2016.03.11 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-14/16-2/IG
z 11 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania przez Spółkę wspólnikowi w ramach procesu likwidacji całego majątku stanowiącego przedsiębiorstwo – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania przez Spółkę wspólnikowi w ramach procesu likwidacji całego majątku stanowiącego przedsiębiorstwo.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Jak wynika z Uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki pod firmą „A.” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: „Spółką”) z dnia 26 maja 2015 r. w sprawie rozwiązania spółki „A.” rozwiązuje się spółkę „A.” Sp. z o.o. z dniem 1 czerwca 2015 r., z którym to dniem nastąpi otwarcie likwidacji tej spółki. Przekazanie pozostałego majątku wspólnikowi - województwu mazowieckiemu - nastąpi po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli Spółki. Po przekazaniu majątku pozostałego po likwidacji udziałowcowi, tzn. województwu zarządzać nim będzie jednostka podległa województwu za wynagrodzeniem.

Inne istotne uwarunkowania faktyczne:

przekazaniu podlegać będą umowy o dostarczanie mediów i serwis budynku będą przejęte w trybie "trójstronnego porozumienia",
Likwidator w okresie likwidacji nie sprzeda istotnych składników Spółki mogących mieć wpływ na uznanie, że przekazany wspólnikowi majątek likwidowanej Spółki nie mógłby służyć dotychczasowemu przedmiotowi i zakresowi działalności,
Wspólnikowi Spółki zostaną przekazane następujące składniki materialne i prawa majątkowe: aktywa trwałe o wartości 30.000.000,00 zł (prawo wieczystego użytkowania gruntów, budynek, środki trwałe grupa 6 (instalacja pożarowa, klimatyzacja, windy, instalacja alarmowe), pełne wyposażenie kina: zestaw nagłaśniający, ekrany, projektory), należności (jeżeli wystąpią), dokumentacja związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Księgi rachunkowe przechowywane będą w jednostce podległej.

Przekazaniu przez Spółkę na rzecz jej wspólnika podlegać będzie przedsiębiorstwo. Po przekazaniu zorganizowanego zespołu składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej działalność gospodarcza przy ich wykorzystaniu prowadzona będzie w tożsamym - co obecnie - zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przekazanie przez Spółkę wspólnikowi w ramach procesu likwidacji całego majątku stanowiącego przedsiębiorstwo podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie wspólnikowi w ramach procesu likwidacji majątku pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli nie podlega w uwarunkowaniach przedstawionego stanu faktycznego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Po pierwsze wskazać należy, że przekazanie majątku w procesie likwidacji nie może być uznane za opodatkowane ani jako odpłatna dostawa towarów ani odpłatne świadczenie usług. W omawianym zakresie bowiem nie występuje po stronie Spółki jakiekolwiek wynagrodzenie.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przewiduje wprawdzie opodatkowanie „remanentu likwidacyjnego”; odnosi je jednak wyłącznie do zakończenia działalności osób fizycznych oraz spółek osobowych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Formalnie „podatek likwidacyjny” w ustawie o podatku od towarów i usług ograniczony jest więc do:

rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Formalnie nie są więc objęte zakresem „podatku likwidacyjnego” towary pozostałe po zaprzestaniu działalności przez osoby prawne (spółki kapitałowe) oraz inne jednostki organizacyjne, nieposiadające osobowości prawnej, które nie są spółkami osobowymi.

Nie znajduje tu także zastosowania w zakresie nakazu opodatkowania przekazania likwidowanego majątku, przepis art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, dotyczący opodatkowania nieodpłatnych przekazań towarów. Zgodnie z nim, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W omawianym zakresie brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że przekazanie następuje „na cele osobiste" wspólnika. Ponadto, uznanie, że w przedmiotowym stanie faktycznym występuje obowiązek podatkowy na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy byłoby niczym nieuzasadnionym naruszeniem zasady neutralności i powszechności opodatkowania, normatywnie wyrażonych w art. 2 i Dyrektywy oraz w pkt 5 preambuły do 112 Dyrektywy.

W odniesieniu do braku opodatkowania likwidacji i przekazania majątku w tym przypadku, na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku spółek kapitałowych wypowiedział się np. NSA w wyroku I FSK 59/08 z dnia 21 kwietnia 2009 r. w analogicznym stanie faktycznym. Zgodnie z wyrokiem: „Wydanie majątku w ramach likwidacji spółki kapitałowej wspólnikowi mającemu osobowość prawną prawie zawsze będzie przekazaniem towarów pomiędzy dwoma podatnikami. Co więcej, skoro towary te stanowiły część majątku spółki wykorzystywaną przez nią w działalności gospodarczej, należy założyć, że ich odbiorca również prowadzący taką działalność nie działa jako konsument, a przeciwnie, że przekazane mu towary wykorzysta w działalności gospodarczej. A zatem interpretacja art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nakazująca zastosowanie go do sytuacji wydania majątku spółki wspólnikowi, który jest osobą prawną w praktyce w większości przypadków będzie się łączyć z naruszeniem wymienionych zasad.

Autor skargi kasacyjnej celnie skonstatował, że „konieczność wystawienia w tym przypadku faktury VAT wewnętrznej przez spółkę z o.o. oznacza obciążenie podatkiem od towarów i usług jej jedynego wspólnika, występującego tu w roli podatnika podatku od towarów i usług, a nie w roli ostatecznego konsumenta tego towaru w sytuacji, gdy wspólnik ten (miasto W.), będzie wykorzystywał otrzymany majątek (basen) jako podatnik VAT na cele opodatkowane i odprowadzał będzie z tego tytułu należy podatek od towarów i usług. Bezspornym jest, że wspólnik - miasto stołeczne Warszawa, poniesie ciężar ekonomiczny zadeklarowania i odprowadzenia podatku od towarów i usług przez spółkę z o.o., ponieważ zapłata tego podatku pomniejszy majątek, który miasto przejmie od spółki, a jednocześnie z faktury wewnętrznej wystawionej przez spółkę, miasto nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego. Uznanie, że w przedmiotowym stanie faktycznym występuje obowiązek podatkowy na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT było by niczym nieuzasadnionym naruszeniem zasady neutralności i powszechności opodatkowania normatywnie wyrażonych w art. 2 VI Dyrektywy oraz w pkt 5 preambuły do 112 Dyrektywy.

(…) Tymczasem wydanie majątku wspólnikom w ramach likwidacji jest w zasadzie ostatnią czynnością poprzedzającą złożenie wniosku o wykreślenie spółki z rejestru. Z momentem tego wykreślenia spółka zostaje rozwiązana i ustaje byt osoby prawnej. W konsekwencji w momencie, w którym kształtuje się zobowiązanie podatkowe i powstaje obowiązek zadeklarowania i uiszczenia podatku, podatnik zobowiązany do zapłaty może już nie istnieć. Co więcej, nie ma również żadnego podmiotu, który byłby jego następcą prawnym - w szczególności brak regulacji, które czyniłyby takimi następcami byłych wspólników. Ten ostatni fakt powoduje również, że w razie braku dobrowolnej zapłaty podatku przez rozwiązywaną spółkę w późniejszym okresie nie ma już prawnej możliwości wyegzekwowania zaległości. Postępowanie w sprawie odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej nie może bowiem zostać wszczęte przed dniem doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, nie ma zaś możliwości takiego doręczenia, jeśli podatnik został już zlikwidowany.

Należy zatem zadać pytanie dlaczego art. 14 ust. 1 ustawy o VAT dotyczy jedynie rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej albo podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną? Dotychczasowe rozważania prowadzą do wniosku, że celem takiego uregulowania było właśnie zachowanie zasady neutralności podatku VAT z jednej strony i zasady powszechności opodatkowania z drugiej”.

Podobnie w wyroku NSA z dnia 19 marca 2014 r. (I FSK 857/13, LEX nr 1463730), „Zdaniem Sądu, podzielenie stanowiska Ministra Finansów, zgodnie z którym przekazanie majątku likwidowanego podatnika jego wspólnikom jest czynnością podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 2 u.p.t.u, powodowałoby konieczność uznania, że bezwzględnie czynność ta wywoływałaby skutki również przy przekazaniu majątku likwidowanej spółki niemającej osobowości prawnej jej wspólnikom, co z kolei prowadziłoby do konkluzji, że wydanie majątku w ramach likwidacji handlowej spółki osobowej zostanie opodatkowane dwukrotnie (raz na podstawie art. 7 ust. 2 u.p.t.u., drugi raz na podstawie art. 14 u.p.t.u.), a taki rezultat jest całkowicie niedopuszczalny w świetle ogólnych zasad prawa oraz całości porządku konstytucyjnego.

