Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-107b/14/MK
z 4 czerwca 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia dodatkowe związane z realizacją dobrowolnego rozwiązania umowy o pracę lub zmiany warunków płacy i pracy, określonych w „Regulaminie zwolnień grupowych” jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 4 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia dodatkowe związane z realizacją dobrowolnego rozwiązania umowy o pracę lub zmiany warunków płacy i pracy, określonych w „Regulaminie zwolnień grupowych".


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.


Wnioskodawca – spółka z o.o. (dalej „spółka") w celu optymalizacji zatrudnienia, w przeszłości umożliwił swoim pracownikom złożenie oferty dobrowolnego rozwiązania umów o pracę za porozumieniem stron, na warunkach określonych w „Zasadach xxxxxxxxxxxxxxxxxx" (dalej jako: Zasady).

Spółka planuje przeprowadzić dalszą restrukturyzację zatrudnienia. Jednym z działań podjętych w tym celu będzie umożliwienie pracownikom dobrowolnego rozwiązania umowy o pracę lub zmiany warunków płacy i pracy, określonych w „Regulaminie zwolnień grupowych" (dalej jako: Regulamin).


Stan faktyczny

Zgodnie zobowiązującymi do końca 2013 r. Zasadami, pracownik Spółki (w tym także pracownik, który nabył prawo do emerytury lub wcześniejszej emerytury), spełniający wskazane w Zasadach warunki, mógł w określonym terminie złożyć Wnioskodawcy ofertę rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, która (w przypadku przyjęcia przez Wnioskodawcę) uprawniała pracownika do otrzymania w związku z ustaniem stosunku pracy dodatkowych świadczeń, oprócz przewidzianych obligatoryjnie na mocy przepisów prawa powszechnie obowiązującego oraz aktów obowiązujących wewnętrznie w Spółce.

Pracownicy, których oferta została złożona na podstawie Zasad oraz przyjęta przez Spółkę, uzyskali uprawnienie do dodatkowego świadczenia (zróżnicowanego ze względu na staż pracy oraz wysokość wynagrodzenia) oraz ewentualnej rekompensaty za utraconą nagrodę jubileuszową (w przypadku gdyby nabyli oni uprawnienie do nagrody jubileuszowej w określonym terminie od dnia ustania stosunku pracy). Pracownicy, którzy nabyli prawo do emerytury lub wcześniejszej emerytury, mogli uzyskać dodatkową odprawę emerytalną. Ustanie stosunku pracy nastąpiło w ustalonej przez Spółkę dacie.

Na podstawie postanowień Zasad, przyznane świadczenia dodatkowe zostały wypłacone uprawnionym pracownikom:


  1. co do zasady jednorazowo - w dniu ustania stosunku pracy,
  2. na wniosek uprawnionego pracownika w dwóch częściach:

    1. pierwsza część w dniu ustania stosunku pracy, a kolejna w pierwszym miesiącu roku kalendarzowego następującego po roku, w którym ustało zatrudnienie, lub
    2. pierwsza część w dniu ustania stosunku pracy, a kolejna (zwiększona o 10 %), w 18 równych transzach wypłacanych co miesiąc, poczynając od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ustało zatrudnienie.


W związku z faktem, iż celem prowadzonego programu dążącego do redukcji zatrudnienia u Wnioskodawcy była optymalizacja kosztów będących dla Wnioskodawcy kosztami pracowniczymi, zawarł on w Zasadach szereg postanowień zabezpieczających jego interes ekonomiczny. Przede wszystkim, zastrzegł on górną wysokość świadczeń dodatkowych, jakie może nabyć pracownik w związku z ustaniem stosunku pracy na opisanych w Zasadach warunkach. Ponadto, możliwa była odmowa wnioskowanego przez pracownika rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, jeśli byłoby to sprzeczne z szeroko pojętym interesem Spółki. Nie było również możliwe kumulatywne skorzystanie przez pracownika z uprawnień przewidzianych w Zasadach oraz innych porozumień i oświadczeniach woli złożonych uprzednio przez Spółkę wobec jej pracowników.


Zdarzenie przyszłe

Spółka planuje przeprowadzenie podobnego programu, przeznaczonego dla pracowników Spółki i związanego z dalszą zmianą struktury zatrudnienia. Zgodnie z Regulaminem, pracownik Spółki będzie mógł:


  1. wziąć udział w rekrutacji na nowoutworzone stanowisko pracy (zmiana warunków pracy i płacy),
  2. złożyć Spółce propozycję rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, połączoną ewentualnie z gotowością zawarcia umowy agencyjnej z xxxxxx - xxxxx S.A. / umowy o pracę z podmiotem trzecim świadczącym usługi na rzecz Spółki.


W przypadku pozytywnego wyniku rekrutacji (przypadek (a)) lub akceptacji propozycji przez Spółkę (przypadek (b)), pracownik nabędzie uprawnienie do dodatkowych świadczeń - oprócz przewidzianych prawem pracy i aktami wewnętrznymi obowiązującymi w Spółce.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Czy koszty przedstawionych w stanie faktycznym wypłaconych pracownikom świadczeń dodatkowych, stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów?
  2. Czy koszty wypłaconych pracownikom świadczeń dodatkowych, które Spółka planuje ponieść w przyszłości w związku ze zmianą warunków pracy i płacy na przedstawionych w zdarzeniu przyszłym zasadach (przypadek (a)), stanowić będą dla Spółki koszty uzyskania przychodów?
  3. Czy koszty wypłaconych pracownikom świadczeń dodatkowych, które Spółka planuje ponieść w przyszłości w związku z rozwiązaniem umów o pracę za porozumieniem stron na przedstawionych w zdarzeniu przyszłym zasadach (przypadek (b)), stanowić będą dla Spółki koszty uzyskania przychodów?
  4. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1, czy koszty poniesione w związku z wypłaceniem pracownikom przedstawionych wstanie faktycznym świadczeń dodatkowych stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów w miesiącu ustania stosunku pracy, pod warunkiem ich terminowej wypłaty (w terminie ustalonym między stronami), w przypadku nieterminowej wypłaty koszty te powinny zostać ujęte przez Wnioskodawcę w. momencie ich faktycznego poniesienia?
  5. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 2 i 3, czy planowane koszty, które zostaną poniesione w związku z wypłaceniem pracownikom świadczeń dodatkowych na przedstawionych w zdarzeniu przyszłym zasadach, będą stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów w miesiącu ustania stosunku pracy / ustania stosunku pracy na dotychczasowych zasadach, pod warunkiem ich terminowej wypłaty (w terminie ustalonym między stronami), a w przypadku nieterminowej wypłaty koszty te powinny zostać ujęte przez Wnioskodawcę w momencie ich faktycznego poniesienia?


Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie pytań: drugiego, trzeciego i piątego dotyczących przedstawionych zdarzeń przyszłych. Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.


Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do zdarzenia przyszłego wyznaczonego pytaniami numer 2, 3 i 5.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 21, poz. 86, z późn. zm.; dalej jako: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów", z wyjątkami określonymi w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Oznacza to, iż co do zasady wydatki poniesione w związku z prowadzoną przez podmiot działalnością gospodarczą, o ile są w sposób bezpośredni bądź pośredni związane z osiąganymi przychodami, stanowią dla niego koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki więc związek ten należy ocenić pod względem ekonomicznego związku z osiąganiem przez podmiot przychodów lub zachowaniem / zabezpieczeniem tych przychodów (tj. dla uznania danych wydatków jako kosztu uzyskania przychodów istotny jest cel ich poniesienia).

Spółka pragnie zauważyć, iż koszty pracownicze - związane ze świadczeniami wypłacanymi pracownikom przez pracodawcę, stanowią co do zasady koszty uzyskania przychodów. Wyjątkiem są świadczenia finansowane z regulowanego odrębnymi przepisami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Poniesione przez Wnioskodawcę koszty świadczeń dodatkowych stanowią zdaniem Spółki ekonomicznie uzasadnione wydatki związane z jej działalnością gospodarczą. Koszty związane z utrzymaniem stanu zatrudnienia na dotychczasowym poziomie i kontynuowania stosunku pracy z daną częścią pracowników byłyby wyższe niż koszty świadczeń dodatkowych poniesionych w związku z rozwiązaniem z tymi pracownikami stosunków pracy za porozumieniem stron, na warunkach określonych w Zasadach. Wnioskodawca ukształtował bowiem postanowienia w Zasadach w sposób, który zabezpieczył wskazany wyżej stosunek kosztów związanych z dobrowolnym odejściem pracowników do przewidywanych kosztów dalszego ich zatrudnienia poprzez m.in. ustalenie górnej granicy wysokości świadczeń dodatkowych, brak możliwości kumulowania tych świadczeń oraz możliwość odmowy przez Spółkę rozwiązania umowy o pracę na określonych w Zasadach warunkach. Spółka pragnie ponadto zauważyć, iż przedmiotowe świadczenia dodatkowe nie zostały wskazane wśród wyjątków wymienionych w art. 16 ust 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione przez niego w związku z wypłatą opisanych w stanie faktycznym świadczeń dodatkowych, stanowią dla niego koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT. Stanowisko takie znalazło wielokrotne potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Spółka pragnie przykładowo zacytować fragment interpretacji indywidualnej z dnia 28 lipca 2010 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (znak IBPBI/2/423-641/10/MS), w której wskazał on w sytuacji analogicznej do przedmiotowego stanu faktycznego, iż: „(...) przyznawanie zwalnianym pracownikom rekompensat należy uznać za działanie racjonalne, związane z prowadzoną działalnością. Racjonalizacja zatrudnienia ma na celu ograniczenie kosztów zatrudnienia, przyczyniając się tym samym do dostosowania firmy do zmieniających się warunków rynkowych, co w konsekwencji pozwala na uzyskiwanie wyższych przychodów. Są to więc koszty ponoszone w celu zabezpieczenia i zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów."

Podobne do powyższego stanowisko przyjął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lipca 2012 r. (znak IPTPB3/423-181/12-4/GG), w której za prawidłowe uznane zostało stanowisko wnioskodawcy, którego zdaniem: „wypłacanie pracownikom świadczeń w ramach realizacji PDO [program dobrowolnych odejść - od Wnioskodawcy] należy uznać za racjonalne i przede wszystkim związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Powyższe działania stanowią bowiem jeden z elementów realizowanego przez Spółkę programu poprawy efektywności. Są to zatem koszty ponoszone w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Ponadto nie zostały wymienione w ramach art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Co istotne, świadczenia wypłacane przez pracodawcę na rzecz pracowników należą, co do zasady, do kosztów uzyskania przychodów (za wyjątkiem świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych)."


Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do stanu faktycznego wyznaczonego pytaniem numer 4 i 5.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 nr 80, poz. 350, z późn. zmian.; dalej jako: ustawa o PIT), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego „stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony". W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o PIT: „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych. wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych".

Ustawodawca wprowadził więc zasadę, na podstawie której co do zasady każde świadczenie uzyskiwane przez pracownika od pracodawcy, stanowi dla danego pracodawcy koszt uzyskania przychodu w miesiącu, za który dane świadczenia są należne.

W sytuacji (a), dodatkowymi świadczeniami (określonymi w Regulaminie jako „odszkodowanie”) będą: świadczenie związane ze zmniejszeniem wynagrodzenia, świadczenie związane z koniecznością zmiany miejsca zamieszkania lub świadczenie związane z koniecznością ponoszenia kosztów dojazdu. Pracownik zmieniający stanowisko nabędzie te uprawnienia w zależności od nowych warunków pracy oraz odległości miejsca zamieszkania od nowego miejsca świadczenia pracy. Wysokość świadczenia w przypadku świadczenia związanego ze zmniejszeniem wynagrodzenia zależna będzie od dotychczasowego stażu pracy oraz wysokości przysługującego na dotychczasowych warunkach wynagrodzenia, nie będzie jednak pokrywać w całości różnicy między dotychczasowym a nowym wynagrodzeniem.

Pozostałe świadczenia wypłacane będą w ustalonej wysokości (mającej częściowo wynagrodzić koszty dojazdu / przeprowadzki), w miesięcznych ratach, przez okres roku od zmiany miejsca pracy.

Pracownicy, których oferta zostanie złożona zgodnie z Regulaminem oraz przyjęta przez Spółkę (przypadek (b)), uzyskają uprawnienie do dodatkowego świadczenia (zróżnicowanego ze względu na staż pracy, wysokość wynagrodzenia, termin zgłoszenia oferty) oraz ewentualnej rekompensaty za utraconą nagrodę jubileuszową (jeśli uprawnienie do nagrody jubileuszowej zostałoby nabyte w określonym terminie od dnia ustania stosunku pracy). Pracownicy, którzy nabyli prawo do emerytury lub wcześniejszej emerytury, będą mogli uzyskać dodatkową odprawę emerytalną. Momentem ustania stosunku pracy będzie data wskazana przez Spółkę.

Na podstawie Regulaminu, przyznane świadczenia dodatkowe w sytuacji (b) będą wypłacane uprawnionym pracownikom po ustaniu stosunku pracy:


  1. co do zasady jednorazowo, w terminie 14 dni od ustania stosunku pracy,
  2. na wniosek uprawnionego pracownika w dwóch częściach:

    1. pierwsza część w terminie 14 dni od ustania stosunku pracy, a kolejna w pierwszym miesiącu roku kalendarzowego następującego po roku, w którym ustało zatrudnienie, lub
    2. pierwsza część w terminie 14 dni od ustania stosunku pracy, a kolejna (zwiększona o 5%), w 18 równych transzach, wypłacanych co miesiąc, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło ustanie stosunku pracy.


Intencją wprowadzanego programu dążącego do redukcji zatrudnienia u Wnioskodawcy będzie optymalizacja kosztów będących dla Wnioskodawcy kosztami pracowniczymi. Regulamin zawiera więc szereg postanowień zabezpieczających interes ekonomiczny Spółki.

W przypadku (a), wypłata świadczeń dodatkowych wiązać się będzie z przyjęciem przez pracowników zatrudnionych na planowanych do likwidacji stanowiskach mniej korzystnych warunków pracy (niższe wynagrodzenie / większa odległość miejsca zamieszkania od miejsca pracy), a same świadczenia będą ograniczone co do kwoty i nie będą pokrywały w pełni "szkody", jaką poniesie pracownik (mimo określenia w Regulaminie jako "odszkodowanie").

W przypadku (b), także zastrzeżono górną wysokość świadczeń dodatkowych, jakie będzie mógł nabyć pracownik w związku z ustaniem stosunku pracy na opisanych w Regulaminie warunkach, w zależności od tego, czy zawrze umowę agencyjną lub o pracę z innym podmiotem, czy nie.

Ponadto, możliwa będzie odmowa wnioskowanego przez pracownika rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, jeśli byłoby to sprzeczne z szeroko pojętym interesem Spółki. Nie będzie również możliwe kumulatywne skorzystanie przez pracownika z uprawnień przewidzianych w Zasadach oraz innych porozumień i oświadczeniach woli złożonych uprzednio przez Spółkę wobec jej pracowników.

Spółka pragnie zauważyć, iż świadczenia dodatkowe wypłacane pracownikom na podstawie Zasad w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na podstawie porozumienia stron, stają się należne z momentem ustania stosunku pracy pomiędzy stronami.

Bez znaczenia dla przedstawionych skutków jest fakt, iż kwota świadczeń dodatkowych może zostać wypłacona w całości w momencie ustania stosunku pracy, lub na wniosek pracownika może zostać wypłacona w częściach w różnych datach. Wnioskodawca pragnie bowiem zwrócić uwagę na fakt, iż warunkiem uzyskania przez pracownika przedmiotowych świadczeń dodatkowych jest ustanie na określonych zasadach stosunku pracy. Świadczenia te stają się zatem należne z chwilą zaistnienia tego zdarzenia, a nie z chwilą ich wypłaty.

Powyższa regulacja została jednak uwarunkowana przez ustawodawcę założeniem, iż świadczenia te zostały przez podatnika „wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony". W przeciwnym przypadku, tzn. w przypadku niezachowania przedmiotowego terminu, świadczenia te stanowią koszty uzyskania przychodu w dacie faktycznej ich wypłaty. Wynika to z - wskazanego jako wyjątek od art. 15 ust. 4g ustawy o CIT - przepisu artykułu 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT, który stanowi, iż „niewypłacone, niedokonane lub niepostawione do dyspozycji" świadczenia wymienione w art. 15 ust. 4g ustawy o CIT, nie mogą zostać uznane przez podatnika za koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca wywodzi z powyższej regulacji, iż opisane w stanie faktycznym świadczenia dodatkowe wypłacone w terminach innych niż wskazane w Zasadach, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów nie, w momencie ustania stosunku pracy, lecz w momencie ich faktycznego wypłacenia.

W związku z powyższym, w opinii Spółki, momentem ujęcia opisanych w stanie faktycznym świadczeń dodatkowych jako kosztów uzyskania przychodów jest miesiąc, w którym stosunek pracy ustał zgodnie z postanowieniami określonymi w Zasadach, bez względu na moment faktycznego przekazania przedmiotowych świadczeń pracownikowi (tzn. bez względu na fakt, czy zostały one wypłacone jednorazowo w momencie ustania stosunku pracy, czy częściowo we wskazanym momencie, a częściowo w innej dacie), o ile wypłata ta nastąpiła w określonym w Zasadach terminie. W przeciwnym przypadku momentem tym będzie data faktycznej wypłaty mających źródło w Zasadach świadczeń dodatkowych.

Spółka pragnie podkreślić, iż przedstawione wyżej stanowisko jest zgodne z prezentowanym obecnie stanowiskiem organów podatkowych. Jako przykład należy wskazać m.in. stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2010 r. (znak ITPB3/423-615/10/PST) zauważył, iż: „(...) wypłacane pracownikom przez pracodawcę rekompensaty za rozwiązanie stosunku pracy przy częściowej wypłacie tych środków w roku następnym, stanowić będą koszty uzyskania przychodów, potrącalne w myśl art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w miesiącu za które są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych znajdzie zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy."

Podobne stanowisko, w analogicznych stanach faktycznych / zdarzeniach przyszłych, zajęli m.in.: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lipca 2010 r. (znak: IBPB1/2/423-641/10/MS), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 9 czerwca 2009r. (znak IPPB3/423-127/09-2/MŚ), a także Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lipca 2012 r. (znak IPTPB3/423-181/12-4/GG).

Opierając się na argumentach wskazanych w powyżej, w opinii Spółki – w odniesieniu do pytania piątego – również w przypadku poniesienia w przyszłości kosztów w postaci świadczeń dodatkowych związanych z rozwiązaniem z pracownikiem stosunku pracy za porozumieniem stron / zmianą warunków pracy i płacy, momentem ujęcia tych świadczeń dodatkowych jako kosztów uzyskania przychodów będzie miesiąc, w którym stosunek pracy ustanie/warunki pracy i płacy ulegną zmianie, zgodnie z ustaleniami stron, bez względu na moment faktycznego przekazania przedmiotowych świadczeń pracownikowi, o ile wypłata ta nastąpi terminowo (w uzgodnionym między stronami terminie). W przeciwnym przypadku momentem tym będzie data faktycznej wypłaty przedmiotowych świadczeń dodatkowych.

W związku z faktem, iż przedmiotowe zdarzenie przyszłe (zarówno przypadek (a) jak i (b)) jest zasadniczo analogiczne do przedstawionego stanu faktycznego, argumentacja Spółki w tym zakresie pozostaje zbieżna z argumentacją przedstawioną powyżej.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie przedstawionego w niniejszym wniosku stanowiska.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.


Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h Ordynacji podatkowej.

Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznaczyć należy, że prawidłowe zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem przez podatnika jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym ich udokumentowaniem. To na podatniku bowiem ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy, ponieważ to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia obciążenia podatkowego.

W celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Ponadto, odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, tutejszy organ wskazuje, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj