Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.60.2019.1.DM
z 11 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2019 r. (data wpływu 28 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towaru za pośrednictwem firmy kurierskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towaru za pośrednictwem firmy kurierskiej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

T S.A. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest producentem …. Oferta Spółki obejmuje między innymi …, a także produkty przeznaczone dla …. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, a działalność gospodarcza podlega opodatkowaniu VAT.

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy obejmuje w szczególności sprzedaż produktów znajdujących się w ofercie Spółki do wyspecjalizowanych dystrybutorów, marketów … oraz hurtowni (dalej: Nabywcy), którzy następnie odpowiadają za sprzedaż detaliczną nabytych produktów od Spółki. Sprzedaż Produktów następuje na podstawie zamówień bądź bezpośrednio na podstawie zawartych przez Wnioskodawcę z Nabywcami umów. Dostawy zakupionych od Spółki produktów na rzecz Nabywców, mogą być realizowane zgodnie z następującymi zasadami:

1. Nabywcy samodzielnie (własnym transportem) odbierają towar od Wnioskodawcy;
2. Produkty odbierane są przez przewoźnika dokonującego przewozu do Nabywców - dostawy realizowane na warunkach INCOTERMS CIP;
3. Produkty odbierane są przez przewoźnika dokonującego przewozu do Nabywców - dostawy realizowane na warunkach INCOTERMS DDP/DDU.

W przypadku zniszczenia towaru lub innych strat powstałych w trakcie transportu (pkt 2 i pkt 3), Spółka jest uprawniona do otrzymania od przewoźnika odszkodowania. Tym samym to przewoźnik ponosi ryzyka w tym zakresie.

W związku z realizowanymi na rzecz Nabywców dostawami, zgodnie z przedstawionymi sytuacjami, zdarzają się przypadki, w których sprzedaż towarów jest dokonywana w ostatnich dniach miesiąca tzn. towar zostaje wydany przewoźnikowi z magazynu Wnioskodawcy pod koniec miesiąca, natomiast faktyczne dostarczenie do Nabywcy ma miejsce już w kolejnym miesiącu kalendarzowym.

Płatności za dostarczane do Nabywców produkty realizowane są po odbiorze towarów przez Nabywców (po zrealizowaniu transportu towarów).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydanie towarów na rzecz Nabywcy, bezpośrednio z magazynu Wnioskodawcy, będzie skutkowało uznaniem, że w dacie tego wydania nastąpiło dokonanie dostawy towaru powodujące u Wnioskodawcy powstanie obowiązku podatkowego w podatku VAT w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy o VAT?
2. Czy wydanie towarów przewoźnikowi, celem ich dostarczenia Nabywcy, zgodnie z warunkami INCOTERMS CIP (lub analogicznymi), będzie skutkowało uznaniem, że w dacie tego wydania przewoźnikowi nastąpiło dokonanie dostawy towaru, powodujące u Wnioskodawcy powstanie obowiązku podatkowego w podatku VAT w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy o VAT?
3. Czy wydanie towarów przewoźnikowi, celem ich dostarczenia Nabywcy, zgodnie z warunkami INCOTERMS DDP/DDU (lub analogicznymi), będzie skutkowało uznaniem, że w dacie tego wydania nastąpiło dokonanie dostawy towaru, powodujące u Wnioskodawcy powstanie obowiązku podatkowego w podatku VAT w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, momentem powstania obowiązku podatkowego z tytułu podatku VAT, w opisanych sytuacjach będących przedmiotem pytań nr 1-3, jest moment przekazania towarów Nabywcom lub przewoźnikowi (w celu dostarczenia ich do Nabywców).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

Natomiast, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 ustawy o VAT.

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług.

Sposób rozumienia sformułowania „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” był przedmiotem rozważań zarówno polskich jak i międzynarodowych sądów. Jak wynika z tez prezentowanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pojęcie „dostawy towaru” nie dotyczy tylko przeniesienia własności w formie przewidzianej przez dane prawo krajowe, lecz obejmuje ono wszelkie działania polegające na przeniesieniu dóbr materialnych, które pozwalają drugiej stronie na rozporządzanie tymi rzeczami jak właściciel (wyroki: z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Shipping and Forwarding Enterprise Safe, Rec. s. 1-285, pkt 7 i 8; z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 Armbrecht, Rec. s. 1-2775, pkt 13 i 14; z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 Auto Lease Holland, Rec. s. 1-1317, pkt 32 i 33; ww. wyrok w sprawie Aktiebolaget NN, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

W konsekwencji, do dostawy towaru może dojść także w sytuacji, gdy formalnie nie zostało przeniesione prawo własności. Istotne jest bowiem przeniesienie władztwa ekonomicznego.

W ocenie Wnioskodawcy, odnosząc powyższe rozważania do analizowanego stanu faktycznego, należy zauważyć, że z wydaniem towaru przez Spółkę na rzecz Nabywców bądź przewoźników mających dostarczyć produkty Nabywcom, łączy się istotny skutek dokonania dostawy towarów, polegający m.in. na przejściu na Nabywców lub przewoźnika ciężarów i ryzyk związanych z przypadkową utratą lub uszkodzeniem towaru.

Należy zauważyć, że wraz z wydaniem towaru przez Spółkę bezpośrednio Nabywcy bądź przewoźnikowi realizującemu transport towarów do Nabywcy, Wnioskodawca faktycznie wyzbywa się prawa do rozporządzania towarami będącymi przedmiotem dostaw. Należy podkreślić, że po przekazaniu produktów zarówno Nabywcy jak również profesjonalnemu przewoźnikowi, Spółka nie ma rzeczywistej możliwości kontrolowania przedmiotów dostawy. Mimo, iż uzgodnienia umowne regulujące kwestie dokonywania dostaw przez przewoźników na przedstawionych wcześniej zasadach mogą przewidywać, iż ryzyka związane z towarami przechodzą w momencie odbioru towarów przez Nabywców (zasady DDP/DDU lub analogiczne), Wnioskodawca stoi na stanowisku, że momentem przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarami, a tym samym dokonania dostawy skutkującej powstaniem obowiązku podatkowego, jest moment wydania produktów przewoźnikowi.

Uzasadnienie takiego podejścia znajduje również potwierdzenie w zasadach współpracy pomiędzy Spółką a przewoźnikiem. Zgodnie z zawartą umową, Wnioskodawcy przysługuje odszkodowanie za jakiekolwiek uszkodzenie towaru bądź jego stratę przez przewoźnika co potwierdza fakt, iż Spółka wyzbyła się prawa do rozporządzania towarami i od momentu powierzenia ich do transportu nie ponosi za nie ekonomicznej odpowiedzialności.

Zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie również w regulacjach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm., dalej: KC). Zgodnie z art. 544 § 1 KC, jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto, jak stanowi art. 544 § 2 KC - kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.

Co więcej jak stanowi art. 548 § 1 KC, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przytoczonych przepisów kodeksu cywilnego wnioskuje się, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia. Z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Zatem w takich okolicznościach moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 KC.

W rezultacie, w przypadku, gdy towar został przekazany przewoźnikowi np. 31 stycznia a Nabywca odebrał go 1 lutego, wówczas wydanie towarów miało miejsce 31 stycznia i wtedy powstanie obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o VAT.

Podsumowując, w sytuacjach przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i wskazanych w pytaniach 1-3, moment wydania towarów Nabywcy lub przewoźnikowi będzie jednocześnie momentem powstania obowiązku podatkowego.

Powyższe stanowisko zostało również zaprezentowane i potwierdzone w:

• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 marca 2018 r., sygn. 0115-KDIT1-1.4012.884.2017.1.DM, w której organ uznał, że:

„(...) w sytuacji gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (spedytora, kuriera) wyłącznie za pobraniem, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Zatem w takich okolicznościach moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 Kodeksu cywilnego.

Reasumując uznać należy, że w sytuacji, gdy płatność następuje po dostawie (w przeciwnym bowiem przypadku mielibyśmy do czynienia z przedpłatą/zaliczką podlegającą opodatkowaniu na zasadach art. 19a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług) obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19a ust. 1 ww. ustawy, powstaje w momencie dokonania dostawy, tj. w momencie przekazania towaru przewoźnikowi.”

• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 lipca 2017 r. sygn. 0114-KDIP4.4012.295.2017.1.KR, w której organ stwierdził:

„(...) w sytuacji, gdy dany towar przekazywany jest przewoźnikowi, to w momencie wydania towaru z magazynu do transportu dokonana zostanie dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Tym samym, dzień wydania towaru przewoźnikowi, celem dostarczenia do nabywcy, będzie dniem dokonania dostawy. Zatem w tym momencie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowych transakcji, w myśl obowiązującego art. 19a ust. 1 ustawy. W związku z tym w sytuacji gdy wydanie z magazynu nastąpi 31 marca 2017 a dostawa i odbiór towaru przez nabywcę od firmy spedycyjnej np. 1 kwietnia 2017, to obowiązek podatkowy u Wnioskodawcy nastąpi z dniem 31 marca 2017 r. - czyli z dniem wydania towaru przewoźnikowi.”

• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 grudnia 2015 r. sygn. IBPP1/4512-705/15/BM, w której Organ wskazał, że:

„(...) w sytuacji, gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem firmy spedycyjnej dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

A zatem w sytuacji, gdy płatność następuje po dostawie (Wnioskodawca wskazał, że przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nie będzie następować żadna zapłata ani w całości ani w części), obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, powstaje w momencie dokonania dostawy, tj. w momencie przekazania towaru firmie spedycyjnej.”

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że w przypadku dostaw realizowanych zgodnie z zasadami opisanymi w pytaniach 1-3, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 19a ust. 1 ww. ustawy, powstaje w momencie przekazania towaru bezpośrednio Nabywcy lub przewoźnikowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ww. ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

W myśl art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W tym miejscu zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Jak stanowi art. 544 § 2 Kodeksu cywilnego, jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Jeżeli strony zastrzegły inną chwilę przejścia korzyści i ciężarów, poczytuje się w razie wątpliwości, że niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy przechodzi na kupującego z tą samą chwilą (548 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z przywołanych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem VAT, dokonuje sprzedaży produktów znajdujących się w ofercie do wyspecjalizowanych dystrybutorów, marketów budowlanych oraz hurtowni (dalej: nabywcy). Sprzedaż produktów następuje na podstawie zamówień bądź bezpośrednio na podstawie zawartych przez Wnioskodawcę z nabywcami umów. Dostawy zakupionych od Spółki produktów na rzecz nabywców, mogą być realizowane zgodnie z następującymi zasadami: nabywcy samodzielnie (własnym transportem) odbierają towar od Wnioskodawcy; produkty odbierane są przez przewoźnika dokonującego przewozu do nabywców - dostawy realizowane na warunkach INCOTERMS CIP; produkty odbierane są przez przewoźnika dokonującego przewozu do nabywców - dostawy realizowane na warunkach INCOTERMS DDP/DDU. W przypadku zniszczenia towaru lub innych strat powstałych w trakcie transportu, Spółka jest uprawniona do otrzymania od przewoźnika odszkodowania. Tym samym to przewoźnik ponosi ryzyka w tym zakresie. Zdarzają się przypadki, w których sprzedaż towarów jest dokonywana w ostatnich dniach miesiąca tzn. towar zostaje wydany przewoźnikowi z magazynu Wnioskodawcy pod koniec miesiąca, natomiast faktyczne dostarczenie do Nabywcy ma miejsce już w kolejnym miesiącu kalendarzowym. Płatności za dostarczane do Nabywców produkty realizowane są po odbiorze towarów przez nabywców (po zrealizowaniu transportu towarów). Ponadto z wniosku wynika, że wraz z wydaniem towaru przez Spółkę bezpośrednio nabywcy bądź przewoźnikowi realizującemu transport towarów do nabywcy, Wnioskodawca faktycznie wyzbywa się prawa do rozporządzania towarami będącymi przedmiotem dostaw. Po przekazaniu produktów zarówno nabywcy jak również profesjonalnemu przewoźnikowi, Spółka nie ma rzeczywistej możliwości kontrolowania przedmiotów dostawy.

Mając na uwadze powołane przepisy wskazać należy, że generalnie moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 Kodeksu cywilnego.

Zatem, gdy towar jest wysyłany przez sprzedającego do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (firmy kurierskiej), w przypadku braku odmiennych postanowień umownych regulujących kwestie dotyczące przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem sprzedawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na nabywcę towaru.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia, należy wskazać, że w sytuacji, gdy nabywcy samodzielnie odbierają towar bezpośrednio z magazynu Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy powstaje na zasadach określonych w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z chwilą wydania towaru nabywcy.

Natomiast w sytuacji, gdy towar przekazywany jest przewoźnikowi, należy zauważyć, że z okoliczności sprawy nie wynika aby pomiędzy stronami obowiązywały jakiekolwiek ustalenia regulujące kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Wnioskodawca wskazał natomiast, że wraz z wydaniem towaru przewoźnikowi, wyzbywa się prawa do rozporządzania towarami będącymi przedmiotem dostawy. Uwzględniając powyższe, należy uznać, że w momencie wydania towaru dokonana zostanie dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym, dzień wydania towaru przewoźnikowi, celem dostarczenia do nabywcy, będzie dniem dokonania dostawy. Zatem w tym momencie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowych transakcji, w myśl obowiązującego art. 19a ust. 1 ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku dostaw realizowanych zgodnie z zasadami opisanymi w pytaniach 1-3, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 19a ust. 1 ww. ustawy, powstaje w momencie przekazania towaru bezpośrednio nabywcy lub przewoźnikowi, należało uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.