji przyjęte przez Gminę, określone w DZIALE III Porozumienia.

Zatem, wydatki takie nie znajdą się w negatywnym katalogu art. 16 i mogą – co do zasady − stanowić koszty uzyskania przychodów.

Przechodząc do meritum rozpatrywanego wniosku ORD-IN należy wskazać, że ustawodawca kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, wyróżnia „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami” i „koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami” (tzw. „koszty pośrednie”), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b–4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Do kategorii „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami” należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast „pośrednie koszty uzyskania przychodów” to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się, np.: koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Innymi słowy – posługując się językowym znaczeniem – przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są zaś wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo
złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulują zasady potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przenosząc powyższe ustalenia formalnoprawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy zauważyć, że opisane we wniosku ORD-IN wydatki związane z realizacją zobowiązań w ramach Porozumienia zawartego z Gminą mają charakter „kosztów pośrednich”, ponieważ − jak wynika z treści rozpatrywanego wniosku − warunkują one realizację inwestycji i osiąganie w perspektywie kilkuletniej przychodów ze sprzedaży oraz stanowią przykład działań w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu.

Z uwagi na powyższe wydatki takie powinny zostać ujęte jako koszty podatkowe − zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e updop − w dacie ich poniesienia.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki ponoszone przez Spółkę związane z realizacją zobowiązań w ramach przedstawionego Porozumienia z Gminą, wynikających z realizowanej polityki społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR), będą stanowić koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin