Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.963.2016.1.KU
z 3 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2016 r. (data wpływu 22 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w lutym 2016 r. zakupiła dwa mieszkania .... przy ul. .... Mieszkania znajdują się w tym samym budynku. Budynek został wybudowany w 1972 r. Z treści pozwolenia na użytkowanie wydanego w dniu 29 maja 1972 r. przez Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej .... wynika, że jest to budynek mieszkalny IX kondygnacyjny. W budynku przez wiele lat od wybudowania znajdowały się samodzielne lokale mieszkalne, niebędące odrębną własnością, ponieważ budynek pełnił rolę hotelu robotniczego. Hotele robotnicze są zaliczone do grupy budynków mieszkalnych:

1. w PKOB są to budynki zbiorowego zamieszkania klasa 1130;
2. w KŚT są to budynki mieszkalne sklasyfikowane w rodzaju 110.
   
   

Właściciel budynku .... S.A. przeprowadziła w budynku generalny remont. Z opisu inwestycji wynika, że doszło do zmian wewnętrznych w budynku i utworzenia nowych samodzielnych lokali. Z otrzymanych od Spółki informacji wynika, że postawiono (lub przesunięto) jedynie w poszczególnych lokalach ścianki działowe i wstawiono nowe drzwi. Pozostawiono natomiast stare okna i stare ściany nośne. Po zakończeniu prac budowlanych Spółka ustanowiła na swoją rzecz odrębną własność wszystkich lokali. Czynność ustanowienia odrębnej własności nastąpiła w dniu 27 marca 2015 r., po czym Spółka rozpoczęła sprzedaż tych lokali.

Zakupione lokale mieszkalne Wnioskodawczyni zamierza wynajmować i rozliczać się z tego tytułu na zasadach ogólnych. Lokale będą przez Wnioskodawczynię po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji i amortyzowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zakupione lokale mieszkalne usytuowane w budynku mieszkalnym wybudowanym w 1972 r. Wnioskodawczyni może amortyzować według indywidualnej stawki amortyzacyjnej określonej w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisane wyżej lokale mieszkalne mieszczą się w pojęciu „używanych środków trwałych”, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, dalej jako: „updof”), w związku z czym można dla nich ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, w wysokości nie wyższej niż 10% rocznie.

Uzasadnienie własnego stanowiska w sprawie.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 updof, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Zgodnie z art. 22j ust. 3 updof, budynki lub lokale mieszkalne uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Przepis odnosi się do środków trwałych zdefiniowanych w art. 22a ust. 1 updof, jako rzeczy:

• stanowiących własność lub współwłasność podatnika,
  

• nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie,
  

• kompletnych i zdatnych do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok,
  

• wykorzystywanych przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
  
  

Do środków trwałych, zgodnie z art. 22a ust. 1 updof, zaliczono:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty.
   
   

Pojęcie lokalu będącego odrębną własnością zostało określone w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r., poz.1892, dalej jako: „uwl”).

Z treści art. 2 tej ustawy wynika, że samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu mogą stanowić odrębne nieruchomości (lokale). Samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Po wydaniu przez starostę zaświadczenia o samodzielności lokalu można ustanowić odrębną własność takiego lokalu. Może do tego dojść w drodze umowy, jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność (art. 7 i art. 8 uwl).

Podobna definicja lokalu znajduje się w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Przez „lokal mieszkalny” należy rozumieć wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku samodzielny lokal mieszkalny, jak też i jego część obejmującą co najmniej 1 pokój o powierzchni nie mniejszej niż 10 m², jeżeli jest on odrębnym przedmiotem najmu. Natomiast „samodzielny lokal mieszkalny” to wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Z przytoczonej definicji środka trwałego wynika, że rzeczy wymienione w art. 22a ust. 1 updof mogą uzyskać status środka trwałego, jeżeli zostaną spełnione wszystkie wymienione w tym przepisie przesłanki, tj.:

1. własność podatnika,
2. kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany okres używania dłuższy niż rok,
4. zamiar wykorzystania rzeczy w działalności gospodarczej albo w najmie (dzierżawie, leasingu).
   
   

Dopiero spełnienie wszystkich przesłanek powoduje „przekształcenie” rzeczy w środek trwały. W przypadku lokali dodatkowym warunkiem jest „przekształcenie” samodzielnego lokalu mieszkalnego w lokal będący odrębną własnością.

Wywód ten ma znaczenie dla ustalenia, czy indywidualna stawka amortyzacyjna, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 updof dotyczy wyłączenia takich lokali, które przed nabyciem przez podatnika były wykorzystywane przez co najmniej 60 miesięcy jako lokale prawnie wyodrębnione, czy stawka ta dotyczy także lokali, które były wykorzystywane jako samodzielne lokale (mieszkalne), jednak nie były one wyodrębnione prawnie przez okres 60 miesięcy przed zakupem przez podatnika.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z treści art. 22j ust. 3 pkt 1 updof nie wynika, aby warunek wykorzystywania lokalu odnosił się do jego statusu prawnego. Z przepisu wynika jedynie, że chodzi tu o fakt nabycia tzw. lokalu używanego, tj. takiego, który:

1. nie jest nowy,
2. ma co najmniej 5 lat oraz
3. był w przeszłości wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy.
   
   

To, że przepis art. 22j updof w całości odnosi się do środków trwałych (co w przypadku lokali oznacza odrębną własność) nie oznacza, zdaniem Wnioskodawczyni, że chodzi o ich poprzedni status prawny. Przepis ten reguluje stan „na przyszłość”, tj. na chwilę wprowadzenia lokalu do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcia amortyzacji. Dopiero od tej chwili status lokalu staje się istotną kwestią, środkiem trwałym może być jedynie lokal będący przedmiotem odrębnej własności. W związku z tym nie można uznać, że w art. 22j ust. 3 pkt 1 updof określono dwa warunki niezbędne do uznania lokalu za „używany”, tj.:

1. lokal był wykorzystywany przez 60 miesięcy przed nabyciem oraz
2. lokal musiał mieć status odrębnej własności przez co najmniej 60 miesięcy przed nabyciem przez podatnika.
   
   

W ocenie Wnioskodawczyni, w art. 22j ust. 3 pkt 1 updof chodzi o lokale wykorzystywane w przeszłości przez inny podmiot niż podatnik, jednak przepis nie określa ani celu, ani sposobu wykorzystywania lokalu, ani statusu prawnego, jaki lokal miał przez okres tego wykorzystywania. Przepis art. 22j ust. 3 pkt 1 updof nie wymaga więc, aby lokal w okresie 60 miesięcy poprzedzających nabycie przez podatnika miał status „lokalu będącego odrębną własnością”. Warunek odrębnej własności wskazany w art. 22a ust. 1 pkt 1 updof dotyczy jedynie uznania lokali za środki trwałe, a więc odnosi się do momentu, w którym podatnik przeznacza lokal do działalności gospodarczej lub wynajmowania.

Prawidłowość takiego wnioskowania potwierdza także wykładnia językowa art. 22j ust. 3 pkt 1 w powiązaniu z art. 22a ust. 1 pkt 1 updof. W art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawodawca używa pojęcia „lokale będące odrębną własnością”, natomiast w art. 22j ustawodawca posługuje się pojęciem „lokale”. Jak zauważono wyżej pojęcia „lokal” i „lokal będący odrębną własnością” nie są tożsame, ponieważ dotyczą zupełnie innych kwestii. „Lokal” (w tym lokal mieszkalny) – to opis części budynku, minimum cech, jakie muszą być spełnione dla uznania, że ta część budynku jest lokalem. Natomiast „lokal będący odrębną własnością” - to pojęcie prawne odnoszące się do statusu prawnego nieruchomości lokalowej. „Lokal” jest więc pojęciem szerszym znaczeniowo od pojęcia „lokal będący odrębną własnością”.

Zdaniem Wnioskodawczyni, pojęcie lokalu, o którym mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 updof odnosi się do lokalu zdefiniowanego w art. 2 ust. 2 uwl, tj. do samodzielnego lokalu (mieszkalnego). Nie jest natomiast istotne, czy lokal, o którym mowa w tym przepisie był wykorzystywany przez 60 miesięcy jako samodzielny lokal mieszkalny przed wyodrębnieniem, czy jako lokal będący odrębną własnością po wyodrębnieniu. Przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 nie uzależnia zastosowania stawki indywidualnej od prawnego wyodrębnienia lokalu w przeszłości i to co najmniej 60 miesięcy przed nabyciem przez podatnika. Istotne są jedynie dwie przesłanki: fakt rzeczywistego wykorzystywania lokalu oraz okres przez jaki był wykorzystywany.

Na prawidłowość tego rozumowania wskazują liczne interpretacje prawa podatkowego dotyczące możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla lokali spółdzielczych, które zostały następnie przekształcone w odrębną własność. W tych przypadkach lokale nie miały statusu prawnego „odrębnej własności”, mimo to po uzyskaniu takiego statusu dopuszczono możliwość amortyzacji z wykorzystaniem stawki indywidualnej.

W interpretacji indywidualnej z dnia 15 września 2014 r., Nr ITPB1/415-581a/14/KK, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał, że „lokal spółdzielczy znajdujący się w budynku, który został wybudowany w latach 80-tych i od tego czasu był użytkowany, może być amortyzowany stawką indywidualną po jego przekształceniu w odrębną własność”. W ww. interpretacji wskazano, że: „dla tego środka trwałego dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal jako środek trwały zostanie bowiem wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni w momencie jego wyodrębnienia, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, tj. 5 lat”. Ze stanu faktycznego będącego przedmiotem tej interpretacji wynikało, że przesłanką zastosowania indywidualnej stawki był wiek budynku, w którym znajdował się lokal.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 3 kwietnia 2012 r., Nr IBPBII/2/415-19/12/MM.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2013 r., Nr IBPBI/1/415-1298/12/ZK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że „możliwość zastosowania indywidualnej stawki dotyczy lokali znajdujących się w budynku, który został wybudowany i oddany do użytkowania w latach siedemdziesiątych XX wieku”. W tym wypadku także chodziło o przekształcenie w odrębną własność spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, jednak podobnie jak w przywołanych wcześniej interpretacjach przesłanką zastosowania stawki indywidualnej dla lokalu był wiek budynku.

W ocenie Wnioskodawczyni, fakt wykorzystywania budynku i znajdujących się w nim samodzielnych lokali mieszkalnych jako hotelu robotniczego nie ma znaczenia dla możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla dwóch nabytych lokali. Przede wszystkim budynki hoteli robotniczych są zaliczone do grupy budynków mieszkalnych:

1. w PKOB są to budynki zbiorowego zamieszkania klasa 1130;
2. w KŚT są to budynki mieszkalne sklasyfikowane w rodzaju 110.
   
   

Lokale znajdujące się w tym budynku były samodzielnymi lokalami mieszkalnymi. …. S.A., będąca właścicielem budynku dokonała jedynie jego rewitalizacji i przeprowadziła generalny remont, który umożliwił sprzedaż wyodrębnionych prawnie na rzecz Spółki lokali. Nie dokonywano jednak zmian konstrukcyjnych budynku, pozostawiono wszystkie ściany nośne, układ korytarzy i wejść do lokali. Przebudowaniu uległy jedynie pomieszczenia wewnątrz lokali.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, może Ona zastosować indywidualną stawkę amortyzacji określoną w art. 22j ust. 1 pkt 3 updof dla opisanych we wniosku nabytych lokali, znajdujących się w budynku mieszkalnym wybudowanym w 1972 r. i od tej daty wykorzystywanych, mimo że stały się odrębną własnością dopiero w 2015 r.

Lokale te zostaną przez Wnioskodawczynię po raz pierwszy wprowadzone do prowadzonej przez Nią ewidencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Należy zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, w którym zastosowanie znajdą, np. przepisy art. 180 i 191 ustawy Ordynacja podatkowa. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Należy podkreślić, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.