Sąd stwierdził ponadto, że wydanie majątku wspólnikom w ramach likwidacji przewidzianej w ustawie z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. nr 94, poz. 1037 ze zm.; dalej k.s.h.), jest w zasadzie ostatnią czynnością poprzedzającą złożenie wniosku o wykreślenie spółki z rejestru. Z momentem tego wykreślenia spółka zostaje rozwiązana i ustaje byt osoby prawnej. W konsekwencji w momencie, w którym kształtuje się zobowiązanie podatkowe i powstaje obowiązek zadeklarowania i uiszczenia podatku, podatnik zobowiązany do zapłaty może już nie istnieć. Co więcej, nie ma podmiotu, który byłby jego następcą prawnym. Powyższe powoduje, że w razie braku dobrowolnej zapłaty podatku przez rozwiązywaną spółkę w późniejszym okresie nie ma już prawnej możliwości wyegzekwowania zaległości. Postępowanie w sprawie odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej nie może bowiem zostać wszczęte przed dniem doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, nie ma zaś możliwości takiego doręczenia, jeśli podatnik został już zlikwidowany. Ze względu na powyższe - zdaniem Sądu - racjonalny ustawodawca w treści art. 14 ust. 1 u.p.t.u. odwołał się jedynie do spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej albo podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w niniejszej sprawie podzielił stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyrokach z 21 kwietnia 2009 r. sygn. akt I FSK 59/08 oraz z 1 grudnia 2011 r. sygn. akt I FSK 300/11, że wydanie majątku w ramach likwidacji spółki kapitałowej wspólnikowi mającemu osobowość prawną prawie zawsze będzie przekazaniem towarów pomiędzy dwoma podatnikami. Skoro towary te stanowią część majątku spółki wykorzystywaną przez nią w działalności gospodarczej, należy założyć, że ich odbiorca również prowadzący taką działalność nie działa jako konsument, lecz przeciwnie, że przekazane mu towary wykorzysta w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Sąd uznał, że Minister Finansów dokonując literalnej wykładni art. 7 ust. 2 u.p.t.u. i nie uznając za zasadne sięgnięcie do treści art. 14 ust. 1 u.p.t.u. zaskarżoną interpretacją naruszył zasady neutralności i powszechności VAT”.

Ponadto zauważyć należy, że podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli jest obowiązkiem ustawowym i jako taki też nie powinien podlegać opodatkowaniu VAT. Pogląd, że podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli jest obowiązkiem ustawowym, a w konsekwencji czynność taka - jako podejmowana z mocy prawa - nie może stanowić ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, wyrażany jest także w interpretacjach organów podatkowych. Tak argumentowali m.in. dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 12 października 2011 r. (sygn. ITPP2/443-1027/11/AP), oraz w orzeczeniach sądowych, np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 5 lutego 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 2012/12), WSA w Krakowie w wyroku z 21 października 2010 r. (sygn. akt I SA/Kr 1379/10), a także Naczelny Sąd Administracyjny, np. w wyrokach o sygn. akt I FSK 59/08 oraz I FSK 300/11. Ponadto, zauważyć należy, że także prawodawca unijny wprowadził do Dyrektywy VAT odrębną (od przepisów dotyczących nieodpłatnych przekazań) regulację odnoszącą się do opodatkowania zakończenia działalności, a polski ustawodawca implementował ją do polskiej ustawy w art. 14, jedynie do osób fizycznych oraz spółek osobowych, stąd na gruncie polskich przepisów stosowanie w tym zakresie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nie byłoby postępowaniem zgodnym z przepisami dyrektywy.

Po drugie zwrócić należy jeszcze uwagę na inny aspekt przedmiotowego zagadnienia, także skutkujący konkluzją o braku opodatkowania. Nawet bowiem jeżeli uznać, że w omawianym zakresie wystąpi dostawa towarów, to i tak transakcja nie będzie podlegać opodatkowaniu, bowiem będzie miała za przedmiot przedsiębiorstwo. Jedyny wspólnik przejmie bowiem w wyniku likwidacji całość przedsiębiorstwa likwidowanej Spółki. Zgodnie z art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, jej przepisów nie stosuje się natomiast do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e) ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zorganizowana część przedsiębiorstwa to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, oddział, wydział itp. Stanowisko takie wynika m.in. z następujących interpretacji indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 29 stycznia 2010 r., nr IPPB1/415-858/09-4/AM; przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 18 czerwca 2010 r., nr ITPP2/443-301a/10/RS; przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 22 grudnia 2012 r., nr IBPB2/423-1186/11/MO. Potwierdza je także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 674/09. Organy podatkowe zwracają także uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Takie rozumienie wynika m.in. z następujących interpretacji indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów: przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 29 stycznia 2010 r., nr IPPB1/415-858/09-4/AM; przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 18 czerwca 2010 r. nr ITPP2/443-301a/10/RS; oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w prawomocnym wyroku z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 31/10.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza natomiast konieczności prowadzenia dla zorganizowanej części przedsiębiorstwa odrębnej księgowości, czy też samodzielnego sporządzania bilansu. Odrębność finansowa wymaga posiadania rachunku bankowego, na który wpływać będą środki generowane przez danego rodzaju działalność gospodarczą oraz z którego regulowane będą zobowiązania związane z tą działalnością.

Jak wynika ze stanowisk organów podatkowych, wyodrębnienie funkcjonalne to przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi posiadać zdolność funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy, a więc umożliwiać nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa. Takie rozumienie wyodrębnienia funkcjonalnego wynika m.in. z interpretacji indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 29 stycznia 2010 r., nr IPPB1/415-858/09-4/AM; przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 22 grudnia 2012 r., nr IBPB2/423-1186/11/MO.

Kryterium wyodrębnienia funkcjonalnego zorganizowanej części przedsiębiorstwa sprowadza się w zasadzie do ustalenia, czy jako pewna odrębna całość jest ona w stanie samodzielnie funkcjonować na rynku już od momentu jej wyodrębnienia. Tak również ww. wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 674/09 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, sygn. akt I SA/Kr 31/10.

Zgodnie z orzecznictwem sądowym (przykładowo: ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 674/09), definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie wymaga, aby w jego skład musiały wchodzić wszystkie zobowiązania, jakie związane są z daną częścią przedsiębiorstwa. W przeciwnym razie, w sytuacji, gdy wierzyciel posiadający nieznaczną wierzytelność w stosunku do pozostałych zobowiązań podatnika nie zgodziłby się na jej przeniesienie, w ten sposób pozbawiłby dany zespół składników majątkowych statusu zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Skoro w ramach procesu likwidacji dojdzie do przekazania składników majątku, które mogą być uznane za przedsiębiorstwo (ewentualnie zorganizowaną jego część), to w zakresie tym znajdzie wyłączenie opodatkowania wynikające wprost z ustawy (art. 6) i przekazanie majątku nie będzie stanowić opodatkowanej dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu VAT (stanowisko Spółki w niniejszej sprawie w tym zakresie potwierdzają organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, np. interpretacje Dyrektorów Izb Skarbowych: w Poznaniu z 16 marca 2011 r. ILPP2/443-2032/10-2/AD, w Warszawie z 19 października 2010 r. IPPP1-443-792/10-4/AS, w Katowicach z 25 maja 2010 r., IBPP2/443-177/10/ICz).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności zdefiniowany został odpowiednio w art. 7 i art. 8 ww. ustawy. I tak, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie ust. 2 ww. artykułu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy o VAT stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W tym miejscu wskazać należy, że w myśl art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”, definicję taką zawiera ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.).

Na mocy art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 55² ww. ustawy, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Należy jednocześnie podkreślić, że o tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik jest obowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e) ustawy, zorganizowana część przedsiębiorstwa to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zasady i tryb rozwiązania i likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością regulują przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94 poz. 1037 ze zm.). Postępowanie likwidacyjne, prowadzone w celu rozwiązania spółki z przyczyn wskazanych w ustawie Kodeks spółek handlowych, ma na celu uregulować stosunki majątkowe spółki wobec jej wspólników i wierzycieli oraz doprowadzić do ostatecznego wykreślenia spółki z rejestru i zakończenia jej bytu prawnego.

Zgodnie z art. 275 § 2 ww. ustawy Kodeks spółek handlowych, w okresie likwidacji nie można, nawet częściowo, wypłacać wspólnikom zysków ani dokonywać podziału majątku spółki przed spłaceniem wszystkich zobowiązań.

W myśl art. 276 § 1 tej ustawy, likwidatorami są członkowie zarządu, chyba że umowa spółki lub uchwała wspólników stanowi inaczej.

Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, likwidatorzy mogą być odwołani na mocy uchwały wspólników. Likwidatorów ustanowionych przez sąd tylko sąd może odwołać ( § 2).

W przypadku gdy o rozwiązaniu spółki orzeka sąd, może on jednocześnie ustanowić likwidatorów ( § 3).

Na wniosek osób mających interes prawny sąd może, z ważnych powodów, odwołać likwidatorów i ustanowić innych ( § 4).

Sąd, który ustanowił likwidatorów, określa wysokość ich wynagrodzenia ( § 5).

W myśl art. 279 likwidatorzy powinni ogłosić o rozwiązaniu spółki i otwarciu likwidacji, wzywając wierzycieli do zgłoszenia ich wierzytelności w terminie trzech miesięcy od dnia tego ogłoszenia.

Art. 282 § 1 cyt. ustawy stanowi, że likwidatorzy powinni zakończyć interesy bieżące spółki, ściągnąć wierzytelności, wypełnić zobowiązania i upłynnić majątek spółki (czynności likwidacyjne). Nowe interesy mogą wszczynać tylko wówczas, gdy to jest potrzebne do ukończenia spraw w toku. Nieruchomości mogą być zbywane w drodze publicznej licytacji, a z wolnej ręki - jedynie na mocy uchwały wspólników i po cenie nie niższej od uchwalonej przez wspólników.

Zgodnie z art. 286 § 1 KSH, podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli nie może nastąpić przed upływem sześciu miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli.

Majątek, o którym mowa w § 1, dzieli się między wspólników w stosunku do ich udziałów ( § 2).

Umowa spółki może określać inne zasady podziału majątku ( § 3).

Stosownie do art. 289 § 1 KSH, w przypadku upadłości spółki jej rozwiązanie następuje po zakończeniu postępowania upadłościowego, z chwilą wykreślenia z rejestru. Wniosek o wykreślenie z rejestru składa syndyk.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki z dnia 26 maja 2015 r. w sprawie rozwiązania spółki, rozwiązuje się spółkę „A.” Sp. z o.o. z dniem 1 czerwca 2015 r., z którym to dniem nastąpi otwarcie likwidacji tej spółki.

Przekazanie pozostałego majątku wspólnikowi - województwu mazowieckiemu - nastąpi po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli Spółki.

Po przekazaniu majątku pozostałego po likwidacji udziałowcowi, tzn. województwu mazowieckiemu zarządzać nim będzie jednostka podległa województwu mazowieckiemu za wynagrodzeniem.

Inne istotne uwarunkowania faktyczne:

przekazaniu podlegać będą umowy o dostarczanie mediów i serwis budynku będą przejęte w trybie "trójstronnego porozumienia",
Likwidator w okresie likwidacji nie sprzeda istotnych składników Spółki mogących mieć wpływ na uznanie, że przekazany wspólnikowi majątek likwidowanej Spółki nie mógłby służyć dotychczasowemu przedmiotowi i zakresowi działalności,
Wspólnikowi Spółki zostaną przekazane następujące składniki materialne i prawa majątkowe: aktywa trwałe o wartości 30.000.000,00 zł (prawo wieczystego użytkowania gruntów, budynek, środki trwałe grupa 6 (instalacja pożarowa, klimatyzacja, windy, instalacja alarmowe), pełne wyposażenie kina: zestaw nagłaśniający, ekrany, projektory), należności (jeżeli wystąpią), dokumentacja związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Księgi rachunkowe przechowywane będą w jednostce podległej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy przekazanie przez Spółkę wspólnikowi w ramach procesu likwidacji całego majątku stanowiącego przedsiębiorstwo podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego i obowiązujących w tym zakresie przepisów należy stwierdzić, że w sprawie zostaną spełnione warunki wynikające z przepisu art. 55¹ i art. 55² Kodeksu Cywilnego. Przedmiotem planowanej czynności będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu Kodeksu Cywilnego. Zamierzone przez Wnioskodawcę zbycie przedsiębiorstwa nastąpi na rzecz wspólnika po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli Spółki. Po przekazaniu zorganizowanego zespołu składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej działalność gospodarcza przy ich wykorzystaniu prowadzona będzie w tożsamym - co obecnie – zakresie. Przekazanie wspólnikowi całego majątku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, stanowiącego przedsiębiorstwo stanowić będzie czynność niepodlegającą przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym, nie będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ w stosunku do zamierzonej czynności spełnione zostaną przesłanki wynikające z art. 6 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku opodatkowania przekazania przedsiębiorstwa jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W interpretacji nie odniesiono się do tej części uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy, który dotyczył zastosowania w sprawie art. 7 ust. 2, art. 8 i art. 14 ustawy, ponieważ z opisu zdarzenia przyszłego, zadanego pytania i części stanowiska Wnioskodawcy, jednoznacznie wynika, że przedmiotem opisanej transakcji było zbycie przedsiębiorstwa spełniającego kryteria zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin