Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.720.2018.3.IG
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 30 października 2018 r.), uzupełnionym w dniu 31 października 2018 r. (data wpływu 5 listopada 2018 r.) oraz w dniu 7 stycznia 2019 r. za pośrednictwem platformy ePUAP (data wpływu 7 stycznia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 31 grudnia 2018 r. otrzymane przez pełnomocnika za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 31 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności przez Polskiego Klienta na rzecz Nabywcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności przez P na rzecz Nabywcy. Wniosek został uzupełniony w dniu 31 października 2018 r. (data wpływu 5 listopada 2018 r.) oraz w dniu 7 stycznia 2019 r. za pośrednictwem platformy ePUAP (data wpływu 7 stycznia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 31 grudnia 2018 r. otrzymane przez pełnomocnika za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 31 grudnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

B oraz C („Banki”) są bankami z siedzibą w Niemczech, działającymi zgodnie z prawem niemieckim i podlegającymi nadzorowi Europejskiego Banku Centralnego. Banki angażują się w świadczenie szeregu usług finansowych, w tym dotyczących zarówno finansowania inwestycji, jak i finansowania działalności bieżącej oraz dostarczania przedsiębiorstwom płynności finansowej. W 2013 roku Banki utworzyły na życzenie niemieckiej spółki I program finansowania w oparciu o należności z tytułu dostaw i świadczenia usług należne niektórym spółkom zależnym G („Program”).

W tym celu podmiot wyznaczony jako nabywca nabywa niektóre z należności handlowych wspomnianych podmiotów zależnych G. Nabywca refinansuje cenę zakupu odnośnych należności handlowych za pośrednictwem wyznaczonych przez Banki podmiotów finansujących. G zwrócił się do Banków o włączenie do Programu również spółki A Sp. z o.o. („Polski Klient”). Polski Klient jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością założoną i działającą w Polsce oraz zarejestrowaną w Polsce dla celów podatku VAT. Polski Klient działa głównie w zakresie opracowywania, produkcji i sprzedaży części samochodowych i rur stalowych oraz świadczenia powiązanych z tym usług dla nabywców wspomnianych towarów lub usług.

Nabywcy ci mogą mieć siedzibę w Polsce lub poza Polską („Dłużnicy”). Odpowiednio, zgodnie z określonymi umowami sprzedaży towarów lub umowami o świadczenie usług Polski Klient posiada lub będzie posiadał wierzytelności względem Dłużników („Wierzytelności”) wynikające z ceny sprzedaży towarów lub wynagrodzenia za świadczenie usług przez Polskiego Klienta. W celu poprawy struktury bilansu i aktywów, uzyskania wyższej płynności i uzyskania innych korzyści z tytułu sekurytyzacji Wierzytelności (takich jak poprawa zabezpieczenia finansowego przed niewypłacalnością i uwolnienie dostępnych środków na inwestycje i rozwój), Polski Klient zamierza zawrzeć z określonym nabywcą tych Wierzytelności ramową umowę zakupu wierzytelności („Umowa Ramowa”) stanowiącą część dokumentacji Programu. Zgodnie z Umową Ramową

1. wspomniany nabywca ma nabywać określone Wierzytelności Polskiego Klienta,
   
2. Polski Klient będzie w związku z powyższym otrzymywać cenę sprzedaży Wierzytelności,
   
3. wspomniany nabywca będzie uprawniony do otrzymania środków wypłacanych przez Dłużników w związku z Wierzytelnościami zbywanymi przez Polskiego Klienta,
   
4. w odniesieniu do ryzyka kredytowego związanego z Dłużnikami wspomniany nabywca nie będzie dysponował prawem regresu w stosunku do Polskiego Klienta (ani w stosunku do któregokolwiek z aktywów Polskiego Klienta, z wyjątkiem nabytych Wierzytelności i otrzymywanych w związku z nimi spłat),
   
5. Polski Klient będzie nadal pobierał płatności od Dłużników jako podmiot obsługujący te Wierzytelności.

Umowa Ramowa będzie ujmować pewne zobowiązania, oświadczenia i zapewnienia Polskiego Klienta dotyczące bądź tego Polskiego Klienta, bądź samych Wierzytelności (które, dla uniknięcia wszelkich wątpliwości, nie będą w żadnym przypadku dotyczyć zdolności kredytowej Dłużników w zakresie związanym z Wierzytelnościami w odniesieniu do okresu następującego po sprzedaży danej Wierzytelności na rzecz nabywcy). Nabywca będzie posiadał określone uprawnienia regresowe względem Polskiego Klienta w przypadku naruszenia takich zobowiązań, oświadczeń i zapewnień. Zgodnie z praktyką handlową stosowaną powszechnie w sektorze sekurytyzacji także w przypadku rozważanej obecnie Umowy Ramowej nabywcą Wierzytelności byłaby spółka kapitałowa utworzona w Luksemburgu w celu udziału w Programie („Nabywca”) i działająca zgodnie z prawem Luksemburga, w tym zgodnie z zgodnie luksemburskimi przepisami dotyczącymi usług w zakresie sekurytyzacji wierzytelności, zarejestrowana dla celów podatku VAT w Luksemburgu. Nabywca nie będzie posiadał w Polsce żadnego oddziału, biura lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i nie będzie również zarejestrowany w Polsce dla celów podatku VAT. Nabywca pozyska środki na zapłatę ceny zakupu Wierzytelności poprzez emisję obligacji na rzecz podmiotów finansujących wskazanych przez Banki. Sprzedaż Wierzytelności na rzecz Nabywcy będzie dokonywana za cenę równą wartości nominalnej tych Wierzytelności pomniejszonej o Dyskonto („Dyskonto”), tak aby zapewnić Polskiemu Klientowi natychmiastowy przepływ wolnych środków pieniężnych i poprawić jego sytuację finansową. Dyskonto będzie składało się z trzech składników, a mianowicie z dyskonta z tytułu zmniejszenia wpłat, które Nabywca może uzyskać, jeżeli Dłużnik podniesie zarzuty związane z nabytą Wierzytelnością i z tego względu nie uiści pełnej kwoty Wierzytelności, dyskonto z tytułu braku wpłaty, które Nabywca może uzyskać, jeżeli Dłużnik nie uiści całej kwoty nabytej Wierzytelności ze względów związanych z jego ryzykiem kredytowym oraz dyskonto kosztowe, które ma pokrywać koszty finansowania ponoszone przez Nabywcę oraz inne koszty związane z Programem, jak również obejmuje wynagrodzenie Nabywcy z tytułu usług świadczonych przez niego na podstawie Umowy Ramowej. Każdy z rodzajów Dyskonta jest obliczany jako procentowy ułamek sprzedawanych Wierzytelności. W zakresie, w jakim nie występuje żadne wspomniane pomniejszenie lub odmowa wpłat przez Dłużnika, odnośne dyskonto z tytułu zmniejszenia wpłat oraz dyskonto z tytułu braku wpłaty są zwracane Polskiemu Klientowi przez Nabywcę (poprzez rozliczenie ich kwoty z ceną zakupu kolejnych Wierzytelności, tak długo jak Polski Klient będzie uczestniczyć w Programie). Jedynie Wierzytelności spełniające określone kryteria byłyby objęte zakresem Umowy Ramowej i byłyby nabywane przez Nabywcę.

W szczególności Umowa Ramowa nie obejmowałaby Wierzytelności, w stosunku do których Dłużnik znajdowałby się w zwłoce już w momencie nabycia Wierzytelności przez Nabywcę lub która już w tym momencie byłaby sporna. Jak wspomniano, Wierzytelności będą nabywane przez Nabywcę bez regresu w odniesieniu do ryzyka kredytowego danego Dłużnika, co oznacza, że Nabywca nie będzie zasadniczo mógł zgłaszać jakichkolwiek roszczeń wobec Polskiego Klienta (lub jakiegokolwiek podmiotu powiązanego z Polskim Klientem), jeżeli dany Dłużnik był wypłacalny w momencie sprzedaży i przeniesienia odnośnej Wierzytelności na rzecz Nabywcy, lecz ryzyko kredytowe dotyczące danego Dłużnika zmaterializowało się dopiero później, skutkując brakiem wykonania przez tego Dłużnika płatności wynikających z powyższej Wierzytelności. Jak wspomniano, przewiduje się, że podmioty finansujące wskazane przez Bank będą nabywać obligacje emitowane przez Nabywcę, aby umożliwić mu nabycie, za środki pozyskane z emisji, Wierzytelności od Polskiego Klienta zgodnie z warunkami opisanymi powyżej.

Biorąc pod uwagę, że Dłużnicy stanowią głównie duże przedsiębiorstwa przemysłowe korzystające z istotnej przewagi negocjacyjnej, jak również w celu zapewnienia bardziej płynnego przejścia od Polskiego Klienta do Nabywcy jako nowego wierzyciela w zakresie dotyczącym nabytych przez niego Wierzytelności, byłoby ze wszech miar racjonalne, aby wykonanie Umowy Ramowej nie implikowało dokonywania przez Dłużników jakichkolwiek istotnych zmian w przyjętych przez nich sposobach realizacji płatności w związku z Wierzytelnościami. W związku z powyższym przewiduje się, że pomimo transakcji Dłużnicy będą kontynuować dokonywanie płatności w ramach Wierzytelności bezpośrednio na niemiecki rachunek bankowy prowadzony w euro wskazany im w tym celu przez Polskiego Klienta, identycznie jak w przypadku okresu poprzedzającego sprzedaż Wierzytelności na rzecz Nabywcy, zaś Polski Klient będzie następnie otrzymane środki przekazywał Nabywcy na rachunek bankowy Nabywcy utrzymywany w Luksemburgu. Dlatego też, dopóki wszystkie zobowiązania w ramach Programu będą wykonywane, a sytuacja gospodarcza stron pozostanie niezmieniona, nie będzie również konieczne powiadamianie Dłużników o transakcji. Polski Klient kontynuowałby również wszelkie czynności racjonalnie wymagane dla właściwej obsługi i administrowania Wierzytelnościami, działając w tym zakresie jako serwisant Wierzytelności.

Nabywca, będący dedykowanym podmiotem sekurytyzacyjnym utworzonym w celu udzielenia finansowania w ramach Programu określonym podmiotom zależnym G, w tym Polskiemu Klientowi po jego przystąpieniu do Umowy Ramowej, nie będzie oczywiście angażował się w jakiekolwiek czynności związane z obsługą Wierzytelności, tak długo, jak zobowiązania wynikające z funkcjonowania Programu będą wykonywane, zaś sytuacja gospodarcza stron będzie pozostawać bez zmian. Ponadto, brak będzie potrzeby lub podstaw dla określenia jakiegokolwiek odrębnego wynagrodzenia na rzecz Polskiego Klienta z tytułu obsługi przez niego Wierzytelności nabytych przez Nabywcę, jako że Polski Klient będzie wykonywał te funkcje wyłącznie w swym własnym interesie ekonomicznym wyrażającym się w prawidłowym egzekwowaniu Wierzytelności, a ponadto wspomniane funkcje serwisowe zostaną już odpowiednio uwzględnione przez strony w procesie równoważenia ich wzajemnych praw i obowiązków kontraktowych wynikających z Umowy Ramowej oraz przy ustalaniu wynagrodzenia należnego Nabywcy w ramach Dyskonta.

W celu zapewnienia trwałego pozytywnego wpływu na sytuację finansową Polskiego Klienta strony zamierzają zawrzeć Umowę Ramową na czas oznaczony do ośmiu lat. Co więcej, Umowa Ramowa będzie mogła zostać rozwiązana w tym okresie wyłącznie w przypadku naruszenia lub w innych okolicznościach wyraźnie wskazanych w Umowie Ramowej. Oznacza to, że Wierzytelności będą sprzedawane przez Polskiego Klienta na rzecz Nabywcy na podstawie Umowy Ramowej na bieżąco w trakcie wieloletniego okresu finansowania. Ponadto Umowa Ramowa będzie podlegać automatycznemu przedłużeniu na dodatkowe okresy roczne, co może jeszcze bardziej wydłużyć okres finansowania Polskiego Klienta. Ponieważ Polski Klient jest częścią grupy kapitałowej działającej w sektorze części samochodowych, która posiada spółki zależne w różnych jurysdykcjach poza Polską, podobne usługi, jakie mają być świadczone na rzecz Polskiego Klienta, od 2013 roku są już świadczone i mają być nadal świadczone na rzecz innych spółek zależnych G poza Polską, w odniesieniu do wierzytelności posiadanych przez te spółki zależne w innych jurysdykcjach, zapewniając w ten sposób na większą skalę płynność finansową grupie, do której należy także Polski Klient.

Dla uniknięcia wszelkich wątpliwości niniejszy wniosek nie obejmuje jakichkolwiek usług świadczonych na rzecz spółek zależnych G posiadających siedzibę poza Polską. Jako strona Umowy Ramowej oraz podmiot uczestniczący w transakcji sprzedaży Wierzytelności Polski Klient również składa osobny wniosek o interpretację podatkową dotyczącą niektórych skutków podatkowych wspomnianej transakcji w Polsce (w zakresie podatku VAT), analogiczną do interpretacji objętej niniejszym wnioskiem.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w zakresie podatku VAT oraz podatku od czynności cywilnoprawnych „Nabywcą”, o którym mowa we Wniosku, jest Wnioskodawca (Spółka), czyli spółka T S.A.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w opisanych okolicznościach Nabywca jest zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku VAT z tytułu świadczenia usług związanych ze sprzedażą Wierzytelności przez Polskiego Klienta na rzecz Nabywcy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy w opisanych okolicznościach Nabywca nie jest zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku VAT z tytułu świadczenia usług związanych ze sprzedażą Wierzytelności przez Polskiego Klienta na rzecz Nabywcy.

W szczególności, sprzedaż Wierzytelności przez Polskiego Klienta na rzecz Nabywcy będzie uważana w Polsce za element usług finansowania o charakterze sekurytyzacyjnym świadczonych przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta, podlegających opodatkowaniu VAT na terytorium Polski zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, z tytułu świadczenia których Nabywca nie jest zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku VAT, a to ze względu na zwolnienie tych usług w Polsce z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 lub 40 ustawy o VAT oraz ze względu na przepis art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a) i lit. b) tiret pierwsze Ustawy o VAT.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że na płaszczyźnie stosunków prawnych pomiędzy Nabywcą oraz Polskim Klientem będą oni związani Umową Ramową zobowiązującą, z jednej strony, Nabywcę do pozyskania odpowiednich środków finansowych oraz, w oparciu o te środki, do stałego nabywania od Polskiego Klienta określonych niezaległych i niespornych Wierzytelności za cenę równą wartości nominalnej tych Wierzytelności pomniejszonej o Dyskonto, jak również, z drugiej strony, zobowiązującą Polskiego Klienta do przenoszenia tych Wierzytelności na Nabywcę i do kontynuowania obsługi tych Wierzytelności oraz do przekazywania Nabywcy, na rachunek bankowy Nabywcy utrzymywany w Luksemburgu, wszelkich wpływów otrzymanych od Dłużników w związku z tymi Wierzytelnościami.

Polski Klient i Nabywca zawrą zatem wzajemne porozumienie szczegółowo określające zobowiązania każdej ze stron wobec drugiej strony, a także świadczenia i świadczenia, których każda ze stron może oczekiwać od drugiej strony z tytułu działań, które podejmuje w ramach Umowy Ramowej. W szczególności Nabywca zobowiązuje się na podstawie Umowy Ramowej do akceptacji Wierzytelności przenoszonych przez Polskiego Klienta w zamian za korzyść majątkową związaną z Dyskontem. Ekonomiczny sens powyższych relacji prawnych polega natomiast w istocie na zapewnieniu Polskiemu Klientowi przez Nabywcę natychmiastowego finansowania implikującego szereg różnorodnych korzyści dla Polskiego Klienta, począwszy od dostępności środków pieniężnych na wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a skończywszy na poprawie struktury bilansu Polskiego Klienta. Ponieważ Wierzytelności w założeniu mają być zaspokajane przez Dłużników w sposób regularny i niezakłócony, Nabywca oczekuje, że uzyska wynagrodzenie za finansowanie zapewniane Polskiemu Klientowi poprzez Dyskonto, z zasady odpowiadające nadwyżce wpływów, które Nabywca otrzyma w związku z Wierzytelnościami ponad wydatki poniesione przez Nabywcę w celu realizacji Umowy Ramowej. Jest zatem oczywiste, że działalność Nabywcy w granicach Umowy Ramowej, w tym także czynności związane z nabyciem Wierzytelności od Polskiego Klienta, stanowią usługę w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dziennik Urzędowy z 2017 r., poz. 1221, ze zm. „Ustawa o VAT”), świadczoną przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta za wynagrodzeniem w postaci Dyskonta.

Z powyższego wynika również, że ogół opisanych zobowiązań i działań Nabywcy, w tym zarówno zobowiązanie do pozyskania i pozyskiwanie środków finansowych niezbędnych dla finansowania działalności Polskiego Klienta zgodnie z Umową Ramową, jak i samo nabywanie określonych Wierzytelności przez Nabywcę od Polskiego Klienta, tworzy złożoną, spójną i kompletną całość, mającą na celu osiągnięcie pożądanego przez strony efektu polegającego na finansowaniu działalności Polskiego Klienta za wynagrodzeniem należnym na rzecz Nabywcy. W tym kontekście sama tylko czynność nabycia danej Wierzytelności przez Nabywcę stanowi wyłącznie element techniki prawnej stosowanej w praktyce przez strony w celu organizacji finansowania udzielanego Polskiemu Klientowi i nie sposób jej rozsądnie analizować jako jakiegokolwiek odrębnego, odizolowanego i niepowiązanego z innymi elementami świadczenia. Ponadto, usługi świadczone przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta zasadniczo polegają na zapewnieniu temu klientowi płynności finansowej, a tym samym stanowią formę usługi finansowej. Co więcej, w swojej istocie powyższa usługa finansowa stanowi lub jest bardzo zbliżona do usługi sekurytyzacyjnej rozumianej jako zapewnianie klientowi z góry określonego stopnia płynności finansowej w zamian za prawo do wszelkich przepływów pieniężnych generowanych przez sekurytyzowane wierzytelności.

Usługi takie w żaden sposób nie obejmują i nie mają na celu wsparcia Polskiego Klienta w egzekwowaniu Wierzytelności, które - jako zasadniczo niezaległe i bezsporne świadczenia takiego wsparcia nie wymagają. Ponadto, co szczególnie ważne, Polski Klient będzie nadal samodzielnie pobierać i egzekwować te Wierzytelności bez osobnego wynagrodzenia. W związku z tym cel, funkcja i charakter usług świadczonych przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta są ściśle i wyłącznie finansowe.

W tym kontekście należy zauważyć, że usługi finansowe takie jak te, które będą świadczone przez Nabywcę na rzecz Polskiego Nabywcy są uznawane za zwolnione z podatku VAT zgodnie z przepisem art. 135 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 marca 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, „Dyrektywa VAT”), a także na mocy przepisów art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 Ustawy o VAT, które implementują wspomniany powyżej przepis Dyrektywy VAT. W konsekwencji usługi świadczone przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta należy uznać za usługi zwolnione w Polsce z podatku VAT na podstawie powołanych art. 43 ust. 1 pkt 38 lub 40 ustawy o VAT.

Bez wpływu na powyższe konkluzje pozostaje przepis art. 43 ust. 15 pkt 1 Ustawy o VAT, który wprowadza wyjątek od zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT w przypadku „czynności ściągania długów, w tym factoringu”. Jak wyjaśniono szczegółowo w opisie stanu faktycznego oraz podsumowano powyżej, w zwykłych warunkach Nabywca nie będzie angażował się w jakiekolwiek czynności związane z egzekwowaniem Wierzytelności, które pozostają wyłącznie w zakresie obowiązków Polskiego Klienta. W szczególności, Nabywca nie będzie kontaktował się z Dłużnikami lub w inny sposób skłaniał Dłużników do dokonania płatności związanych z Wierzytelnościami, ani też nie będzie podejmował jakichkolwiek działań prawnych w celu egzekwowania Wierzytelności w sposób dobrowolny lub przymusowy. Dłużnicy nie otrzymają nawet powiadomienia o fakcie zbycia Wierzytelności przez Polskiego Klienta na rzecz Nabywcy, ani też o fakcie, że w wyniku tej transakcji to Nabywca posiadać będzie względem tych Dłużników Wierzytelności stanowiące przedmiot sprzedaży.

W związku z powyższym usługi świadczone przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta nie mogą zostać uznane za czynności ściągania długów, w tym factoring w rozumieniu art. 43 ust. 15 pkt 1 Ustawy o VAT, a zatem pozostają one, zgodnie z wcześniejszymi uwagami, objęte zwolnieniem z podatku VAT przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 38 lub 40 Ustawy o VAT.

Powyższe wnioski znajdują również w pełni oparcie w dotychczasowej ustalonej praktyce podatkowej, w tym dla przykładu w ostatnim okresie w interpretacji podatkowej z dnia 5 października 2018 roku (sygn. 0114-KDIP4.4012.493.2018.2.KM), interpretacji podatkowej z dnia 30 sierpnia 2018 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.405.2018.1.IG) czy interpretacji podatkowej z dnia 9 kwietnia 2018 roku (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.158.2018.1.JSZ), a także we wcześniejszym okresie w interpretacji podatkowej z dnia 1 czerwca 2017 roku (sygn. 0114-KDIP4.4012.114.2017.1 KR), interpretacji podatkowej z dnia 31 maja 2017 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.93.2017.1.IG), interpretacji podatkowej z dnia 28 kwietnia 2017 roku (sygn. 1462-IPPP1.4512.110.2017.1 MPe), interpretacji podatkowej z dnia 17 marca 2017 roku (sygn. 3063- ILPP1-3.4512.52.2017.1.KB) oraz w interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 15 kwietnia 2016 roku (sygn. ILPP2/46-5/16-2/SJ).

Podsumowując, z powyższego wynika, że sprzedaż Wierzytelności przez Polskiego Klienta na rzecz Nabywcy będzie uważana w Polsce za element usług finansowania o charakterze sekurytyzacyjnym, podlegających VAT i zwolnionych w Polsce z podatku VAT, świadczonych przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta. Potwierdzenie powyższej tezy jest istotne dla ustalenia sytuacji prawnopodatkowej Nabywcy, zarówno w zakresie podatku VAT ze względu na konieczność potwierdzenia, że realizacja Umowy Ramowej w zakresie dotyczącym Polskiego Klienta może skutkować powstaniem w stosunku do Nabywcy obowiązku podatkowego w podatku VAT (z uwagi na usługi świadczone przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta na podstawie tej umowy), jak również, co szczególnie istotne, ze względu na konieczność potwierdzenia, w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych, czy nabycie Wierzytelności przez Nabywcę od Polskiego Klienta będzie podlegać w Polsce podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z 28b ust. 1 Ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (z zastrzeżeniem pewnych zasad szczególnych nieistotnych w sprawie). Ponieważ, jak wskazano we Wniosku, Polski Klient jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością założoną i działającą w Polsce oraz zarejestrowaną w Polsce dla celów podatku VAT, zaś Nabywcą jest spółka kapitałowa utworzona w Luksemburgu i działająca zgodnie z prawem Luksemburga, zarejestrowana dla celów podatku VAT w Luksemburgu, należy uznać, że powołany powyżej przepis 28b ust. 1 Ustawy o VAT znajduje w niniejszej sprawie pełne zastosowanie. W konsekwencji nie ulega też wątpliwości, iż miejsce opodatkowania wspomnianych usług świadczonych przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta znajduje się w Polsce.

W powyższych okolicznościach, ze względu na miejsce świadczenia tych usług przez Nabywcę na terytorium Polski, powstaje jednak wątpliwość, czy Nabywca jest zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku VAT z tytułu świadczenia tych usług.

W ocenie Spółki adekwatna dla oceny tego zagadnienia jest norma wyrażona w przepisach art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a) i lit. b) tiret pierwsze Ustawy o VAT, zgodnie z którymi podatnikami są również podmioty nabywające usługi, jeżeli usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (z zastrzeżeniem pewnych dodatkowych warunków dotyczących usług związanych z nieruchomościami), zaś usługobiorcą jest - w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT - podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania dla potrzeb podatku VAT. Normę tą uzupełnia także przepis art. 17 ust. 2 Ustawy o VAT, zgodnie z którym między innymi w przypadku wymienionym w art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT usługodawca nie rozlicza w Polsce należnego podatku VAT.

Skoro zatem - jak wskazano powyżej - do usług świadczonych przez Nabywcę znajduje zastosowanie art. 28b Ustawy o VAT (a ściślej art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT), a ponadto zarówno usługodawca, jak i usługobiorca spełniają przesłanki podmiotowe określone w powołanych przepisach art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a) i lit. b) tiret pierwsze Ustawy o VAT, przyjąć należy również, iż zgodnie z art. 17 ust. 2 Ustawy o VAT Nabywca nie jest zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku VAT (rozliczenia w Polsce należnego podatku VAT) z tytułu świadczenia tych usług. Ten sam wniosek należałoby także przyjąć w związku z uznaniem, że wspomniane usługi są w Polsce objęte zwolnieniem z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 lub 40 ustawy o VAT; także bowiem w takim przypadku Nabywca nie jest zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku VAT z tytułu świadczonych usług.

Spółka nadmieniła, że w dniu 19 grudnia 2018 roku Dyrektor KIS wydał już na rzecz Polskiego Klienta, w identycznym stanie faktycznym, indywidualną interpretację prawa podatkowego, uznając stanowisko Polskiego Klienta - analogiczne do stanowiska Spółki wyrażonego w zakresie podatku VAT we Wniosku oraz w niniejszym piśmie za prawidłowe.

W powyższej interpretacji Dyrektor KIS podkreślił, iż „usługę świadczoną przez Nabywcę polegającą na nabyciu Wierzytelności i zapewnieniu Polskiemu Klientowi finansowania potraktować należy jako usługę w zakresie długów, która będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy”. W powołanej interpretacji Dyrektor KIS wyraził także pogląd, że „skoro w przedmiotowej sprawie, Polski Klient będzie usługobiorcą przedmiotowej usługi, a Nabywca nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, usługa nabywana przez Polskiego Klienta od Nabywcy stanowić będzie import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy, których miejscem świadczenia jest Polska, a Polski Klient, jako usługobiorca tej usługi, będzie zobowiązany do jej rozliczenia dla celów VAT”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wyjaśnić należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego – wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Natomiast pojęcie sekurytyzacji zawarte zostało w przepisach ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzania alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1355) oraz w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 2187, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 30-32 ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzania alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi – ilekroć w ustawie jest mowa o:

• puli wierzytelności – rozumie się przez to przynoszącą regularny dopływ kapitału grupę jednolitych rodzajowo wierzytelności, posiadanych i wyodrębnionych przez inicjatora sekurytyzacji, z których każda z wierzytelności stanowiących łącznie co najmniej 75% grupy przynosi regularny dopływ kapitału oraz każda wierzytelność spełnia kryteria określone w statucie funduszu (pkt 30);
  

• inicjatora sekurytyzacji – rozumie się przez to jednostkę samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą, zbywające funduszowi sekurytyzacyjnemu pulę wierzytelności albo zobowiązujące się do przekazywania funduszowi sekurytyzacyjnemu wszystkich świadczeń otrzymanych przez nie z określonej puli wierzytelności (pkt 31);
  

• sekurytyzowanych wierzytelnościach – rozumie się przez to wierzytelności stanowiące przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego oraz wierzytelności wyodrębnione przez inicjatora sekurytyzacji albo inny podmiot, który zawarł z funduszem umowę zobowiązującą go do przekazywania funduszowi świadczeń uzyskanych w związku z tymi wierzytelnościami (pkt 32).
  
  
  

Szczegółowe zasady dotyczące funkcjonowania funduszów sekurytyzacyjnych zawiera Rozdział III ustawy o funduszach inwestycyjnych (…).

W literaturze istnieje wiele definicji „sekurytyzacji”, uzależnionych od przyjętego modelu. Można jednakże przyjąć, że sekurytyzacja wierzytelności to proces, podczas którego z bilansu banku zostaje wydzielona określona pula wierzytelności, a następnie przekazana spółce specjalnego przeznaczenia (Special Purpose Vehicle, SPV), która następnie refinansuje zakupioną pulę wierzytelności przez emisję papierów wartościowych. Najważniejszym celem procesu sekurytyzacji jest pozyskanie kapitałów na prowadzenie dalszej działalności oraz rozwój. Wówczas najczęściej stosowana jest sekurytyzacja wierzytelności przyszłych, a więc takich, które jeszcze nie powstały, natomiast istnieją przesłanki ich prawnego i ekonomicznego ukonstytuowania się w przyszłości.

W niniejszej sprawie w przypadku usługi świadczonej przez Nabywcę na rzecz Polskiego Klienta nie będzie miała miejsca transakcja obejmująca wyłącznie sprzedaż Wierzytelności. Nabycie Wierzytelności przez Nabywcę będzie stanowiło element szerszej usługi finansowej, której celem jest uzyskanie przez Polskiego Klienta finansowania przed wymagalnością Wierzytelności. Nabywca w celu realizacji zawartej z Polskim Klientem Umowy Ramowej będzie zobowiązany do wykonania szeregu ściśle ze sobą powiązanych czynności (m.in. nabycie Wierzytelności, emisja obligacji), które złożą się na świadczoną usługę, mającą na celu zapewnienie Polskiemu Klientowi wymaganego finansowania – usługę sekurytyzacji. Zatem, biorąc pod uwagę przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy, że Nabywca wyświadczy na rzecz Polskiego Klienta usługę polegającą na zapewnieniu mu środków finansowych. Za powyższą usługę Nabywca uzyska wynagrodzenie ustalone przez strony w postaci Dyskonta.

Wobec tego Nabywca wykona czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ustawy.

Dla ustalenia podmiotu zobowiązanego do rozpoznania dla celów VAT usługi nabywanej przez Polskiego Klienta od Nabywcy konieczne jest określenie miejsca świadczenia tej usługi.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   
   

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca – nabywca, jest Spółką kapitałową utworzoną w Luksemburgu i działającą zgodnie z prawem Luksemburga, zgodnie luksemburskimi przepisami dotyczącymi usług w zakresie sekurytyzacji wierzytelności, zarejestrowaną dla celów podatku VAT w Luksemburgu. Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce żadnego oddziału, biura lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i nie będzie również zarejestrowany w Polsce dla celów podatku VAT. Wnioskodawca nabywa niektóre z należności handlowych Polskiego Klienta. Polski Klient jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością założoną i działającą w Polsce oraz zarejestrowaną w Polsce dla celów podatku VAT.

Wątpliwości dotyczą tego czy w opisanych okolicznościach Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku VAT z tytułu świadczenia usług związanych ze sprzedażą Wierzytelności przez Polskiego Klienta na jego rzecz.

Z opisu niniejszej sprawy wynika, że Polski Klient spełnia definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Zastrzeżenia wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie będą miały zastosowania w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze, że Polski Klient jest usługobiorcą usługi świadczonej przez Wnioskodawcę polegającej na nabywaniu Wierzytelności od Polskiego Klienta, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi będzie Polska, jako kraj, w którym Polski Klient posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Według art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
     
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
     

W myśl art. 17 ust. 2 ww. ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe, skoro w przedmiotowej sprawie, Polski Klient będzie usługobiorcą usługi świadczonej przez Wnioskodawcę (Nabywcę), a Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, usługa nabywana przez Polskiego Klienta od Wnioskodawcy stanowić będzie import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy, dla których miejscem świadczenia jest Polska, a Polski Klient, jako usługobiorca, będzie zobowiązany do rozliczenia VAT w związku z nabyciem tej usługi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Nabywca nie jest zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku VAT z tytułu świadczenia usług związanych ze sprzedażą Wierzytelności przez Polskiego Klienta na jego rzecz, należy uznać za prawidłowe.

W zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.