Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-705/15/BM
z 2 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 sierpnia 2015 r. (data wpływu 2 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z 9 listopada 2015 r. (data wpływu 16 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla dostawy towaru dostarczanego odbiorcy przez Wnioskodawcę za pośrednictwem firmy spedycyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla dostawy towaru dostarczanego odbiorcy przez Wnioskodawcę za pośrednictwem firmy spedycyjnej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 9 listopada 2015 r. (data wpływu 16 listopada 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 2 listopada 2015 r. znak: IBPP1/4512-705/15/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem między innymi jest hurtowa sprzedaż urządzeń drukujących i kopiujących na terenie kraju. Sprzedawane towary są w większości wysyłane za pośrednictwem firmy spedycyjnej do miejsca wskazanego w zamówieniu przez klienta. Wnioskodawca ma zawartą umowę z firmą spedycyjną, która regularnie odbiera od niego towary do dostarczenia. Wnioskodawca nie zawiera specjalnych umów z klientami Wnioskodawcy. Wnioskodawca miał przyjętą zasadę, że dostawę towarów uznaje się za zrealizowaną w dniu jej odbioru lub dostarczenia do miejsca określonego przez nabywcę. Wnioskodawca chce zrezygnować z tej reguły i zamiast niej zastosować art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzonej sprzedaży od początku, czyli od zarejestrowania w dniu 2 grudnia 2005 r.
   
2. Przeniesienie na kontrahenta prawa do rozporządzania towarem jak właściciel będzie następować w momencie wydania towaru z magazynu.
   
3. O sposobie i momencie odbioru towaru będzie decydować kontrahent w składanym zamówieniu.
   
4. Umowę z firmą spedycyjną o dostarczenie towaru Wnioskodawca zawiera we własnym imieniu a kosztami Wnioskodawca będzie obciążać nabywcę.
   
5. Koszty transportu będą wyszczególniane w odrębnej pozycji na fakturze dotyczącej sprzedaży towaru.
   
6. Ze względu na to, że to firma Wnioskodawcy wybiera przewoźnika, podpisuje z nim umowę i będzie z nim w stałej współpracy to w związku z tym Wnioskodawca będzie stroną w postępowaniu dotyczącym roszczeń z tytułu ryzyka zniszczenia (uszkodzenia) lub utraty towaru przed jego doręczeniem mimo, że towar będzie już należał do kontrahenta.
   
7. W przypadku gdy kontrahent w momencie odbioru stwierdzi, że towar jest zniszczony czy uszkodzony, odmówi odbioru uszkodzonej przesyłki, sporządzi protokół i zgłosi to Wnioskodawcy jednocześnie dokonując cesji swoich praw na rzecz Wnioskodawcy aby Wnioskodawca jako zlecający transport dochodził roszczeń od spedytora. W tej sytuacji Wnioskodawca rozliczy się z przewoźnikiem, a klientowi wyśle pełnowartościowy towar.
   
8. Przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nie będzie następować żadna zapłata ani w całości ani w części.
   
9. Fakturę za towar Wnioskodawca albo przekazuje wraz z towarem przewoźnikowi albo wysyła osobno w zależności od uzgodnień z kontrahentem.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy obowiązek podatkowy w VAT dla towarów przesyłanych do odbiorcy za pośrednictwem firmy spedycyjnej powstaje w momencie wydania towaru przewoźnikowi?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 19a ust. 1 obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy. Za moment dokonania dostawy można przyjąć zgodnie z art. 544 § 1 kodeksu cywilnego moment powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem jej dostarczenia do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 kodeksu cywilnego z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

W sytuacji gdy towar jest wysyłany przez dostawcę do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z treści art. 2 pkt 22 ww. ustawy wynika, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W tym miejscu zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Natomiast z art. 19a ust. 8 ustawy wynika, że jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W przedstawionych we wniosku okolicznościach, mamy do czynienia z dostawą towarów, które Wnioskodawca (sprzedawca) wysyła do odbiorcy za pośrednictwem firmy spedycyjnej. Wnioskodawca zamierza zastosować do dostawy towarów uregulowania zawarte w art. 544 § 1 Kodeksu cywilnego. Przeniesienie na kontrahenta prawa do rozporządzania towarem jak właściciel będzie następować w momencie wydania towaru z magazynu.

Wnioskodawca zawiera umowę z firmą spedycyjną o dostarczenie towaru we własnym imieniu a kosztami Wnioskodawca będzie obciążać nabywcę.

Wnioskodawca będzie stroną w postępowaniu dotyczącym roszczeń z tytułu ryzyka zniszczenia (uszkodzenia) lub utraty towaru przed jego doręczeniem mimo, że towar będzie już należał do kontrahenta.

W przypadku gdy kontrahent w momencie odbioru stwierdzi, że towar jest zniszczony czy uszkodzony, odmówi odbioru uszkodzonej przesyłki, sporządzi protokół i zgłosi to Wnioskodawcy jednocześnie dokonując cesji swoich praw na rzecz Wnioskodawcy aby Wnioskodawca jako zlecający transport dochodził roszczeń od spedytora. W tej sytuacji Wnioskodawca rozliczy się z przewoźnikiem, a klientowi wyśle pełnowartościowy towar.

Przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nie będzie następować żadna zapłata ani w całości ani w części.

Fakturę za towar Wnioskodawca albo przekazuje wraz z towarem przewoźnikowi albo wysyła osobno w zależności od uzgodnień z kontrahentem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy obowiązek podatkowy w VAT dla towarów przesyłanych do odbiorcy za pośrednictwem firmy spedycyjnej powstaje w momencie wydania towaru przewoźnikowi.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Jak stanowi art. 544 § 2 Kodeksu cywilnego, jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi (firmie spedycyjnej) z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi (firmie spedycyjnej), następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Jednocześnie Wnioskodawca podał, że przeniesienie na kontrahenta prawa do rozporządzania towarem jak właściciel będzie następować w momencie wydania towaru z magazynu.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem firmy spedycyjnej dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

A zatem w sytuacji, gdy płatność następuje po dostawie (Wnioskodawca wskazał, że przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nie będzie następować żadna zapłata ani w całości ani w części), obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, powstaje w momencie dokonania dostawy, tj. w momencie przekazania towaru firmie spedycyjnej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.