Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.282.2018.2.MS
z 1 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 grudnia 2018r.) uzupełnionym na wezwanie z dnia 16 stycznia 2019r. Nr 0114-KDIP2-3.4010.282. 2018.1.MS (data doręczenia 17 stycznia 2019 r.) pismem z dnia 23 stycznia 2019r. (data nadania 24 stycznia 2019r., data wpływu do KIS 29 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad i sposobu amortyzacji ujawnionego środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie zasad i sposobu amortyzacji ujawnionego środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest odprowadzanie i czyszczenie ścieków. Spółka ma siedzibę na terytorium Polski i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Całościowym udziałowcem Spółki jest gmina X, która na mocy uchwały Rady Miejskiej w X z dnia …2010 roku, dokonała podwyższenia kapitału zakładowego Spółki poprzez ustanowienie nowych udziałów o wartości nominalnej 500,00 PLN każdy i o łącznej wartości nominalnej A PLN.

Celem objęcia nowych udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym do Spółki wniesiono wkład niepieniężny (aport) w postaci składników majątkowych o wartości B PLN brutto. Wnoszone (aportem) do Spółki poszczególne składniki majątku, budowle i ich części oraz nieruchomości, wymienione zostały w załącznikach do uchwały Rady Miejskiej, tj.:

1. załączniku nr 1 zawierającym wykaz wnoszonych środków trwałych (np. budynek przeróbki osadów - KŚT 101 o szacowanej wartości PLN, czy stacja dozowania soli żelaza KŚT 658 o szacowanej wartości …. PLN) oraz
2. załączniku nr la zawierającym wykaz wnoszonych gruntów (np. działka ewidencyjna nr o powierzchni m2 i o szacowanej wartości PLN).
   
   

W 2018 r., po dokonaniu weryfikacji wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej nieruchomości w postaci gruntów, w tym praw użytkowania wieczystego gruntów oraz nieruchomości zabudowanych budowlami i budynkami, Spółka zorientowała się, że w wyżej opisywanej transakcji podwyższenia kapitału zakładowego wspólnik nie uwzględnił przeniesienia wraz z gruntem (ww. działki ewidencyjnej) własności budynku garażowo-warsztatowego, jednokondygnacyjnego, niepodpiwniczonego, wolnostojącego o kubaturze 2.492,3 m3 i o wartości netto C PLN (dalej: „budynek”).

Wartość budynku wraz z pozostałymi składnikami majątku wniesionymi do Spółki w ramach podwyższenia kapitału zakładowego przewyższa wartość nominalną wówczas nowo ustanowionych udziałów (tj. kwotę A PLN) i jednocześnie nie została uwzględniona w wartości przekazanego wkładu niepieniężnego (tj. w kwocie B PLN).

W konsekwencji braku uwzględnienia znajdującego się na działce ewidencyjnej 5/3 budynku Spółka zamierza uzupełnić dokonany aport. I tak, obecnie planowane jest podjęcie uchwały zmieniającej. W powoływanej uchwale Spółka zamierza jednoznacznie wskazać, iż udziały w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki o łącznej wartości nominalnej A PLN objęte zostały w zamian za wkład niepieniężny w postaci:

1. składników majątkowych o wartości B PLN oraz
2. budynku garażowo-warsztatowego o wartości netto C PLN, przy czym nadwyżka wniesionego wkładu niepieniężnego ponad łączną wartość nominalną udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym, tj.:
   • kwota PLN oraz
     
   • wartość budynku garażowo-warsztatowego określona na kwotę C PLN zostaje przekazana na kapitał zapasowy Spółki (agio).
   
   

Budynek służy do prowadzonej działalności gospodarczej Spółki i Spółka ma zamiar dalej eksploatować powierzchnię warsztatowo-garażową przez okres dłuższy niż rok.

Spółka uznaje, że koszty związane z nabyciem budynku stanowią koszty bezsprzecznie poniesione w celu osiągania przychodów, albowiem możliwość wykorzystywania budynku w bieżącej działalności Spółki ma znaczący wpływ na funkcjonowanie Spółki, tj. pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służy zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Dodatkowo koszty poniesione na nabycie budynku nie zostały ani nie zostaną Spółce w jakikolwiek sposób zwrócone, są definitywne i zostały poniesione z majątku własnego Spółki, natomiast po podjęciu wyżej wskazanej uchwały zostaną również właściwie udokumentowane.

W związku z omawianym wykorzystywaniem budynku w prowadzonej działalności, Spółka ma zamiar dokonać ujawnienia środka trwałego w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Spółka planuje dokonać wpisu środka trwałego (budynku) do ewidencji w miesiącu, w którym zostanie podjęta uchwała, a od miesiąca następującego Spółka zamierza rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środka trwałego i ujmować te odpisy w kosztach uzyskania przychodów.

Końcowo, Spółka zaznacza, że opisywane składniki majątku wniesione do Spółki w ramach aportu nie stanowiły ani nie stanowią przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części (ZCP), w myśl art. 4a pkt 3 i 4 ustawy o CIT.

Jednocześnie Spółka oświadcza, iż zgodnie z jej wiedzą budynek stanowił wcześniej mienie komunalne i był wykorzystywany przez wspólnika Spółki w zakresie gospodarki wodno-ściekowej co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W związku z brakami formalnymi pismem z dnia 16 stycznia 2019 r. nr 0114-KDIP2-3.4010. 282.2018.1.MS, doręczonym 17 stycznia 2019r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego. W piśmie z dnia 23 stycznia 2019 r.(data wpływu: 29 stycznia 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na ww. wezwanie organu Wnioskodawca stwierdził, że budynek warsztatowo-garażowy (jednokondygnacyjny, niepodpiwniczony, wolnostojący) będący przedmiotem opisu okoliczności faktycznych (zdarzenia przyszłego prezentowanego we wniosku) zaklasyfikowany będzie według nomenklatury Klasyfikacji Środków Trwałych w I grupie („Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego”), 10 podgrupie („Budynki niemieszkalne”), pod numerem KŚT 101 — „Budynki Przemysłowe”. Zgodnie z dodatkowym opisem, powoływana klasyfikacja obejmuje m.in. warsztaty. Jednocześnie okoliczność, iż główną funkcją tego budynku nie jest przeznaczenie garażowe, Spółka wyklucza możliwość klasyfikacji tego budynku analogicznie do garaży sensu stricte lub zadaszonych parkingów, tj. pod numerem KŚT 102 — „Budynki transportu i łączności”. Co istotne, tożsama klasyfikacja (KŚT 101) była uwzględniona przez Urząd Miasta i Gminy X, Wydział Utrzymania Mienia Komunalnego i Zasobów Mieszkaniowych, według zapisów ewidencji na miesiąc październik 2010 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przekazany budynek podlega obecnie ujawnieniu w ewidencji środków trwałych i Spółka może rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w myśl art. 16a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 16d ust. 2 w zw. z art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT ?
2. Czy odpisów amortyzacyjnych Spółka powinna dokonywać od wartości początkowej środka trwałego określonej na dzień wniesienia wkładu, nie wyższej jednak od jego wartości rynkowej, w myśl art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT ?
3. Czy odpisów amortyzacyjnych Spółka powinna dokonywać w wysokości 2,5 % przez okres kolejnych 40 lat od momentu ujawnienia budynku w ewidencji, w myśl art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, względnie czy możliwe jest przyjęcie indywidualnej stawki amortyzacji, zgodnie z treścią art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT ?
   
   

Zdaniem Spółki:

Ad 1.

W opisanym zdarzeniu, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku nabytego w formie wkładu niepieniężnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W efekcie Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Spółka otrzymując wkład niepieniężny w postaci budynku uzyskała możliwość prowadzenia amortyzacji i zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego zgodnie z regulacją art. 16a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Powyższe potwierdza m.in. następujące stanowisko organów podatkowych: „(...) stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „w przypadku otrzymania autobusów wraz z wyposażeniem w formie wniesienia ich aportem do Spółki, odpisy amortyzacyjne (...) stanowić będą koszty uzyskania przychodów” należy uznać za prawidłowe.” (tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 29 listopada 2018 r., 0111-KDIB1-2.4010.374.2018.2.DP).

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle i budynki stanowiące odrębną własność, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 , zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16c pkt 1 ustawy o ClT, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Mając na uwadze powołane regulacje, zdaniem Wnioskodawcy są spełnione przesłanki do tego, aby budynek był przedmiotem amortyzacji w szczególności, że budynek ten:

1. jest własnością Spółki,
2. jest kompletny i zdatny do użytku,
3. jest i będzie wykorzystywany przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, a przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok.
   
   

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy brak jest przeszkód, aby omawiany budynek traktować jako środek trwały Spółki, który podlega zarówno amortyzacji podatkowej jak i bilansowej.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że przedmiotem niniejszego wniosku nie jest amortyzacja gruntu, tj. działki ewidencyjnej 5/3, na której budynek jest posadowiony, albowiem ww. art. 16c pkt 1 ustawy o CIT wyłącza możliwość ujmowania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów.

Powyższe potwierdza m.in. następujące stanowisko organów podatkowych:

„Podsumowując, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

1. zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
2. stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
3. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
4. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach” prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
6. nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c Ustawy o CIT”.
   
   

(tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 17 sierpnia 2017 r., 0114-KDIP2-3.2017.1.MC).

Ad 2.

Z uwagi na to, że określone składniki majątku mogą być wykorzystywane przez podatników w dłuższym okresie, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do treści art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Regulacja art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT stanowi natomiast, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W konsekwencji Wnioskodawca uznaje, iż dotychczasowy brak ujawnienia przedmiotowego budynku w ewidencji środków trwałych, obecnie w żaden sposób nie zobowiązuje Spółki do dokonywania jakichkolwiek korekt odpisów amortyzacyjnych za czas dotychczasowego wykorzystywania budynku.

Wystarczające jest tzw. ujawnienie środka trwałego i rozpoczęcie dokonywania odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Spółka wprowadzi ten budynek do ewidencji środków trwałych.

Powyższe potwierdza m.in. następujące stanowisko organów podatkowych:

Tym samym w odniesieniu do znaku towarowego, który nie został dotychczas wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może dokonać jego wprowadzenia do ewidencji po dacie, kiedy odkryła, że nie został on do tej pory w tej ewidencji ujawniony.

W świetle art. 16h ust. 1 pkt 4 tej ustawy, Spółka jest uprawniona do rozpoznania Odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tak ujawnionej wartości niematerialnej i prawnej począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dojdzie do przedmiotowego ujawnienia. Oznacza to, że moment ujawnienia wyżej wymienionej wartości majątkowej determinuje możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Reasumując, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korygowania naliczeń amortyzacji za lata objęte ochroną (13.06.2012) ale nie wykazaną w ewidencji do chwili ujawnienia.

(tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 12 czerwca 2017 r., 0112-KDIL5.4010.33.2017. 2.ŁM).

Co istotne, zgodnie z dyspozycją art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o CIT, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o ile ta w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000,00 PLN.

Jednocześnie w myśl art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych nabytych w postaci wkładu niepieniężnego wniesionego do spółki – uważa się ustaloną przez podatnika na dzień wniesienia wkładu wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej (zastrzeżenie z art. 16g ust. 1 pkt 4c ustawy w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania).

Wnioskodawca przyjmuje więc, iż postąpi prawidłowo jeśli będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej określonej na dzień wniesienia aportu, tj. od wartości C PLN.

Powyższe potwierdza m.in. następujące stanowisko organów podatkowych:

„Reasumując, wniesienie aportem przez Wspólnika Nieruchomość nie będzie spełniać definicji zawartej w art. 4a pkt 4 ustawy o CIT - a więc do Wnioskodawcy nie zostanie wniesiona zorganizowana część przedsiębiorstwa, lecz środki trwałe w postaci Działek i Budynku. Zatem Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową Budynku, który zostanie wniesiony w postaci aportu do Spółki zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, tj. wg wartości określonej na dzień wniesienia poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższej jednak od ich wartości rynkowej”.

(tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 28 września 2018 r., 0111-KDIB2-1.4010.295. 2018.1 .MJ).

Ad 3.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy (przy czym pod pewnymi warunkami podatnicy mogą podwyższyć lub obniżyć stawkę wynikającą z Wykazu, co jednak nie występuje w niniejszej sprawie).

Co do zasady, podatnicy dokonują amortyzacji wedle stawek rocznych objętych Wykazem stawek amortyzacji. Stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla budynku – jako budynku niemieszkalnego (KŚT 101) – jest stawka roczna w wysokości 2,5 %.

Jednocześnie w myśl art. 16j ust. l pkt 4 ustawy o CIT, podatnicy (z zastrzeżeniem art. 16l, który tutaj nie ma zastosowania) mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika (z tym, że tak ustalony okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat).

Konsekwentnie zasadą jest, że podatnicy dokonują amortyzacji od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały wprowadzono do ewidencji (w tym w ramach ujawnienia środka trwałego) aż do końca miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych wartością początkową środka trwałego.

I tak Wnioskodawca przyjmuje, że ww. myśl art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, budynek może podlegać tzw. amortyzacji liniowej, przy zastosowaniu standardowej rocznej stawki amortyzacji 2,5% w okresie kolejnych 40 lat od momentu ujawnienia budynku w ewidencji środków trwałych.

Jednakże w ocenie Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji, wynikającej z ww. art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Przykładowo, jeśli budynek zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dopiero po 8 latach od rozpoczęcia użytkowania (tutaj również w ramach ujawnienia środka trwałego), Wnioskodawca uznaje, iż możliwe jest przyjęcie stawki 3,125 % w najkrótszym okresie amortyzacji wynoszącym 32 lata. Przy czym Spółka może dokonać wyboru okresu przez jaki będzie amortyzowała dany środek trwały – w podanym przykładzie: nie mniej niż ww. 32 lata i nie dłużej niż 40 lat.

Powyższe potwierdza m.in. następujące stanowisko organów podatkowych:

Analizując zdarzenie przyszłe i biorąc pod uwagę wykazane we wniosku okoliczności faktyczne należy stwierdzić, że skoro:

1. po nabyciu budynku zostanie on wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych spółki,
2. przed nabyciem budynku przez Spółkę był on wykorzystywany przez okres przekraczający 30 lat,
3. budynek ma charakter handlowo-usługowy, a więc jest budynkiem niemieszkalnym

- to należy uznać, że przesłanki uprawniające Wnioskodawcę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., nie wyższej niż 10%, zostaną spełnione. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy wskazujące na możliwość zastosowania, nie wyższej niż 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku jest prawidłowe.

(tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 6 sierpnia 2018 r., 0111-KDIB2-1.4010.171. 2018.1.ZK)

Jednocześnie w przypadku założenia, iż w powyższym zakresie wymagane jest wykazanie okoliczności „używania” budynku, stosownie do treści art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca wskazuje, że przepisy nie precyzują, w jakiej formie, ani w jaki sposób obowiązek ten powinien zostać wykonany. Jak wynika z utrwalonej linii interpretacyjnej, organy podatkowe stoją na stanowisku, że skoro ustawodawca nie określił sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, to jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, zgodnie z brzmieniem art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej – w tym m.in. oświadczenie dotyczące określenia daty oddania budynku do używania (tak np.: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 27 marca 2017 r., 2461-IBPB-1-2.4510.77.2017.1.MS).

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości zajętego stanowiska.

Równocześnie Wnioskodawca jest świadomy, że powoływane powyżej stanowiska organów podatkowych nie posiadają waloru ochronnego w stosunku do Spółki i mogą dotyczyć odmiennych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych, niemniej stanowią one potwierdzenie ugruntowanej linii interpretacyjnej i mogą służyć jako wskazówka interpretacyjna przy okazji oceny skutków podatkowych okoliczności faktycznych prezentowanych w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pytania nr 1, 2 i 3 jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidulana wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 . o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.