INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2011 r. (data wpływu 3 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w dniu 12 lutego 2010 r., na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokali i ich sprzedaży, na potrzeby związane z prowadzeniem działalności gospodarczej nabył w budynku biurowo-mieszkalnym dwa lokale niemieszkalne, w stosunku do których w przyszłości, tj. od 2011 roku zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca informuje, że według posiadanych dokumentów, przedmiotowe lokale niemieszkalne znajdują się w budynku wybudowanym i oddanym do używania co najmniej 18 sierpnia 1947 r. Wnioskodawca posiada dokumenty, z których wynika że lokale które nabył, przed ich nabyciem przez Wnioskodawcę były używane jako lokale mieszkalne stanowiące część budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy istnieje w stosunku do każdego z wyodrębnionych lokali możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej obejmującej dziesięcioletni okres amortyzacyjny...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, każdy z wyodrębnionych lokali niemieszkalnych, wprowadzony do ewidencji środków trwałych, należy amortyzować według indywidualnej, podwyższonej, dziesięcioprocentowej stawki amortyzacyjnej.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 22j ust. 1 pkt 4 stanowi, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszych wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.
  
  

Przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych podatnika budynek (lokal) nie musi być środkiem trwałym.

W art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy zawarta jest definicja używanych budynków (lokali) niemieszkalnych. Z treści przepisu art. 22j ust. 1 w związku z pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dopiero u podatnika budynek lub lokal musi stanowić środek trwały, by odpisy amortyzacyjne od niego były kosztem podatkowym. To zrozumiałe, gdyż wcześniej nie musiał być środkiem trwałym. Mógł stanowić składnik majątku prywatnego, osobistego nie związany z prowadzona działalnością gospodarczą innej osoby, czy samego podatnika, który mógł go dopiero „ujawnić”. Zatem pkt 4 mówi o budynkach (lokalach) bez wskazywania, czy przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych stanowiły one środek trwały. Nie ma mowy o ich statusie podatkowym. Także w takim sensie, czy mogły stanowić wcześniej środek trwały, czy też nie.

Wykładnia przepisu art. 22j ust 1 pkt 4 ustawy. Nawiasy, w których umieszczono słowo lokali mają za zadanie wyodrębnienie tekstu o charakterze drugoplanowym, uzupełniającym do słowa budynków (Redagowanie tekstu prawnego. Wybrane wskazania logiczno-językowe, A. Malinowski Wyd. LexisNexis, W-wa 2008).

W innej sytuacji ustawodawca nie powinien zawrzeć w nawiasach słowa lokali, lecz powinien to słowo wymienić odrębnie, na przykład po przecinku. Nadto część zdania od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania odnosi się do budynków, w których to budynkach znajdują się lokale. Chodziło zatem ustawodawcy o oddanie po raz pierwszy do używania budynków. W których to budynkach znajdują się lokale.

Wykładnia pojęcia „dla budynków (lokali) niemieszkalnych - wykładnie językowa i systemowa.

Można zastanowić się, czy jest możliwe korzystanie z przepisów prawa cywilnego dla zrozumienia pojęcia budynków (lokali) czy też należy rozumieć je w znaczeniu potocznym - takim jakie znaczenie nadaje słownik języka polskiego.

Jedna z zasad wykładni prawa podatkowego nakazuje w pierwszej kolejności odnieść się do znaczenia językowego słów w tekstach ustaw podatkowych. Kolejną ważna zasadą wykładni językowej przepisów prawa podatkowego jest to, że słowa należy rozumieć w znaczeniu powszechnie używanym w tzw. języku etnicznym, wręcz potocznym, a nie w znaczeniu prawnym i to sformułowanym w innych, niż ustawy podatkowe aktach prawnych.

Później dopiero „gdy tego znaczenia nie można w powyższy sposób ustalić - można korzystać z innych sposobów wykładni, np. systemowej. Na podstawie tej wykładni można by było zdefiniować znaczenie słowa (-ów) budynków (lokali) w oparciu o normy prawa budowlanego. etc. Jednak w omawianym przepisie takiej konieczności i możliwości - nie ma. Gdyby jednak sięgać do norm innych gałęzi prawa to w pierwszej kolejności można powołać się na ustawę z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali. Otóż w jej art. 2 zdefiniowano „samodzielny lokal” mieszkalny i niemieszkalny. Ten lokal może być prawnie „wyodrębniony” albo „niewyodrębniony” (odniósł się do problemu skutków wyodrębnienia prawnego lokalu Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 października 2003 r., sygn. I CK 156/02).

Podkreślić trzeba, że ustawa o własności lokali nazywa lokalem zespół izb, których nie wyodrębniono jako przedmiot własności. Niewątpliwie w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym używany od co najmniej 1947 roku lokale spełniają kryteria ustawy o własności lokali do uznania ich za lokale samodzielne (art. 2 ustawy o własności lokali).

Oczywiście taki lokal stanowi wówczas również część składową budynku (art. 46 K.c.). Jednak oznacza to, że oddanie do używania budynku oznaczało również oddanie do używania lokalu.

Zatem z punktu widzenia prawa cywilnego lokal, nabyty następnie i wyodrębniony jako odrębna własność był cały czas lokalem, także przed jego wyodrębnieniem.

Definicja - „Iokal”

Jak wspomniano wyżej - jednak w pierwszej kolejności należy posłuży się wynikami wykładni językowej. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego „lokal” to wydzielona część budynku służąca (używana - autor) na cele mieszkaniowe lub inne (np. usługowe, produkcyjne, handlowe oraz użytkowe np. garaże). W skład lokalu mogą wchodzić pomieszczenia, izby (np. pokoje). Lokal” - jak wynika z definicji słownikowej - nie musi mieć nawet przymiotu „samodzielności, nie wspominając o samodzielności w rozumieniu przepisów prawa, a dalej jeszcze idąc - różnych gałęzi prawa (przepisów prawa cywilnego, administracyjnego, w tym budowlanego, sanitarnego, przeciwpożarowego, medycznego), które ustanawiają dodatkowe wymogi związane z samym powstaniem lokalu, jak i możliwością wykorzystania danego lokalu na oznaczone cele.

Wynika z powyższego, że lokal nie musi być wyodrębniony prawnie, by mógł być lokalem. W sytuacji, gdy lokal stanowił składnik majątku osobistego podatnika konieczność jego wyodrębnienia może powstać dopiero w momencie wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych, choć można przecież amortyzować część składnika majątkowego Wystarczy, że stanowi on własność bądź współwłasność. Jest zdatny do użytku.

Wykładnia celowościowa.

Trzeba też zauważyć, ze celem art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest umożliwienie podatnikowi możliwie najszybsze zamortyzowanie używanych środków trwałych o obniżonej wartości użytkowej. Z tego punktu widzenia, a więc wykładni celowościowej omawianego przepisu - zaprezentowane stanowisko Wnioskodawcy również jest uzasadnione. Niewątpliwie bowiem używany ok. 60 lat lokal w budynku liczącym 60 lat nie można uznać za nowy środek trwały, pomimo że prawnie „ukonstytuował” się w ewidencji podatnika jako środek trwały - wyodrębniony przedmiot własności.

Stanowisko organów.

Stanowisko Wnioskodawca wywodzi również z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 października 2008 r. sygn. ILPB1/415-545/08-2/AA, w której Organ ten odniósł się do identycznego stanu taktycznego jak u Wnioskodawcy. Organ stwierdził, że „przez używanie należy rozumieć eksploatowanie Przepisy nie regulują jakimi do wodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Jeśli zatem dokumentacja zakupionego budynku, posiadana przez Wnioskodawcę, określa jego pochodzenia na początek XX wieku, należy przyjąć, iż znajdujące się w nim lokale spełniają warunki uznania za używane lokale niemieszkalne, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. wobec czego Wnioskodawca może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - maksymalnie 10%”.

W interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2010 r. sygn. IBPBII/2/415-1192/09/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odniósł się do sytuacji podatniczki, która nabyła 1/3 udziału w używanej od 50 lat kamienicy. Dopiero po zakupie dokonała wyodrębnienia prawnego znajdujących się w niej lokali. Organ podatkowy uznał, że podatniczka może zastosować indywidualna stawkę amortyzacyjną do lokalu - środka trwałego, który został wyodrębniony prawnie dopiero przez podatniczkę. Poniżej argumentacja Organu: „Jeżeli zatem przedmiotowe lokale mieszkalne, a nie kamienica (ponieważ w przedmiotowej sprawin to lokale mieszkalne będą podlegać amortyzacji a nie kamienica skoro wnioskodawczyni będzie właścicielką wyodrębnionych lokali), rzeczywiście były używane, przed ich nabyciem przez Wnioskodawczynię, ok. 50 lat i będą po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych przez Wnioskodawczynię, to uznać należy, iż zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisem i wnioskodawczyni będzie mogła indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla środków trwałych”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2008 r. sygn. IPPB1/415-802/09-2/AG, uznał, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokalu kupionego w celu prowadzenia w nim przez podatnika jednoosobowej działalności gospodarczej, będącego wcześniej (używanym) lokalem mieszkalnym.

Z dokonanej wykładni oraz interpretacji organów podatkowych wynika, że aby uznać środek trwały za używany nie musiał on być wcześniej środkiem trwałym. Ponadto w przypadku budynków (lokali) okres używania liczy się od dnia ich faktycznego oddania do używania po raz pierwszy. I to używanie nie oznacza za używanie jako środka trwałego. Wystarczy, że lokal (nie będący środkiem trwałym), zanim się stał środkiem trwałym był używany przez określoną liczbę lat. Ustawodawca posługuje się powszechnie używanymi w języku polskim i w pełni zrozumiałymi słowami „budynków (lokali)..., od dnia ich, oddania po raz pierwszy do używania nie ma mowy o tym, by lokal od dnia oddania go do używania miał by środkiem trwałym, czy miał być wyodrębniony prawnie jako lokal stanowiący odrębną własność. Podkreślić trzeba, że ustawa wymaga takiego warunku ale w odniesieniu do samego uznania składnika majtku za środek trwały. W odniesieniu do wykazania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - ustawodawca takiego warunku nie wymaga. Należy jedynie wylegitymować się odpowiednio długim okresem używania lokalu przez poprzednich użytkowników. Trudno zresztą byłoby uznać za „nowy” lokal w przeszło 60-letniej kamienicy.

W świetle stanowiska organów podatkowych, dokonanej wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zdaniem Wnioskodawcy, może on zastosować 10 - letni okres amortyzacji lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, który pozwala na ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych budynków (lokali) niemieszkalnych, z tym, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich przekazania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Z przedstawionych we wniosku informacji, wynika że Wnioskodawca w dniu 12 lutego 2011 r. nabył na potrzeby związane z prowadzeniem działalności gospodarczej dwa lokale niemieszkalne znajdujące się w budynku wybudowanym i oddanym do używania co najmniej 18 sierpnia 1947 r.

Ponadto należy dodać, iż przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Okres używania budynku niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego.

Reasumując, Wnioskodawca ma możliwość w stosunku do każdego z wyodrębnionych lokali zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej obejmującej dziesięcioletni okres amortyzacyjny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.